Pierwsi przedstawiciele homo sapiens krzyżowali się w Afryce z bardziej archaicznymi przedstawicielami człowiekowatych.pdf

Jak napisali naukowcy na łamach tygodnika „Proceedings of the National Academy of

Sciences” w ciągu ostatnich dwóch lat zsekwencjonowano genom neandertalczyków, a

następnie odkrytych niedawno denisowiańczyków. Byli to nasi wymarli krewniacy, z którymi

jeszcze 30 tys. lat temu nasi przodkowie żyli po sąsiedzku w Europie i Azji. Dzięki tym

badaniom okazało się, że nasz podgatunek krzyżował się z dwoma pozostałymi.

Najnowsze badania dowodzą, że na tym nie koniec. Wcześniej bowiem nasi przodkowie

krzyżowali się również z bardziej archaicznymi przedstawicielami rodzaju Homo, przed

migracją niektórych grup ludzkich 60 tys. lat temu z Afryki do Europy i Azji. Wówczas

Afrykę zamieszkiwał m.in. Homo erectus – „człowiek wyprostowany” oraz Homo habilis –

„człowiek zręcznie używający narzędzi”.

Jak wyjaśnia kierownik zespołu naukowego, Michael Hammer z University of Arizona USA),

badania musiały być prowadzone w inny sposób, niż w przypadku neandertalczyków i

denisowianczyków, gdzie porównywano zsekwencjonowane genomy. Tym razem takiej

możliwości nie było, ponieważ naukowcy nie dysponują materiałem genetycznym

archaicznych form ludzkich z Afryki. W klimacie afrykańskim DNA dużo szybciej ulega

rozkładowi.

Naukowcy zastosowali metodę pośrednią. - Badaliśmy DNA od współczesnych ludzi z

afrykańskich populacji i poszukiwaliśmy odmiennych obszarów w genomie – opisuje

Hammer. Naukowcy wzięli pod uwagę DNA sześciu populacji z obszaru Afryki. Badacze

przyjęli pewne założenia, jak powinno wyglądać archaiczne DNA. - Można by rzec, że

symulowaliśmy krzyżowanie się i wymianę materiału genetycznego in silico (tzn. w

komputerze) – wyjaśnia biolog.

Naukowcy zidentyfikowali w genomie Afrykańczyków trzy obszary, które mogą zawierać

archaiczny materiał genetyczny. Jak wyjaśniają badacze, im bliżej środka Afryki, tym

bardziej te cechy się nasilały. Z badań wynika, że pomiędzy 200 tys. a 60 tys. lat temu

krzyżowanie się pomiędzy ludźmi współczesnymi a formami archaicznymi zachodziło stale.

Nawet jeżeli archaiczne DNA zajmuje 2-3 proc. na współczesnym genomie, to nie znaczy, że

krzyżowanie się nie było częstsze. Jak wyjaśnia Hammer, wiemy tylko o tym, co przetrwało.

Wiele sekwencji DNA mogło zostać utraconych przez ten czas, o ile nie wiązały się z jakąś

korzyścią ewolucyjną. - Ludzie współcześni anatomicznie nie byli na tyle wyjątkowi, żeby

mieli pozostawać odrębni od pozostałych grup – podsumowuje Hammer.