Wykład nr 1- 1.10.2009:
Temat: Cele studiowania dydaktyki. Zarys programu wykładów. Wymagania egzaminacyjne.
· Miejsce dydaktyki ogólnej wśród dziedzin nauki o wychowaniu:
Wiedza niepedagogiczna to filozofia, psychologia, socjologia.
Wiedza pedagogiczna – wiedza ogólna ( historia wychowania) – wiedza szczegółowa ( teoria wychowania, dydaktyka).
· Cele studiowania dydaktyki ogólnej:
Cele interpretacyjne:
· poznanie i rozumienie wiedzy o kształceniu i rzeczywistości dydaktycznej
Cele realizacyjne:
· praktyczne działanie dydaktyczne.
· Tematyka wykładów:
· Nauczanie wśród podst. mechanizmów i wyznaczników rozwoju człowieka ( określenie granic).
· Główne miejsce nauczania: szkoła- kształtowanie się edukacji formalnej.
· Kształtowanie się problematyki pedagogicznej wiedzy naukowej o kształceniu, czyli dydaktyki ogólnej.
· Cele kształcenia.
· Treści kształcenia.
· Proces kształcenia.
· Studiowanie= łac. studeo ( przykładać się, rozkładać i składać ).
· Egzamin: pisemny na przygotowanym wcześniej kwestionariuszu, 2-3 s., pytania szczegółowe, wymagające myślenia.
Wykład nr 2 i 3- 15.10.2009 i 29.10.2009:
Temat: Nauczanie wśród podst. mechanizmów i wyznaczników rozwoju człowieka.
· Zróżnicowanie rezultatów wpływów kształtujących człowieka:
„Trud rozwoju” Maria Grzywak- Kaczyńska ???
· Podst. dziedziny (sfery) rozwoju i wychowania człowieka oraz ich hierarchia i znaczenie.
Dydaktyka zajmuje się rozwojem umysłowości:
· aspekt psychiczny: moralność, uczuciowość, umysłowość, duchowość ( =dziedziny rozwoju)
· aspekt fizyczny
Rozwojem psychiczny i fizyczny: w ostatecznym rozrachunku ważniejszy jest rozwój psychiczny.
Dydaktyka ceni sobie głównie wiedzę i wszystko, co ją wypełnia. Wiedza jest nadrzędna.
Główne sfery, na których ma się skupiać wychowanie, czyli ich hierarchia:
· moralność
· umysłowość ( ale nie można w aspekcie pedagog. ograniczać się tylko do informowania)
· uczuciowość: jest efektem oddziaływania na siebie czynników poznawczych; uczucia powstają na drodze stykania się elementów wiedzy; kształtuje się na gruncie poznania; łączy się z dwoma wcześniejszymi sferami, tzn. moralnością i umysłowością
Te 3 sfery powinny być względnie równomiernie rozwijane= harmonijny, wielostronny rozwój człowieka= wzorzec, ideał --- por. starożytność: calokagathia, arete.
Szkole zarzuca się, że zaniedbuje sferę moralną i emocjonalną.
· Dojrzewanie i uczenie się jako podst. mechanizmy rozwoju człowieka i ich współzależności.
Dojrzewanie- podst. proces organiczny; względnie autonomiczny, dokonujący się na bazie genetyki. Polega na progresywnych zmianach struktury i funkcji różnych elementów organizmu, a zwłaszcza układu nerwowego i ruchowego. Przejawia się w gatunkowych formach zachowania, czyli wspólnych wszystkim ludziom żyjących w danym środowisku.
Przyczyny zmian w dojrzewaniu:
· zmiany w rozwoju ruchowym
· zmiany w sferze werbalnej- moment pojawienia się mowy też jest zależny od dojrzewania, a nie tylko od nauczania
· zmiany w sferze umysłowej, poznawczej ( zdolność analizy i syntezy znaków kultury)
Uczenie się- proces psychiczny zachodzący pod wpływem aktywności jednostki. Mniej lub bardziej intencjonalny. Polega na specyficznych doświadczeniach praktycznych, głownie na naśladownictwie i ćwiczeniu różnych czynności. Jest to naturalny mechanizm i naturalna potrzeba.
Proces uczenia się rozpoczyna się przy urodzeniu lub wcześniej.. Wszystkie dzieci mają pasje uczenia się- np. wolą uczyć się niż jeść ( też bym tak chciała)
Dziecko do 6 r. ż. uczy się więcej niż później przez całe życie i wiedza ta jest trwała i funkcjonalna!
Pomiędzy uczeniem się, a dojrzewaniem istnieje współzależność, która przejawia się w:
· dojrzałości do uczenia się
· przyspieszeniem nauki szkolnej ( jeśli natomiast dziecko nie jest dojrzałe do nauki szkolnej, może to spowodować negatywne postaw względem nauki )
· opóźnienie dojrzewania w stosunku do nauki- infantylizm- dziecko powinno zachowywać się już inaczej
Jakie są wskaźniki dojrzałości:
· trwałość zainteresowania, a nie chwilowe zaciekawienie
· efektywność uczenia się- rezultaty nie są okupione nadmiernym wysiłkiem i czasem
· Wyposażenie anatomiczno- fizjologiczne, a rozwój:
Wyznaczniki rozwoju w wyposażeniu anatomiczno- fizycznym:
· czynniki dziedziczne ( przekazywane w genach)
· czynniki wrodzone ( cechy organów i układów, które nie są wynikiem dziedziczenia ale kształtują się w okresie płodowym lub podczas porodu)
· budowa i funkcjonowanie narządów zmysłowych- ich możliwości
· typ układu nerwowego ( siła, dynamika, ruchliwość, równowaga procesów nerwowych na podstawie procesów fizyczno- chemicznych)
Wymienione czynniki mogą być materialnym podłożem takich struktur, jak: temperament, zdolności, inteligencja. Głównym czynnikiem uznawanym za czynnik powodzenia w nauce i w życiu jest INTELIGENCJA - wydajność wykonywania zadań złożonych i nowych. Wydajność nauki kształtowana przez czynniki biologiczne warunkowana jest w 77% przez czynniki wrodzone, dziedziczne. Reszta to wpływy społeczno- kulturowe.
Wysoka inteligencja jednak nie zawsze oznacza wysokie wyniki w nauce- rola inteligencji emocjonalnej i charakteru.
Czy cech mowy, sprawności werbalne są uwarunkowane genetycznie?
???
Kobiety szybciej i sprawniej mówią niż mężczyźni.
Znaczenie w sprawnościach werbalnych mają: bogate słownictwo i wymawianie na głos swoich myśli.
· Własna aktywność jednostki jako wyznacznik rozwoju:
Siła rozwojowa, która w nas tkwi powoduje ruch psychiczny i fizyczny.
Własna aktywność jednostki jest naturalną cechą człowieka, który świadomie i czynnie uczestniczy w rozwoju, zaspokajając potrzeby podstawowe, a potem również wtórne.
Wychowanie ma za zadanie podtrzymywanie życie płciowe na najniższym szczeblu. ???:/
Potrzeby niższe- wegetatywne;
Potrzeby wyższe, wtórne- rozwojowe: potrzeba poznawania, czułości, uznania i szacunku, podziwiania osób, syt. i rzeczy.
Aktywność u niektórych jednostek może się ograniczać tylko do zaspokajania potrzeb podstawowych.
Formy aktywności w życiu płodowym:
· wegetatywna
· motoryczna
· zmysłowa
Po urodzeniu do tych form dochodzą kolejne:
· manipulowanie przedmiotami
· mowa ( w tym myślenie jako wewnętrzna mowa)
· aktywność wewnętrzna- czysto umysłowa
· zabawa
· nauka
· praca
Te formy mają swoiste cele i funkcje, np. zabawa ma dostarczyć rozrywki, przyjemności.
· Środowisko społ.- kulturowe oraz przyrodnicze jako wyznaczniki rozwoju.
Jakie znaczeni ma środowisko lokalne: „Alternatywność szkoły jako sprzeciw wobec edukacji” Aleksander Nalaskowski.
Najlepszym miejscem dla rozwoju twórczego jest wychowanie się w zróżnicowanej rodzinie. Korzystna jest wielokulturowość, wielojęzyczność.
Środowisko rodzinne jest nadmiernie sterowalne.
Natomiast środowisko przyrodnicze jako takie nie ma celu wychowawczego i rozwojowego ale człowiek może nim sterować.
· Nauczanie ( szerzej tez wychowanie) jako jeden z wielu wyznaczników rozwoju.
Szczególny rodzaj działalności ludzkiej polegający na względnie intencjonalnym, zamierzonym wywoływaniu zmian w umysłowości człowieka. Koordynacja tych wyznaczników, o których była mowa wcześniej.
Wykład nr 4, 5 i 6- 12.11.2009, 26. 11. 2009 i 10. 12.2009:
Temat: Kształtowanie się praktyki nauczania oraz rozwój myśli dydaktycznej w syntetycznym, historycznym zarysie.
· Główne aspekty edukacji nieformalnej – naturalnej.
Inne są relacje między dzieckiem, a rodzicem, a inne w szkole, w obcym środowisku, z obcymi osobami. Te relacje są konieczne.
Metody: pokaz jakichś umiejętności- naśladowanie. Edukacja naturalna z kolei nie opiera się na żadnej teorii.
Zalety edukacji naturalnej:
· duża trwałość ( Wiedza zdobywana w ten sposób jest trwała, nie podlega zmianom, jest zasymilowana)
· pewność wiedzy ( rola autorytetu osoby, która nam coś przekazuje- rodzica)
· udział w pracy i różnych wydarzeniach życiowych
Wady edukacji naturalnej:
· niepełność
· jednostronność
· sztywność doświadczeń i postaw
· spontaniczność
· cele i treści : Niemierko
· negatywne efekty edukacji naturalnej ( jeśli jest słaba): Nalaskowski ( rozdz. o szkołach twórczych)
· utrata fundamentu wartości
· utrata poczucia tożsamości i więzi społ.
· wyobcowanie z kultury
Świadomy udział- samowykształcenie: człowieka chce sam określać cele poznania i je organizować
Formy nauczania:
· naturalne ( nieformalne, biegną równolegle do formalnej)
· formalne ( instytucjonalne, sztuczne aranżowanie, nie zajmuje się dydaktyką)
Edukację naturalną można rozumieć jako powstawanie u człowieka indywidualnego zasobu doświadczenia ( wiedzy, umiejętności, przekonań) w toku zwykłych sytuacji życiowych, a nie w wyniku specjalnie zorganizowanych sytuacji ( np. w szkole).
Rodzaje form edukacji naturalnej:
· udział w formach życia rodzinnego: codzienne prace domowe, rodzinne święta i uroczystości ( praca i wypoczynek)
· udział w formach życia społeczności lokalnej: sąsiedztwo
· udział w formach życia środowiska zawodowego
Co zawdzięczamy edukacji nieformalnej w rodzinie? Najbardziej przejrzysta odp. Na tle programu nauczania przedmiotów humanistycznych w szkole:
· poznawanie podstaw moralności w rodzinie
· w rodzinie kształtuje się światopogląd
· tam też dziecko nabywa podstaw języka i mowy ojczystej
· wiedzę o historii swojej rodziny- poczucie tożsamości
· Natomiast porównując przedmioty ścisłe, rodzina daje nam:
· poznanie liczebników i podstawowych operacji na liczbach
· czynności praktyczne
· podstawy wiedzy o przyrodzie
Cechy edukacji naturalnej:
· jest okolicznościowa, sytuacyjna, nieplanowana
· Szkoły i myśl o nauczaniu w Starożytności.
Praktyka nauczania aktualna do dziś.
Grecja:
· ...
klejarka