Przedmiotem zainteresowania psychologii rodziny jest rodzina - najczęściej aktualnie ujmowana jako system rodzinny, charakteryzujący się pewnym zespołem norm, zasad czy hierarchii, określonymi środkami podtrzymującymi spójność czy żywotność systemu oraz określonymi celami, a więc danymi sposobami zaspokajania potrzeb poszczególnych członków rodziny i realizacji podstawowych zadań społecznych. Psychologia rodziny zajmuje się analizą zjawisk w ich naturalnym przebiegu. Rezygnuje więc z badań koncentrujących się na pewnych elementach (badania molekularne), zakładając bardziej całościowe podejście - molarne. A więc psychologia rodziny nie podejmuje analiz wyizolowanych, badań niewielkich fragmentów rzeczywistości, a przyczynowości zjawisk nie ujmuje linearnie, lecz cyrkularnie.

Wkład psychologii rodziny w całościowy dorobek psychologii można określić poprzez zadania, jakie psychologia rodziny podejmuje. Stara się ona ująć całościowo system rodzinny oraz zrozumieć konsekwencje, wynikające z określonej jego struktury, a także poznać proces przekształcania celów indywidualnych na cele wspólne dla wszystkich członków rodziny.

Złożone zadania praktyczne wymagają przede wszystkim uwypuklenia interpretacyjno-krytycznej funkcji psychologii rodziny, która będzie sprzyjała głębszemu poznawaniu praktyki i będzie umożliwiała jej korektę. Problemem psychologii rodziny jest wciąż umiejętność przekształcania wiedzy potocznej w twierdzenia teoretyczne, które gwarantowałyby pogłębione rozumienie praktycznego problemu. Rola psychologii rodziny to dążenie do konfrontowania i łączenia oraz do interpretacji i konceptualizacji praktycznie ważnych tematów i zjawisk z aktualnym stanem wiedzy teoretycznej oraz z wymogami metodologicznymi psychologii.

Psychologia rodziny w toku pracy tworzy szereg założeń i nowych rozwiązań, zarówno teoretycznych, jak i praktycznych, także w zakresie metod poznawania.

Przygotowanie do życia w rodzinie, cz. 1, (red. K. Ostrowska, M. Ryś), Warszawa 1997.

Rodzina jest podstawową częścią społeczeństwa, w której człowiek uczy się reguł funkcjonowania w rzeczywistości, dzięki której poznaje tradycję i kulturę społeczeństwa, w którym przyszło mu funkcjonować. W niej każdy przyswaja zasady pełnienia ról społecznych jemu przypisanych. Najistotniejszą sprawą jest więc prawidłowe funkcjonowanie rodziny tak, aby przygotowała ona członka społeczeństwa postępującymi zgodnie z powszechnie uznawanymi zasadami.
Rodzinę tworzą osoby powiązane dwoma, a najczęściej trzema rodzajami stosunków. Jeden układ występuje między małżonkami na mocy ich wzajemnej decyzji wspólnego życia, popartej najczęściej aktem prawnym, obrzędem religijnym itp. Drugi układ tworzą stosunki między małżonkami, którzy stają się rodzicami, a ich dziećmi. Mogą to być dzieci naturalne, czyli powiązane z rodzicami więzami krwi, bądź przysposobione, czyli powiązane więzami prawnymi, które są dopełniane więzami osobowymi. Te dwa podstawowe układy stosunków mogą być, i najczęściej są, wzbogacane kolejnym, trzecim, które powstaje między rodzeństwem w przypadku większej liczby dzieci niż jedno dziecko w rodzinie. Te trzy układy stosunków są ze sobą ściśle powiązane, wzajemnie się przenikają i dopełniają .

Emocja

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Należy w nim poprawić: Oddzielić od uczucia.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na specjalnej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Emocja, Uczucie (łac. emotion, ang. emotion) - silne odczucie o charakterze pobudzenia, pozytywnego (pod wpływem szczęścia, zachwytu, spełnienia) czy negatywnego (pod wpływem gniewu, odrazy, strachu). W szerszym znaczeniu emocje (procesy emocjonalne) to procesy psychiczne, które poznaniu i czynnościom podmiotu nadają jakość oraz określają znaczenie, jakie mają dla niego będące źródłem emocji przedmioty, zjawiska, inni ludzie, a także własna osoba. Procesy emocjonalne są ściśle związane z funkcjonowaniem układu limbicznego, jako układu integrującego czynności struktur korowych (zwłaszcza kory czołowej) z procesami neuroendokrynnymi i czynnością autonomicznego układu nerwowego.

[edytuj]

Klasyfikacja procesów emocjonalnych

Tradycyjna psychologia introspekcyjna wyróżniała trzy istotne cechy procesów emocjonalnych:

·         znak emocji (wartościowość, walencja) - ich pozytywny (przyjemność) lub negatywny (przykrość) charakter;

·         natężenie emocji, które wiąże się z wielkością wpływu tego procesu na zachowanie, tok myśli itp.;

·         treść emocji, które określa znaczenie bodźca i usposabia do konkretnego zachowania (np. lęk do ucieczki, a gniew do zachowań agresywnych).

Procesy emocjonalne są często dzielone na:

·         uczucia - stany psychiczne wyrażające ustosunkowanie się człowieka do określonych zdarzeń, ludzi i innych elementów otaczającego świata, polegające na odzwierciedleniu stosunku człowieka do rzeczywistości.

·         afekty – uczucia powstające najczęściej pod wpływem silnych bodźców zewnętrznych, zwłaszcza działające nagle, (gniew, złość, rozpacz, radość i strach)

·         nastroje – uczucia długotrwałe o małej sile i spokojnym przebiegu (zadowolenie lub niezadowolenie, wesołość lub smutek, niepokój, tęsknota)

·         namiętności – to trwałe skłonności do przeżywania różnych nastrojów i afektów w związku z określonymi celami dążeń człowieka. Namiętności mają dużą siłę pobudzającą, ukierunkowują myśli, spostrzeżenia, pamięć i inne procesy psychiczne. Są charakterystyczne dla wieku młodego, z czasem słabną, ale niektóre (np. chciwość) mogą narastać.

Emocje są również dzielone na pierwotne - niższe, które dotyczą zaspokojenia biologicznych potrzeb organizmu i wtórne - wyższe, mające charakter społeczny, dotyczące sfery wartości i wiedzy. Uczucia wyższe obejmują m.in. uczucia moralne (etyczne), uczucia estetyczne i uczucia intelektualne.

Charakterystyczne przejawy emocji badał Karol Darwin, a swe wnioski przedstawił w książce O wyrazie uczuć u człowieka i zwierząt (1872, wyd. polskie 1988). Teoretyczną podstawą emocji zajmował się Immanuel Kant i David Hume.

Emocja stanowi ważny czynnik w akcie tworzenia dzieła sztuki, literatury i poezji.

Afekt

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Afekt - w psychiatrii i psychologii termin określający obserwowaną przez badającego ekspresję emocji. Ekspresja ta nie zawsze współgra z opisem emocji podawanym w wywiadzie przez pacjenta.

Można wyróżnić:

·         afekt dostosowany - prawidłowa, odpowiednio silna i żywa, dostosowana do sytuacji ekspresja uczuć

·         afekt niedostosowany - nieprawidłowa ekspresja uczuć;

o        paramimia - zaburzeniu związku między przeżyciami a ekspresją uczuć

o        paratymia - braku związku między uczuciami a ich ekspresją

o        ambiwalencja uczuciowa - doświadczanie w jednym czasie przeciwstawnych uczuć

·         afekt osłabiony (a. blady, apatia) - jest to osłabienie zarówno ekspresji uczuć jak i modulacji tejże ekspresji

·         afekt labilny (chwiejność uczuciowa) - brak możliwości dłuższego utrzymania ekspresji emocji na zbliżonym poziomie, a co za tym idzie częsta i łatwa zmiana afektu.

·         afekt sztywny (sztywność uczuciowa) - brak możliwości współgrania emocjonalnego z otoczeniem

[edytuj]

Jakość afektywna

W filozofii jakość afektywna to jakość przysługująca przeżyciom, sprawiająca że to przeżycie uznajemy za pożądane lub niepożądane - tym samym mówiąc o jakości afektywnej przeżycia mamy na myśli jego emocjonalne zabarwienie.

Nastrój

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Nastrój jest to utrzymujące się przez dłuższy okres zabarwienie emocjonalne wszystkich przeżyć, zarówno doświadczane subiektywnie i relacjonowane, jak również możliwe do obserwacji przez otoczenie.

·         Nastrój prawidłowy (eutymia) - obejmuje zwykły zakres wahań nastroju, bez nastroju wyraźnie obniżonego lub wzmożonego.

·         Nastrój obniżony (depresja) - nastrój z poczuciem smutku.

o        Dysforia - nastrój obniżony z cechami drażliwości, skłonnością do agresji i czynów impulsywnych.

o        Nastrój żałobny - nastrój smutku związany z realną utratą.

·         Nastrój wzmożony - nastrój z poczuciem radości.

o        Euforia - nastrój wzmożony z przeżyciem szczęścia, wielkości, bez zwiększonej aktywności psychoruchowej.

o        Ekstaza - nagłe przeżycie niewypowiedzianego szczęścia.

o        Mania - nastrój wzmożony z cechami ekspansywności, nadmiernym przekonaniem o możliwościach, z towarzyszącą wzmożoną aktywnością psychiczną i ruchową; lekkie nasilenie - hipomania.

·         Labilność - łatwe wahania między nastrojem wzmożonym a obniżonym.

·         Drażliwość - łatwe wpadanie w gniew.

·         Anhedonia - niemożność odczuwania przyjemności powodująca zaprzestanie wykonywania czynności dających uprzednio przyjemność.

·         ...