Eichelberger Wojciech - Alchemia Alchemika.pdf - Wojciech Eichelberger - joanka75

ALCHEMIA ALCHEMIKA

Legenda mówi, że kiedy mały Budda przyszedł na świat, zaraz po

wyjściu z łona matki zrobił siedem kroków, prawą ręka wskazał niebo,

lewą ziemię i powiedział: "Ponad niebiosami i pod niebiosami ja jestem

jeden!".

Słowa te można odczytać różnie. Umysł egocentryczny pomyśli: "Face-

towi odbiło! Toż to skrajne samouwielbienie, pycha i egotyzm!". Ale ci,

którzy mają oczy do patrzenia i uszy do słuchania oraz czyste serca,

zrozumieją, że skoro mały Budda otworzył już usta, to nic innego nie

mógł powiedzieć.

Ktoś kiedyś zapytał Buddę o długość ludzkiego życia. "Życie trwa

tyle, ile moment pomiędzy wdechem a wydechem" - odparł Budda. Nie

wnikajmy w to czy to krótko czy długo. W każdym razie widać wyraźnie,

ze pogrążenie się we wspomnieniach albo snucie wizji przyszłości sta-

nowi zgubny nawyk umysłu, pozbawiający nas szansy na pełne przeży-

wanie naszego powszedniego "tu i teraz".

Przeszłość jest wspomnieniem - na ogół niejasnym i zniekształco-

nym, a przyszłość jedynie fantazją. W rzeczywistości tej chwili - obie nie

istnieją. Dlatego przewodnik karawany mówi do Santiago, że szczęśli-

wym człowiekiem stanie się on dopiero wtedy, gdy nauczy się istnieć w

teraźniejszości. Wtedy jego życie zamieni się w wielkie święto, we wspa-

niałe widowisko.

Wytężamy nasze siły i umysły, zabiegamy o dyplomy, rzeczy, za-

szczyty i sławę, gromadzimy informacje, kochamy się, upijamy i modlimy,

ale szczęścia nie znajdujemy. Co najwyżej - powierzchowne i krótkotrwa-

łe przyjemności. Pierwszym krokiem w wędrówce ku szczęściu musi być

uprzytomnienie sobie tego, ze szukamy go tam, gdzie go nie ma.

Szczęściem jest przebudzenie się z koszmaru samotności spowodowa-

nego złudzeniem oddzielenia podmiotu i przedmiotu, tego co wewnętrz-

ne od tego co zewnętrzne.

Pewien chłopiec udał się do pałacu mądrego króla, żeby dowie-

dzieć się, czym jest szczęście.

Gdy tam przybył, mędrzec dał mu łyżkę oleju i zachęcił, żeby zwie-

dził jego pałac, uważając przy tym, by nie uronić ani kropli. Chłopiec,

wpatrzony w łyżkę, przeszedł wolno przez wszystkie komnaty i korytarze.

Gdy powrócił do mędrca, ten zapytał go: "Jak Ci się podobał mój wspa-

niały zamek?". Młodzieniec odparł, ze niczego nie widział, bo całą drogę

uważał, żeby nie wylać oleju.

Wtedy sędziwy król polecił przybyszowi, by po raz drugi przespacerował

się po zamku i tym razem poznał jego piękno. Kiedy młody człowiek po-

nownie stanął przed mędrcem, na łyżce nie było śladu oleju. "Twoja łyż-

ka jest pusta" - stwierdził starzec. Zawstydzony chłopiec odparł, że za-

pomniał o oleju, ponieważ urzekły go obrazy i freski zdobiące ściany, cu-

downe ogrody i piękny widok górskich szczytów roztaczający się z okien

pałacu. Wtedy król pouczył go, że tajemnica szczęśliwego życia leży w

tym, by dostrzec piękno świata, nie zapominając o oleju na łyżce.

Podążając śladem Własnej Legendy, znajdziemy szczęście - to je-

dyny sposób aby je odnaleźć. Większość z nas sądzi jednak, ze tylko

wtedy będziemy szczęśliwi, gdy życie spełni nasze warunki; że odnaj-

dziemy sens i miejsce na Ziemi dopiero wtedy, gdy pojawi się ukochana

osoba, zrobimy zawrotną karierę albo gdy odbędziemy podróż dookoła

świata. Uzależniając nasze szczęście od spełnienia wyobrażeń o tym, co

powinno się wydarzyć, śnimy nasz niespełniony sen o szczęściu.

Od tysięcy lat hołubimy nasze ulubione poglądy na temat miłości,

przyjaźni, radości i zbawienia, i ciągle jesteśmy nieszczęśliwi.

- Jeśli trwamy w złudzeniach, to gdzie w takim razie można odna-

leźć szczęście?

- Odpowiedź na to pytanie zawarta jest w opowieści o pewnej ryb-

ce. Otóż rybka ta, przepływając pod mostem, zauważyła stojących na

nim ludzi. Przystanęła zaciekawiona i zaczęła nasłuchiwać, o czym też

rozmawiają. A ludzie właśnie rozprawiali o cudownych właściwościach

wody: o tym, że gasi pragnienie; że paruje, a potem opada z deszczem;

że choć zamienia się w mgłę, lód albo śnieg, to w istocie jest zawsze tą

samą woda; że potrafi żłobić głębokie korytarze i omijać przeszkody; że

cierpliwie drąży skałę i zawsze zmierza do morza. Te rozważania niesły-

chanie poruszyły wyobraźnię rybki. Czym prędzej popłynęła więc do ry-

biej starszyzny i rzekła podekscytowana: "Słuchajcie! Dwóch ludzi stało

na moście i rozmawiało o jakiejś cudownej substancji, którą nazywali

wodą!".

Opowiedziała wszystko dokładnie, wprawiając w osłupienie wieko-

we ryby, które poleciły jej, aby jak najszybciej udała się na poszukiwania

tej tajemniczej substancji. Wyruszyła więc i bardzo długo nie wracała.

Wiele ryb z ławicy zdążyło w tym czasie umrzeć albo wpaść w rybackie

sieci. W końcu jednak dzielna rybka powróciła. Wyglądała na szczęśliwą,

ale zachowywała się dziwnie i tajemniczo. "No i co?! - pytały zaciekawio-

ne ryby. - Znalazłaś tę wodę?!"

"Znalazłam - odparła rybka. - Ale nic wam więcej nie powiem, bo i tak mi

nie uwierzycie".

Trudno nam uwierzyć, ze to, czego szukamy, znajduje się bliżej niż

czubek naszego nosa. Żeby tego doświadczyć, wystarczy mieć oczy i

uszy otwarte. Zwykle jednak - jak powiada Alchemik do pasterza Santia-

go - ludzie widzą rzeczy nie takimi, jakimi one są, lecz takimi, jakimi chcą

je widzieć.

Pewnemu człowiekowi zamordowano żonę, dzieci a potem spalono

jego dom wraz z całym dobytkiem. W jednej chwili stracił więc wszystko,

co było sensem jego życia. Ale znalazł w sobie jeszcze siłę, by szukając

ratunku, pobiec do pobliskiego klasztoru, po którym zresztą również po-

zostały jedynie zgliszcza. Tam natknął się na samotnie siedzącego mni-

cha, który na nic nie zważając, w skupieniu zajmował się kaligrafią. "Jak

możesz tak siedzieć spokojnie?! - krzyknął ów człowiek - Twój klasztor

spłonął, a mnie przed chwilą zabito dzieci i żonę! Powiedz mi coś! Po-

ciesz mnie, proszę! Co ja mam teraz robić?!"

Mnich spokojnie wziął do ręki tabliczkę, napisał cos na niej i podał czło-

wiekowi. Widniało na niej słowo "Uważaj". "Na co mam uważać?! - zawo-

łał. - Czy ty nie widzisz, w jakim straszliwym jestem położeniu?! Zrób coś

wreszcie!". Po chwili mnich podał mu kolejna tabliczkę, na której napisał

"Uważaj. Uważaj.". To jeszcze bardziej rozgniewało cierpiącego ponad

wszelka miarę człowieka.

"Ty głupi mnichu! - wrzasnął. - Nie ma w tobie odrobiny współczucia!".

Wtedy mnich podał mu trzecią tabliczkę. Słowo "Uważaj" było wyryte na

niej po trzykroć. W tym momencie z umysłem zrozpaczonego stało się

coś niezwykłego. Doznał nagłego ukojenia i zapomniał o bólu przenika-

jącym go jeszcze przed chwilą do szpiku kości. Stał nieruchomo i milczał.

W sposób jasny i oczywisty doświadczył w zadziwieniu, ze wszystko jest

jedną, doskonała harmonią istnienia. Jak ogromna wiarę i jaką wiedzę o

ludzkiej naturze musiał posiadać ten mnich! Nie poszedł na łatwiznę do-

brych rad i pocieszeń. Spokojem zakorzenionym w głębokim doświad-

czeniu jedności przebił się przez burzę rozpaczy tego człowieka.

Mówią o tym wszyscy najwięksi nauczyciele: Mojżesz, Budda, Je-

zus i Mahomet, ale nie zrozumiemy tego dopóki nie obudzimy się z ego-

centrycznego snu.

"Bo wolimy znane piekło od nieznanego nieba"

Spełnienie naszych powierzchownych pragnień na ogół kosztuje

mniej wysiłku i prędzej czy później się udaje. Okazuje się jednak, że na

dłuższa metę ich spełnienie wcale nie przynosi nam oczekiwanego

szczęścia.

Ładnie ilustruje to historyjka, która kiedyś usłyszałem od swojego

nauczyciela.

Otóż pewien dobry, ale biedny człowiek bardzo chciał być bogaty i

uzbierać worek złota. Pragnął tego tak bardzo, ze poświęcił temu całe

swoje życie. Pracował tak dużo, że nie starczało mu czasu na nic inne-

go. Zaniedbana i rozczarowana żona opuściła go, a jego własne dzieci

nie znały go wcale i nie interesowały się nim, tak samo zresztą jak on

nimi. Opętany swoja żądzą na nic nie zwracał uwagi, pędząc życie sa-

motne i pracowite, aż w końcu, gdy był już w sędziwym starcem, dorobił

się swojego wymarzonego worka złota. Ponieważ był to jedyny dorobek

jego życia, więc pilnował go dniem i nocą, bojąc się zasnąć i podejrze-

wając nielicznych, którzy go jeszcze pamiętali, o chęć pozbawienia go

bogactwa. W rezultacie nawet najbliżsi sąsiedzi przestali go odwiedzać.

W końcu poczuł się tak zmęczony, ze postanowił się położyć, by choć

trochę odpocząć. Bojąc się opuścić skarb z oka, powiesił go nad swoim

łóżkiem. Gdy odpoczywał, rozkoszując się jednocześnie widokiem bo-

gactwa zdobytego z tak wielkim poświeceniem, worek zerwał się z haka i

pozbawił go życia.

Im uważniej żyjemy, w tym mniejszym stopniu lęk i chciwość na-

szego ego rządzą naszym życiem.

Gdy do Buddy przyszła kobieta, błagając go, by przywrócił do

zdrowia jej umierające dziecko, powiedział: "Uzdrowię twoje dziecko pod

warunkiem, ze przyniesiesz mi ziarnko gorczycy z każdego domu we

wsi, do którego nigdy nie zawitała śmierć".

Kobieta ucieszyła się ogromnie i pełna nadziei pobiegła do wioski.

Chodziła od drzwi do drzwi, lecz okazało się, iż w każdym z domostw

ktoś kiedyś umarł albo właśnie umierał. Powróciła więc zrezygnowana do

Buddy, a ten rzekł: "Sama widzisz, że przemijanie jest w zgodzie z natu-

ralnym porządkiem Wszechświata. Czy pragniesz więc, żebym uzdrawia-

jąc twoje dziecko, zwodził cię i okłamywał?". Wszechświat nieustannie

do nas woła: "Ludzie, nie tędy droga!".

Dawno temu do pewnego mistrza zen przyszedł człowiek i powie-

dział, że nie może znaleźć dla siebie partnerki, która by mu odpowiadała

i która kochałby do końca życia.

"A jaka miała być ta kobieta?" - zapytał mędrzec. Człowiek zasta-

nowił się chwile, a potem rzekł: "Tęsknie do kobiety kochającej, mądrej,

odpowiedzialnej, szlachetnej, radosnej, czułej, wrażliwej, delikatnej,

pięknej, zmysłowej, zaradnej, silnej i samodzielnej...". Dodał jeszcze kil-

ka równie rzadkich cnót, po czym zapytał mnicha, co ma począć. Mę-

drzec zajrzał mu głęboko w oczy i powiedział: "Znam absolutnie pewny,

lecz bardzo trudny sposób, dzięki któremu spotkasz właśnie taką kobie-

tę".

"Jaki to sposób?!" - zapytał ucieszony człowiek. - jeśli mi go zdra-

dzisz, oddam ci wszystko, co posiadam!".

"Niczego od ciebie nie potrzebuję - odparł mistrz. - Musisz mi tylko

przysiąc, ze z niego skorzystasz".

Człowiek przysiągł na wszystkie świętości, ze zastosuje się do rady

mędrca, a kiedy się trochę uspokoił, mistrz z naciskiem wyszeptał mu do

ucha: "Jeśli pragniesz spotkać kobietę kochającą, mądrą, odpowiedzial-

ną, szlachetną, radosna, czułą, wrażliwą, delikatną, piękna, zmysłowa,

zaradna, silną i samodzielna - to najpierw sam musisz się takim stać.

Tylko w ten sposób ja znajdziesz. A nawet jeśli jej nie spotkasz, nie bę-

dzie to już wtedy miało dla ciebie większego znaczenia".

Ruszenie w drogę po skarb przebudzenia jest kwestią indywidual-

nej decyzji każdego z nas. Żeby tego dokonać, nie potrzebujemy mędr-

ca, ponieważ skarb prawdy, miłości i zachwytu jest naszym przyrodzo-

nym dziedzictwem. Gdy Santiago dziękuje Alchemikowi za to, że nauczył

go języka Wszechświata, mędrzec odpowiada: "Przypomniałem ci jedy-

nie to, o czym zawsze wiedziałeś".

Do tego właśnie potrzebujemy mędrców. Przypominają nam o skarbie i

inspirują do poszukiwań. Buddyjski nauczyciel ostrzega swoich uczniów

w tej sprawie w sposób następujący: "Uważajcie! Jestem wielkim oszu-

stem. Sprzedaję wodę na brzegu rzeki".

Budda w swojej przedśmiertnej mowie zachęcał zebranych: "Bądźcie

sami dla siebie światłem".

Dzięki przebudzeniu umysłu, co czasem może zająć tysiące lat,

pogłębia się nasze pojmowanie i doświadczanie Boga. Z czasem zaczy-

namy rozumieć, ze Bóg nie jest kimś, kto będzie nas karał i nagradzał,

kimś, kto nas zaadoptuje, kimś, z kim możemy dobijać targów, kto będzie

się troszczył o nasze powodzenie, zdrowie, bezpieczeństwo i dbał o losy

świata. Dalajlama ujął to pięknie i dosadnie: "Jeśli nawet Bóg istnieje, to

radziłbym na Niego nie liczyć".

Pewnej kobiecie przyśniło się, że za lada w jej ulubionym sklepiku

stał Pan Bóg. "To ty, Panie Boże!" - zakrzyknęła uradowana. "Tak, to ja"

- odpowiedział Bóg.

"A co u ciebie można kupić?" - zapytała kobieta.

"U mnie można kupić wszystko" - padła odpowiedź.

"W takim razie poproszę o dużo zdrowia, szczęścia, miłości, powo-

dzenia i pieniędzy". Pan Bóg uśmiechnął się życzliwie i oddalił na zaple-

cze, aby przynieść zamówiony towar. Po dłuższej chwili wrócił z malutką,

papierową torebeczką.

"To wszystko?!" - wykrzyknęła zdziwiona i rozczarowana kobieta.

"Tak, to wszystko - odparł Bóg i dodał: Czyżbyś nie wiedziała, że w

moim sklepie sprzedaje się tylko nasiona?".

Eichelberger Wojciech - Alchemia Alchemika.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: