Dlaczego właśnie ty.pdf

DLACZEGO WŁAŚNIE TY?

PROLOG: ZŁOTY CHŁOPIEC?

Why did we tell you then

You were always the golden boy then

And that you'd never lose that light in your eyes? *

"Poles Apart", Pink Floyd

- Harry, do diabła... myślałem, że ci zależy!

- Ależ zależy, Mark. Także na moich błonach bębenkowych, więc, jeśli

możesz, przestań wrzeszczeć. - Głos Harry’ego Pottera był spokojny, nawet

ziewnął leniwie, zanim wstał z kanapy, z której przez ostatnie pół godziny

obserwował swojego obecnego, mugolskiego chłopaka, odstawiającego

przed nim scenę zdradzonego kochanka. „Mam z głowy kolejny, zakichany

związek. Świetnie. Pora skończyć z tym gównem, i to jak najszybciej” -

pomyślał patrząc na, już wkrótce, byłego partnera, z wyżyn swojego dość

imponującego wzrostu.

Mark zamkną usta i gapił się uparcie w podłogę. Harry tylko westchnął,

znudzony, tak dobrze wiedząc, co teraz nastąpi. Zawsze działo się tak samo.

- Mark - zaczął, podobnie jak zaczynał wiele razy wcześniej, tylko imiona się

zmieniały. Próbował załagodzić zbliżającą się sprzeczkę.

Odkąd Chłopiec-Który-Przeżył stał się jednym z najsławniejszych i najbardziej

docenianych mugolskich pisarzy, przyzwyczaił się, że zawsze robi to, czego

chce. Nikt nie mógł go powstrzymać, nawet stojący przed nim, ze wzrokiem

ciągle wbitym w ziemię, młody mężczyzna.

- Spójrz na mnie - kontynuował Harry, spokojnie, ale stanowczo.

Jego głos zmusił drugiego chłopaka do poddania się i podniesienia głowy.

Harry przez chwilę patrzył w ciepłe, brązowe oczy Marka, miękkie rysy jego

przystojnej twarzy i piękne, czerwone usta, teraz lekko drżące w niepewnym

oczekiwaniu.

„Taki, jak wszyscy inni. W kółko to samo.”

- Dobrze - odezwał się wreszcie zmęczonym głosem i westchnął. - Co mam

powiedzieć? Naprawdę było miło. - Zauważył, jak Mark cofnął się, słysząc

czas przeszły. Potrząsnął głową i kontynuował, zdecydowany zakończyć tę

smutną konfrontację raz na zawsze. - Wiesz, jak to jest. Po prostu przyjmij do

wiadomości, że wszystko skończone. Teraz boli, ale już niedługo zrozumiesz,

że tak jest lepiej. - Harry zakończył, pozwalając słowom, opuszczającym jego

usta, brzmieć w sposób poufały i zażyły.

Czekał cierpliwie na odpowiedź, na reakcję, którą - ze względu na spore

doświadczenie w zakańczaniu związków - mógł łatwo przewidzieć: gniewny

krzyk i słowa „Ty gnojku! Potrzebowałeś mnie tylko do łóżka!”, albo szloch i

„Proszę, przemyśl to jeszcze raz.”

Ale jak wiadomo, każda reguła ma swoje wyjątki. Kiedy po minucie ciszy nie

dostał żadnej odpowiedzi, Harry’emu przyszło do głowy, że być może właśnie

miał do czynienia z takim wyjątkiem.

- Mark? - zapytał wreszcie, poganiany pragnieniem zakończenia tego jak

najszybciej.

Chłopak wyrwał się z transu i jak gdyby po raz pierwszy skupiając uwagę na

swoim partnerze, uśmiechnął nieznacznie.

- Rozumiem, Harry - szepnął po prostu.

„Grzeczny chłopiec” - pomyślał Potter, nieznacznie zaskoczony przez dziwny

spokój, rozchodzący się po całej jadalni.

Nagle Mark westchnął, ponownie koncentrując się na Harrym.

- Teraz, jeżeli nie masz nic przeciwko, chciałbym wyprowadzić się jak

najszybciej - powiedział podnosząc wzrok na spotkanie zielonego spojrzenia.

- Mógłbyś wezwać dla mnie taksówkę?

Harry zmrużył oczy, kiwnął głową i złożył zamówienie, korzystając z

bezprzewodowego telefonu, leżącego na kanapie. Potem odwrócił się w

stronę Marka, badając dziwnie pusty wyraz jego twarzy.

- Będzie za dziesięć minut - powiedział, szukając jakiegoś rodzaju reakcji.

Mark tylko kiwnął głową.

- Dzięki. Pójdę zabrać swoje rzeczy.

Harry zamrugał, gapiąc się na znikającą w korytarzu sylwetkę, ale po chwili

uśmiechnął zadowolony, że chociaż raz wszystko poszło gładko.

Po kilku minutach były kochanek wrócił, niosąc jedną torbę.

- Pomóc ci? - Harry wykazał wymaganą przez sytuację grzeczność.

- Nie, nie trzeba. To jest lekkie - odpowiedział Mark i wtedy zadzwonił telefon.

Harry odebrał, porozmawiał chwilę i odwrócił się do drugiego mężczyzny:

- To dozorca. Mówił, że samochód czeka.

Mark kiwnął głową i ruszył w stronę wyjścia. „Coś jest nie tak” - pomyślał

Harry i zmarszczył brwi patrząc, jak chłopak otwiera drzwi. Wyszedł, ale

zaraz za progiem zatrzymał się.

- Harry - zawołał cicho, nie odwracając się jednak.

Potter ponownie zmarszczył brwi. „Czyż dopiero co nie przyszło mi do głowy,

że coś jest nie tak?” - pomyślał sarkastycznie.

- Tak? - zapytał świadomy, że sytuacja dojrzała do ostatecznego

zakończenia.

- „Najwspanialsze, czego możesz w życiu doświadczyć, to kochać i być

kochanym.” - Jego były partner zacytował spokojnym głosem.

Harry zmarszczył brwi. „O co mu, do diabła, chodzi?” - pomyślał lekko

poirytowany.

- Kiedy pierwszy raz to powiedziałem, roześmiałeś się - kontynuował Mark z

nutą wesołości w głosie. - Stwierdziłeś, że to gówno prawda i

najprawdopodobniej miałeś rację. Mimo to, Harry, daj mi znać, kiedy

nauczysz się kochać. Jeżeli to kiedykolwiek nastąpi. Ponieważ Zakochany

Harry Potter nie jest czymś, co widuje się na co dzień. Za nic w świecie nie

chciałbym stracić możliwości zobaczenia tego.

Harry zacisnął palce wokół klamki, ale nie odezwał się.

- Dobrze, znikam już. - Mark westchnął. - Ale nie zapomnij dać mi znać. Nie

sądzisz, że chociaż tyle jesteś mi winien? - Gdy kończył mówić, wesołość w

jego głosie przekształciła się w żądlący sarkazm.

Kiedy Harry po raz kolejny nie skomentował, Mark tylko wzruszył ramionami,

odczekał chwilę i już bez słowa wyszedł.

Cudowny Chłopiec zamknął powoli drzwi i oparł się o nie. Wcale nie czuł się

tak pogodny, jak mogłoby sugerować jego przezwisko. Absolutnie nie. Sam

siebie przeklinał, że tym razem potraktował sprawę ze zbyt dużym

lekceważeniem.

„Nigdy więcej nie podchodź do tego tak łatwo. Dzień, w którym przestanę być

ostrożny, będzie dniem, w którym utknę z jednym z tych irytujących dupków” -

pomyślał ze złością, czując, jak coś porusza się wewnątrz jego klatki

piersiowej.

I zanim to dziwne uczucie mogłoby przybrać na sile, uderzył w drzwi

zaciśniętą pięścią. Ból był na tyle duży, że oczyścił jego umysł ze

wszystkiego, co w słowach Marka mogło dotkać go bardziej, niż był w stanie

tolerować.

Zmrużył zielone oczy i dopiero, kiedy żądlące uczucie w lewej ręce zaniknęło,

poczuł się odrobinę zrelaksowany. Pozwolił, żeby na wargi wpełzł mu pełen

wstrętu uśmieszek.

- Cholerna miłość - wymamrotał jadowitym głosem. - Przeklęta, cholerna,

głupia rzecz, nazywana miłością - dodał już głośno w kierunku pustej jadalni.

A potem, słysząc dźwięk swoich własnych, gniewnych słów, zaczął się śmiać

histerycznie.

* Czemu ci powiedzieliśmy, że

Zawsze byłeś złotym dzieckiem

I że nigdy nie stracisz tego światła w oczach

(tłumaczenie - Paweł Rumian)

ROZDZIAŁ I: SZALONY DIAMENT

Remember when you were young, you shone like the sun.

Shine on you crazy diamond.

Now there's a look in your eyes, like black holes in the sky.

Shine on you crazy diamond.

You were caught in the crossfire of childhood and stardom,

blown on the steel breeze.

Come on you target for faraway laughter,

come on you stranger, you legend, you martyr, and shine! *

"Shine On You Crazy Diamond I-V", Pink Floyd

Harry spacerował ulicami Soho. Zaledwie godzinę temu opuścił zacisze

swojego mieszkania, próbując uciec od panującej w nim dusznej i napełnionej

ciężkimi, niechcianymi uczuciami atmosfery. Wdychał głęboko chłodne i

wilgotne powietrze późnozimowego wieczoru, próbując skoncentrować się na

zapominaniu o irytującej obecności poczucia winy w jego piersi.

Czekając na zmianę świateł, spojrzał na zegarek. „Pół do dziesiątej” -

zarejestrował, nieznacznie rozczarowany, że jeszcze nie odniósł sukcesu w

staraniach wyrzucenia z głowy słów Marka. - „Wydaje się, że dziś wieczorem

będę do tego potrzebował małej pomocy.”

W końcu zdecydował się, przekroczył jezdnię i przeszedł jeszcze kawałek,

wypatrując odpowiedniego miejsca, gdzie mógłby napić się czegoś

wystarczająco silnego, aby spłukać gnieżdżący się w jego ustach posmak

goryczy.

W końcu, przy bocznej uliczce, znalazł to, czego szukał. Zaciekawionym

spojrzeniem obrzucił eleganckie, ale w żaden sposób nieoznaczone wejście.

„To musi być jakiś klub. Dziwne, że nigdy wcześniej o nim nie słyszałem” -

rozważał, popychając drzwi. Jego wejściu towarzyszył cichy gong. Harry

zmrużył oczy, próbując dostosować wzrok do panującego w pomieszczeniu

półmroku, kiedy nagle poczuł obok siebie czyjąś obecność. Obrócił się i

stanął naprzeciw dość młodej, uśmiechającej się do niego ciepło, kobiety.

- Dobry wieczór. Miło mi pana powitać. Czy mogłabym zabrać pana płaszcz i

zobaczyć kartę członkowską? - zapytała grzecznie.

Harry zamrugał z zaskoczenia, a potem wzruszył ramionami.

- Przepraszam, ale nie mam żadnej karty - powiedział.

Kobieta kiwnęła głową i jeszcze raz się uśmiechnęła.

- To żaden problem. Czy mógłby pan zaczekać chwileczkę?

Harry wzruszył ramionami, co zostało odebrane jako zgoda, i dziewczyna

odeszła pospiesznie, z niezmiennym uśmiechem na ustach. Teraz, na

spokojnie, wreszcie zauważył, że stoi w czymś w rodzaju poczekalni. Główna

sala klubu znajdowała się za dużymi drzwiami, za którymi zniknęła przed

chwilą ładna kobieta. Nie znosił czekania i w każdym innym przypadku

odszedłby natychmiast, ale tym razem ciekawość była silniejsza i dodatkowo

pozwalała na chwilę zapomnieć o jego kłopotach.

Kiedy ciągle zastanawiał się, co to za miejsce, drzwi otworzyły się, ponownie

ukazując znajomą dziewczynę, u boku której kroczył wysoki, przystojny

mężczyzna, w wieku około czterdziestu lat.

Nowoprzybyły podszedł do niego i uśmiechając się ciepło wyciągnął rękę.

- Jestem szczęśliwy mogąc gościć w moim klubie Harry’ego Pottera.

Harry, słysząc te słowa, zmarszczył brwi, ale sięgnął po oferowaną dłoń i

potrząsnął nią mocno.

- Ja również cieszę się z naszego spotkania.

- Nazywam się Kaul. Matt Kaul.

- Miło mi, panie Kaul. - Harry skinął głową. - Muszę przeprosić, że nie mam

tej... karty członkowskiej - dodał, co wywołało grymas rozbawienia na wąskich

wargach mężczyzny.

- Nie sądzę, żeby Harry Potter jej potrzebował - zapewnił go obracając się w

stronę dziewczyny. - Dana, moja droga, zabierz od pana Pottera płaszcz i

zaprowadź go do środka - polecił spokojnym głosem, a potem z powrotem

skupił uwagę na Harrym. - Przykro mi, ale w tej chwili jestem bardzo zajęty.

Zostawiam jednak pana w dobrych rękach. Życzę miłej zabawy - powiedział i

odszedł.

Harry, lekko zdezorientowany, wzruszył ramionami, oddał kobiecie swoje

okrycie i skierował się za nią do wewnątrz. Dana zaprowadziła go do

dyskretnie położonego stolika.

- Zaraz przyślę kogoś po zamówienie, sir - powiedziała i oddaliła się.

Rozejrzał się wokoło dostrzegając dziwne, rozjaśniające pomieszczenie

światło, coś w rodzaju miękkiego błękitu, który sprawiał, że wszystko

wydawało się być jak gdyby pod wodą. Miejsce wyglądało na miłe.

Wystarczająco wytworne, żeby zaspokoić jego gust, a jednocześnie na tyle

relaksujące, aby ukoić nerwy. Uśmiechnął się nieświadomie, rozsiadł na

krześle i zaczął przeglądać menu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: