0103. Hohl Joan - Błysk nadziei.pdf - magda123x

JoanHohl

Błysknadziei

PrzełoŜył PiotrSkurzyński

Tytuł oryginału WindowonToday

Nie dostrzegaj ą c kolejnego u ś miechu, Karla wpadła w zastawione sidła.

- Czy mógłby ś mi załatwi ć dobrze poinformowanego przewodnika?

- Tak.

- Jest drogi? - zaniepokoiła si ę .

- Nie całkiem.

Kobieta si ę gn ę ła do torebki i wyjmuj ą c z niej kartk ę oraz długopis, przygotowała

si ę do pisania. Nie zauwa Ŝ yła wesołych iskier, ta ń cz ą cych w oczach Jareda.

- Mógłby ś poda ć mi jego adres i nazwisko?

- Oczywi ś cie - odparł niewinnym tonem. - Nazywa si ę Jared Cradowg, a mieszka…

- przerwał, gdy Ŝ długopis wysun ą ł si ę ze znieruchomiałej dłoni Karli.

- Czy co ś si ę stało? - udał zaniepokojonego.

Rozdziałpierwszy

MęŜczyzna wyróŜniał się w rozbawionym tłumie miłośników sztuki niczym

wybujała sosna w zagajniku. Tb porównanie przyszło Karli do głowy, gdy tylko go

ujrzała. W miarę jak mu się przyglądała, stawała się coraz bardziej

podekscytowana.

OstroŜnie odstawiając kieliszek na tackę, powiedziała kilka zdawkowych

słów i odeszła od pary w średnim wieku, z którą rozmawiała o współczesnych

kierunkach w sztuce zachodniej Ameryki,

PotęŜny męŜczyzna trzymał się z dala od rozgadanych gości, wpatrując się w

wielkie płótno, wiszące samotnie na jednej ze ścian sali wystawowej.

Promienie zachodzącego słońca Arizony wpadające przez przyciemnione

okna nasilały barwy wizerunku odzianego w kowbojski strój dumnego Apacza,

który siedział na potęŜnym czarnym koniu.

Stojący w zamyśleniu przed obrazem męŜczyzna był bardzo podobny do

tego Indianina. Wystarczyło go odpowiednio ubrać, posadzić na wierzchowcu i

męŜczyzna stałby się lustrzanym odbiciem postaci z obrazu.

Karla poczuła, jak robi jej się gorąco. Nie miała wątpliwości, Ŝe zna tego

człowieka. Nie zwracając uwagi na krąŜących wokół ludzi, zbliŜyła się do

męŜczyzny.

- Pan Cradowg? - chłodny ton kobiety nie odzwierciedlał stanu jej uczuć.

- Skąd to wytrzasnęłaś?

Zaskoczona nieprzyjaznym, surowym głosem, Karla zacisnęła dłonie i

unosząc zdecydowanym gestem podbródek, uśmiechnęła się zaczepnie.

- Nie wiedziałam, Ŝe to autoportret. - Nieznacznym skinieniem głowy

wskazała obraz przedstawiający Indianina.

- To nie jest autoportret. - Ani wyraz twarzy Cradowga, ani jego ton nie

uległy zmianie. - Skąd to wytrzasnęłaś?

Karla odkryła, Ŝe jest bardzo zdenerwowana. Zastanawiała się, co

spowodowało ten stan: gniew, lęk czy… ekscytacja? Nawet nie pomyślała, aby

zapytać, skąd męŜczyzna wie, Ŝe jest właścicielką galerii.

- Znalazłam płótno w stosie reprodukcji na dobroczynnej aukcji staroci.

Poprzedni właściciel nie miał pojęcia o wartości obrazu, odkupiłam go więc za

bezcen - powiedziała to dość chłodno, a w jej głosie pobrzmiewała prawdziwa

satysfakcja.

Zadowolenie jednak szybko zniknęło, kiedy Karla spojrzała na Cradowga.

MęŜczyzna patrzył na nią dzikim wzrokiem. Na dnie jego ciemnych oczu pojawiły

się tajemnicze błyski. Wiedziona irracjonalną obawą, Karla uniosła dłoń i zakryła

nią gardło. To była najcięŜsza próba, jaką przeszła tego dnia.

- Chcę mieć ten obraz.

Poczuła napływającą wściekłość, która dała jej siłę do obrony.

- Obraz nie jest na sprzedaŜ - wskazała na małą plakietkę pod portretem,

głoszącą: „Nie na sprzedaŜ”.

Na twarzy męŜczyzny nie drgnął ani jeden mięsień, tylko wąskie usta stały

się jeszcze cieńsze. Karlę ogarnął lęk, Ŝe jeśli on będzie nadal tak na nią patrzył, to

zgodzi się na wszystko. Mruknęła więc ponownie z rozdraŜnieniem:

- Obraz nie jest na sprzedaŜ.

Cradowg uśmiechnął się nieznacznie, wymieniając szeptem sześciocyfrową

sumę.

Nie chciała okazać, jak bardzo poruszyła ją oferta. Była zbyt zadłuŜona z

powodu otwarcia małej galerii sztuki w Sedonie, aby nie ucieszyła jej myśl, Ŝe

rozwiąŜe wszystkie kłopoty finansowe, przyjmując propozycję Cradowga. Teraz

jeszcze bardziej obawiała się uśmiechu męŜczyzny. Odwróciła wzrok i patrzyła w

milczeniu na wielkie płótno. W końcu, westchnąwszy z ulgą, odparła, wyraźnie

wypowiadając kaŜde słowo:

- Przykro mi, obraz nie jest na sprzedaŜ.

Oczy Cradowga zabłysły, przez jego spiętą twarz przebiegł grymas. Kiedy

otworzył usta, Karla przezornie cofnęła się o krok, spodziewając się steku

przekleństw. Słowa męŜczyzny zmroziły właścicielkę galerii.

- Co, udajemy nieustępliwą? - Odsłonił w drapieŜnym uśmiechu białe zęby. -

Dobrze. Chcesz utargować więcej, to się potargujemy. - Spojrzał Karli głęboko w

oczy. - Ale nie teraz. Wrócę, gdy będziemy mogli porozmawiać na osobności. - Nie

dając jej sposobności do odmowy czy protestu, Cradowg odwrócił się i ruszył w

stronę wyjścia.

- Karla?

Zaszokowana dziwnym zachowaniem gościa poznała głos swojej asystentki

dopiero wtedy, gdy ta powtórzyła jej imię.

- Karla?

Kobieta odwróciła głowę, tłumiąc swe uczucia.

- O co chodzi? - zwróciła się do młodej dziewczyny.

- Wszystko w porządku? - w głosie asystentki zabrzmiało zaniepokojenie.

- Oczywiście, Anno - Karla uśmiechnęła się blado. - Mamy problemy?

Dziewczyna potrząsnęła przecząco głową.

- Nie, tylko… - wzrok Anny spoczął na znikającym w drzwiach potęŜnym

męŜczyźnie. - Czy to nie Jared Cradowg? - Ze zdumienia szeroko otworzyła oczy.

- Tak, to on - odparła cicho właścicielka galerii.

- Nie do wiary! Sam Jared Cradowg! - Spojrzenie Anny prześliznęło się po

obrazach wiszących na ścianach. - Ten sam Jared Cradowg, który namalował

prawie wszystkie krajobrazy, oferowane przez nas do sprzedaŜy?

- Ten sam. - Karla z trudem wydobyła z siebie głos. - O kurczę!

- Zamierzałaś mi coś powiedzieć?

Anna skinęła głową.

- Tak. Ale mój BoŜe, Jared Cradowg!

Karla poczuła, Ŝe jej cierpliwość się wyczerpuje. Była zdenerwowana

zachowaniem artysty i entuzjazmem dziewczyny.

- Anno, uspokój się! - powiedziała ostrym tonem. - Jared Cradowg moŜe być

sławnym malarzem, ale jest takim samym męŜczyzną jak inni!

„A w dodatku bardzo nieprzyjemnym męŜczyzną” - dodała w myślach. - A

teraz moŜe wreszcie wyjaśnisz, czego ode mnie chciałaś?

Gwałtowna reakcja Karli otrzeźwiła asystentkę.

- Och… - zawstydziła się, spoglądając niespokojnie na zaczerwienioną z

gniewu twarz pracodawczyni. - Przepraszam. Jest paru ludzi, którzy chcieliby

zamienić z tobą słówko - wskazała dłonią na odległy róg sali.

Kobieta spojrzała w tamtym kierunku i oniemiała; w jej oczach zabłysła

radość i niedowierzanie. Dwie kobiety i męŜczyzna stojący w kącie unieśli

szampanki w geście milczącego pozdrowienia.

- Nie do wiary! - wyszeptała Karla i oŜywiona pospieszyła do uśmiechającej

się trójki. Przywitawszy się serdecznie z przyjaciółmi, popatrzyła na nich

oszołomiona.

- Kiedy zawiadamiałam was o otwarciu galerii, nawet nie marzyłam, Ŝe

przyjedziecie do mnie.

- Mieliśmy nie brać udziału w twoim triumfie?

- śartujesz?

- Nie ma mowy!

Karla zamrugała powiekami, czując napływające do oczu łzy. Te dwie

kobiety były jej bliŜsze niŜ własna siostra, która przysłała wprawdzie najlepsze

gratulacje z okazji realizacji planów Karli, ale nie przybyła na wystawę.

- Kiedy przyjechaliście do Sedony?

- Niecałą godzinę temu - odparła Andrea Task. - Zarezerwowaliśmy miejsce

w motelu i przyjechaliśmy prosto do ciebie.

- My? - Właścicielka galerii ze zdumieniem spojrzała na wysokiego

męŜczyznę i zgrabną kobietę, stojącą u jego boku. - Sądziłam, Ŝe mieszkacie nadal

w Filadelfii. - Przeniosła wzrok na Andreę. - A ty chyba nie wyprowadziłaś się z

Kalifornii?

- Oczywiście. - Alicja Matlock, a właściwie od sześciu miesięcy pani

Halloran, uśmiechnęła się czule do męŜa. - Mieszkamy tam, gdzie mieszkaliśmy,

ale ten cudowny męŜczyzna zamówił taki lot, Ŝe wylądowaliśmy w Phoenix na

kwadrans przed przybyciem Andrei.

- Gdyby nie ja - zauwaŜył „cudowny męŜczyzna”, czyli Sean Halloran,

znany historyk i publicysta - to moja roztargniona Ŝona nigdzie by nie zdąŜyła.

Cała złość Karli, którą wywołał irytujący malarz, nagle gdzieś uleciała.

Uśmiechnęła się radośnie, poddając się takiemu samemu nastrojowi, jaki

0103. Hohl Joan - Błysk nadziei.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: