zasady wymowy.doc

ZASADY WYMOWY ŁACIŃSKIEJ

1.      Dyftongi ae oraz oe wymawia się jak [e], np. praetor wymawia się [pretor], aerarium – [erarium]. W przypadku rozdzielnej wymowy dyftongu stosuje się znak diakrytyczny oë, np. coëmptio wymawia się jak [koemptio].

2.      Znajdujące się przed inną samogłoską i wymawia się jak [j], np. ius – [jus]; iurisdictio – [jurisdiktio]; iustitia – [justitia]; maior – [major]. W pozostałych przypadkach i wymawiamy jak [i].

3.      Qu wymawia się jak [kw], np. Quintus – [Kwintus]; quam – [kwam]; quaestor – [kwestor].

4.      Ph wymawiamy jak [f], np. philosophus – [filosofus]. Rh wymawia się jak [r], np. rhetor – [retor]. Th wymawia się jak [t], np. thesaurus – [tezaurus].

5.      Zbitkę ngu wymawia się jak [ngw], np. lingua – [lingwa].

6.      C przed spółgłoskami oraz przed a,o,u wymawia się jak [k], np. consul – [konsul]; crimen – [krimen]; causa – [kauza]. Natomiast przed e, i, y, ae, oe, eu c wymawia się jak [c], np. Caesar – [Cesar]; civis – [ciwis]; caelibes – [celibes].

7.      V wymawia się jak [w], np. vis – [wis]; novatio – [nowatio].