Po tej stronie nieba.pdf

KAREN ROBARDS

Po tej

stronie nieba

Dla Douga, Petera i Christophera

- moich trzech miłości

Dziób długiej łodzi przypadkiem zawadził o oszalowanie

nabrzeża. Załadowane przy rufie beczki z cukrem i melasą zakolebały

się z hu-kiem, a razem z nimi cała łódź.

- Uważajcie! - warknął na wioślarzy kapitan Rowse.

Stał na rufie, a naprzeciw niego, niemal na samym środku, sie-

działa Caroline. Musiała złapać się krawędzi ławki, by utrzymać rów-

nowagę, gdy obute w trzewiki stopy zsunęły jej się z wielkiego skórza-

nego kufra; miała trzy takie kufry i nie było dla nich innego miejsca.

Kosz z pokrywą, który trzymała na kolanach, niebezpiecznie się prze-

chylił. Zdążyła go jednak chwycić i ustawić w pozycji pionowej -jesz-

cze sekunda, a bezcenna zawartość wpadłaby do wód zatoki. Na po-

wrót postawiła stopy na kufrze, jedną dłoń położyła na pokrywie

kosza, a drugą zacisnęła na szerokim uchwycie tak mocno, aż jej

kłykcie zbielały. Była to jedyna zewnętrzna oznaka świadcząca o zde-

nerwowaniu dziewczyny, od którego żołądek podchodził jej do gardła

i z trudem panowała nad sobą, aby nie zwymiotować śniadania. Gdy-

by wiedziała, jak bardzo ta dłoń ją zdradza, puściłaby uchwyt.

Czułaby się upokorzona, gdyby otaczający ją milczący mężczyźni

zorientowali się, jak bardzo zależy jej na ich opinii. Starannie unika-

jąc ich wzroku, siedziała w pozie wyrażającej zarówno samotność, jak

i dumę, i ponad głowami strudzonych żeglarzy spoglądała ku obcej

ziemi, która miała stać się jej nowym domem.

Z oczu Caroline nic nie można było wyczytać; już dawno nauczyła

się, że tak jest najlepiej. Nie okazała więc przerażenia, jakie ją ogar-

nęło, gdy ujrzała posępne szare wybrzeże z umocnieniami ziemnymi

oraz brzydkie zabudowania doków. Za dokami sto może akrów poroś-

niętej trawą ziemi wydarto zielonej puszczy, widniejącej na horyzon-

cie. Łąkę znaczyły rzędy maleńkich, podobnych do pudełek szop. Cóż

to może być? Chaty rybaków? Bez wątpienia były za małe i zbyt nie-

liczne, by stanowić miasteczko, które -jak przypuszczała Caroline

-znajdowało się tuż nad zatoką.

Świeże poranne powietrze niesione przez wiatr od morza silnie

pachniało solą i rybami. Fala rozprysnęła się, pokrywając policzek i

pelerynę Caroline lodowatą wodą. Uniosła białą dłoń o długich pal-

cach i starła kropelki wilgoci z twarzy. Była wczesna wiosna roku

1684, w Anglii o tej porze jest zimno i mglisto. Tutaj wszakże marco-

we powietrze było jedynie zimne, a słońce świeciło z niezwykłą wręcz

intensywnością. Caroline przypomniała sobie ponuro, że to nie An-

glia. I mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek jeszcze Anglię ujrzała.

Nie tak wyobrażała sobie Saybrook. Listy od Elizabeth, przyrod-

niej siostry, zawierały promienne opisy domu w Connecticut Colony.

Podczas minionych trudnych lat Caroline z tych opisów tworzyła ob-

raz zielonego raju, który mogła oglądać, gdy tylko zamykała oczy, a

teraz naszła ją paraliżująca obawa, że każde uderzenie wioseł zbli-

żają do upokarzającego rozczarowania.

Rzeczywistość jak zwykle daleko odbiegała od fantazji. Zapewne

nadzieja na serdeczne powitanie ze strony Elizabeth także okaże się

bezpodstawna, choć biorąc pod uwagę okoliczności, trudno byłoby ją

winić, gdyby nie okazała zachwytu na widok młodszej siostry, którą

musiała słabo pamiętać.

- Ahoj! Danielu Mathieson!

Donośny krzyk kapitana Rowse'a tuż nad uchem sprawił, że Caro-

line podskoczyła. Obiema dłońmi chwyciła mocno koszyk i zacisnęła

usta, by powstrzymać szorstkie słowa, cisnące się jej na usta. Lecz

obojętna maska, za jaką nauczyła się ukrywać emocje, pozostała nie-

naruszona; Caroline obrzuciła tylko pogardliwym spojrzeniem kapi-

tana „Gołębicy", machającego do kogoś na brzegu. Z brzmienia nazwi-

ska zorientowała się, że to ktoś z rodziny jej siostry. Serce jej waliło,

lecz wyraz twarzy nie uległ zmianie. Caroline doskonale wiedziała, że

wyniosła duma jest o wiele skuteczniejsza od pokornych przeprosin.

Dziób barkasa znowu otarł się o nabrzeże i tym razem jeden z że-

glarzy wyskoczył na stały ląd, by złapać cumę i przywiązać łódź. Ca-

roline zacisnęła zęby. Nadchodziła chwila prawdy.

- Wysiadasz, panienko. - Kapitan Rowse ujął Caroline za łokieć

i bez wysiłku postawił na nogi. - Homer, podaj pannie Wetherby rękę.

Hej, Danielu Mathieson!

Mrużąc oczy od dudniącego wrzasku, Caroline zignorowała wy-

ciągniętą rękę żeglarza i samodzielnie wygramoliła się na nabrzeże.

Nagle jednak drewniane deski zakołysały się jej pod stopami; Caroline

się zatoczyła. Męska dłoń złapała ją za ramię, pomagając odzyskać

równowagę.

- Trzeba uważać, panienko, jeszcze nie umiesz chodzić po stałym

lądzie - ostrzegł szorstki głos.

Caroline oswobodziła się z uchwytu. Żeglarz wzruszył ramionami

i wrócił do swoich obowiązków, z gwarnego tłumu zaś, który zebrał

się, by oglądać wyładunek towarów, wystąpił mężczyzna w czarnym

kapeluszu z szerokim rondem. Kapitan Rowse wyskoczył na nabrze-

że obok Caroline i powitał przybysza jowialnymi klepnięciami w ra-

mię. Inne łodzie także przybiły do brzegu i rozpoczął się wyładunek

towarów i pasażerów.

- Czego sobie życzysz, Tobiasie? - zwrócił się uprzejmie do kapita-

na Daniel Mathieson.

Wysoki, rudowłosy i ogorzały, był atrakcyjnym mężczyzną pomi-

mo surowego stroju i krótko obciętych włosów, które świadczyły, że

należy do Okrągłych Głów. Jego niebieskie oczy z ciekawością spoczę-

ły na Caroline. Odpowiedziała lodowatym spojrzeniem. Za nic w

świecie nie pozwoliłaby mu dostrzec swego niepokoju, obecnie tak

dotkliwego, że musiała zaciskać zęby, by nie zwymiotować.

-Jest Matt w porcie?

-Nie, został w domu. Powiedział, że niczego się nie spodziewa i

ma za wiele pracy, żeby marnować czas na tak bezużyteczne

zajęcia jak gapienie się na wyładunek.

-Rzeczywiście, jakbym słyszał Matta - odparł kapitan ze śmie-

chem, zaraz jednak spoważniał i spojrzał na Caroline. - A ja w

istocie coś dla niego mam. Tę młodą... damę, mówiąc ściśle.

-Co? - Daniel zmierzył Caroline niedowierzającym wzrokiem.

Wytrzymała jego spojrzenie bez mrugnięcia.

-To prawda. Ponoć to jego szwagierka. Powiada, że przybyła, że-

by u niego zamieszkać.

-Pierwszy raz to słyszę!

Nim Daniel miał okazję szerzej wyrazić swoje zaskoczenie, Caroline

przemówiła z lodowatą godnością. Nie jest małym dzieckiem ani nie-

dojdą, by mówiono o niej, jakby jej przy tym nie było!

-Nazywam się Caroline Wetherby. Ephraim Mathieson to mąż

mojej siostry Elizabeth. Z pańskiego nazwiska wnoszę, iż z panem

także jest spowinowacona. Czy byłby więc pan tak uprzejmy, żeby

mnie do niej zaprowadzić?

- Niechaj Bóg ma nas w swej opiece! - wykrzyknął ze zdumieniem

Daniel.

Ignorując przemowę Caroline, przyjrzał się jej badawczo. Zmrużyła

oczy, gdy oceniał ją, zapewne uznając za pozbawioną zalet, aczkolwiek

niewiele właściwie mógł zobaczyć. Poza twarzą o delikatnych rysach

i wielkich migdałowych oczach, tak złotobrązowych, że niemal bursz-

tynowych, oraz pasmem błyszczących czarnych włosów - do tej pory

żaden mężczyzna nie uważał ich za nieładne - szeroka peleryna z kap-

turem skutecznie zakrywała resztę jej osoby. Sama peleryna wszakże,

uszyta z welwetu barwy głębokiej czerwieni w okresie, gdy ojcu dobrze

się wiodło, i służąca Caroline przez kolejne chude łata, wystarczyła już

chyba, by wzbudzić w tym człowieku niesmak. Sądząc z brunatnych,

szarych i czarnych samodziałów, w jakie odziewali się tutejsi miesz-

kańcy, jaskrawy kolor musiał budzić dezaprobatę. Istotnie, krzątający

się wokół ludzie rzucali dziewczynie krytyczne spojrzenia. Najsurow-

szymi obdarzali ją pasażerowie „Gołębicy", którzy w ów tajemniczy

sposób, w jaki rozchodzą się wieści w małych społecznościach, dowie-

dzieli się o trudnym położeniu Caroline. Historia wkrótce obiegnie ca-

łe Saybrook, uświadomiła sobie, obserwując nowo przybyłych, witają-

cych się z przyjaciółmi i znajomymi. Już dostrzegła kilkoro ludzi,

szepczących coś z głowami nachylonymi ku sobie i co chwila zerkają-

cych na nią. Zesztywniała, choć w żaden inny sposób nie dała po sobie

poznać, że świadoma jest tego, iż o niej właśnie plotkują.

- A jeszcze nie słyszałeś najgorszego. - Kapitan Rowse, któremu

perspektywa szybkiego pozbycia się niechcianej podróżniczki bez

wątpienia przyniosła ulgę, nie krył ponurego rozbawienia. - Panna

Wetherby jest mi winna pieniądze za podróż. Większą część rejsu

spę-dziła, zapewniając mnie, że szwagier za nią zapłaci.

-Jakże to? - zapytał Daniel.

- Ta młoda... dama... weszła na pokład późno i namówiła pierw-

szego oficera, by przyjął biżuterię zamiast żywej gotówki. Okazało

się jednak, że kamienie są fałszywe. Na jej nieszczęście

podróżował z na-mi jubiler, w przeciwnym razie odkrylibyśmy

podstęp dopiero wtedy, gdybyśmy chcieli zamienić je na gotówkę.

A tak to sobie zaplanowała, w co nie wątpię.

- Powtarzałam panu sto razy: nie miałam o tym najmniejszego

pojęcia! Brosza należała do mojej matki. Myślałam, że to

prawdziwy klejnot. - Pełne oburzenia słowa wymknęły się

Caroline z ust, nim zdążyła się powstrzymać, zaraz jednak

zamilkła, odzyskując spokój. Z uniesioną wysoko głową stawiła

czoło niepewności Mathiesona i oczywistemu niedowierzaniu

kapitana Rowse'a.

- Ile? - W głosie Daniela pobrzmiewała głucha nuta. Słysząc odpo-

wiedź kapitana „Gołębicy", otworzył szeroko oczy i cicho

gwizdnął. -Mattowi to się nie spodoba.

- Tak przypuszczałem. Ale co robić? Chyba że zaprowadzę ją przed

oblicze rady...

-Nie, nie. - Daniel pokręcił głową. - Jeśli naprawdę jest powino-

watą Matta...

- Czy z łaski swej moglibyście przestać mówić, jakby mnie tu nie

było, i zaprowadzić mnie wreszcie do siostry? Jestem pewna, że

ona w każdym razie uraduje się na mój widok. - Caroline wcale nie

odczu-wała takiej pewności, jaka brzmiała w jej głosie, na

szczęście nikt po-za nią nie wiedział o nieprzyjemnym ucisku w

żołądku i wilgotnych dłoniach.

Daniel spojrzał zmartwionym wzrokiem na kapitana, ten zaś

wzruszył ramionami.

-Na twoim miejscu zostawiłbym tę sprawę do wyjaśnienia Mattowi.

- Tak. - Daniel podjął już decyzję; kiwnął głową i sięgnął po ko-

szyk Caroline. - Chyba najlepiej będzie, jeśli pójdziesz ze mną, pa-

nienko. Jestem bratem Matta, to znaczy Ephraima. Ale on nie prze-

pada za tym imieniem.

-Sama poniosę koszyk, dziękuję - odparła Caroline chłodno. - Je-

śli pan tak uprzejmy, to proszę zająć się moimi kuframi.

-Kuframi? - powtórzył Daniel, podczas gdy dziewczyna ruszyła

przed siebie z wysoko uniesioną głową.

- Trzy - wyjaśnił kapitan, z krzywym uśmieszkiem wskazując ba-

gaż, który jego ludzie wyładowali na brzeg. - Wielka dama, co?

Cieka-we, co Matt na to wszystko powie?

Daniel pokręcił głową, schylając się po kufer.

- Nie będzie zadowolony, tyle mogę ci rzec.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: