Kirst Hans Hellmut - Blyskawiczne dziewczyny.pdf - Kirst Hans - bzdunek

HANS HELLMUT KIRST

BŁYSKAWICZNE DZIEWCZYNY

Hermann Göring, ju Ň jako marszałek Rzeszy, stan Ģ ł kiedy Ļ przed gromad Ģ wpatrzonych we ı

z uwielbieniem młodych ludzi i zapytał ich, kim chcieliby zosta ę . Niczym strzał z pistoletu

zabrzmiał okrzyk: Ň ołnierzami! Lecz pomi ħ dzy tymi, niew Ģ tpliwie bardzo niemieckimi,

młodzie ı cami znajdowało si ħ te Ň jedno stworzenie rodzaju Ň e ı skiego. Spostrzegłszy je,

marszałek Rzeszy najpierw zaj Ģ kn Ģ ł si ħ , a nast ħ pnie tonem lekcewa ŇĢ cym, z odcieniem ludzkiej

serdeczno Ļ ci zawołał:

- Ach, ty - ty przecie Ň jeste Ļ tylko dziewcz ħ ciem!

Nie przeczuwał wówczas jeszcze, Ň e niemieckie dziewcz ħ ta, nazywane „dziewczynami” lub

„dziewojami”, ju Ň wkrótce oka ŇĢ si ħ niezb ħ dne, gdy Ň nastanie czas, kiedy zabraknie m ħŇ czyzn.

Zatem około pół miliona stawiło si ħ na apel ojczyzny. Niektóre dostały si ħ nawet na obszar

dotychczas Ļ ci Ļ le zastrze Ň ony dla m ħŇ czyzn: zostały bowiem zobowi Ģ zane do „słu Ň by pod

broni Ģ ”. Je Ļ li wierzy ę historykom, zawodowo zajmuj Ģ cym si ħ badaniem tamtego okresu, to

dziewcz ħ tom w Ň ołnierskich mundurach okazywano niezmiernie mało szacunku. Ówczesne

konserwatywnie usposobione otoczenie traktowało je nieufnie i unikało ich, nierzadko

okazuj Ģ c im wprost pogard ħ .

W rzeczywisto Ļ ci „błyskawiczne dziewczyny” zasługiwały na to, by traktowano je jako

szczere idealistki. Niektóre z nich uwa Ň ały swoj Ģ prac ħ za wa Ň n Ģ patriotyczn Ģ powinno Ļę i

starały si ħ wykonywa ę swoje zadania jak najlepiej, w miar ħ własnej wiedzy i mo Ň liwo Ļ ci, a

nawet z pewn Ģ doz Ģ zapału. O tym, jakie sposoby wykorzystania ich w walce miano na my Ļ li

„na górze” wtedy, kiedy szło ju Ň o „ostateczne zwyci ħ stwo”, mo Ň na przeczyta ę we

wspomnieniach ministra Rzeszy do spraw o Ļ wiaty i propagandy oraz pełnomocnika Rzeszy do

spraw wojny totalnej, doktora Josepha Goebbelsa:

Mnóstwo kobiet zgłasza si ħ teraz do słu Ň by na froncie. Nale Ň ałoby je wprowadzi ę do

walki na drugiej linii. Wtedy m ħŇ czyznom odechciałoby si ħ my Ļ le ę przede wszystkim o

wymiganiu si ħ .

W ksi ĢŇ ce tej opowiem o losach kilku takich „błyskawicznych dziewczyn” zmuszonych do

uczestniczenia w ko ı cowych wydarzeniach wojny. Postaram si ħ uczyni ę to w sposób mo Ň liwie

realistyczny i w miar ħ konieczno Ļ ci wnikliwy. Pewne szczegóły, budz Ģ ce odraz ħ b Ģ d Ņ

nasuwaj Ģ ce w Ģ tpliwo Ļ ci, nie s Ģ wcale wytworem mojej wybujałej fantazji, gdy Ň maj Ģ pokrycie

w faktach. Wynikaj Ģ one, Ň e si ħ tak wyra Ňħ , z natury rzeczy.

Wobec tego trudno Ň yczy ę Czytelnikowi przyjemnej lektury.

H.H.K.

Prolog

Scen Ģ wydarze ı jest pewne przemysłowe miasto w Zagł ħ biu Ruhry. Kiedy Ļ było to

rzeczywi Ļ cie miasto przemysłowe, lecz pozostało po nim ju Ň tylko wielkie gruzowisko,

podobnie jak po innych takich samych pobliskich miastach, stłoczonych jedno przy

drugim jak komórki w plastrze miodu.

W huku i powtarzaj Ģ cych si ħ trzaskach wysoko buchały płomienie. Pot ħŇ ne chmury

dymu unosiły si ħ w powietrze, jak gdyby chciały ukry ę obraz piekła, lecz daremnie.

Wsz ħ dzie wciskał si ħ ostry sw Ģ d spalenizny, dławi Ģ c przed Ļ miertne krzyki ludzkie;

pomimo to słyszało si ħ dochodz Ģ ce jak gdyby z niezmiernej oddali wołania o pomoc, z

trudem wydobywane resztkami sił.

W Ļ ród siarkowych oparów po nocnym bombardowaniu zamajaczyła ludzka posta ę .

Była to dziewczyna. Zataczaj Ģ c si ħ , szukała r ħ kami jakiego Ļ oparcia i nie znajdowała

go; potem przystan ħ ła. Ubrana była w nadpalon Ģ miejscami odzie Ň - przypominaj Ģ c Ģ

mundur. Włosy miała pozlepiane potem, twarz brudn Ģ . Drobna z wygl Ģ du istota

podniosła r ħ ce i wyci Ģ gn ħ ła je przed siebie. Zatrzepotała nimi jak Ļ miertelnie raniony

ptak skrzydłami. Był to wymowny gest bezradno Ļ ci.

Potykaj Ģ c si ħ , zbli Ň ył si ħ kto Ļ do niej. Po jego podobnie prezentuj Ģ cym si ħ mundurze

zna ę było jeszcze, Ň e jest to starszy szeregowy.

- Tylko bez paniki, dziewczyno! - zawołał; zabrzmiało to zupełnie jak „nie rób ze

strachu pod siebie!” Widok rozdygotanego szcz Ģ tka kobiecego wojska w Ļ ród

zbombardowanych domów budził w nim chyba poczucie m ħ skiej wy Ň szo Ļ ci.

- Gdzie jest reszta? - zapytał.

Dr ŇĢ c, wskazała za siebie.

- Ta mała nie mo Ň e mówi ę - stwierdził starszy szeregowy - musiało ni Ģ mocn Ģ

wstrz Ģ sn Ģę !

Jej gest, wyra Ň aj Ģ cy niezmierny ból, dawał do zrozumienia: tam... tam, pod spodem!

- Wszyscy? - zapytał.

Zdołała przytakn Ģę tylko głow Ģ . Starszy szeregowy wzruszył ramionami.

- Tak to wygl Ģ da - stwierdził. - Trzeba teraz zacisn Ģę z ħ by i nic, tylko brn Ģę przez...

Chciał powiedzie ę „tylko brn Ģę przez ten gówniany dół”, a potem warkn Ģę co Ļ

jeszcze o tyłku, jednak pohamował si ħ . Wydało mu si ħ , Ň e wobec tego dygoc Ģ cego

dziecka jest w tej chwili jak ojciec i musi j Ģ jako Ļ pocieszy ę . Sam miał zreszt Ģ zaledwie

trzydzie Ļ ci lat.

Wzi Ģ ł dziewczyn ħ za rami ħ i poci Ģ gn Ģ ł za sob Ģ . Najwidoczniej zupełnie bezwolna,

pozwalała si ħ prowadzi ę niby lalka z porcelany. Wydawało si ħ , Ň e wystarczy j Ģ lekko

pchn Ģę , a stłucze si ħ .

Podobne „fajerwerki współczesnej historii”, których ofiar Ģ bezlito Ļ nie padały nie

tylko wielkie, ale tak Ň e ju Ň Ļ rednie miasta, stały si ħ dla tego starszego szeregowego

chlebem powszednim. Czasy, w których robił on normalnie w spodnie, ju Ň dawno

min ħ ły. Nie sposób zreszt Ģ fajda ę za ka Ň dym razem, kiedy ma si ħ stracha. Pomimo

wszystko rzecz ta wydaje si ħ mie ę pewn Ģ zalet ħ - człowiek odkrywa co Ļ , co mo Ň na

nazwa ę poczuciem godno Ļ ci ludzkiej.

Starszy szeregowy zaprowadził wystraszon Ģ dziewczyn ħ do gł ħ bokiego schronu, do

swego kapitana, który dowodził st Ģ d resztkami odwodów. Z twarzy był on podobny ni

to do papugi, ni to do sowy. Mo Ň na si ħ było w nim te Ň dopatrzy ę podobie ı stwa do

nastroszonego czarodziejskiego ptaka z egzotycznej ba Ļ ni. Jego oczy zdradzały

niew Ģ tpliw Ģ m Ģ dro Ļę , a przy tym zrozumienie i współczucie.

- Patrzcie, panna Monika Hofer! -wykrzykn Ģ ł na widok dziewczyny. - Wygl Ģ da pani

na wyczerpan Ģ . Niech pani najpierw odetchnie, prosz ħ usi ĢĻę tu, przy mnie... A teraz

prosz ħ opowiedzie ę , co si ħ stało.

Monika nie była w stanie zda ę mu relacji z tego, o czym chciał wiedzie ę . Spogl Ģ dała

tylko na kapitana wzrokiem Ļ miertelnie zranionej sarny. Po tym, co prze Ň yła, nie

potrafiła nic powiedzie ę ; po prostu nie mogła z siebie wydoby ę słowa.

Starszy szeregowy wyr ħ czył j Ģ , okazuj Ģ c naturalne współczucie i posługuj Ģ c si ħ przy

tym trafnie dobranymi, po Ň ołniersku zwi ħ złymi zwrotami.

- Nasza druga stacja po Ļ rednia, panie kapitanie, całkiem rozwalona! Trafili w ni Ģ bez

pudła. Z pi ħ ciu dziewcz Ģ t, które lam były na słu Ň bie, cztery wykitowały. Tylko Monika

Hofer wy Ň yła, bo wyszła na chwil ħ ; musiała akurat pilnie...

- Niech to diabli! - Zm ħ czony człowiek o ptasiej twarzy w stopniu kapitana zd ĢŇ ył

ju Ň przywykn Ģę do tego, Ň e raz po raz wyskubuj Ģ mu pióra. - Niestety, podobne rzeczy

zdarzaj Ģ si ħ ostatnio coraz cz ħĻ ciej. Ale có Ň mo Ň na poradzi ę ? Ostatecznie jest wojna.

Starszy szeregowy przytakn Ģ ł ze zrozumieniem. Monika jednak nadal milczała.

Siedziała blada, cicha, była naprawd ħ przera Ň ona. Wydawało si ħ , Ň e jej sarnie oczy,

wyra Ň aj Ģ ce nieme zapytanie, s Ģ jeszcze wi ħ ksze ni Ň zazwyczaj.

- Najlepiej b ħ dzie, je Ļ li ode Ļ pimy wszystko - zaproponował kapitan ze

współczuciem. Nast ħ pnie zwrócił si ħ do starszego szeregowego:

- Odprowad Ņ cie nasz Ģ pann ħ z ł Ģ czno Ļ ci do kwatery. Ale po drodze wst Ģ pcie do izby

chorych - mo Ň na by w tym wypadku zastosowa ę jaki Ļ Ļ rodek uspokajaj Ģ cy.

Człowiek o ptasiej twarzy, chc Ģ c zapewne doda ę Monice otuchy, skin Ģ ł jej r ħ k Ģ jak

złamanym skrzydłem.

- Tylko bez zdenerwowania, moja droga - trzeba zachowa ę spokój! Ju Ň jutro, mówi ħ

to z do Ļ wiadczenia, Ļ wiat b ħ dzie wygl Ģ dał zupełnie inaczej. Zobaczymy wtedy, co

robi ę dalej.

Dwana Ļ cie godzin pó Ņ niej „ Ļ wiat” wygl Ģ dał rzeczywi Ļ cie inaczej; w ka Ň dym razie

tak si ħ wydawało. Po Ň ary ju Ň ugaszono, rannych opatrzono, poległych zabrano z ulic,

wiatr przep ħ dził chmury dymu. Nie wyczuwało si ħ ju Ň prawie przenikliwego odoru

rozkładaj Ģ cych si ħ ciał.

Melduj Ģ c si ħ ponownie kapitanowi, Monika Hofer nie robiła ju Ň wra Ň enia tak

przera Ň onej i wyczerpanej, nie była te Ň tak brudna, jak ostatniej nocy. Jej twarzyczka,

przed kilkoma zaledwie godzinami trupio blada, teraz zaró Ň owiła si ħ , prawdopodobnie

po przemyciu zimn Ģ wod Ģ . Mimo wszystko odzyskała wewn ħ trzne opanowanie,

wła Ļ ciwe jej usposobieniu.

Kapitan stwierdził to z wyra Ņ n Ģ ulg Ģ . Przecie Ň dopiero co powa Ň nie niepokoił si ħ o

Monik ħ , któr Ģ znał jako stworzenie delikatne, wra Ň liwe jak mimoza. Trzeba si ħ było z

ni Ģ obchodzi ę jak z jajkiem. Wstrz Ģ s po ostatnich prze Ň yciach mógł u niej łatwo

wywoła ę katastrofalne nast ħ pstwa. Kapitan ucieszył si ħ wi ħ c niezmiernie, Ň e nadarza

mu si ħ pomy Ļ lna okazja pozbycia si ħ odpowiedzialno Ļ ci za to przedziwne, samowolne

dziewcz ħ , i to w sposób całkiem niezauwa Ň alny.

Dobrotliwie, niemal po ojcowsku wyja Ļ nił jej:

- Po nocnym ataku bombowym placówka stała si ħ niezdolna do wykonywania zada ı .

Dlatego i nasza rola jest tu sko ı czona.

Nie oznaczało to nic innego, jak tylko to, Ň e jednostka zostanie rozwi Ģ zana. Ta kolej

losów wcale go nie zmartwiła, było to po nim zna ę , jakkolwiek usiłował pohamowa ę

mimowolne odruchy.

- A wi ħ c zostan ħ przeniesiona do innej jednostki - stwierdziła Monika. - W porz Ģ dku,

panie kapitanie. Jestem gotowa pełni ę ka Ň d Ģ funkcj ħ zgodnie z poleceniem. Kiedy

dostan ħ rozkaz wyjazdu?

- Powoli, dziewczyno. Nie Ļ pieszmy si ħ niepotrzebnie! - upominał j Ģ ze

zrozumieniem oficer. - Z moich dokumentów wynika, Ň e ju Ň od dwóch lat nie miała

pani urlopu. Zatem teraz mo Ň emy go pani udzieli ę , mo Ň e nawet na jakie Ļ trzy lub

cztery tygodnie.

- Dzi ħ kuj ħ , panie kapitanie. - Powiedziała bardzo cicho, ale zdecydowanie, niemal

szorstko. - Nie ma takiej potrzeby.

- Mogłaby pani dzi ħ ki temu z pewno Ļ ci Ģ sprawi ę rado Ļę swemu ojcu - stwierdził

prostodusznie, niczego nie przeczuwaj Ģ c, kapitan. Jej ojciec był bowiem wysoko

postawion Ģ , ustosunkowan Ģ i wpływow Ģ osobisto Ļ ci Ģ . - On bardzo troszczy si ħ o pani Ģ .

Kilkakrotnie telefonował i dowiadywał si ħ , jak si ħ pani miewa.

- Dlatego te Ň prosz ħ , panie kapitanie - odparła Monika - Ň eby w sprawach

słu Ň bowych stanowisko mego ojca nie wchodziło w gr ħ .

Kapitan zaczerpn Ģ ł troch ħ powietrza, zanim zdecydował si ħ , jakie ma wobec takiego

ŇĢ dania zaj Ģę stanowisko. Po chwili odezwał si ħ :

- Rozumiem pani motywy. Nie Ň yczy sobie pani korzysta ę z Ň adnych przywilejów, a

przynajmniej nie z racji pozycji pani ojca. Przynosi to pani zaszczyt; najzupełniej!

- W takim razie oczekuj ħ przeniesienia i niczego wi ħ cej.

Kapitan spojrzał z zaciekawieniem na stoj Ģ c Ģ przed nim Monik ħ Hofer. Nie mógł

wła Ļ ciwie zrozumie ę tej dziewczyny. Co w rzeczywisto Ļ ci miała na my Ļ li i co czuła?

Co kryło si ħ za jej ładnym buziakiem? Czy była serdeczna i wyrozumiała, czy tylko

uprzejma, a w istocie zimna jak lód? Czy Ň by gdzie Ļ w dalszym planie istniał powa Ň ny

konflikt mi ħ dzy ojcem a córk Ģ ? Do tych spraw nie wolno si ħ jednak miesza ę ;

zwłaszcza gdy ma si ħ do czynienia z takim ojcem! Nie ma wi ħ c sensu wypytywa ę o

cokolwiek wi ħ cej.

- Mam przed sob Ģ „zapotrzebowanie” - powiedział wreszcie - z centralnego

stanowiska dowodzenia na obszar południowych Niemiec. Potrzebuj Ģ tam dobrze

wyszkolonych dziewcz Ģ t z ł Ģ czno Ļ ci. Odpowiadałoby to pani?

- Ka Ň da propozycja mi odpowiada - odparła. Nie sposób było odgadn Ģę , czy jest to

rzetelna zgoda, czy zwyczajna uległo Ļę , czy wreszcie zdumiewaj Ģ ca oboj ħ tno Ļę .

- W ka Ň dym razie w tej chwili nie mog ħ wła Ļ ciwie zaproponowa ę pani nic lepszego -

mówił dalej kapitan nie bez szczypty ukrytej ironii.

- Chodzi w tym wypadku o prawdziw Ģ sielank ħ . Niedu Ň y zamek na skraju lasu,

otoczony winnicami, poło Ň ony w pobli Ň u małego miasta ze Ļ redniowiecznymi

budynkami z pruskiego muru. Miejscowo Ļę nazywa si ħ Friedrichsruh. Pobliska stacja

kolejowa nosi nazw ħ Friedrichswalde. Ale „zapotrzebowanie”, które stamt Ģ d nadeszło,

jest pilne. Musiałaby si ħ pani zdecydowa ę natychmiast.

Monika Hofer skin ħ ła głow Ģ . Wyraziła zgod ħ .

Kirst Hans Hellmut - Blyskawiczne dziewczyny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: