Palmer Diana - Wyspy Szczęścia 47 - Miłosna magia (Miłość na próbę).pdf - Diana Palmer(1) - Agadoo86

Tytuł oryginału angielskiego: Love on Trial

Kraków 1992

Kawiarenka pod gołym niebem była pełna gości.

Wspaniałe słońce i rozkoszny aromat kawy zwabiły tu całe

gromady ludzi. Mimo to dwie młode kobiety nie dały za

wygraną. Nie zrażone, czekały, aż się opróżni jakiś stolik. Wreszcie szczęście się do nich uśmiechnęło i z uczuciem

ulgi opadły na małe, zgrabne krzesła, odstawiając na bok

papierowe torby, zawiniątka i pakunki.

Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca w Krakowie

Druk z dostarczonych diapozytywów. Zam. 6800/92

— No i co z twoim przekonaniem, że w takie gorące

dni sklepy świecą pustkami? — Marty rzuciła swojej

przyjaciółce prowokujące spojrzenie zza stojącej na stoliku

we flakonie pojedynczej róży.

Wysoka, szczupła dziewczyna o wijących się ciemnych

włosach uśmiechnęła się lekko. Jej bursztynowe oczy

rzucały swawolne błyski.

— Być może miałam na myśli półki — wybuchnęła

śmiechem.

— Och, Kate —jęknęła koleżanka —jesteś po prostu

niemożliwa.

Kate Jamesson oszczędziła sobie komentarza, studiując

za to z uwagą kartę. W mgnieniu oka dokonała wyboru

i odłożyła na bok wypełniony barwnym drukiem arkusz

papieru, po czym spojrzała na Marty. Skupiona twarz

Diana Palmer

Miłosna magia

przyjaciółki, która mimo dużego wyboru różnych rodza

jów kawy i ciastek, a może właśnie dlatego, nie mogła się

na nic zdecydować, rozbawiła ją do reszty.

— Dlaczego po prostu nie zamkniesz oczu i nie ude

rzysz w kartę palcem, zdając się na los? — zaproponowała

uczynnie.

— Łatwo ci mówić — odparła niecierpliwie Marty —

bo nie masz kłopotów ze swoją figurą.

— Mój zawód ma to do siebie, że nie pozwala nikomu

obrastać w tłuszcz — westchnęła Kate, lecz nie było w tym

cienia żalu, a raczej zadowolenie. — Zwykle brakuje nam

czasu, aby spokojnie zjeść.

— Do tego nie trzeba być reporterką — - zauważyła

Marty.

Kate spojrzała na nią zaskoczona.

— Naprawdę myślisz, że istnieją jeszcze, inne zawody,

w których zwariowani mają szansę?

— Ty przecież nie jesteś zwariowana.

— Zgadza się — odparła Kate. — To co robię, jest

absolutnie normalne! Grupa ludzi pędzi w górę rzeki na

pokładzie kutra torpedowego. Kto wychyla się z krążące

go nad ziemią helikoptera, żeby pstrykać zdjęcia? Kto leży

na brzuchu, skryty za samochodem, gdy policjanci rzucają

petardy z gazem łzawiącym? I czy normalny człowiek

biega po tylnych podwórzach i zaułkach za złodziejami?

— Litości! — jęknęła Marty zamykając oczy.

W tym momencie stanęła przy ich stoliku młoda,

wyglądająca na zmęczoną kelnerka z notesem zamówienio

wym w ręku.

— Przykro mi, że musiały panie tak długo czekać —

uśmiechnęła się przepraszająco. — Mamy dziś taki ruch...

— Podajecie dobrą kawę, oto wytłumaczenie —

uśmiechnęła się w odpowiedzi Kate.

Kelnerka przyjęła zamówienie i pospieszyła z powro-

tem. Olbrzymia kokarda związanego z tyłu, obszyte

go bogatą falbanką fartuszka zabawnie przy tym pod

skakiwała.

— Stara pochlebczyni —. rzuciła z dobrotliwą kpiną

Marty.

— Na uprzejmym odnoszeniu się do ludzi nigdy się nie

traci — oświadczyła z przekonaniem Kate.

— A ja zawsze myślałam, że reporterzy są twardzi,

bezkompromisowi i szorstcy w obejściu. Czyżbym się

i myliła? — potrząsnęła głową Marty.

— To obiegowa opinia. Ludzi nie da się tak prosto

podzielić na grupy i opatrzyć etykietkami. To wszystko

jest o wiele bardziej skomplikowane.

— Wielkie dzięki za bezpłatny wykład z psychologii —

droczyła się Marty.

— Poczekaj, jak kelnerka przyniesie ciastka — za

groziła ze śmiechem Kate. — Zrobię ci wtedy wykład

z teorii Gassera.

— Wybacz, nie każdy podziała twoje zainteresowanie

psychologią ludzi odbiegających od normy — Marty była

wyraźnie zdegustowana. — Co na to twój biedny ojciec?

— To co robię, wyraźnie mu się podoba.

— To w jego stylu — burknęła Marty. — A Howard?

Z twarzy Kate w jednej chwili znikł uśmiech.

— Lepiej nie wspominaj przy mnie tego obrzydliw

ca — żachnęła się.

— Kate, co z tobą? — Marty uniosła brwi. — Więk

szość kobiet w tym kraju dałaby Bóg wie ile, by tylko

poznać tego ekscytującego mężczyznę. A ty? Ty nie znosisz

partnera swego ojca, który jest w dodatku jednym z naj

lepszych adwokatów. Kto to potrafi zrozumieć?

— Howard nie zadaje sobie szczególnego trudu, aby

okazać się godnym miłości — powiedziała spokojnie

Kate. — Gdyby to od niego zależało, wszystkie kobiety

Diana Palmer

Miłosna magia

siedziałyby zamknięte w haremach i tylko raz w roku

otrzymywałyby przepustkę, aby udać się do fryzjera.

— Ty za to, droga przyjaciółko, jesteś nastawioną

bojowo emancypantką.

— Coś w tym chyba jest — zastanawiała się głośno

Kate. — W każdym razie Howard zbyt przypomina, jak

na mój gust, typowego macho. Każde nasze spotkanie jest

okazją do darcia kotów. Trwa to od dnia, w którym mój

ojciec przyjął go za partnera, a więc mniej więcej od

siedmiu lat.

— Czasami jednak bywa inaczej — Marty nie pod

dawała się tak łatwo. — Doskonale pamiętam kilka

fotografii, na których jesteście razem. Czyżby atmosfera

przyjęć dodatnio wpływała na stosunki między wami?

— To prawda, on potrafi być miły i wtedy przyjemnie

jest przebywać w jego towarzystwie. Ale to nie trwa długo.

Zawsze powie coś takiego, co mnie wytrąci z równowagi,

aby się potem znakomicie bawić moim kosztem — po

trząsnęła z przekonaniem głową. — Jedno jest pewne:

u jego boku nigdy się nie będziesz nudzić.

Westchnęła z ulgą, gdy kelnerka postawiła przed nimi

dwie mrożone kawy i kremówki. Temat rozmowy nie był

znów aż tak przyjemny...

— Każdy kęs to niesamowita ilość kalorii — jęknęła

z rozpaczą Marty.

— Tylko wtedy, gdy zdecydujesz się zjeść ciastko —

Kate nie mogła powstrzymać się od złośliwej uwagi. —

Lepiej będzie, jeśli tylko nacieszysz się jego widokiem.

Marty rzuciła jej poirytowane spojrzenie i z desperacją

podniosła łyżeczkę do ust.

— Nic dziwnego. Jak ci się udało to wszystko tak

urządzić, że masz wreszcie trochę czasu dla siebie?

— Dzięki zabójstwu Morrisa — oznajmiła ze śmie

chem Kate.

Marty spojrzała pytająco na przyjaciółkę.

— Nie słyszałaś o tym wypadku? Młody człowiek,

którego się podejrzewa, że zasztyletował Justina Morrisa.

— Masz na myśli to tragiczne zdarzenie, o którym

ostatnio tyle pisano w gazetach?

— Tak. Howard jest obrońcą — dorzuciła.

— Mimo to nie rozumiem, co to ma wspólnego z two

im wolnym dniem.

— Bardzo wiele — wyjaśniła Kate. — Bill Daeton

chce, abym pojechała do Panama City i tam wspólnie

z Howardem rozejrzała się za świadkiem.

— Och, ty szczęściaro! — z zazdrością westchnęła

Marty. — Panama City, i to z Howardem Graysonem!

Czegóż więcej trzeba?

— Powoli! Powiedziałam tylko, że Bill chciałby, abym

tam pojechała. Jeszcze nie wiem, czy pojadę.

Marty zmarszczyła czoło.

— A to niby dlaczego miałabyś nie jechać? Może to

Howard nie chce cię wziąć ze sobą?

— W tym cała rzecz. Bill prosił papę, by z nim

porozmawiał — opowiadała Kate. — Jeśli chodzi o mnie,

był więcej niż pewny, że nie odmówię.

Marty przesunęła na bok flakon z różą i zaintrygowa

na pochyliła się do przodu.

— I co?

. — Howard oświadczył, że będzie zbyt zajęty, aby

uważać na podfruwajkę.

— Podfruwajka! Ty masz przecież dwadzieścia jeden

lat, Kate!

— Mężczyzna w dojrzałym wieku, a takim jest Ho 9

— Kawa dobrze nam zrobiła — westchnęła Kate

sącząc z filiżanki ostatnie krople. — To mój pierwszy

wolny dzień od wielu miesięcy! I najpiękniejszy!

Miłosna magia

Diana Palmer

w pełni , kiedy prosto od gigantycznego pożaru udaję się

miejsce zbrodni.

— Wygląda na to, że żyjesz tylko zawodem. W twoich

żyłach z pewnością płynie już atrament.

— Pewnie — odparła rozbawiona Kate. — Trudno

byłoby się czego innego spodziewać.

ward — rzuciła ze złością Kate — traktuje mnie jak

nastolatkę.

— Jest po trzydziestce?

— Kończy trzydziestkę — poprawiła Kate — a kto *

wie, czy nie stuknęła mu czterdziestka. Nigdy się tym nie

interesowałam. Dla mnie jest za stary, to pewne. Krótko

mówiąc, Howard oświadczył, że nie miałby nic przeciwko

temu, aby pojechał z nim jakiś reporter-mężczyzna. Mógł

by wtedy mieć głos w sprawie, co i kiedy podać do

wiadomości publicznej. Ze mną nie mógłby się dogadać,

tak przynajmniej uważa. Jak ci się to podoba? Woli

mężczyznę.

— A co na to Bill?

— Nie mam pojęcia. Nie pytałam go — wzruszyła

ramionami Kate wyjmując z portmonetki pięciodolarowy

banknot. — Howard doprowadza mnie do pasji. Nie

dlatego, że chciałabym z nim jechać. Jeszcze tego pożałuje!

Chodzi o zasadę. Może zresztą dobrze jest tak, jak jest.

Znasz przecież Marka! — Konserwatywny przyjaciel Kate

na pewno by się nie zgodził, aby wyjechała z innym

mężczyzną.

— Ten wyblakły, mały... — zaczęła zjadliwym tonem

Marty.

— Wystarczy!

— Pozwól mi powiedzieć słowo — obruszyła się przy

jaciółka. — Dla mnie na zawsze pozostanie zagadką,

dlaczego zadajesz się z tym typem.

— Bo nie kłóci się ze mną i nie stawia żadnych

wymagań. Dobrze nam razem.

: — To brzmi wyjątkowo podniecająco! — rzuciła

z drwiną Marty.

— Mogę spokojnie zrezygnować z ekscytującego życia

Kate wsiadła do autobusu, który jechał w kierunku

kancelarii adwokackiej, wysiadła jednak parę przystanków

wcześniej. Pogoda była wspaniała, miała więc ochotę

przejść ostatni odcinek piechotą. Bezpośrednie sąsiedztwo

supernowoczesnej architektury z dobrze utrzymanymi sta-

-r ymi budowlami miało swój niepowtarzalny wdzięk. Jak

właściwie wyglądała Atlanta, zanim w roku 1864 spląd

rowały ją oddziały Shermana?

W interesujący sposób to duże miasto zachowało w pe

wnym sensie swój prowincjonalny charakter. Istniało tu

jeszcze coś w rodzaju poczucia wspólnoty wśród mieszkań

ców ładnych starych domów. Właściciele rozlicznych ma

łych sklepików też trzymali się razem. Kate zawsze dobrze

czuła się w tej części miasta, choć wskaźnik przestępczości

nawet i tutaj rósł w przerażającym tempie. Naturalnie była

na tyle rozsądna, aby nocą nie spacerować samotnie po

ulicach.

Weszła do biurowca, gdzie mieściła się kancelaria jej

ojca, i wyjechała windą na dziesiąte piętro, aby zatrzymać

się przed drzwiami, na których widniała tabliczka:

Kancelaria adwokacka

Jamesson, Grayson i Dingham

Sekretarka ojca imieniem Nadine, kobieta zbliżająca

się do czterdziestki, powitała ją z uśmiechem.

— Jest u siebie — uprzedziła pytanie Kate. — Mam go

powiadomić, czy też woli mu pani sprawić niespodziankę?

prywatnego — przyznała ze spokojem Kate. — Moje

zapotrzebowanie na podnietę jest każdego dnia zaspokaja

ło

Diana Palmer

Miłosna magia

Kate rozpromieniła się. Lubiła tę zadbaną kobietę, i to

nie tylko dlatego, że przypominała jej zmarłą matkę.

Czyżby Paul Jamesson nie miał oczu w głowie? To niemoż

liwe, żeby nie zwrócił uwagi, że tuż obok siedzi pochylona

nad papierami atrakcyjna osoba płci żeńskiej?

— Będzie chyba lepiej, jeśli pani mnie zaanonsuje. —

Towarzyszyło temu mrugnięcie okiem. — Przynajmniej się

dowiem, w jakim jest nastroju.

Nadine skinęła głową i nacisnęła przycisk.

— Mr. Jamesson, jest tutaj pańska córka i chce z pa

nem rozmawiać.

— To jakieś nieporozumienie, miss Green. To nie

moja córka. Moja córka za nic w świecie nie dałaby sobie

wyrwać takiego tłustego kąska, jakim jest morderstwo

Morrisa.

Kate wyrwała Nadine słuchawkę.

— Co jej innego pozostało, skoro Howard Greyson

rzuca jej kłody pod nogi? Wiesz przecież, że nie da się

rozmawiać ze ścianą.

Po drugiej stronie drzwi mężczyzna o głębokim głosie

wybuchnął śmiechem, a jej ojciec też wydawał się tylko

z trudem panować nad sobą.

— Wejdź, Kate. Mam wrażenie, że moja rozmowa ze

ścianą odniosła jednak jakiś skutek.

W Kate jakby strzelił grom. Wyprostowała się jak

struna, rzucając zaniepokojone spojrzenie na Nadine.

— Jest tam Howard?

— Jeśli powiem tak, to weźmie pani nogi za pas? —

upewniała się Nadine.

Kate z uporem potrząsnęła głową.

— Nie sprawię mu tej satysfakcji — wycedziła. Pode

szła do drzwi, otwarła je i z wysoko podniesioną głową

wkroczyła do eleganckiej kancelarii swego ojca.

Paul Jamesson siedział za biurkiem w obrotowym

fotelu, oparłszy się wygodnie i założywszy ręce za głową.

-Howard tkwił za rogiem masywnego dębowego biurka.

— Ciągle jeszcze obstajesz przy wyjeździe do Panama

City? — spytał Paul swą córkę.

Wzruszyła ramionami.

— Tylko wtedy, gdy wolno mi będzie wziąć ze sobą gumę

do żucia i lalkę Barbie — oświadczyła posyłając

wymowne spojrzenie Howardowi.

Oczy tego ostatniego zabłysły niebezpiecznie. Skrzyżo

wał ręce na swej szerokiej piersi i zmarszczył brwi. Doci-

nek wyraźnie pod jego adresem nie wywołał na tej zdecy

dowanie męskiej twarzy nawet cienia uśmiechu. Ale czy

ktoś kiedyś widział śmiejącego się Howarda?

— Pewnego, pięknego dnia, wróbelku — zwrócił się do

niej mentorskim tonem — zatroszczę się o braki w twoim

wychowaniu, które widać jak na dłoni. A to wszystko

wina twojego ojca. Strasznie cię rozpuścił.

Perora Howarda dotknęła Kate do żywego. Z gniewem

odrzuciła na plecy swoje bujne włosy, a jej twarz przybrała

, obrażony wyraz.

— Nie zgadzam się z tobą — natarła na niego. —

Każdy przyzwoity ojciec serwuje swoim dzieciom szam

pana do obiadu, a wieczorem prowadzi je na pokaz

striptizu.

— Kate! — przywołał ją do porządku Paul.

— Już dobrze, dobrze, papo — nie mogła się nie

uśmiechnąć. — To nie całkiem się zgadza, Howardzie. Nie

piliśmy szampana do obiadu, tylko do kolacji. — Udała,

że nie słyszy wiele mówiącego westchnienia ojca.

— Nie dziw, że twój ojciec posiwiał — zauważył

Howard. Miał głęboki, dźwięczny głos, który doskonale

się prezentował w sali sądowej. — No więc jak? Jedziesz

czy nie?Kate miała wszystkiego dość, lecz wolałaby umrzeć, niż

Palmer Diana - Wyspy Szczęścia 47 - Miłosna magia (Miłość na próbę).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: