Trzy zaczarowane krzesła
I krzesło – śmiech,
II krzesło – rozpacz,
III krzesło – złość.
Ćwiczenie polega na pokazaniu tych trzech emocji, przesiadając się z krzesła na krzesło. N. powinien najpierw omówić – po czym poznać, że ktoś jest zrozpaczony, smutny czy wesoły, co się w tym czasie z nim dzieje.
Własny język
U. tworzą własny język – mówią (bez użycia słów) tak jak
ksiądz na ambonie,
jak policjant,
komentator sportowy,
matka karcąca dziecko
lub tłumacząca mu coś.
Zespół muzyczny –
U. wymyślają kim są w zespole, na czym grają, naśladują muzyków gestem, ruchem, głosem.
Nie zawsze aktorzy mają do dyspozycji wszystkie potrzebne rekwizyty, dlatego często musza korzystać z tych, które mają pod ręką. Każdy otrzymuje jakąś rzecz i stara się wymyślić jak największą ilość sytuacji na scenie, w których tę rzecz można by wykorzystać.
Zabawa „Nastroje”.
Jedno dziecko opuszcza salę, a reszta umawia się z nauczycielem „jacy jesteśmy”, np. weseli
smutni, zmęczeni, ciekawi itp. Dziecko wróciwszy pyta trzech kolegów
o dowolne sprawy a oni muszą odpowiedzieć zgodnie z tym „jacy są”, a więc wesoło,
smutno, itp. W zadaniu tym chodzi o odgadnięcie w jakim nastroju są koledzy.
„Czerwony Kapturek” – zabawa słuchowo – ruchowa.
Nauczyciel dzieli dzieci na cztery grupy: myśliwych, wilków, babć i Czerwonych Kapturków. Każdej z nich przypisuje określony gest i odgłos. W trakcie słuchania bajki, kiedy pojawia się słowo, np. myśliwy, odpowiednia grupa prezentuje swój gest i odgłos.
(pomoce: bajka o Czerwonym Kapturku)
zabcia83