Bahdaj Adam - Maly pingwin Pik Pok.pdf - Bahdaj Adam - grubaberta44

Adam Bahdaj

Mały Pingwin Pik-Pok

Spotkanie z kaczką Kwi-Kwe

Mały pingwin Pik-Pok mieszkał na Wyspie Śniegowych Burz. Prowadził pingwinie życie. Rano

wypływał z innymi pingwinami w morze, zjadał dwie duże, tłuste ryby, a do tego kilka mniej-

szych, po południu spacerował po pingwiniej alei między Lodową Górą a Kamieniem Rozbitków.

I żyłby zapewne spokojnie, gdyby pewnego razu w Zatoce Śmiejącego się Wieloryba nie spotkał

dzikiej kaczki Kwi-Kwe.

Mały Pik-Pok pierwszy raz zobaczył coś tak dziwnego, co pływa i fruwa, a przy tym przeraźli-

wie kwacze.

- Nie kwacz - burknął na kaczkę - bo mi uszy puchną od tego twojego kwakania.

Kwi-Kwe zrobiła anielskie oczy.

- Bardzo cię przepraszam, ale muszę kwakać.

- To nie możesz kwakać gdzie indziej, tylko tutaj?

- Gdzie indziej nie mogę, bo właśnie tutaj zgubiłam swoje stado. Co ja biedna zrobię? - zapłakała

rzewnie.

- Uspokój się.

- Dobrze ci mówić "uspokój się". U was jest tak zimno, że dostałam kataru.

- A w ogóle skąd się tu wzięłaś i skąd ty właściwie jesteś? - zapytał Pik-Pok.

- Ja? - mrugnęła kaczka zalotnie. - Ja jestem z Błękitnego Jeziora. Byłeś tam kiedy?

Mały Pik-Pok podrapał się za uchem.

- Błękitne Jezioro... Błękitne Jezioro... Nie, nie przypominam sobie. I w ogóle wybacz, jestem sła-

by w geografii.

- To szkoda, to szkoda - zakwakała kaczka Kwi-Kwe. - Błękitne Jezioro to najpiękniejsze jezioro

pod słońcem. Mówię ci, cudo!... Jakie tam piękne zachody słońca! A jak cudownie śpiewają słowi-

ki! A jak upojnie pachną fiołki! Jestem po prostu zakochana w Błękitnym Jeziorze.

W tej właśnie chwili nad zatoką pojawił się klucz dzikich kaczek, a kaczor-przewodnik zakwa-

kał:

- My tu! My tu! Leć z nami! Leć z nami!

- Jestem uratowana - westchnęła radośnie Kwi-Kwe i, nie zważając na pingwina, wzbiła się w

powietrze.

- Zaczekaj! - zawołał Pik-Pok. - Powiedz, gdzie jest to jezioro?

Lecz Kwi-Kwe kichnęła, kiwnęła ogonkiem i przyłączyła się do stada.

Mamo, jak śpiewają słowiki?

Wieczorem, po kolacji, mały Pik-Pok zapytał matkę:

- Mamo, powiedz mi, jak śpiewają słowiki?

Matka w tym czasie wysiadywała właśnie jajo, więc odparła zniecierpliwiona:

- Nie zawracaj mi głowy. Nie widzisz, że wysiaduję? Pik-Pok zapytał więc ojca:

- Tato, powiedz mi, jak pachną fiołki? Stary Pik otrząsnął się zniecierpliwiony.

- Nie zawracaj mi głowy. Nie widzisz, że dumam?

- A o czym tak dumasz?

- Zastanawiam się, jakby to było pięknie, gdyby nie było w morzu rekinów.

Mały Pik-Pok posmutniał i poszedł do ciotki Ad-El-Aj.

Zapytał skromniutko:

- Ciociu, powiedz mi z łaski swojej, jak śpiewają słowiki i jak pachną fiołki?

Ciotka spojrzała nań zgorszona.

- Wybij sobie z głowy słowiki i fiołki. Jesteś porządnym pingwinem i nie powinieneś myśleć o

takich głupstwach. A zresztą nie mam czasu, bo robię na drutach nauszniki dla całej rodziny.

Pik-Pok zmartwił się ogromnie, ale nie na długo, bo przypomniał sobie, że jego stryj, stary Wak-

Wok, któremu rekin odgryzł lewą nogę, był kiedyś w dalekich, ciepłych krajach, w ogrodzie zoo-

logicznym, i na pewno udzieli mu wyjaśnień. Poszedł więc pod Kamień Rozbitków, a gdy zoba-

czył stryja Wak-Woka, zagadnął chytrze:

- Stryju, podobno nigdy nie wąchałeś fiołków?

- Ja? - oburzył się Wak-Wok. - Ciebie jeszcze na świecie nie było, kiedy ja w ZOO w Amsterda-

mie wąchałem fiołki.

Pik-Pok zachichotał cichutko.

- To powiedz, jak pachną?

Stary Wak-Wok wciągnął z lubością powietrze.

- Ech, tak pachną, że aż błogo robi się na sercu.

Pik-Pok przymrużył łobuzersko oko.

- Ale śpiewu słowików to chyba nigdy nie słyszałeś?

- Ja? - zatrząsł się gniewnie stryj. - Ty jeszcze siedziałeś w jajku, jak ja w ZOO w Paryżu słucha-

łem słowików.

- A jak one śpiewają?

Wak-Wok przymknął z lubością oczy.

- Ach... Tak śpiewają, że aż stary pingwin chciałby ulecieć pod chmury.

Pik-Pok zastanowił się.

- To właściwie dlaczego my nie umiemy latać?

- Ba - odparł z namysłem stryj Wak-Wok - porządny pingwin nigdy nie będzie latał, porządne-

mu pingwinowi wystarczy, że umie dobrze pływać.

Pik-Pok zadumał się głęboko i pomyślał: "Jaka to szkoda, że nie umiem latać, przyłączyłbym

się do stada kaczek i poleciałbym hen, aż na Błękitne Jezioro. A tam... A tam nic bym nie robił,

tylko od rana do nocy wąchał fiołki i słuchał, jak śpiewają słowiki". A potem dodał głośno: - Nie

muszę być porządnym pingwinem, wolę być nie bardzo porządnym, a latać.

Co to za dziwny ptak?

Pewnego razu mały Pik-Pok wracał ze szkoły, gdzie uczył się, jak uciekać przed zębatym reki-

nem i ile to jest dwa sztokfisze plus trzy sztokfisze, gdy nagle zobaczył, że jakiś ogromny ptak leci

w stronę Zatoki Śmiejącego się Wieloryba.

"Co to może być za ptak? - pomyślał i w te pędy pobiegł kołysząc się na krótkich nóżkach. - Mo-

że to kaczka Kwi-Kwe, a może coś jeszcze dziwniejszego?"

Patrzy, a ta kaczka-niekaczka siada na śnieżnym polu, a z tej kaczki-niekaczki wychodzi czło-

wiek.

- Do stu tysięcy zdechłych wielorybów - zawołał Pik-Pok. - Jeszcze nigdy nie widziałem takiej

olbrzymiej kaczki, która by miała w brzuchu człowieka!

Stanął jak wryty i nie mógł wyjść z podziwu, a kiedy wreszcie wyszedł, zobaczył przed sobą

wspaniałego, srebrnego ptaka z wielkimi skrzydłami, na których mogłaby się zmieścić cała rodzi-

na z ciotką Ad-El-Aj i z jej na-usznikami.

- Co to za taki wielki ptak? - zapytał człowieka, który zbliżył się do niego.

- To nie ptak, to samolot - wyjaśnił mu grzecznie pilot.

- Samolot?! - zdziwił się Pik-Pok. - Pierwszy raz o czymś podobnym słyszę.

- Tak - potwierdził pilot. - Jest to taka maszyna, która sama lata.

- Maszyna?! Przecież to... to... ma skrzydła i śpiewa, wprawdzie nie najpiękniej, ale bardzo gło-

śno.

Pilot tłumaczył cierpliwie:

- Maszyna ma skrzydła, które niosą, dokąd tylko zechcesz, oraz silnik, który śpiewa tak głośno.

- Rozumiem! - uradował się Pik-Pok i pokręcił z podziwem głową. - Czy nie mógłby mnie pan

zabrać nad Błękitne Jezioro, do kraju, gdzie pachną fiołki i gdzie śpiewają słowiki?

- Co ty tam będziesz robił, mój mały?

Pik-Pok zapiął białą kamizelkę, poprawił nauszniki i powiedział:

- Będę wąchał, słuchał i podziwiał. Proszę mnie zabrać ze sobą. Nie sprawię panu kłopotu.

- Tam jest bardzo ciepło - tłumaczył mu cierpliwie pilot. - Spocisz się i dostaniesz porażenia sło-

necznego.

- Nie szkodzi, proszę pana... Ja... ja chciałbym choć raz w życiu powąchać kwitnące fiołki i po-

słuchać śpiewu słowika.

Nie widzisz, że mam skrzydła?

Spełniło się marzenie małego Pik-Poka: pilot zabrał go do samolotu. Dzielny pingwin usiadł w

fotelu i nagle poczuł, że unosi się w powietrze. Zdawało mu się, że ma skrzydła i sam odrywa się

od ziemi.

Wzbili się wysoko.

Z góry wszystko wydawało się małe: Kamień Rozbitków - jak oko sztokfisza, Góra Lodowych

Wiatrów - jak biały pingwin, a stryj Wak-Wok, który wyszedł właśnie na spacer, jak pchła starej

foki.

A potem długo lecieli nad morzeni. I po drodze spotkali albatrosa Oj-Aja.

Oj-Aj na widok Pik-Poka zbaraniał ze zdziwienia.

- Skąd się tu wziąłeś, Pik-Poku? - zawołał zaglądając do samolotu.

Mały Pik-Pok zadarł dumnie dziób.

- Nie widzisz, że mam srebrne skrzydła i mogę pofrunąć, dokąd tylko zechcę?

Oj-Aj nie tylko zbaraniał, ale zupełnie stracił głowę i już o nic nie pytał, tylko się dziwił, co to za

cud, że zwykły pingwin lata w powietrzu.

Lecieli nad morzami, lecieli nad lasami, lecieli nad rzekami, górami, wreszcie znaleźli się nad

miastem i wylądowali na lotnisku. A na lotnisku przywitała ich mała Kasia, córka dużego pilota.

- To wspaniale! - zaklaskała w dłonie na widok Pik-Poka. - Będę miała żywego pingwina, naj-

piękniejszego na świecie!

Mały pingwin przedstawił się elegancko:

- Jestem Pik-Pok, syn Pika i Póki, a bratanek sławnego Wak-Woka, który był w ogrodzie zoolo-

gicznym w Amsterdamie i w Paryżu, a na starość odpoczywa na naszej Wyspie Śniegowych Burz.

Kasia uściskała Pik-Poka.

- Jaki on miły i zabawny. Zdejm nauszniki, bo tu u nas straszne upały.

Pik-Pok ukłonił się grzecznie.

- Przepraszam, ale jestem tak roztargniony i przejęty, że na śmierć zapomniałem o nausznikach,

które ciocia Ad-El-Aj była uprzejma zrobić mi na drutach. I rzeczywiście, gorąco u was, ufff!

- Nie szkodzi - powiedziała Kasia. - Będziesz u nas mieszkał w lodówce.

- Wspaniale! - ucieszył się Pik-Pok. - Ale najpierw muszę powąchać fiołki i usłyszeć śpiew sło-

wika.

Trzymaj mnie, bo zemdleję!

Wieczorem mała Kasia zabrała Pik-Poka do lasu.

Pik-Pok nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie znajdą fiołki i usłyszą słowika. Niecierpliwił się

ogromnie.

- Gdzie te fiołki? Gdzie te słowiki? - pytał. Dyszał ciężko, ocierał pot z czoła i rozpinał białą ka-

mizelkę.

- O, są! są! - zawołała Kasia. Podbiegła do kępki małych kwiatków, zerwała jeden i podała Pik-

Pokowi.

Pingwin powąchał kwiatek.

- Trzymaj mnie - powiedział mrużąc oczy - bo za chwilę zemdleję z rozkoszy.

A potem w olszynie, nad strumykiem, usłyszeli pierwszego słowika. Pik-Pok oniemiał z za-

chwytu. Zamknął oczy i gdyby mógł, zamieniłby się w słuch. Ale nie mógł, bo to wcale nie tak

łatwo. Słuchał więc słowiczych treli, a gdy słowik skończył swój koncert, szepnął roztkliwiony:

- Jestem pijany tą muzyką. Szkoda, że nie potrafię tak śpiewać.

Bahdaj Adam - Maly pingwin Pik Pok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: