Mój.pdf

Prolog

- Ma twoje oczy, moja droga.

Lily uśmiechnęła się z dumą.

- Wiem. Ale całą resztę ma po Jamesie.

Albus Dumbledore spojrzał na nią miło.

- Tak by się mogło wydawać.

Lily mrugnęła. Czy ta niedbale rzucona uwaga miała jakieś ukryte znaczenie? Niezwykle

trudno było odkryć, co się dzieje w umyśle starego, potężnego czarodzieja.

- Eee, James wkrótce wróci. Chciałby pan na niego zaczekać?

Dumbledore oderwał wzrok od twarzy ziewającego Harry’ego.

- Obawiam się, że nie ma czasu na czekanie – powiedział ze smutkiem. – Widzisz, istnieje

pewna przepowiednia.

Lily poczuła jak krew krzepnie jej w żyłach i kurczowo zacisnęła palce na trzymanych w ręku

malutkich skarpetkach, opadając na miękką, starą sofę.

- Przepowiednia – powtórzyła w odrętwieniu.

- Obawiam się, że tak – Dumbledore wyciągnął długi palec i uśmiechnął się, gdy Harry

uchwycił go, machając piąstką i próbował włożyć go sobie do buzi. – I wiesz dobrze, że to

nigdy nie wróży nic dobrego.

- Ona mówi o Harrym, tak?

Dumbledore ponownie uniósł wzrok i spojrzał jej prosto w oczy. Przytaknął.

- Z tego powodu znam prawdę o jego ojcu – kontynuował ze spokojem.- Widzisz, dwoje

dzieci pasowało do przepowiedni. Dwoje nowonarodzonych. Ale gdy rzuciłem Zaklęcie

Paternitus i okazało się, że ojcem Harry’ego jest…

- Po co w ogóle rzucał pan to zaklęcie? – wykrztusiła Lily bez tchu.

- Musisz mi zaufać, Lily – odparł łagodnie Albus. – Nie mogę wyjawić ci szczegółów

przepowiedni.

Lily przytaknęła, desperacko pragnąc, żeby był przy niej James.

- Ale ktoś wie, tak?

Dumbledore ponownie potaknął, a oczy mu posmutniały. Harry zagruchał radośnie i oboje

odwrócili się w jego stronę, patrząc na jego kochaną, drobną, różową twarzyczkę. Lily

podeszła do niego i stary czarodziej delikatnie przekazał dziecko w ramiona matki.

- I jego pochodzenie ma z tym coś wspólnego? – Lily przytuliła swojego małego syna,

przymykając oczy, gdy Dyrektor przytaknął jeszcze raz. – O, nie – powiedziała drżącym

głosem. – Wtedy wszystko wydawało się takie proste, takie jasne. James nie mógł dać mi

dziecka i wspomniałam o mugolskiej metodzie zapłodnienia, jaką stosuje się w takich

okolicznościach. – Otworzyła oczy i uśmiechnęła się słabo do Dyrektora. – Wie pan, jaki on

jest, gdy wpadnie na jakiś pomysł. Nie zaznał spokoju dopóki nie wymyślił nowego zaklęcia.

Nazwał je Zastępczością.

- I dlaczego właściwie to nowe zaklęcie zostało rzucone na Severusa?

Lily potrząsnęła głową.

- Nie, Profesorze – wyznała. – To Severus rzucił zaklęcie na Jamesa. W ten sposób

przetransportował swoje żywe nasienie do ciała Jamesa. – Pocałowała z miłością głowę

niczego nieświadomego Harry’ego. – Mój mąż dał mi Harry’ego. Z całą swoją miłością.

Dumbledore zwęził oczy, przyjmując do wiadomości informacje i przetwarzając je w swoim

bystrym umyśle.

- Do tak potężnego zaklęcia mogło być potrzebne wsparcie pokrewieństwa krwi – cicho

wysunął przypuszczenie. – A Severus i James to kuzyni, są spokrewnieni w podobny sposób

jak wiele innych starych rodzin czystej krwi. – Przyglądał się obrazkowi jaki tworzyła Lily i

drzemiące na jej ramieniu dziecko. – Teraz wiem czemu on wyglądem bardziej przypomina

przybranego ojca niż tego prawdziwego.

Lily przekrzywiła głowę w zaciekawieniu. Sama bardzo często się nad tym zastanawiała.

Dumbledore pogładził się po długiej, białej brodzie, a oczy mu błyszczały.

- Miłość ma potężną moc, moja droga.

Rozdział pierwszy

Pięć lat później.

- Przepowiednia – powtórzył w odrętwieniu Severus Snape. – Więc dlatego, Czarny Pan ich

poszukiwał.

- I dlatego tamtego dnia, po usłyszeniu twojego ostrzeżenia, które nadeszło w samą porę,

udałem się do Lily i Jamesa. Aby szybko ich ukryć.

- I tak nie na wiele to się zdało – odpowiedział Severus, utrzymując suchy ton głosu. Stare

rany już nie były w stanie zadać mu więcej bólu. Albo tylko mu się tak zdawało, do chwili gdy

Dumbledore wypowiedział następne słowa.

- Wiem, że gdy powiedziałeś mi, iż Voldemort szuka Potterów twój syn był w

niebezpieczeństwie.

Severus miał wrażenie, że serce mu stanęło.

- Co?

Dumbledore złączył palce i popatrzył na niego z miłym wyrazem twarzy.

- Nie mam do ciebie żadnych pretensji, Severusie. Miałem tylko nadzieję, że przyjdziesz do

mnie wcześniej z tym problemem.

- Nie ma żadnego problemu – powiedział Snape, wstając ze zbyt miękkiego fotela. Ze ścian

byli dyrektorzy i dyrektorki wpatrywali się w niego z ciekawością. Zawsze nienawidził

gabinetu Dumbledore’a z powodu tych wszystkich ciekawskich oczu.

- Dałem ci pięć lat – kontynuował nieubłagalnie Dumbledore. – Pięć lat na zaleczenie ran i

odbudowanie na nowo życia. Ale czas płynie, a ty stoisz w miejscu, wciąż nie masz swojego

miejsca na ziemi, wciąż sam siebie skazujesz na wygnanie.

- Jak śmiesz – wydyszał Snape, okrywając się godnością niczym płaszczem. – Nasz

niegdysiejszy związek pana i jego szpiega nie daje ci prawa do prawienia mi kazań na temat

mojego życia!

- A moja rola opiekuna twojego syna?

- Nie nazywaj go moim synem! – Snape niemal wykrzyczał te słowa, ale powstrzymał się,

przygryzając usta, aby zapobiec wydostaniu się reszty jadowitych uwag. – Nie nazywaj go

moim synem – wyszeptał zachrypniętym głosem.

- Zaprzeczasz, że urodził się on z twojego nasienia?

Snape potrzasnął głową , ale nie z powodu słów, tylko wspomnień jakie one wywołały. Lily, z

wielki oczami i wyciągniętą ręką. James, opalony i małomówny, opierający się o drzwi w ten

swój niedbały sposób, z oczami zasnutymi cieniem. Ile musiało go kosztować takie błaganie

o nasienie znienawidzonego kuzyna.

- Nie zaprzeczam, że wyświadczyłem im tę przysługę – Snape zdołał powiedzieć przez

zaciśnięte zęby.

- Może któregoś dnia wyjawisz mi, dlaczego to zrobiłeś – odparł łagodnie Dumbledore. – Ale

jak na razie muszę nazywać małego Harry’ego twoim synem, bo nim jest. Ty natomiast

jesteś wszystkim, co mu pozostało.

- W takim razie nie ma nic – zabrzmiała nieugięta odpowiedź Snape’a. – Powiedziałem im

to, co teraz mówię tobie. Nie chcę i nie potrzebuję żadnego dziecka. Moja rola zakończyła

się w chwili wypowiedzenia zaklęcia. Jedyne, co mnie obchodziło, to żeby już nigdy w życiu

nie widzieć na oczy żadnego z nich.

- Zrozumiałem, że nie przyszedłeś do mnie po śmierci Jamesa i Lily, aby nie narazić chłopca

na niebezpieczeństwo. Ale teraz, gdy obaj znamy prawdę, możesz mnie zapytać. Możesz

mnie zapytać o Harry’ego.

- Harry nic mnie nie obchodzi – odrzekł Snape, pozwalając, aby szczera prawda zmierzyła

się ze złudzeniami starego czarodzieja. Odwrócił się na pięcie z zamiarem strząśnięcia ze

stop kurzu tego starego, znienawidzonego przez niego zamku. Miał jedynie kilka dobrych

wspomnień z tego miejsca.

- On mieszka z Mugolami – powiedział bez ogródek Dumbledore i Snape wbrew swojej woli

zatrzymał się w pół kroku. – Widzisz, Lily miała siostrę, która poślubiła Mugola i wiedzie

mugolskie życie.

- Mugole – powtórzył Snape, próbując to zaakceptować. Potem zmarszczył czoło i wzruszył

ramionami z irytacją. – No i co z tego? – rzucił przez ramię. – To nie moja sprawa.

- Jeśli to nie twoja sprawa, to niby czyja? – spytał stojący tuz obok niego Dumbledore i

Snape odwrócił się, trzymając rękę na swoim dziko walącym sercu. Zawsze nienawidził, gdy

stary czarodziej tak robił.

- Nie muszę już dłużej słuchać twoich rozkazów – przypomniał mu Snape.

- Rozkazów? – zapytał stary czarodziej, wznosząc brwi w komicznym zdziwieniu. – Mój drogi,

ależ oczywiście, że nie. Jakbym mógł ci rozkazywać! To bardziej prośba. Przysługa, jeśli

wolisz.

- Przysługa? – powtórzył młodszy mężczyzna podejrzliwie.

- Bardzo niewielka – prędko podchwycił Dumbledore. – Maleńka. Właściwie mikroskopijna.

Snape parsknął niecierpliwie.

- Czy jestem ci winien jakąś przysługę?

- Zawsze wydawałeś mi się honorowym mężczyzną, Severusie. Na swój własny sposób –

Dumbledore przeszedł na drugą stronę pokoju, wkładając rękę do kieszeni i wyjmując z niej

jakiś smakołyk dla swojego absurdalnie kolorowego ptaka. – Jak uważasz?

Snape nerwowo przestąpił z nogi na nogę. Na swoje nieszczęście zdawał sobie sprawę, że

jest winny Dumbledore’owi wiele przysług. Nie potrzebował, żeby stary szaleniec mu o tym

przypominał i to w dodatku tak dobitnie.

- Więc co to za przysługa? – w końcu zapytał z niechęcią.

- Chłopiec przebywa w bezpiecznym ukryciu, starożytna magia chroni go, jeśli nazywa

domem miejsce, gdzie żyje krew jego matki. – Ostre spojrzenie zatrzymało Snape’a na

miejscu. – Zdajesz sobie sprawę z potęgi tego typu krwi.

Mężczyzna krótko przytaknął, z nienawiścią stwierdzając, że czuje się jak nastolatek

wezwany do tego dziwacznego gabinetu za jakiś głupi wybryk.

- Ja nie mam takiej ochrony i jestem nieustannie uważnie obserwowany. Ty z kolei możesz

się swobodnie włóczyć i wybacz mi te słowa, ale nikogo nie obchodzi, gdzie się udajesz.

- Ciężko pracowałem na taki stan rzeczy – odgryzł się Snape, po czym przeklął się w duchu

za połknięcie przynęty.

Dumbledore uśmiechał się przyjaźnie, prawdopodobnie rozradowany z powodu ponownego

sprowokowania go do jakiejś reakcji. Naprawdę, pomyślał Snape, stary drań czasami

zachowywał się jak typowy Ślizgon.

- Czy możesz przejść do rzeczy? – zapytał ostro.

- Otrzymuję niepokojące wieści od obserwujących go osób. Mugole traktują go coraz gorzej,

w miarę jak robi się coraz starszy. Ostatni raport był tak poważny, że mnie zaniepokoił.

- Traktują? – powtórzył Snape, zaciekawiony wbrew sobie. – Zdawało mi się, ze

powiedziałeś, że ta … rodzina go wychowuje.

- Miałem nadzieję, że on znajdzie tam rodzinę – odpowiedział ostrożnie Dumbledore,

spuszczając wzrok. Snape zmarszczył brwi, to było bardziej niepokojące niż jakiekolwiek

słowa. Co takiego zrobił ten stary dureń, że nawet nie patrzy mu teraz w oczy?

- Ale tak się nie stało?

Dumbledore westchnął i wzruszył ramionami, wpatrując się w swoje długie palce, głaszczące

obity zieloną skórą blat biurka.

- Rozumiesz chyba, dlaczego chcę, żebyś tam poszedł, zobaczył tych ludzi, ten dom. Żebyś

się upewnił, że jest dobrze traktowany.

Wzbudził się w nim instynktowny protest. Zobaczyć chłopca? To była ostatnia rzecz, jakiej

pragnął.

- Na pewno możesz zaufać komuś innemu i … - zaczął, ale dyrektor potrząsnął głową.

- Tylko Hagrid i Profesor McGonagall wiedzą, gdzie on mieszka.

Snape wydął wąskie usta. Mógł zrozumieć, czemu nie Hagrid, olbrzymi niedołęga zbyt

zwracałby za siebie uwagę.

- Czemu więc nie McGonagall?

- Profesor McGonagall – Dumbledore poprawił go dobitnie, jakby był zuchwałym

pierwszorocznym. – Obawiam się, że Minerwa jest lekko… niechętna temu tematowi. Od

początku nie chciała, abym zostawiał go z tymi Mugolami.

- Może powinieneś jej posłuchać – wymruczał Snape.

- To musi być ktoś, komu ufam bez zastrzeżeń, ze wzglądów bezpieczeństwa – powiedział

ostrożnie Dumbledore. – Jak sam dobrze wiesz wszędzie wałęsają się bezkarni

Śmierciożercy…

Kolejny cios, tym razem raniący do krwi. Kolejne subtelne przypomnienie co i komu

zawdzięcza.

- A poza tym – kontynuował Dumbledore, bawiąc się piórem i kałamarzem – jak sam

stwierdziłeś, chłopiec nic dla ciebie nie znaczy. Co złego może się więc stać, jeśli sprawdzisz

jak mu się wiedzie?

- W istocie – zgodził się Snape. Spojrzał przez okno na padający śnieg. – W tej chwili? –

zapytał sucho. – W Wigilię?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: