Być dumnym poganinem.pdf

BYĆ DUMNYM POGANINEM

"Bycie Poganinem" w dzisiejszych czasach jest zagrożeniem dla „status quo” stanowi również

alternatywę dla hedonistycznej i personalistycznej cywilizacji Zachodu. Czym jest Pogaństwo,

najlepiej poznać po słowie, które je oznacza. Znaczy ono po łacinie 'okrąg wiejski'; a człowiek

stamtąd (Poganin), to poprostu 'wieśniak'. To, że słowo paganus-wieśniak zaczęło oznaczać nie-

chrześcijanina, tłumaczy się zwykle tym, że w Imperium Rzymskim nowa religia najpierw przyjęła

się w miastach, a przy starych wierzeniach Przodków najdłużej pozostali mieszkańcy, jak zwykle

zapóźnionej w rozwoju, wsi, poza tym na prowincji chronili się uciekinierzy z miast. Inaczej i

bardziej dramatycznie tłumaczy to Andrzej Bańkowski w swoim "Słowniku Etymologicznym". Wg

niego słowo paganus oznaczało w pierwszym rzędzie 'górala', mieszkańca górskiej gminy

pasterskiej. Bańkowski napisał: "Odkąd chrześcijaństwo stało się religią państwową imperium

rzymskiego, obowiązującą wszystkich obywateli, wszyscy odmawiający przyjęcia chrztu i płacenia

danin na utrzymanie kleru byli obiektem zaciekłych prześladowań; jako banici pozbawieni

majątków i wszelkich praw cywilnych dla ocalenia życia kryli się w górach. Stąd rozwój

semantyczny [łacińskiego słowa]paganus od 'góral' do 'szukający w górach azylu niechrześcijanin'.

(...) Dobrowolnie przyjęli [chrześcijaństwo] wszyscy mówiący po grecku; znacznie mniej licznych

w państwie rzymskim łacinników trzeba było schrystianizować ogniem i mieczem; chrześcijańskim

"szwadronom śmierci" najdłużej i najdzielniej opierali się mieszkańcy gór wysokich .Tak czy

inaczej, słowo "Poganin, Poganie" każe patrzeć na swój przedmiot - na "Pogan" - z perspektywy

chrześcijańskiej, i to chrześcijaństwa wojującego. Inaczej jest w języku rosyjskim, gdzie

'Pogaństwo' to „Jazyczestwo”, a 'Poganin' - Jazycznik, czyli ktoś, kto w sprawach religii mówi we

własnym języku, posługuje się własnym pojęciowym kodem. Właśnie w Rosji usłyszałem

wyznanie: "ja jazycznica" ('jestem poganką) - powiedziała tak w rozmowie ze mną Walentina

Wanuito, doktorantka historii z syberyjskiego narodu Nieńców. Dlatego lepiej byłoby nie o

pogaństwie mówić, tylko o religii/religiach etnicznych. Nie są to religie ani założone przez

proroków, ani takie, których można się wyuczyć, ani takie, na które można się nawrócić. Nie są to

religie sztuczne - stanowią dziedzictwo, obyczaj, tradycję i własny, oryginalny głos swojego

narodu/plemienia/etnosu, i tym się różnią od religii powszechnych, światowych i uniwersalnych. W

świecie jest ich już niewiele. Najbliżej nas przechowały się u autochtonicznych ludów Syberii. Są u

Indian obu Ameryk, w Afryce, w Australii. W niektórych krajach Azji rodzime religie etniczne

rozwinęły się w religie obsługujące wysoko rozwinięte cywilizacyjnie społeczeństwa, religie

pisane, miejskie i państwowe; tak stało się z hinduizmem w Indiach i z religią szinto (droga bogów)

w Japonii. Zwykle jednak religie etniczne zanikały pod naporem chrześcijaństwa i islamu, rzadziej

wypierane były przez buddyzm. W Tybecie etniczna religia bön upodobniła się do buddyzmu i w

końcu już w naszych czasach została uznana przez Dalajlemę za piąte skrzydło tybetańskiego

buddyzmu mahajany. chrześcijaństwo było dla etnicznych religii bezlitosne; w Europie

przechowały się tylko ich przeżytki w postaci ludowych obyczajów i zabobonów. Ciekawe, że

najwięcej tych przechrześcijańskich śladów zachowało się w krajach celtyckich, które ochrzcić dały

się najwcześniej, lecz długo zachowywały swoją odrębność od Rzymu: w Irlandii i w Szkocji; oraz

w kraju, który ochrzcił się najpóźniej: na Litwie. Słowianie utracili swoją etniczną religię niemal

doszczętnie. Kiedy się czyta Łowmiańskiego, widać, jakie kłopoty mają historycy z ustaleniem, na

czym w ogóle ta religia polegała; nawet imiona bogów zostały zapomniane lub przekręcone. Pewne

jest, że ta religia dalece nie przypominała ani chrześcijaństwa, ani nawet starych religii

śródziemnomorskich i wszystkie analogie z nimi myliły średniowiecznych kronikarzy, tak samo jak

mylą wielu obecnie. Religia ta na pewno nie miała swoich świętych ksiąg. Etniczna religia Słowian

była po prostu częścią obyczaju ludu, podobnie jak jego język, prawo, baśnie, pieśni, muzyka,

świętowanie, stroje, stosunki pokrewieństwa i magiczne rytuały. Nikt się jej specjalnie nie uczył -

żyła wśród swojego ludu. Tak zresztą było wszędzie - wszędzie w świecie religie etniczne nie

tworzą specjalnych wydumanych kościołów, lecz są po prostu bardziej częścią sposobu życia

pewnego ludu. Neopogaństwo byłoby próbą odbudowania etnicznej religijnej świadomości. Sprawa

jest ciężka, bo etnicznej religii nie można zapożyczyć od kogoś innego (np. od Indian lub, jak

wikkę, od Brytyjczyków), ani wymyślić, ani - co byłoby już kompletnym nieporozumieniem -

stworzyć na wzór chrześcijaństwa jako jego zaprzeczenie lub udoskonalenie.Ze Słowianami jest też

tak, że - inaczej niż Celtowie, Brytyjczycy, Skandynawowie lub Finowie - nie mamy historycznych

zapisków ani dawnej literatury, z której dałoby się starą religie odbudować. Słowianie nie mają

swojej "Eddy" ani "Kalewali". Sprawa jest trudna i jak wszystkie pierwsze początki wymaga

wielkiej ostrożności. Być może naszemu pokoleniu nie uda się reinkarnować słowiańskiej etnicznej

świadomości religijnej, podobnie jak nie udało się "Zadrudze" i innym Neopoganom

Międzywojnia. Być może jednak kiedyś ten proces zaskoczy. Religia jest związkiem dwóch stron:

ludzi i Bogów/Duchów. Co możemy zrobić sami, bez tej drugiej strony, to tylko nastawić swoje

anteny tak, aby ewentualnie usłyszeć ich głos. Dopóki oni się nie odezwą i nie włączą, to ludzkie

przedsięwzięcie będzie sztuczne lub niepełne. Czy warto to robić, starać się o zaistnienie na nowo

etnicznej religijnej świadomości? - tak, bo wyobrażam sobie, że wtedy nasze życie stałoby się

pełniejsze, bogatsze i nabrałoby sensu. Przestrzegałbym też przed popełnianiem kilku błędów.

Poganinem się jest-a staje się nim: tym bardziej podczas brania udziału w pewnych obrzędach czy

działaniach o charakterze magicznym lub artystycznym i przestrzegając pewnych zasad. Dlatego

Poganie powinni się skupiać na zasadzie przynależności do pewnych rygorystycznie

zdefiniowanych organizacji, bo to wzmaga Pogańskiego Ducha. Orientacja na naród, etniczną

kulturę i rodzimą ziemię musi oznaczać iż jesteśmy nacjonalistami. Czy Neopogaństwo stanowi

alternatywę dla "hedonistycznej cywilizacji Zachodu"? - Mnie się wydaje, że główną przykrością

cywilizacji, która już jest nie tyle „zachodnia”, co raczej globalna, jest jej obrzydliwa jednakowość,

upodobnianie się całego świata do siebie. Więc: tak! Odnalezienie swoich korzeni i znalezienie

oparcia we własnej ziemi, historii, przodkach, języku i tradycjach, także w naszych własnych

sprzyjających nam Duchach, na pewno pomoże nam być sobą. Jest to przefiltrowana prze ze mnie

wypowiedź Wojciecha Jóźwiaka, którą można przeczytać w internecie.

przy. Sław Kruk Swarzyc

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: