Cabot.pdf

MEG CABOT

ZBRODNIE W ROZMIARZE XL

Przekład

Edyta Jaczewska

- Halo? Jest tam kto? - Dziewczyna w przymierzalni obok ma

głos jak wiewiórka. - Halo? Zupełnie jak wiewiórka.

Słyszą, że podchodzi do niej sprzedawca, bo jego breloczek z

kluczami melodyjnie pobrzękuje.

- Słucham? Czy mogę w czymś pomóc?

- Tak. - Bezcielesny (ale nadal wiewiórczy) głos niesie się

nad przepierzeniem między naszymi boksami. - Macie te spodnie

w jakimś mniejszym rozmiarze niż XS?

Zastygam w bezruchu zjedna nogą w połowie nogawki

dżinsów, które właśnie wciągam. Śnię czy to się dzieje naprawdę?

Bo co miałoby być mniejsze niż XS? Przecież mniejszego

rozmiaru już nie ma?!

No dobra, ostatnio rzadko patrzę na metki. Ale tak się składa,

że pamiętam: mniejsze są już tylko rozmiary dziecinne...

- Bo ja - wyjaśnia sprzedawcy wiewiórczy głos - zazwyczaj

noszę S. A ta para w rozmiarze XS totalnie ze mnie spada. A to

dziwne. Bo wiem, że nie schudłam, odkąd po raz ostatni byłam w

waszym sklepie.

Wiewiórce trudno odmówić racji, zdaję sobie sprawę, kiedy

podciągam przymierzane dżinsy. Nie przypominam sobie, kiedy

po raz ostatni mieściłam się w M. No dobra, przypominam sobie.

Ale za tym akurat etapem mojej przeszłości jakoś szczególnie nie

tęsknię.

Co jest grane? Zwykle noszę XL... Ale przymierzyłam XL i

prawie w nich pływałam. To samo z L. Dziwne, bo ostatnio nie

stosowałam diety, chyba że liczy się splenda, którą posłodziłam

sobie kawę dzisiaj rano przy śniadaniu.

Ale jestem całkiem pewna, że rogalik z serkiem kremowym i

bekonem, którego zjadłam do kawy, zniósł się wzajemnie z tą

splendą.

I przecież ostatnio nie chodziłam na siłownię. Nie, żebym

zupełnie nie ćwiczyła, oczywiście. Po prostu nie robię tego,

rozumiecie, na siłowni. Bo w zasadzie można spalić tyle samo

kalorii, chodząc, co biegając. Więc po co biegać? Już dawno

wyliczyłam, że spacer do Murray's Cheese Shop na Bleeker, żeby

zobaczyć, jakie kanapki mają w specjalnej ofercie na lunch, zajmu-

je dziesięć minut.

A spacer z Murray's do butiku Betsey Johnson na Wooster,

żeby sprawdzić, czy nie robią jakiejś wyprzedaży (uwielbiam jej

welwetowe ciuchy z dodatkiem streczu!) to kolejne dziesięć minut.

A spacer z butiku Betsey do Dean & Deluca na Broadwayu,

na popołudniowe cappuccino, żeby przy okazji przekonać się, czy

mają skórki pomarańczowe w czekoladzie, które tak lubię, to

następne dziesięć minut.

I tak dalej, i zanim się obejrzysz, masz za sobą pełne

sześćdziesiąt minut ruchu. I kto śmie twierdzić, że nie da się

sprostać nowym zaleceniom co do liczby ćwiczeń fizycznych?

Jeśli ja je mogę wypełnić, to może je wypełnić każdy.

Ale czy to możliwe, żebym od tego całego chodzenia

zeszczuplała o całe dwa rozmiary, odkąd po raz ostatni kupowałam

dżinsy? Wiem, że zredukowałam dzienne spożycie tłuszczu mniej

więcej o połowę, odkąd w słoju na słodycze stojącym na moim

biurku zastąpiłam całuski Hersheya darmowymi prezerwatywami

ze studenckiego ośrodka zdrowia. Ale mimo wszystko.

- No cóż, proszę pani... - mówi sprzedawca do Wiewiórki. -

Te dżinsy rozciągają się do figury. To znaczy, że powinna pani

mierzyć dwa rozmiary mniejsze niż pani prawdziwy rozmiar.

- Co? - W głosie Wiewiórki słychać konsternację.

I wcale jej się nie dziwię. Czuję się tak samo. Zupełnie, jakby

człowiek znów musiał borykać się z równaniami liniowymi.

- No cóż, jakby to?... - tłumaczy cierpliwie sprzedawca. -

Jeśli zazwyczaj nosi pani S, to przy dżinsach ze streczem powinna

pani przymierzyć XXS.

- No to dlaczego po prostu nie umieścicie na nich

rzeczywistych rozmiarów? - pyta Wiewiórka (całkiem rozsądnie,

moim zdaniem). - Bo jeśli wasze XS to w rzeczywistości M, to

czemu po prostu nie napiszecie, że to M?

- To się nazywa rozmiar schlebiający klientowi - mówi

sprzedawca, nieco zniżając głos.

- Jaki rozmiar? - pyta Wiewiórka, również przyciszając głos.

A przynajmniej na tyle, na ile może przyciszyć głos Wiewiórka.

- No, wie pani... - Sprzedawca szepcze, ale ja go i tak słyszę.

- Obfitszym klientkom podoba się, kiedy mogą się zmieścić w M.

Chociaż tak naprawdę noszą XL. Rozumie pani?

Zaraz. Co takiego?

Szarpnięciem otwieram drzwi do swojej przymierzalni,

zanim w ogóle zdążyłam się zastanowić, co robię.

- Ja noszę XL - zwracam się do sprzedawcy, który ma

spłoszoną minę. I chyba słusznie. No bo, dajcie spokój! - Co panu

nie odpowiada w XL?

- Ależ nic! - woła przerażony. - Absolutnie nic. Ja tylko

chciałem powiedzieć...

- Chciał pan powiedzieć, że XL noszą grubasy?

- Nie - upiera się sprzedawca. - Źle mnie pani zrozumiała. Ja

tylko...

- Bo XL to rozmiar, jaki nosi przeciętna Amerykanka -

zwracam mu uwagę. Wiem, bo właśnie o tym przeczytałam w

„People”. - Twierdzi pan, że zamiast reprezentować średnią

krajową, jesteśmy wszystkie grube?

- Nie - mówi sprzedawca. - Nie, niczego takiego nie

twierdzę. Ja... Drzwi sąsiedniej przymierzalni otwierają się i po raz

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: