Siedlar Paweł - Czekając w ciemnościach.pdf - Polskie autorki - lidzet81

Paweł Siedlar

Czekając w ciemnościach

Opowieść tę dedykuję profesorowi Aloisowi Ternclavennie. Jednocześnie składam mu

wyrazy gorącej wdzięczności za pomoc i daleko idącą cierpliwość okazywaną mi na każdym

kroku.

Paulus von Zidler

Monice N. – Czarodziejce, która przywraca do życia umarłe żółwie

Gdy za kolejnym zakrętem, hen nisko w dolinie po raz pierwszy ujrzałem niewielkie,

senne miasteczko, odniosłem wrażenie, że mam przed sobą makietę, model wykonany rękami

rozmiłowanego w detalach perfekcjonisty. Ciemne kontury zabudowań odcinały się wyraźnie

od kolorowej szachownicy pól uprawnych i zielonych połaci winnic. Ten widok trwał przez

dwie, może trzy sekundy. Czekałem, aż za następnym i następnym zakrętem pojawi się znów

nieco przymglony oddaleniem, lecz mimo to, a może właśnie dzięki temu doskonały w swej

formie pejzaż.

Szosę poprowadzono ostrymi serpentynami, zboczem góry. Jechałem więc dość wolno.

Dlatego zdążyłem podjąć decyzję, zanim straciła ona sens: skręciłem w boczną, mało

uczęszczaną drogę wiodącą ku odkrytemu właśnie miastu.

– Wrota zajazdu „Księżna Atrtrox” były szeroko otwarte. Kiedyś tędy na podwórzec

wjeżdżały powozy i bryki. Tam wyprzęgano zdrożone konie, zastępując je wypoczętymi.

Tam mieściły się ongiś stajnie i szopy. Dziś na podwórzu stała tylko mocno poobijana „Simca

Rancho”. Zaparkowałem swego „Land Rovera” i wszedłem do hallu. Nie zastałem w nim

nikogo. Tylko zawieszony u sufitu wentylator pracowicie mieszał ciepłe powietrze niby

niezbyt gęstą zupę.

– Czy jest ktoś w domu? – zawołałem w korytarzyk wiodący do wnętrza.

Odpowiedziała mi cisza.

– Halo, jest tam ktoś?

Gdzieś w środku, chyba na piętrze trzasnęły jakieś drzwi. Zaraz potem rozległ się

przeciągły hałas, bardzo podobny do tego, jaki wydaje spadający z drewnianych schodów wór

ziemniaków. Hałasowi towarzyszył przeciągły okrzyk i nieskutecznie tłumione, za to bardzo

niecenzuralne przekleństwo. Przez kolejną minutę nic się nie działo. Czekałem cierpliwie.

Wreszcie na końcu korytarzyka pojawił się zażywny mężczyzna o bardzo zaspanym

wyglądzie. Idąc zgięty wpół, masował sobie plecy lewą ręką i krzywiąc się, połypywał na

mnie z wyrzutem.

– Poproszę o pokój – zażądałem bez wstępów.

– Na jedną noc, czy może zostanie pan u nas na dłużej? – spojrzał na mnie przychylniej i

walcząc z ziewnięciem otworzył książkę meldunkową. Dłoń z długopisem zawisła nad nieco

poplamioną stronicą.

– Jeszcze nie wiem. To będzie zależało.

– W dni świąteczne i targowe nie znalazłby pan u nas miejsca. Wtedy prawie stąd nie

wychodzę. Do miasta zjeżdża cała okolica. Wczoraj był jarmark, więc dziś odpoczywałem

sobie, bo klienci dokazywali do późnej nocy. Natomiast w tygodniu wszystkie pokoje są

zazwyczaj wolne. W restauracji też przez cały dzień jest pusto. Dopiero po południu i

wieczorem przychodzi trochę ludzi. Miejscowi traktują zajazd jako rodzaj klubu, gdzie można

się spotkać, pogadać, wypić szklaneczkę lub dwie. Tu nie ma innych rozrywek, a mój lokal

jest najlepszy w całym Fernquez, bo jedyny – zażartował. – Czy życzy pan sobie bym zajął

się pańskim bagażem?

– Dziękuję. Nie mam bagaży. Nie zna pan przypadkiem kogoś, kto oprowadziłby mnie po

mieście? Dobrze zapłacę.

– Chwileczkę, niech pomyślę – zmarszczył brwi. Chyba znajdę kogoś odpowiedniego.

Taak, chyba mam – zastanawiał się jeszcze lub udawał zastanowienie. – To emerytowany

nauczyciel historii. Jest już dość stary, no i nie ma winnicy, nie pracuje też w polu. Powinien

się zgodzić. Niczego nie obiecuję, ale postaram się umówić go na jutro rano. Która godzina

panu odpowiada?

– Wstaję wcześnie.

– Czy dziewiąta nie będzie kłopotliwa?

– Na pewno nie, ale wtedy proszę przygotować śniadanie na ósmą.

– Oczywiście, oczywiście. Tylko proszę nie mieć do mnie pretensji, jeśli pan profesor się

nie zgodzi. To nieco dziwny człowiek. Cały zatopiony w przeszłości odludek. Czasem trudno

się z nim dogadać.

* * *

Pokój okazał się jasny i przestronny. Lepszy niż mogłem przypuszczać. Jego białe ściany

kontrastowały z ciemnym belkowaniem stropu. Padłem na łóżko i przez dłuższą chwilę

leżałem z rękami pod głową. Potem wstałem, podszedłem do okna i otworzyłem je na oścież.

Powietrzem niósł się delikatny zapach dymu wypalanych ściernisk.

Zarzuciłem marynarkę i wyszedłem na opustoszały rynek. Słońce chyliło się ku

zachodowi. Jego promienie rzucały purpurowe blaski na dachy i fasady starych kamieniczek.

Niżej, wśród biegnących u ich stóp podcieni zapadał już wczesny zmierzch.

Dookoła ratuszowej wieży, na tle purpurowego nieba krążyły kawki, przenikliwymi

wrzaskami burząc senną harmonię nadciągającego wieczoru. Usiadłem na kamiennej

ławeczce w pobliżu rozłożystej, ocembrowanej piaskowcem, prastarej studni.

Siedlar Paweł - Czekając w ciemnościach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: