Namkai Norbu - Kryształ i ścieżka światła.pdf - Namkai Norbu Rinpocze - Yeshe1

Namkhai Norbu

Kryształ i ścieżka światła.

Sutra, Tantra i Dzogczen

Namkhai Norbu, urodzony w Derge we wschodnim Tybecie, w roku 1938, został w wieku

trzech lat rozpoznany jako reinkarnacja wielkiego mistrza Dzogczen. Otrzymał następnie

pełną, tradycyjną edukacją Tulku, czyli reinkarnowanego Lamy. Poza swymi akademickimi

studiami, otrzymał nauki i praktykował z wieloma wielkimi mistrzami w Tybecie, zanim

polityczne wydarzenia zmusiły go do wyjazdu do Indii. Tam spotkał się z prof. G. Tuccim, który

zaprosił go do Rzymu, aby dopomógł w badaniach Instytutu Orientalnego. Później objął swe

obecne stanowisko profesora języka i literatury tybetańskiej i mongolskiej w Instytucie

Orientalnym w Neapolu. Poza swoją pracą na uniwersytecie podróżuje po całym świecie

udzielając nauk Dzogczen na odosobnieniach i seminariach, w odpowiedzi na liczne

zaproszenia.

Oby, podobnie jak słońce, które wschodzi na niebie, tak i Wielka Tajemna Skarbnica

wszystkich Zwycięzców, najwyższa nauka Dzogczen, pojawiła się i rozwinęła we wszystkich

sferach bytu!

OD WYDAWCY

Książka ta stanowi kompilację, dokonaną z nagrań ustnych nauk i wykładów, wygłoszonych

przez Namkhai Norbu Rinpoche na odosobnieniach w różnych częściach świata, w ciągu

ostatnich siedmiu lat, jak również z moich własnych materiałów i notatek z wykładów, które

nie zostały nagrane na taśmie i spisane, jak również z materiału powstałego z prywatnych

rozmów z Rinpoche.

Chociaż Rinpoche posiada dobrą znajomość angielskiego, jednak /aż do końca 1984 r./ wolał

nauczać w języku włoskim, tym spośród języków Zachodu, z którym jest najlepiej

zaznajomiony. Po każdych kilku zdaniach przerywa, aby umożliwić przekład na język znany

większości słuchaczy, lub też, kiedy jest we Włoszech, tym spośród obecnych, którzy nie

rozumieją włoskiego, umożliwia przekład na angielski. Książka ta więc nie mogłaby powstać,

jeśli swego czasu i energii nie poświęciliby ci wszyscy, którzy tłumaczyli, nagrywali i spisywali

nauki Rinpoche; mimo iż spontaniczny przekład często jest inspirujący, to jednak kiedy spisuje

się nagranie słowo po słowie, rezultat tej czynności pozostawia wiele do życzenia.

Jeśli spotkało mnie w czasie pracy nad wydaniem tej książki powodzenie, to stało się to dzięki

cierpliwości samego Namkhai Norbu Rinpoche, który poświęcił wiele swego prywatnego czasu na

dalsze wyjaśnienia. Za wszelkie jednak błędy lub niewłaściwe rozłożenie akcentów w tekście

książki, ponoszę w zupełności osobistą odpowiedzialność.

Zbyt wielu przyjaciół pomagało mi w tym przedsięwzięciu, aby wymienić ich wszystkich z imienia,

pragnąłbym jednak szczególnie podziękować mojej żonie Jo, za Jej niezawodne poparcie i

zachętę do pracy.

W dobie narastającego kryzysu człowieczeństwa, sprawą najwyższej wagi jest zachowanie i

jasne wyrażenie starożytnych tradycji mądrości, które prowadzą do przemiany jednostki,

ponieważ to, co proponują, ma wielkie znaczenie dla pokojowego przekształcenia społeczności,

od czego też zależy przyszłe ocalenie naszego gatunku i naszej planety. Mam nadzieję, że

współpraca z Namkhai Norbu Rinpoche przy powstaniu tej książki, która stanowiła dla mnie

wielką radość i satysfakcję, odegra pewną, jakkolwiek niewielką rolę w wielkiej próbie

zakończenia kłótni i konfliktów i w konsekwencji w sprowadzeniu na wszystkie istoty pokoju i

wolności od cierpienia.

Prosi się czytelnika, aby pamiętał, ze książka nie stanowi nawet namiastki przekazu

otrzymanego od kwalifikowanego mistrza. Oby ci, którzy nie posiadają jeszcze takiego

prawdziwego "duchowego przyjaciela' mieli dość szczęścia, aby go znaleźć l

Oby przyniosło to pomyślność!

John Shane

Arcidosso, czerwiec 1985

SZEŚĆ WIERSZY WADŻRY

Chociaż pojawiające się zjawiska

ukazują się jako różnorodność,

jednak ta różnorodność jest niedualna,

i z całej wielorakości

pojedynczych rzeczy,

żadnej nie można zamknąć w ograniczonym pojęciu.

Gdy nie wpadamy w pułapkę

stwierdzenia "to jest jak to" lub "jak tamto"

staje się jasne, że wszystkie przejawione formy

są aspektami nieskończonej bezforemności,

i będąc od niej nieoddzielne,

są same w sobie doskonałe.

Widząc, że od samego początku wszystko

jest samo z siebie doskonałe,

wyrzekany się choroby dążenia

do osiągnięcia czegokolwiek,

po prostu pozostając w naturalnym stanie

takim jaki on jest,

wtedy przytomność niedualnej kontemplacji

bezustannie powstaje w spontaniczny sposób.

UWAGA DO SZEŚCIU WIERSZY WADŻRY

Sześć Wierszy Wadżry, lub dokładniej mówiąc: "Sześć Linijek Wadżry", ponieważ

oryginał tybetański składa się z sześciu linijek, zawiera doskonałe resume nauk

Dzogczen. Przekład dokonany przez Briana Beresforda i Johna Shane jest

całkowicie swobodnym tłumaczeniem, naśladującym ustne wyjaśnienia Namkhai

Norbu. Rysunek pokazuje Sześć Wierszy w tybetańskim zapisie kursywą Wumed,

dokonanym ręką Namkhai Norbu, Całość zasadniczej części tekstowej tej książki

powinno się uważać za komentarz do tych Sześciu Wierszy, które stanowią składnik

"Tantry Przynoszącej Szczęście Kukułki Niedualnej Świadomości". Tak jak kukułka

jest pierwszym zwiastunem nadchodzącej wiosny, tak też ta Tantra i te wiersze

stanowią zwiastun nadchodzącego duchowego przebudzenia.

ROZDZIAŁ 1

MOJE NARODZINY, WCZESNE ŻYCIE I EDUKACJA ORAZ TO W JAKI SPOSÓB

SPOTKAŁEM SWEGO GŁÓWNEGO i MISTRZA

Niezliczone istoty, jakie tylko istnieją,

posiadają od samego początku

wrodzony, ze swej natury doskonale czysty

stan Oświecenia;

wiedząc, ze odnosi się to również do mnie,

osiągnąłem najwyższe urzeczywistnienie

Longcienpa (1308 - 1363)

("Strofy o Bodhiczitcie" wyrażające pojęcie Podstawy w Ati Jodze.)

Kiedy urodziłem się 17 dnia, 10 miesiąca roku Ziemnego Tygrysa /8 grudnia 1938/

we wsi Geug prowincji Gonra Derge, we wschodnim Tybecie, mówiono, że drzewa

zakwitły na różowo, mimo iż była zima. Dwóch moich wujów przyszło, aby odwiedzić

moją rodzinę. Obaj byli uczniami wielkiego mistrza Azom Drugby, zmarłego kilka lat

wcześniej i obaj byli wówczas mistrzami Dzogczen. Stanowczo twierdzili, że jestem

reinkarnacją ich nauczyciela, opierając się zarówno na tym, co im powiedział na

krótko przed śmiercią, jak i na fakcie, że w swym testamencie spisał pewne

szczególne przedmioty męskiemu potomkowi, który, jak powiedział, urodzi się w

rodzinie moich rodziców po jego śmierci. Kiedy miałem dwa lata zostałem oficjalnie

uznany za inkarnację wysokiego tulku ze szkoły Ningmapa, która podarowała mi szaty.

Nie pamiętam zbyt wielu szczegółów, ale przypominam sobie, ze dostałem mnóstwo

prezentów!

Kiedy miałem 5 lat, zostałem również rozpoznany przez XVI Karmapę i Situ

Rinpocze /tego okresu/ Jako inkarnacja umysłu wielkiego mistrza, który sam był

reinkarnacją założyciela nowożytnego państwa Bhutanu i którego linię stanowili

Dharmaradżowie, czyli ziemscy i duchowi władcy tego kraju aż do początków XX

wieku. Kiedy podrosłem, dano mi jeszcze kilka nowych imion i tytułów, a niektóre z

nich były bardzo długie i brzmiały wspaniale. Sam jednak nigdy ich nie używałem,

ponieważ wolałem nosić imię, jakie po urodzeniu dali mi rodzice. Nazwali mnie

Namkhai Norbu, co jest na swój sposób szczególnym imieniem. Norbu oznacza klejnot,

a Namkhai niebo lub przestrzeń. Na ogół nie spotyka się w tybetańskich imionach

użycia drugiego przypadku. Jednak moi rodzice zdecydowali się tak mnie nazwać,

ponieważ mieli dotąd cztery dorodne córki, a od lat marzyli o chłopcu. Tak silne było

to ich pragnienie, że zaangażowali nawet pewnego mnicha, aby w ich imieniu, przez

cały rok, wykonywał inwokacje do Tary, z prośbą o spełnienie się ich życzenia. Ten

mnich został także wychowawcą moich sióstr. Pewnego dnia przyśnił mu się sen,

który wydał mu się pomyślnym znakiem, śniło mu się, że przed paleniskiem w domu

moich rodziców wyrosła piękna roślina, zakwitając pięknym i dużym żółtym kwieciem.

Mnich był pewny, że jest to znak, wskazujący na urodzenie się chłopca. Później,

kiedy się urodziłem, moi rodzice byli tak szczęśliwi, że pomyśleli, iż jestem darem

niebios. Dlatego nazwali mnie "Klejnotem Przestrzeni". I to jest właśnie imię, które

noszę.

Moi rodzice byli dla mnie zawsze dobrzy, ja natomiast wyrosłem na małego urwisa.

Czytać i pisać nauczyłem się w domu. Często śniło mi się, że podróżuję z wielką

prędkością wewnątrz czegoś, co wydawało mi się być tygrysem, jakąś dziwną ryczącą

bestią. Nie widziałem jeszcze wtedy samochodu, gdyż nie spotykało się ich wówczas

w tej części Tybetu. Później oczywiście podróżowałem wieloma samochodami. I

wówczas rozpoznałem je jako te właśnie pojazdy, które widywałem w moich snach.

Jako nastolatek widziałem ciężarówkę. Siedziałem na grzbiecie konia na stoku góry,

nocą, patrząc na przejeżdżające w dole pojazdy, które jechały po nowej chińskiej

szosie. Tylko światła lśniły czerwono w olbrzymich pniach przelatujących z łoskotem.

Pomyślałem, że muszą one pewnie palić się. Śniły mi się również dziwne, płonące,

latające obiekty, które wybuchały, wywołując straszliwe zniszczenie, Wiem teraz, że to,

co widziałem, to były pociski zrzucane daleko, w innych częściach świata, ale nigdy

dotąd nie widziałem na jawie tej wojny, którą oglądałem jako dziecko w swoich

snach.

Czasami dokazywałem w okolicy tak bardzo, że miałem poważne kłopoty, kiedy

ojciec mój wracał do domu ze swych podróży, do jakich zmuszała go jego praca. Łoił

mi skórę, wywołując we mnie złość, którą próbowałem potem wyładować na

sąsiadach. Oni z kolei mówili potem memu ojcu, że staję się jeszcze bardziej

nieznośny. W ten sposób wpadałem w jeszcze większe kłopoty.

Pod wpływem mojej babki stałem się bardziej rozważny. Była ona uczennicą Azom

Drukpy i bardzo się mną interesowała. Czasami udało się jej uchronić mnie przed

karą, ukrywając przed rodzicami to, co zmajstrowałem. Pamiętam jak pewnego dnia

znalazłem martwe ciało wielkiego gryzonia zwanego świstakiem. Niezauważony

przez nikogo spędziłem błogie popołudnie bawiąc się martwym stworzeniem.

Napełniałem je wodą i kręciłem wokół mojej głowy. Ale kiedy zabrałem swoją zabawkę

do domu, do łóżka, babka zauważyła ją. Wiedziała, że matka bardzo

zdenerwowałaby się, gdyby się dowiedziała o tym i zamartwiałaby się, czy nie

zakaziłem się jakąś chorobą, toteż nie powiedziała nikomu o tym zdarzeniu.

Pomyślałem, że to bardzo ładnie z jej strony. Faktycznie kochałem ją bardzo. Toteż

kiedy zauważyłem jak płacze po cichu sama do siebie z powodu mego zachowania,

w czasie kiedy myślała, że już śpię, byłem głęboko poruszony i postanowiłem

poprawić się. Ale z drugiej strony nie mogę powiedzieć, aby udało mi się

kiedykolwiek w pełni poskromić moją naturę.

Kiedy miałem pięć lat i pewnego, dnia bawiłem się przed domem, przyjechało nagle

dwunastu mnichów, bardzo elegancko ubranych. Miejsce, w którym mieszkaliśmy,

znajdowało się na zupełnym odludziu i podróżni rzadko tamtędy przejeżdżali, toteż

bardzo się zdziwiłem widząc ich. Nie potrafiłem odgadnąć po co przyjechali. Weszli

do środka i w chwilę potem mnie także wezwano do domu. Zaprowadzono mnie do

małego pokoiku przeznaczonego na praktykę i ubrano w śliczne jedwabne szaty. Nie

rozumiałem dlaczego, ale już sam ten fakt sprawił mi dużą przyjemność. Przez wiele

godzin musiałem siedzieć na wysokim, specjalnie dla mnie przygotowanym tronie,

podczas gdy mnisi odprawiali jakiś rytuał. Potem odjechali. Pomyślałem sobie: "No

cóż, skończyło się". Ale ponieważ każdy odtąd przypominał mi, że jestem

reinkarnacją i okazywał wielki szacunek, wkrótce uświadomiłem sobie, że wszystko

nie tylko nie kończy się, ale dopiero zaczyna.

Kilka tygodni później jacyś mnisi przybyli do nas i zabrali mnie do klasztoru Derge

Gongen, który odgrywał ważną rolę w tej części Tybetu. Mieszkał w nim sam król

Derge. Mój ojciec pracował w administracji królewskiej, z początku jako urzędnik

odpowiadający mniej więcej za rządy prowincji na Zachodzie, a później, ponieważ

bardzo kochał zwierzęta, został naczelnikiem departamentu, którego zadaniem było

zapobieganie polowaniom poza sezonem lub w nadmiarze, w tej części Tybetu.

Namkai Norbu - Kryształ i ścieżka światła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: