KOŁOWROTEK.pdf

Halina Snopkiewicz

Kołowrotek

OPRACOWANIE GRAFICZNE OKŁADKI -TOMASZ LIPIŃSKI Skład i łamanie tekstu - Barbara

Markowska,

ISBN 83-86289-07-4

Druk i oprawa: Łódzka Drukarnia Dziełowa Łódź, ul. Rewolucji 1905 r. nr 45

- O! Patrzcie! Kolędnicy do nas przyszli! - wykrzyknął radośnie ojciec i

otworzył drzwi. Zaczął grzebać ręką w kieszeni, szukając portmonetki. - A

zaśpiewajcie coś, chłopcy, no wejdźcie, wejdźcie do środka - wykazał staropolską

gościnność, a ja nie mogłam tego przerwać, nie byłam w stanie, ponieważ właśnie

odjęło mi mowę i marzyłam, żeby ziemia rozpadła się w kawałeczki i to wszystko w

diabły rozsypało się po Kosmosie.

- Przyszliśmy Marysię poprosić na Sylwestra - wymamrotał wreszcie Ciszewski, bo

to właśnie oni, Ciszewski i Zbyszek, przyszli po mnie do domu, galowo, już po

prostu na zabawę ubrani. Tak sobie umyśliliśmy, że będę miała większe szanse

pójścia, kiedy dwóch poważnych chłopców po mnie wstąpi. Nie wiedziałam, że mój

ojciec tak nic a nic nie wyznaje się na nauce o Polsce i świecie współczesnym.

Nie chciałam od niego cudów, ale w końcu ojciec chodzi ulicami, bywa w kinie,

ogląda telewizję i mógłby nareszcie wiedzieć, co się nosi na szyi i czole, i

zauważyć, że długie włosy dotarły także i do nas. W końcu legioniści rzymscy

chodzili w spódniczkach na zwycięskie wojny, w minikieckach właściwie, a Zbyszek

i Ciszewski mieli spodnie, jak trzeba. Czyściutkie, rozkloszowane od zaszewki

trójkątnej na kolanie, byli bardzo ładnie uczesani, no, nie mam pojęcia, jacy

kolędnicy mogli ojcu przyjść do głowy na ich widok. Czy muszę napisać klasówkę:

„Dlaczego nie poszłam na Sylwestra i siedzę sama w pokoju, w czasie kiedy cały

świat się bawi", żeby wszystko wyjaśnić? Więc nie poszłam na Sylwestra, ponieważ

Zbyszek i Ciszewski nie byli tą szansą dla

mnie, ojciec mnie nie puścił. Nie, muszę o czymś innym, bo szlag mnie trafia na

miejscu. A oni tam na prywacie szaleją.

Zresztą data jest po prostu wspaniała na rozpoczęcie pamiętnika. W takich

tragicznych chwilach należy wręcz robić obrachunki z całego życia i postanawiać

na przyszłość. No, to zaczynam.

Nazywam się Maria Zuzanna Mroczkowska, lat piętnaście, z wykształcenia będę

mechanikiem precyzyjnym. Mam uzdolnienia do rysunków, a kariery skrzypaczki nie

zrobię już chyba nigdy, z powodu kapusty. Później powiem, jaki ma związek moja,

przekreślona, muzyczna przeszłość z kapustą, z kapustą młodą, zieloną, ledwie-

ledwie ciepłą, z taką kapustą, którą uwielbiam. Na razie chcę wyjaśnić, że

lepiej byłoby, abym jakąś karierę zrobiła, jakąkolwiek artystyczną karierę,

chociażby moje jakieś hobby powino się stać karierą, bo jedynie to mogłoby

zadowolić mamę. Mama cierpi z powodu Technikum Mechaniki Precyzyjnej, nie o

takiej przyszłości myślała dla swojej córki, nie o takim zawodzie. Moje

technikum jest dla mamy naprawdę zawodem. Nie jestem wyrodną córką, starałam się

jak mogłam, śpiewałam i rysowałam, układałam wiersze i Bóg jeden wie, ile

krakowiaków odtańczyłam w pierwszej parze. Wszystko na nic.

Czytałam niedawno, jeszcze wczoraj, pamiętnik awanturnicy, damy francuskiego

dworu. Zapomniałam, za którego to było Ludwika, choć przekroczyłam wszystkie

możliwe terminy wypożyczania książki. Tak długo to trzymałam, aż wreszcie

dostałam groźny monit i pani bibliotekarka mi powiedziała: „Marysiu, bo już ci

więcej nic nie pożyczę", więc się załamałam, książkę wczoraj odniosłam, choć

naprawdę nie mogłam się z nią rozstać. Że nie pamiętam, za którego to było

Ludwika, to nie dowodzi jeszcze sklerozy. Po prostu bardziej mnie interesowały

miłosne przygody damy dworu niż historia Francji. Lubię dosyć i Francję, i

historię, ale najlepiej to lubię czytać o miłości. Książkę ktoś pożyczył

natychmiast, czekał na nią w kolejce. Więc nie tylko ja lubię czytać o miłości!

Ta książka jednak dla mnie jest szczególnie ważna, i to z daleko bardziej

wielkich względów, niżby to wynikało z tego, co powiedziałam dotychczas.

Albowiem to właśnie one, ta książka i ta dama, natchnę-

ły mnie do pisania pamiętnika. Ile ta dama miała perypetii miłosnych, ile tam

było intryg, kurcze blade! „To był świat w zupełnie starym stylu" jak śpiewa

Urszula Sipińska. To już niestety nie te czasy. Może właśnie w związku z tym nie

mam do opisania zbyt wielu awantur miłosnych, a może w związku z moim wiekiem,

bo w końcu to jeszcze jestem bardzo młoda. Poza tym gdzie Rzym, gdzie Krym.

Mieszkam, tak właściwie mówiąc, na wsi, w osadzie, która nie może się jakoś

dochrapać praw miejskich, choć bardzo władze się o to starają. Ale to znowu nie

czasy Kazimierza Wielkiego, który prawa miejskie rozdawał na lewo (i prawo). A

gdyby zobaczył naszą osadę, całą murowaną, nie namyślałby się ani chwili, tylko

by nadał. Jak się dostaje prawa miejskie, to i za prawami idzie forsa; na

chodniki, można wyasfaltować rynek, jeśli jest rynek, sklepy powstają,

zaopatrzenie lepsze, drogeria, neony nawet można założyć. Ale co zrobić z takimi

mądralami w województwie, nasz przewodniczący gardło już zdarł i ze dwanaście

opon w zielonej „warszawie", żeby tych drani przekonać. Delegacje całe jeżdżą

raz po raz, ale oni uparcie mówią: „Poczekajcie, przemysł niech jakiś się

rozwinie". No to czekamy niecierpliwie, bo z prawami to są duże udogodnienia,

nawet baza PKS-u mogłaby u nas być, a tak to jest tylko przystanek na trasie do

dalej. Do szkoły trzeba się pchać, do pracy ludzie się tłoczą, po zakupy do

miasta ledwie się człowiek wciśnie, bo żaden autobus od nas nie wyjeżdża, a

tylko przejeżdża, często się nie zatrzymując, jeśli akurat nikt nie wysiada.

Takie życie.

Rodzice moi mają dwa hektary pola i hektar łąki, więc gdybym chciała pójść po

technikum na studia, to mogłabym mieć dodatkowe punkty, nie musiałabym już tak

się bać egzaminu jak koleżanka Zośki, co to zemdlała pod drzwiami z przeucze-

nia.

Ale nie wiem, czy pójdę, bo jakby u nas powstał przemysł, wolałabym zacząć

pracować i mieć pod dostatkiem pieniędzy na papier fotograficzny. W przyszłym

roku łąkę weźmiemy pod uprawę. Łąka nie bardzo się opłaca, chociaż jest

przepiękna.

Jedynym u nas dworem jest siedziba administracji PGR-u, to znaczy była siedziba

administracji PGR-u, bo administrację powiat wykurzył do baraku, gdzie też i

administracji właściwe miejsce. Bo nasz PGR jest niedobry, ciągle przynosi

państwu

deficyt. Źle gospodarują. Teraz przyszedł nowy, bardzo przystojny dyrektor, to

może się poprawi. PGR, a nie dyrektor, bo dyrektor jeszcze nic złego nie zrobił,

bo w ogóle nic nie zrobił, rozkręca się dopiero. Skończył SGGW i ludzie mówią,

że zna się na rzeczy, no, zobaczymy, przyszłość przed nim. O, był w Danii na

praktyce i jego żona smaruje sobie głowę żółtkami. Żeby jej włosy bardziej rosły

czy coś. Ja też sobie posmarowałam, ale tak mi zaschło, taka mi się skorupa

zrobiła na łbie, że przez pół godziny nie mogłam tego dopłukać, więc dałam

spokój, nie powtórzyłam doświadczenia. W tym dworze jest teraz Zasadnicza Szkoła

Rolnicza, internat i przebąkuje się o Technikum Rolniczym, tylko że nie ma

mieszkań dla tylu nauczycieli, więc z tym technikum to jeszcze nie wiadomo na

pewno. Kiedyś dwór należał do właściciela ziemskiego, tak zwanego obszarnika,

ale to dawno temu, jeszcze przed drugą wojną światową.

Jak wykurzyli administrację do baraku, przewodniczący wsiadł w „warszawę" i

pojechał do powiatu, ale oczywiście nic nie uzyskał. To pojechał do województwa

i trochę mu się udało, przywiózł wojewódzkiego konserwatora, ale tylko dotąd mu

się udało. Konserwator powiedział, że doskonale zna tę budę i nie ma tu mowy o

przyznaniu żadnej klasy, mogą to sobie przewodniczący i cała wieś wybić z głowy,

ale jeśli przewodniczący się uparł, to on przyjechał, żeby potwierdzić na

miejscu, tak jak przewodniczący chciał. A ten amorek pod dachem dworu nadaje się

tylko do tego, żeby go chłopcy kamieniami rozwalili, co zresztą chłopcy później

zrobili, skoro ktoś z województwa publicznie im to doradził. I dodał, że na

konserwację prawdziwych zabytków nie ma w Polsce pieniędzy, a nam się zachciewa

muzeum i kustosza, gdzie my ludzie rozum mamy, że Zasadnicza Szkoła Rolnicza i

internat to szczyt kariery dla tej budy, przynajmniej przedtem ten rupieć

odmalują i jak dobrze pójdzie, położą świeży tynk. Nasz przewodniczący jest

bardzo energiczny, z nim to nie ma to tamto. Jak nie mógł uzyskać klasy dla

dworu, zagroził konserwatorowi komisją z Warszawy, ale konserwator się zaśmiał i

powiedział: „W głowę się, ludzie, puknijcie, a jak chcecie, jedźcie do samego

Lorentza, skoro wam czasu i pieniędzy nie szkoda".

Obiad w bibliotece był przygotowany dla konserwatora, cztery kury upieczone,

wódka eksportowa się u nas w lodówce mroziła, ale po takim oświadczeniu nawet mu

kawy nie dali i „warszawa" odwiozła go tylko do stacji kolejowej, a nie do

województwa. A obiad zjedli na kolację przewodniczący, mój ojciec, kierownik

szkoły, sekretarz Partii, sekretarz Stronnictwa i Janiakowa, dyplomowana

pielęgniarka i położna. Ona to jest taki męski typ.

W ten sposób nie udało nam się ożywić regionu i wyjść z inicjatywą oddolną na

zewnątrz. Nie każda wieś miała przed wojną szczęście, żeby akurat w niej

mieszkał bogaty obszarnik i żeby on się znał na sztuce i na zabytkowych

budowlach. Dobrze zrobiła Polska Ludowa, że tego łobuza z naszej wsi

przepędziła,

obrazów żadnych nie zostawił ani nic. Najlepsze, co zbudował, powtarzam słowa

konserwatora - to obory, nie to, że są zabytkowe, tylko solidne. Przetrwały

sanację, okupację i jeszcze teraz służą bydłu. „Agronoma sobie tu weźmie,

zootechnika, a nie kustosza" - wykrzykiwał konserwator, kiedy wsiadał do

„warszawy". Cała nasza nadzieja więc w przemyśle, i może trochę w ruchu

turystycznym, bo mamy jezioro, tylko że nie ma środków na kanalizację, to i tak

wysokiej kategorii nie dostaniemy. Kto może, ten zakłada kanalizację na własną

rękę, dorabia w mieście i inwestuje w dom. Jak jest wieś nad jeziorem, to już

nie żarty, może z tego coś wyniknąć, jakiś ośrodek sportowy, letnisko ogłoszone

w gazetach jako wakacje pod gruszą, różne rzeczy. Na razie jednak mizernie, nie

możemy się jakoś wy dźwignąć na wyższy poziom i zacząć żyć po ludzku.

Na wszelki wypadek piszę to piórem, a nie długopisem. Bo tak. Jeśli jaw trzysta

pięćdziesiąt lat po śmierci awanturnicy tak się przejęłam jej losem, że aż od

tego zaczęłam pisać pamiętnik chcąc jakoś utrwalić swoje przeżycia, to może za

parę-set lat albo nawet za parę tysięcy lat, niech będzie, ktoś znajdzie mój

pamiętnik i zaduma się nad moim losem? Najlepiej by było, żeby to był wysoki

blondyn, archeolog z długimi włosami, może być z brodą. W takim razie wkleję

swoją fotografię na pierwszej stronicy. O, w tym sweterku angielskim, który

dostałam od Tamtej babci. Jest biały w szare paski, bardzo dobrze wychodzi na

zdjęciach. Używam wiecznego pióra, a nie długo-

pisu, długopisowe pismo jest podobno bardzo wietrzne, pełznie po kilkunastu

latach do cna. Postaram się oddać klimat epoki; dzięki temu to przetrwało, tak

piszą we wstępie do pamiętnika damy dworu. Gorzej, że nie wiem, co mam oddać, co

to właściwie jest ten klimat epoki? Czy to to, o czym piszą w gazetach? O czym

ludzie mówią? I za tysiąc lat archeolog by zdębiał, gdybym ja utrwaliła, o czym

ludzie mówią. Może więc lepiej oddam los jednostki, Maryśki Mroczkowskiej? W

każdym razie będę pisać prawdę, nic a nic nie zważając na to, że jakieś fakty z

mojej biografii mogą mnie pomniejszyć albo ośmieszyć. Będzie, jak jest, to moje

zdanie. Zresztą piszę, bo mi to przynosi ulgę. Po ojca wystąpieniu z tymi

kolędnikami, co mi tam archeolodzy, których prababki jeszcze się nie urodziły! I

tak my teraz dla nich budujemy socjalizm, a oni przyjdą na gotowe. Niech sobie

sami odtwarzają klimat epoki, mądrale. Zdaje się, że zgłupiałam w tę sylwestrową

noc. Nastawię sobie tranzystor, bo inaczej to zacznę zazdrościć przyszłym

pokoleniom. No. Od razu inne życie. Muszę jednak zgasić, bo nie mogę się skupić

przy muzyce nad aktualnościami. Trudno.

Jeśli słońce wystygnie albo Amerykanie z Rosjanami zaczną rozmrażać Antarktydę,

albo słońce się jeszcze bardziej rozżarzy, albo nawodnią Saharę, albo odsolą

któryś z oceanów, to klimat ziemski będzie poważnie zagrożony. W każdym razie

może być zagrożony, tak piszą różni naukowcy, ci, którzy przestrzegają przed

nadmierną ingerencją w przyrodę. Mogą jednak zwyciężyć ci od nawadniania,

odsalania, rozmrażania lodów bieguna przy pomocy czarnego proszku. Chytry

pomysł,

że to mnie nie przyszło do głowy, chociaż tyle miesięcy w życiu spędziłam na

czarnym kocu, wiedziałam więc przecież, że kolor czarny sprzyja absorpcji

promieni ultrafioletowych. Ale nie pomyślałam, żeby posypywać z samolotu czarnym

proszkiem Antarktydę i rozmrażać w ten sposób lody. Sprowadziłabym wtedy tropik

do Polski, a jeszcze przedtem napisałabym do sekretarza generalnego ONZ-u i może

by mnie zaprosił do Nowego Jorku albo mówiłby o mnie w telewizji, co by tak

bardzo mamę podniosło na duchu. Mnie specjalnie na tym nie zależy, ale klawo by

było. Znowu zgubiłam temat i wątek, co było i jest moim nieszczęściem na polskim

i w życiu. Więc gdyby

klimat się zaczął gwałtownie zmieniać, to ludzkość musiałaby się wtedy przenosić

na inne planety, albo w ogóle do innych układów słonecznych. Patrząc, jak ludzie

się pchają do autobusu, nie mogę uwierzyć, że podczas takiej gigantycznej

przeprowadzki ktoś by wrócił, żeby zabrać mój pamiętnik. Chyba ludzkość będzie

taszczyć przede wszystkim chlorofil.

Czytałam takie opowiadanie. Bohater przebywał w innym układzie planetarnym.

Jakoś tam żył, nie powiem. Na dobrą sprawę niczego mu nie brakowało, a jednak

zwariował pod sam koniec opowiadania, a właściwie to już od początku był

stuknięty. Chodził po tej planecie, szukał i szukał statku kosmicznego z Ziemi.

I zdawało mu się, że jakieś zwierzątko siedzi mu na karku. Bo taki czuł się

samotny, że rozmawiał sam z sobą. Ale może wiedział, że tak gadać do siebie,

pytać i samemu sobie odpowiadać, to dowodzi szajby, więc wymyślił zwierzątko na

karku i sobie z nim rozmawiał. Bo on już miał pomieszane w głowie. I to z

jakiego powodu, rany boskie! Kto by pomyślał, gdyby nie przeczytał. Odbijała mu

szajba z powodu braku zielonego koloru, jak Boga kocham. Taki bez zielonego

koloru wydał mu się szary świat, że bzikował. I co dalej z tego wynikło, to

strach w ogóle opowiadać. Więc tam, na tej planecie, były różne barwy, i

fioletowa, i czerwona, i biała, i żółta, i niebieska, i dużo pomarańczowej,

takiej ognistej - jak to czytałam, aż mi było gorąco i jakoś tak pomarańczowo -

zielonej ani śladu, ani na lekarstwo. A ten człowiek wiedział, że tam gdzieś w

pobliżu wylądował statek z Ziemi. Bo jego statek rozbił się czy spalił, coś

takiego. Więc on szukał tego ziemskiego pojazdu, i temu zwierzęciu, co mu się

zdawało, że ma je na karku, cały czas opowiadał, że już niedługo znajdą statek

z Ziemi, że polecą na Ziemię, że na Ziemi są zielone lasy, zielone wzgórza i że

Ziemia w ogóle cała jest zielona, sprawia to chlorofil, którego nie ma na tej

zaplutej pomarańczowej planecie. Zaraz, jak to szło? Aha. Spotkał wreszcie

statek i pilota, już miał wsiąść i odjechać. Ale ten pilot mu powiedział, że nie

polecą na Ziemię, bo Ziemia była zagrożona i ludzkość się przeniosła do innego

układu. On się nawet tym specjalnie nie zmartwił, bo wszyscy się przenieśli w

komplecie, może nawet nic się nie stłukło, ale tak jakoś zapytał, czy tam gdzie

ludzie

się przenieśli, jest zielono. Temu pilotowi tak się chlapnęło prawdę, że nie,

tam nie ma chlorofilu, ale to nikomu nie przeszkadza, bo to już problem dawno,

dawno rozwiązany; żeby wsiadał i nie zawracał głowy, bo szkoda czasu. Ludzie

wiedzą, że jego statek się rozbił, i wysłali tego pilota na ratunek. Niech się

więc zbiera i nie marudzi. W złą godzinę ten pilot mu to wszystko powiedział. Bo

jak on zrozumiał, że już nie ma zieleni, zabił tego pilota. A sam nie miał prawa

jazdy na ten statek czy nie umiał go uruchomić albo może ten statek mógł tylko

lecieć na tę planetę bez zieleni, nie pamiętam. Dosyć na tym,-że opowiadanie

kończy się, jak on idzie znowu w czeluść pomarańczowej planety i mówi do tego

wymyślonego zwierzątka: „Stary, nic się nie martw, wkrótce znajdziemy statek z

załogą z Ziemi i polecimy na Ziemię, zobaczysz zielone wzgórza Ziemi, bo Ziemia

jest cała zielona. W tym sensie. Tak na zielono oszalał!" Dawno to czytałam i

nie wiem, co autor chciał przez to powiedzieć, czy ten człowiek zabił pilota, bo

wolał nie mieć świadka, że nie ma zieleni, i w ten sposób mógł pielęgnować

swojego zielonego fioła, czy też jak się dowiedział, że nie ma zieleni, to mu

się do reszty pomieszało w głowie? A może autor chciał, żebyśmy kochali to, co

mamy, i szanowali naturalne środowisko człowieka? Nie mogę tego rozstrzygnąć.

Opowiadanie wywarło jednak na mnie wielkie wrażenie. Zaczęłam się bardziej

rozglądać po świecie i stwierdziłam, że czego jak czego, ale chlorofilu mi w

życiu nie brakuje. Mam go nawet w zimie, bo tatuś łysieje i Ta babcia przez

okrągły rok hoduje w skrzynce rzeżuchę, żeby tatuś jadł. Ta babcia wyczytała w

gazecie, że rzeżucha jest dobra przeciwko łysieniu. Tatuś by nie jadł, ale mama

go pilnuje, bo też przeczytała. Tak więc, jeśli oszaleję, to nie z braku

chlorofilu, tylko z jakiegoś innego powodu. Jeszcze oczywiście mamy kwiaty

doniczkowe, paprotki i asparagusy, i siano dla krowy, a w ogóle to przy

dzisiejszym stanie chemii wszystko można wyfarbować na zielono. Nie wiem,

dlaczego ci ludzie, co się przeprowadzali, zapomnieli o tym, to znaczy, dlaczego

ten autor zapomniał. Pewnie chodziło o taką zieleń żywą jak trawa albo liście.

Wkrótce zacznie się Nowy Rok. Zjem z tej okazji kawałek paprotki, aby mi się

dobrze działo.

Mówią, że mam umysł ścisły. Ta babcia mówi: „mam ścisłe buty", to znaczy: „mam

ciasne buty". Ale czyżby to się odnosiło również do mojej głowy?!

1 stycznia Rodzim dwunasta ze-r-o dwie.

Wyplułam tę paprotkę, ja to mara pomysły, tak się przejmować opowiadaniami. Spać

mi się chce i tak wygląda mój Sylwester. Żegnam.

1 stycznia

Ten Ciszewski tak kiedyś zwlekał, ale w końcu mnie odprowadził po lekcjach do

domu. Od tej pory jakby moje sercowe sprawy lepiej stały. Nie jechaliśmy

pekaesem, tylko osiem kilometrów szliśmy pieszo. Z tego by wynikało, że

Ciszewski szedł dużo więcej, bo on teraz mieszka od miasta w odległości też

ośmiu kilometrów, ale w przeciwną stronę. Więc zaraz, ze szkoły do mnie osiem

i osiem z powrotem - to szesnaście, i do tego osiem z miasta do Ciszewskiego to

dwadzieścia cztery kilometry. A dwadzieścia cztery kilometry drałować na

piechotę po kocich łbach i wybojach, drałować z własnej i nie przymuszonej woli

- to sumą w tej arytmetyce powinna być miłość romantyczna. Tylko że trzeba

puknąć się w głowę. Ciszewski pewnie z powrotem wsiadł w autobus, i tak odpadło

mu szesnaście kilometrów, a zostało te osiem, ze mną. A w dodatku ciągle się

pytał, czy będę miała „Zorkę 4", czy nie, więc właściwie sama nie wiem, co o tym

sądzić. Że Ciszewski coś do mnie czuje, to jest jasne, żuliśmy kiedyś nawet

jedną gumę. Właściwie cała klasa jedną żuła, bo więcej nie mieliśmy. Szukam

argumentów przemawiających za miłością romantyczną. Mama moja mówi, że miłość,

rycerskość i romantyzm są w agonii, a najlepszym na to dowodem - śpiewane przez

radio apele: „Nie przynoś mi kwiatów, dziewczyno", albo: „Nie całuj mnie

pierwsza, nie całuj mnie". Nie zgadzam się z tym całkowicie, bo zdarzają się

liczne przypadki, ale mało jest jednak w moim życiu tego, co otaczało damę

dworu.

Nie mówię o budynku, tylko o atmosferze. Ale za mąż wyjdę z miłości, najchętniej

1sif

fotoreportera, chociaż widziałam w życiu tylko jednego i ten by mi nie

odpowidał.

Przyjechał do nas dwa lata temu, kiedy otwierali Izbę Porodową. Przedtem rodzić

się jeździło do miasta albo przyjeżdżał lekarz karetką z powiatu, różnie bywało.

Chciałabym mieć kurzą fermę, jak się dobrzeją poprowadzi, to można na urlop

pojechać do Jugosławii i kupić samochód osobowy albo pikapa. Kamińscy byli w

Jugosławii i teraz starają się o „moskwicza". Mój ojciec jest dziwny, był kiedyś

aktywistą ZMP, to była taka organizacja młodzieżowa, jeździł na różne obozy i

narady, i tam gdzieś poznał mamę. Ale nie dlatego jest dziwny, tylko w ogóle nie

wybiera się za granicę. Mówi, że jeszcze dobrze nie poznał swojego kraju, nie

był w Katowicach, w Poznaniu i gdzieś tam jeszcze, więc co się będzie wybierał.

Jak Kamińscy wrócili z Jugosławii, a mieli jeszcze wtedy „syrenkę", to ojciec

powiedział, że oni wcale tą „syrenką" do Jugosławii nie dojechali, tylko do

Przemyśla, a stamtąd Kamiński pchał z powrotem „syrenkę" i dlatego ma takie

opalone plecy, a nogi białe. Możliwe, że tak było, bo Kamińscy lubią szyku

zadawać i nawet chcą kiedyś wziąć hektar pod szkło, i mieć umowę z „Hortexem" na

dostawę goździków do Moskwy. O ile wiem, goździki najlepiej hodować na lawie z

Wezuwiusza, ale przede wszystkim trzeba w to włożyć ciężką forsę i mieć

konsultantów z Wyższej Szkoły Rolniczej. No i hurtowy odbiór, detal się nie

opłaci, rzeczywiście, więcej z tym kłopotu niż z tego pieniędzy. Ale żeby od

razu „Hortex" i Moskwa, to jest rozmach albo przewrócenie w głowie, jak tam kto

uważa.

Dziś cały świat objęty naszym kalendarzem odsypia Sylwestra, a ja pobredzam o

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: