Helena Radlińska (ur. 02.05.1879r. w Warszawie, zm. 10.10.1954r. w Łodzi)
– występuje pod pseudonimami: H. Orsza, J. Strumiński, Warszawianin.
– twórczyni pedagogiki społecznej w Polsce
– Radlińska stanęła na czele wszechnicy warszawskiej gdzie przygotowywała pracowników socjalnych oraz prowadzono tam badania naukowe pod jej kierunkiem
– efektem badań empirycznych były pierwsze dzieła H. Radlińskiej
Poglądy:
-przedmiot pedagogiki społecznej (według Radlińskiej), to wzajemne oddziaływanie wpływów środowiska i przekształcających środowisko sił jednostek
-środowisko jako „zespół warunków, wśród których bytuje jednostka i czynników kształtujących jej osobowość stale lub przez dłuższy czas.”
-trzy rodzaje środowiska:
· bezpośrednie, które obejmuje „to, co najbliższe”
· obiektywne, oznaczające „to, po co człowiek sięgnąć może” / środowisko subiektywne (zawiera elementy oddziaływujące w danej chwili na człowieka)
· materialne, (realne wytworów człowieka i przyrody) / środowisko niewidzialne (idee, wierzenia, zwyczaje, a także więź moralna)
-wpływ wychowawczy różnych czynników społecznych jest silniejszy niż działanie szkoły à szkoła musi skoordynować swoją pracę wychowawczą z działalnością instytucji i zrzeszeń społecznych, nawiązać do bezpośrednich zagadnień czerpanych z życia
-dwa zadania pedagogiki społecznej:
· zmienianie niekorzystnych warunków rozwojowych i ulepszanie wpływów pozytywnych.
(efekt - przeobrażenie warunków otaczających człowieka w środowisko wychowawcze, współrealizujące cele wychowania)
· przygotowanie człowieka do twórczego udziału w życiu narodu
-przywiązuje duże znaczenie do oświaty pozaszkolnej, pomocy kulturalnej i wszelkiej w ogóle służby społecznej
-pragnie, aby wszyscy na równi korzystali z dóbr wartościowych środowiska przedmiotowego
-wymaga ona, aby wychowanie dawało jednostce znajdowanie swego ,,ja” i ukazywało ,,ja” innych
-wychowanie umysłowe musi prowadzić do samodzielnego myślenia i zaprawiać do twórczości
-wychowanie duchowe powinno przyczynić się do harmonii wiedzy i życia
-praca społeczna, pojęta jako wychowanie, powinna obejmować równocześnie budzenie potrzeb, uświadamianie ideałów, organizowanie sił, uczenie techniki ( ale nie może ona wdzierać się w tajniki życia indywidualnego i dążyć do przemocy duchowej)
-pracownik społeczny ma mieć życzliwy stosunek do wszelkich wartości, wyćwiczony w obcowaniu z ludźmi.
à wartość jego pracy uzależniona nie od tego, co on sam czyni, ale od tego, co potrafi wydobyć z gromady, wśród której i z którą pracuje
-działalność wychowawcza powinna zmierzać do wciągania jednostek do udziału w świadomym używaniu i tworzeniu dóbr kulturalnych
-pożądaną cechą opieki, a równocześnie miarą jej efektywności, jest ciągłe wprowadzanie podopiecznego na drogi samodzielności
Główne prace: Początki pracy oświatowej w Polsce (1912), Książka wśród ludzi (1924), Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych (1937), Pedagogika społeczna (1961), Z dziejów pracy społecznej i oświatowej w Polsce (1964), Szkoły pracy społecznej w Polsce, Stosunek wychowawcy do środowiska społecznego. Szkice z pedagogiki społecznej, Oświata dorosłych. Zagadnienia- dzieje- formy- pracownicy- organizacja
paskuda91