Cawthorne Nigel - Życie seksualne papieży.pdf - książki - ideak1

Nigel Cawthorne

Życie seksualne papieży

Zamiast wstępu

„Otóż Bóg chce (...) żebyście unikali rozpusty, by każdy z nas umiał utrzymywać swe ciało w świętości

i czci, z nie poddawał się pożądliwym namiętnościom, jak to czynią poganie, którzy nie znają Boga.

W tych sprawach niech nikt nie dopuszcza się żadnych wykroczeń (...), gdyż (...) Pan sam wymierzy

surową karę za wszystkie takie występki.

Tak więc, kto odrzuca to pouczenie, odrzuca nie człowieka, lecz Boga, który jest dawcą Ducha Świętego.

/ I Tes.4:3-8 /

Nawet w dzisiejszych czasach, gdy wiadomości o złym prowadzeniu się kapłanów tak często goszczą

na łamach gazet, trudno sobie wyobrazić Jana Pawła II pielęgnowanego przez matkę przełożoną i to na

oczach kolegium kardynalskiego. A przecież takie rzeczy zdarzały się w przeszłości.

W minionych czasach było wielu papieży, którzy nie wyrzekli się bujnego życia intymnego. Niektórzy

mieli żony. Inni, publicznie udając nienaganne życie w celibacie, jednocześnie umieszczali swe kochanki w

Watykanie, a swym synom z nieprawego łoża – „bratankom lub siostrzeńcom jak powszechnie nazywano

ich w łonie Kościoła – powierzali wysokie urzędy.

Zdarzali się tez papieże homoseksualiści, którzy nadawali swym partnerom godność kardynała. Inni

zaś, nie znając granic rozwiązłości, byli zwolennikami obydwu orientacji seksualnych. Wielokrotnie w

papieskich pałacach dochodziło do najzwyklejszych orgii. Jeden z Biskupów Rzymu prowadził opodal

Pałacu Laterańskiego dom publiczny. Kilku czerpało dochody z podatków nakładanych na działające w

Rzymie nierządnice. Zdarzali się też i tacy, którzy sprzedawali odpusty, coś w rodzaju „podatku

grzesznego, zezwalające duchownym na utrzymywanie kochanek. Oczywiście pod warunkiem wniesienia

odpowiedniej opłaty rocznej.

Trzeba przyznać, że Kościół katolicki czynił wiele, by zatuszować te nie przynoszące chwały występki.

Cnotliwi papieże w dniu wyboru przyjmowali imiona i numery tych niechlubnych poprzedników, którzy

swym zachowaniem wywołali spore oburzenie. O ciemnej stronie papiestwa można się wszakże dowiedzieć

ze źródeł pośrednich (np. protestanckich) pochodzących z XVI i XVII wieku. Pewien autor broszur

polemicznych z tego okresu dokładnie wylicza, którzy papieże byli trucicielami, mordercami,

cudzołożnikami, dziwkarzami, pijakami, rozpustnikami, hazardzistami, czarnoksiężnikami, czcicielami

diabła i ateistami. Specjalnie zaś wyróżnia tych, którzy dopuścili się kazirodztwa. Wielu papieży oskarża

się też o symonię, czyli sprzedaż urzędów w Kościele dla korzyści finansowych.

Aż do VX wieku w łonie Kościoła zdarzały się rozłamy, gdy jednocześnie panowało dwóch, a nawet

trzech papieży. Rywalizujący ze sobą najwyżsi dostojnicy kościelni uciekali się do ekskomuniki,

uwięzienia, a nawet pozbawienia życia swego rywala. Przegranych w owych zmaganiach – czyli tych,

których historia nie uznała za następców św. Piotra w prostej linii – określano później mianem

antypapieży. Historycy Kościoła „pozwalali im na nieco bardziej niecenzuralne zachowanie. Natomiast

prawdziwi papieże – oczywiście według źródeł oficjalnych – nie mogli splamić się złym uczynkiem. Nawet

jeśli, historia zna takie przypadki, otruli poprzednika w celu przejęcia papieskiego tronu.

Jeśli weźmie się pod uwagę bogactwo, władzę i pozycję, jakie niesie za sobą papiestwo, nikogo nie

powinno dziwić, że papieże niemal regularnie szukali lekarstwa na troski tego świata w ramionach

kochanek. Rzadko kto zresztą ośmielał się na krytykę takiego zachowania. Już we wczesnych dziejach

Kościoła przyjęło się bowiem przekonanie, że papież jest odpowiedzialny jedynie przed Bogiem, a ten miał

zapewne przymykać oko na takie występki.

Wstęp

W dzisiejszych czasach ludzie najczęściej sądzą, że wszyscy papieże byli ludźmi starszymi, po wielu

latach w służbie Kościoła, którzy dawno mieli już za sobą poryw młodzieńczej „gorącej krwi. Jednak nie

zawsze tak bywało. Liczne fortele i intrygi możnych rodów sprawiały, że niektórzy zostawali papieżami

już w wieku kilkunastu lat. Dysponowanie tak nieograniczonymi bogactwami i władzą w tak młodym

wieku, gdy w dodatku nikt nie ośmielał się krytykować niewłaściwego zachowania, stwarzało

nieograniczone możliwości dla rozpusty.

Chociaż niektóre ze stawianych zarzutów mogą wydawać się nieco przesadzone, wiele z nich ma jednak

mocne podstawy. Aż do 1139 roku od kapłanów nie wymagano przestrzegania celibatu, a nawet i potem

duchowni często utrzymywali konkubiny. Kościół katolicki był najbogatszą instytucja na świecie. Kariera

duchownego oznaczała często zdobycie bogactwa, a zamożni ludzie muszą mieć przecież swe drobne

przyjemnostki.

Co więcej, z zatuszowaniem występków papieży nie było większych kłopotów. Od 1557 roku publikacje

wspominające o ich wykroczeniach trzymano z dala od wiernych poprzez wpisywanie niewygodnych

tekstów do Indeksu ksiąg zakazanych. W oficjalnie przedstawianej historii papieże jawią się jako osoby o

nieskazitelnym życiorysie. Wszyscy, oprócz jednego z pierwszych trzydziestu, zostali zaliczeni do grona

męczenników, choć brak jasnych dowodów na to, że umarli za Chrystusa.

Od najdawniejszych czasów w najróżniejszych religiach pojawiały się wątki erotyczne. Wiele

pogańskich kultów ma w swych obrządkach akty seksualne. Chrześcijaństwo nawet po umocnieniu się

okazało się surowsze niż bardziej lubieżna religia – islam. Muzułmanie wkraczający do raju mają czego

oczekiwać:

[...] i połączymy ich w pary z hurysami o wielkich oczach.

Oni tam będą wołać o wszelkiego rodzaju owoce bezpieczni,

Oni tam nie zakosztują śmierci poza pierwszą śmiercią.

Porównajmy ten opis z chrześcijańską wizja niebios, gdzie dominuje śpiewanie psalmów, kazania, słońce i

niebieska architektura.

Z pewnością historia Kościoła chrześcijańskiego nie jest tak nieskazitelna, jakby się wydawało.

Zwłaszcza papieżom można postawić wiele zarzutów. Dlatego też nie bądźmy zbytnio zdziwieni, jeśli

pewnego dnia na strony tytułowe trafi jakaś sensacyjna informacja o życiu intymnym papieży.

Biskup Rzymu

Pierwszy papież św. Piotr, był człowiekiem żonatym. Aż w trzech ewangeliach – św. Marka,

Mateusza i Łukasza – znajdujemy potwierdzenie faktu, że w chwili spotkania z Jezusem, Szymon Piotr

miał żonę.

Historycy spierają się jednak na temat stanu cywilnego innych apostołów. Zgadzają się tylko co do tego,

że Jan był kawalerem. Dawni autorzy niemal jednogłośnie uznają, że był prawiczkiem. Przyjmuje się

także powszechnie, że Piotr miał dom w Galilei, gdzie mieszkał wraz z żoną, teściową i bratem

Andrzejem.

Zgodnie ze słowami Ewangelii według św. Łukasza i św. Mateusza, piotr powiedział: „Oto my

opuściliśmy wszystko i poszliśmy za tobą, cóż więc otrzymamy? – A wtedy Jezus odpowiedział: -

Zaprawdę powiadam wam,[...] każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę,

dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy (Mt 19,27-30).

W innych pismach Jezus wręcz wydaje się zwolennikiem seksu. W Ewangelii według św. Tomasza,

jednej z ewangelii apokryficznych, Jezus powiada: „Jeśli będziecie mieli zwyczaj ukazywać nie wstydząc

się te części ciała, które godzi się zakrywać, i będziecie brać szaty wasze i rzucać je pod wasze stopy, jak

małe dzieci, i będziecie je deptać, wówczas ujrzycie Syna żywego i nie będziecie się bać. (To,Legion 37)

Tak więc można powiedzieć, że Jezus miał do spraw seksu całkiem rozsądne podejście. Przez pewien

czas spekulowano nawet na temat jego ewentualnego małżeństwa. Z całą pewnością w Biblii brak

jednoznacznego stwierdzenia, że był kawalerem. Milczenie to może wydawać się zastanawiające. W

owym czasie było bowiem zwyczajem, czy niemal obowiązkiem mężczyzny żydowskiego, by miał żonę. Z

wyjątkiem radykalnej sekty esseńczyków, celibat powszechnie potępiano. Pewien żydowski autor z tego

okresu porównuje nawet celibat do morderstwa. Dla żydowskiego ojca znalezienie żony dla syna było taką

samą powinnością, jak obowiązek obrzezania syna.

Co więcej, żydowskie prawo spisane w Misznie powiada: „Nieżonaty mężczyzna nie może być

nauczycielem. Jezus nie uzyskałby przyzwolenia na wędrowanie po Ziemi Świętej i nauczani9e, gdyby nie

był żonaty. A jeżeli był, to narzuca się pytanie: gdzie się ożenił i z kim? Może w Kanie, gdzie przemienił

wodę w wino? Może z Marią Magdaleną? Na ten temat istniało wiele domniemywań.

Według Ewangelii św. Mateusza w żyłach Jezusa płynęła królewska krew – z rodu Dawida. W

związku z tym zapewne spodziewano się po nim, by miał potomka. W książce Święty Graal, Święta Krew

pada teza, że Jezus miał dziecko z Marią Magdaleną, które zostało zabrane do Francji, a jego potomkowie

utworzyli Zakon Templariuszy. Autorzy przytoczonej pracy uważają, że właśnie ta przerażająca

tajemnica doprowadziła do krwawych prześladowań templariuszy w XIII wieku.

Święty Graal, Święta Krew nie jest jedyną książką sugerującą, że Jezus był człowiekiem żonatym i

ojcem. Barbara Thieling w książce Jesus the Man (Jezus mężczyzną) twierdzi, że Jezus miał z Marią

Magdaleną troje dzieci – dwóch synów i córkę. Thieling powiada też, że nie umarł na krzyżu. Wisiał na

nim stosunkowo krótko, a zgon ukrzyżowanych często następował dopiero po kilku dniach. Jezus,

wyjaśnia Thieling, po zdjęciu z krzyża „ożył. To dlatego w jego grobie nikogo nie zastano.

Istnieją też przesłanki, że mógł wręcz nie dochować wierności Marii. Ewangelia św. Tomasza powiada,

że Jezus często dzielił łoże z Salome, a przypisywana uczniowi Bartłomiejowi koptyjska Księga

Zmartwychwstania Chrystusa wspomina, że Maria Magdalena nie była sama, gdy odkryła, że Jezusa nie

ma w grobie. Towarzyszyła jej „Salome, która go kusiła. Opis tańca z siedmioma welonami nie pozostawia

najmniejszej wątpliwości, że Salome wiedziała, w jaki sposób można uwieść mężczyznę.

Thieling uważa, że Jezus rozwiódł się z Marią Magdaleną w 44 roku, a w roku 50 poślubił Lidię,

kobietę biskupa „dziewic Tiatyry. Gdy jednak Lidia zaszła w ciążę, wielu wyznawców Jezusa zaczęło

kwestionować legalność potomstwa. Zdaniem Thieling ci, którzy wątpili w nowe dziecko Jezusa, „mieli

związki z sodomią.

Działający w pierwszym wieku teolog Klemens z Aleksandrii, który porusza w swych pismach

tematykę chrześcijańskiej etyki seksualnej, wspomina, że św. Piotr był żonaty. W czasie działalności

apostolskiej Piotr miał odwiedzić wraz z żoną Aleksandrię.

Niektórzy bardziej pruderyjni katoliccy historycy uważają, że w czasie, gdy św. Piotr dotarł do Rzymu,

był już wdowcem. Tam też spotkał Pawła, który tyle uczynił dla ukształtowania seksualnych norm

obowiązujących w Kościele. Większość katolickich autorów uważa, że Paweł żył w ścisłym celibacie. Ale

wydaje się bardziej prawdopodobne, że był wdowcem, który doświadczył długiego i nieszczęśliwego

małżeństwa.

W pierwszym Liście do Koryntian Paweł pisze wszak: „Czyż nie wolno nam brać ze sobą niewiasty –

siostry, podobnie jak to czynią pozostali apostołowie? (Kor 9,5). Choć później utrzymuje, że jego związki

z siostrami chrześcijańskimi miały czysto platoniczny charakter. Św. Paweł sugeruje, że nawet w

małżeństwie mężczyzna czyni dobrze, zachowując dziewictwo partnerki, a jednocześnie w innym miejscu

twierdzi: „Lepiej jest bowiem żyć w ,małżeństwie niż płonąć (Kor 7,9). Owo „płonięcie częściej uważano

za odniesienie do „płonięcia namiętnością aniżeli „spalenia się w ogniu piekielnym.

Św. Paweł powiada także: „nie grzeszy, niech się pobiorą (Kor 7,36). I nakłania mężów i żony, by

udzielać im małżeńskich praw i przestrzega ich przed przedłużającą się wstrzemięźliwością. W liście do

Efezjan przedstawia nawet małżeńską miłość i małżeństwo jako podniosły akt zapłodnienia. W

pierwszym Liście do Koryntian ostrzega zaś: O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości albo chciwości

niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym [...]. (Ef 5,3).

Oczywiste jest, że gdy dochodzi do spraw seksu, Paweł nie jest zbyt konsekwentny.

Gdy chrześcijaństwo dotarło do Rzymu, spotkało się ze stosunkowo mocnym oporem. Tamtejsza religia

państwowa czciła celibat. Westalki – kapłanki bogini Westy – były oczywiście dziewicami, dbającymi o

podtrzymanie świętego ognia. Ale w rzeczywistości rola tych sześciu „dziewic była zgoła inna.

Gdy Hannibal pokonał Rzymian pod Kannami, winą za ową klęskę nie obarczono wątpliwego talentu

przywódców wojskowych, ale grzeszne kapłanki Westy. Dwie zadenuncjowano i potępiono. W

późniejszym czasie wszystkie sześć oskarżono o zejście z drogi cnoty. Osądzono je i, za oddanie swej

dziewiczości na powolną śmierć, skazano. Zamknięto je w podziemnym lochu, gdzie miały jedynie miejsce

do spania, lampę i żywność na kilka dni.

W pierwszym wieku w Rzymie nadal czczono boginię Wenus, podobnie jak boga Libera. Był on

rzymskim odpowiednikiem greckiego boga Priapa, przedstawianego jako mężczyznę w stanie erekcji.

Władze próbowały wszakże nieco uporządkować bieg spraw. Zakazały więc czczenia Bachusa, boga

wina, orgiastycznych zabaw i wolności seksualnej. Zgodnie z tradycją, kobiety czciły Bachusa trzykrotnie

w ciągu roku podczas potajemnych obrządków. Gdy jednak zaczęli to czynić także mężczyźni i „siłą

deprawować młodych nowicjuszy, interweniował rzymski senat. Od tej pory oficjalnie pozwalano na

odprawianie świąt bachanalii jedynie wtedy, gdy uczestniczyło w nich więcej niż trzy kobiety i dwóch

mężczyzn.

W 19 roku n.e. rzymskie władze wzięły się także ostro za czcicieli Izydy, gdy łatwowierna młoda

matrona Paulina spędziła noc na tym, co w jej mniemaniu było świętym stosunkiem z partnerem Izydy,

bogiem Anubisem. Później wszakże odkryła, że w roli boga wystąpił jeden z jej ziemskich admiratorów.

Skandal wywołany tym zdemaskowaniem zapoczątkował ostre prześladowania sekty. Kapłanów Izydy

ukrzyżowano, a czcicieli deportowano na opanowaną przez moskity Sardynię.

Wydarzenia te nie powstrzymały jednakże innych niegodziwców od wykorzystywania wyznawców

kultu. Kapłan boga Saturna zwany Tyrannusem oznajmił pewnego razu mężom pięknych kobiet, że sam

bóg objawił wolę spędzania z żonami nocy w świątyni. Kobiety poczuły się zaszczycone i pojawiły się w

świątyni wspaniale ubrane wraz z należnymi w takiej sytuacji ofiarnymi darami. Widziano, jak Tyrannus

zamykał je w środku świątyni. Następnie wycofał się niepostrzeżenie i przez ukryty korytarz wszedł do

posągu Saturna. Stamtąd mógł przemówić do zebranych. Kobiety zachwycone tym, że sam Bóg się do nich

zwraca, z pewnością skłonne były czynić to, co im nakaże. Tyrannus zaś, po odpowiednim nastrojeniu

swych ofiar, zdmuchnął świece i wkroczył do głównej sali, gdzie zaczął poczynać sobie nad wyraz

frywolnie z oddanymi czcicielkami Saturna.

Przez pewien czas udawało się mu zachować pozory, lecz w pewnym momencie jedna z kobiet

rozpoznała Tyrannusa po głosie. Po powrocie do domu wyznała wszystko mężowi. Wkrótce Tyrannusa

aresztowano i poddano torturom. Ten przyznał się do winy, co tym bardziej pogrążyło w rozpaczy wiele

rzymskich rodzin, z powodu zhańbienia żon i spłodzenia dzieci z nieprawego łoża.

Chrześcijańska nauka o seksualnej powściągliwości bez wątpienia została dobrze przyjęta w

starożytnym Rzymie, albowiem niewierność małżeńska kwitła tam w najlepsze. Chrześcijaństwo dotarło

do Rzymu za panowania Klaudiusza. Jego żona lubieżna Messalina, zdobyła sobie rozgłos licznymi

romansami. Była nienasycona do tego stopnia, że w przebraniu opuszczała cesarski pałac i udawała się do

domu publicznego, gdzie prostytuowała się pod imieniem Lycisca. W mrocznej sali naga i pozłocona

mogła swobodnie ukazywać swe wdzięki, a przy tym zdolna była ponoć zadowolić wszystkich

przybywających. W końcu wahającego się Klaudiusza nakłoniono, by rozkazał ją zamordować. Szalę

przeważyła publiczna ceremonia zawarcia małżeństwa przez Messalinę z jednym z jej licznych

kochanków. Klaudiusz poślubił następnie Agrypinę, zresztą niewiele lepszą od swej poprzedniczki. Nie

ulega wątpliwości, że utrzymywała kazirodczy związek z własnym synem, Neronem. Wielokrotnie

podróżowali razem w zamkniętej lektyce, a gdy się z niej wyłaniali, często ich odzież była w nieładzie i

splamiona.

Kiedy Neron został cesarzem, rozmyślnie prowokował wrogość swej matki zadając się z wyzwolenicą o

imieniu Akte, podobną do Agrypiny jak dwie krople wody. Próbował nawet zamordować matkę, gdy ta

sprzeciwiała się jego romansowi z piękną Poppeą.

Poppea, co gorsza, była już kobietą zamężną. Neron pozbył się więc jej niewygodnego męża,

wyznaczając go gubernatorem Luzytanii. Pozbył się także swej żony Oktawii. Oskarżając ją o

cudzołóstwo z niewolnikiem i rozwiódł się z nią pod zarzutem bezpłodności. Następnie skazano ją na

zesłanie, gdzie padła ofiarą mordu, zapewne z rozkazu Nerona. W chwili śmierci miała ledwie

dziewiętnaście lat.

Rzymski autor Swetoniusz powiada, że Neron, pomimo poślubienia Poppei, do końca swych dni „nigdy

nie zaprzestał picia i nie zmienił swego, nie znającego ograniczeń, stylu życia... ani też sposobu

zabawiania się.

W czasie gdy do Rzymu przybyli Piotr i Paweł, deprawacja za rządów Nerona osiągnęła apogeum.

Oddawano się każdemu rodzajowi egzotycznych występków. Na Polach Watykańskich wybudowano

książęcy ogród, gdzie odbywały się najwymyślniejsze orgie. Pierwsze chrześcijańskie siedziby w Rzymie

znajdowały się opodal owego przybytku rozkoszy. Piotr i Paweł z pewnością orientowali się co się dzieje

w sąsiedztwie ich własnych domostw.

Co ciekawsze, pierwsi chrześcijańscy uczeni twierdzili, że druga żona Nerona, Poppea, była

chrześcijanką. Z błogosławieństwem św. Piotra, czy też bez niego, z pewnością uczestniczyła w orgiach.

Tacyt pisał: Najsłynniejsze i najbardziej rozwiązłe z tych zabaw to były te organizowane w Rzymie

przez Tygellina [jednego z przywódców Gwardii Pretoriańskiej]. Bankiet urządzano na barce na jeziorze

na terenie pałacu. Barkę holowały łodzie udekorowane złotem i kością słoniową, a u wioseł ich zasiadali

młodzieńcy wprawieni w zmysłowych praktykach. Dostarczono ptaki i zwierzynę z odległych krajów i

potwory morskie z oceanu. Nad brzegami jeziora znajdowały się lupanary, gdzie wysoko urodzone damy

przyjmowały gości. Wśród kobiet były też prostytutki, zupełnie nagie, nieprzyzwoite zarówno w gestach

jak i słowach. Wraz z nadejściem nocy lasy i domki letnie rozbrzmiewały pieśniami i rozbłyskiwały

światłami. Neron zhańbił się każdym rodzajem obrzydliwości, naturalnej i nienaturalnej, tak że nie

pozostał już żaden stopień rozpusty, w której mógłby się jeszcze pogrążyć.

W rozwiązłych praktykach seksualnych gustowali nie tylko cesarz i przedstawiciele wyższych warstw

społecznych. Gdy Piotr przybył do Rzymu, zabawy te cieszyły się powszechną popularnością. Wokół

wielkich cyrków i aren rozlokowały się tawerny, gdzie prostytutki uprawiały swój zawód. Szczególnie

specjalizowały się w zapewnianiu mężczyznom tego rodzaju satysfakcji, jakiej nie mogły dostarczyć im

żony. Albowiem ze względu na zmniejszający się współczynnik urodzin w Rzymie, żony zachęcano do

stosowania tylko tych pozycji, które uważano za dające większą szansę na zajście w ciążę.

Widowiska takie były rozrywką nie tylko dla oczu. W Sztuce kochania Owidiusz (43 p.n.e. – 17 n.e.)

pisze:

Cyrk jest również dobrym gruntem

do robienia znajomości

Siądź przy lubej jak najbliżej.

Ujdzie to wśród tłoku gości.

Ciasnota cię zmusi wkrótce

Przycisnąć się jeszcze bardziej.

Dziewczę zniesie to cierpliwie...

Rozmową twą też nie wzgardzi.

Widząc konie na arenie –

Chwal te, które ona chwali.

Widząc bóstwa – pochwal Wenus,

Co twe serce żarem pali...

Kiedy kurz z areny spadnie

Na pierś białą twojej miłej,

Drżącą ze wzruszenia ręką

Strzepnij lekko owe pyły.

A jeżeli kurz nie spadnie –

Strzepnij również, nic nie szkodzi.

Niech widzi twoją troskliwość,

Niech się na twą tkliwość zgodzi...

Według świadectwa nauczyciela Nerona, Seneki, homoseksualiści do nawiązania bliższych znajomości

wykorzystywali łaźnie. Niekiedy mężczyźni i kobiety kąpali się tam razem. Najnowszymi zabawkami,

wykorzystywanymi w intymnych igraszkach, okazały się świeżo wówczas wynalezione zwierciadła

powiększające. Podczas obiadów zabawianiem gości zajmowały się rozebrane hiszpańskie tancerki.

Cawthorne Nigel - Życie seksualne papieży.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: