nr.62 październik.pdf

Lęki są u dzieci i niemowląt normalnym uczuciem;

są atawistyczne. Zwykle pojawiają się okresowo

pomiędzy 3 i 6 -tym rokiem życia, tj. na etapie,

na którym maluchy nie odróżniają rzeczywistości od

ikcji.

Pod wpływem bajek, ilmów, opowieści, postaci

i negatywnych doświadczeń wyobrażają sobie różne

sytuacje, niekiedy nawet zupełnie fantastyczne, które

zdarza się, że wzbudzają u nich lęk.

Na to trzeba reagować, by zapewnić dzieciom spokój

i poczucie bezpieczeństwa, otaczając je miłością,

okazując cierpliwość i zrozumienie.

W bajkach nie należy zbytnio przesadzać ze złymi

postaciami, ale z kolei zaleca się uczenie dzieci

różnic, jakie istnieją pomiędzy rzeczywistością i ikcją.

Niektóre lęki są szkodliwe: zastraszają, trapią

(ciemność; hałasy; agresja). Inne mają charakter

„edukacyjny”: zapobiegają wypadkom, wzmagają

czujność (przechodzenie przez ulicę; ogień; upadki;

zwierzęta; obce osoby). W ten czy inny sposób

składają się na proces nauki. Gdy dziecko dorasta

i zdobywa doświadczenie, zjawiska te ulegają

modyikacji. W przezwyciężaniu lęków niezwykle

ważną rolę odgrywa osobowość i dojrzałość.

Aby móc wspierać maluchy w tych krytycznych

chwilach, wpierw musimy poznać dręczące je lęki.

Możemy pomóc je przezwyciężyć, opowiadając, jak

my sami uporaliśmy się z własnymi lub pokazując, co

zrobić, aby łatwiej je było znosić, dzięki czemu dzieci

nabiorą pewności siebie. Nigdy nie należy zawstydzać

dziecka z powodu odczuwanego lęku; raczej trzeba je

utwierdzać w postępach i wysiłkach zmierzających do

jego pokonania. W przeciwnym razie maluch będzie

się zachowywać z jeszcze większą rezerwą i nie zwróci

się do nas o pomoc. Dziecięce lęki nie są powodem

do zbytniego zamartwiania się, lecz jeśli zakłócą

normalny rozwój dziecka lub urosną do

niebotycznych rozmiarów (panika), wówczas

konieczna staje się pomoc psychologa.

Co robić?

J NIE strasz dziecka.

J NIE wyśmiewaj.

J NIE przesadzaj.

J NIE upokarzaj.

J NIE ignoruj.

J NIE dawaj mu do

zrozumienia, że go nie

doceniasz.

J NIE karz go.

J NIE zaszczepiaj w nim

lęków ani nie przyczyniaj

się do ich powstania.

W towarzystwie

łatwiej jest

znosić lęki

i przezwyciężać je.

Samotne borykanie

się z lękami jest

przykre.

Pomysł polega na wykonaniu

przez nauczycielkę własnego

przebrania czarownicy, aby

następnie zorganizować śmieszne

zabawy, w których uczestniczyć

będzie cała grupa.

W ten sposób maluchy będą

miały kontakt z - jak się wydaje

- podziwianą przez nie postacią,

której czasami niejedno dziecko

się boi.

Strach zniknie w momencie, kiedy

się przekonają, że jest to niegroźna

postać - niezapomniana i niesamowita

towarzyszka zabaw.

Mogą się bawić w kole, w „chowanego”,

wyjść na „spacer z miotłą”, spróbować

wyciągnąć ją ze swojej kryjówki,

ale tak, aby nie

robić jej kłopotu,

maszerować

w kapciach

wykonanych

z jednorazowych

pudełek, śpiewać

piosenki o czarach

i wprowadzić w życie

całe mnóstwo

grupowych gier i zabaw.

Butki...!

Z czystych kartonów po mleku lub sokach, w których zrobiono otwór w jednym

z boków, udekorowanych wedle uznania autora, możesz wykonać te zabawne

butki, a Twoje dzieci założą je, przejdą się w nich po klasie i będą się bawić.

Naprzód! Zapraszamy was do magicznego świata dźwięków!

Ale proszę nie siadać! Naszym celem jest ” stworzenie”

bazując na znanych nam przedmiotach.

Aby wykonać poniższe dzieła, niezbędna będzie

pomoc rodziców oraz ogromna wyobraźnia.

Podstawowym elementem jest drewniane krzesło.

Pośrodku jego oparcia zwisa metalowa salaterka, podtrzymywana

przez cztery sprężyny, dzięki czemu w trakcie gry jego wibracje są

odczuwalne. Na siedzeniu krzesła umieszczono sześć rur PCV, coś

na wzór „skrobaczki”. Aby w części bocznej oparcia otrzymać

dźwięk, rozłożono tam dwie pałeczki. Wszystkie cztery boki

przedstawiają przedmioty o różnych, dokładnie określonych

dźwiękach. Są to: laski bambusowe, skorupki orzechów, klucze

z brązu i metalowe obudowy długopisów.

Propozycja polega na operowaniu przedmiotami z codziennego

otoczenia dzieci i odkrywaniu, że, obierając je sobie za punkt

wyjścia, można, tworząc kombinacje, uzyskać różne dźwięki.

dźwięcznych elementów lub ” codziennofonów”,

” Krzesłofon”

WO: W trakci e osiągani a

CO: Częściowo osiągnięte

O: Osiągnięte

DZIECKO

NAUCZYCIELKA

Przygląda się żółwiowi i jest

w stanie opisać go własnymi

słowami.

Właściwie zmotywowałam dzieci.

W sposób poprawny zebrałam

pomysły i dokonałam planowania,

aby przeprowadzić ćwiczenia.

Dostrzega szczegóły żółwia

i odzwierciedla je w swoich

rysunkach.

Przyczyniłam się do stworzenia

partycypacyjnego środowiska, które

wzmacnia więzi interpersonalne.

Uważnie słucha opowiadań

i wiadomości o żółwiach.

W odpowiednim czasie i właściwej

formie udało mi się skompletować

zaplanowany harmonogram.

Aktywnie uczestniczy

w zaplanowanych pracach

manualnych tematycznie

związanych z żółwiami.

Jestem zadowolona z przebiegu

zrealizowanego projektu, jego

zakończenia i podsumowania.

Wypowiada się na temat historii

opowiedzianych przez nauczycielkę.

PROJEKT

Bierze aktywny udział w tworzeniu

plakatów i prac zbiorowych, których

tematem przewodnim będzie

środowisko wodne i lądowe.

Motywacja była właściwa i stosowna.

Niezbędne do jego realizacji dane

były dostępne i łatwe do zdobycia.

Dzieli się ze swoimi kolegami

i koleżankami różnymi przyborami

i materiałami niezbędnymi do

realizacji prac grupowych.

Ustanowiona struktura przebiegu

ćwiczeń była właściwa.

Wykonane zadania przyczyniły się

do rozwoju umiejętności twórczych.

Maluje żółwie jaja na odpowiedni

kolor, stosownie do wskazówek

nauczycielki.

Ustanowione cele zostały osiągnięte.

Poruszone zostały wszystkie tematy

zawarte w ramach projektu.

Umieszcza morskie żółwie na

wspólnie opracowanym plakacie,

którego tematem przewodnim jest

środowisko wodne.

Wykorzystane materiały zostały

wybrane poprawnie.

W obecności nauczycielki wyraża

(za pomocą słów) cechy

charakterystyczne żółwi morskich,

porównując je do żółwi lądowych.

Ćwiczenia trwały odpowiednią

ilość czasu.

Środowisko rodzinne dzieci odegrało

pewną rolę w realizacji projektu.

Uwagi/Dodatkowe Notatki

Dziecko:

Nauczycielka:

Projekt:

Propozycja

Stworzenie książki biograicznej o każdej

nauczycielce jako prezent z okazji Dnia Nauczyciela.

Strategia pracy

Nauczycielki przeznaczą trochę czasu w ciągu dnia

na zamianę sal. W ten sposób będziecie pracować

„w tajemnicy” nad zawartością prezentu czy też

produktu końcowego.

J Rozmowa na temat personelu pracującego

w przedszkolu. Poproszenie dzieci, aby opracowały

książkę biograiczną, którą sprezentują w „Dniu

Nauczyciela”.

J Wybranie nauczycielki (wychowawczyni,

nauczycielki muzyki, nauczycielki wychowania

izycznego etc.) bliskiej sercu dzieci.

J Wymiana informacji: tego, co dzieci wiedzą

i tego, co powinny zbadać.

J Odnotowanie na tablicy istotnych danych, jakie

pragniecie poznać, począwszy od narodzin, poprzez

dzieciństwo, młodość, wykształcenie, życie rodzinne

i zawodowe, wybitne osiągnięcia i anegdoty.

Pytania będące punktem wyjścia: Kiedy i gdzie

się urodziła? Jaka jest jej rodzina? Jaka była jako

dziecko? Co robiła? Do którego przedszkola

chodziła? Jak wyglądało to przedszkole? Gdzie

zdobywała wykształcenie? Co najbardziej lubi jeść?

Czy jest mężatką? Kto jest jej mężem? Czy ma dzieci?

Jak się nazywają? Ile mają lat?

Możl iwe źródła badawcze, pomocne

w rekonstrukcji historii

Wywiad, zdjęcia, dokumenty. Skontaktowanie się

z jakimś członkiem rodziny wybranej nauczycielki

(małżonkiem, babcią, mamą lub dziećmi), który

dostarczy informacji lub materiałów na temat

jej życia, wspomnień, anegdot.

Sekwen cja dzi ałań: porządek

Na zakończenie książki biograicznej opracowanie

listu, w którym grupa wyrazi swoje uczucia.

Poproszenie dzieci, aby graicznie przedstawiły

na papierze swoją nauczycielkę na wcześniej

wykonanym w tym celu „artystycznym” rysunku.

Podpisanie dzieła (napisanie swojego imienia)

i zapisanie daty.

Jeśli to możliwe, na końcu książki biograicznej

umieszczenie zdjęcia grupy.

Tworzymy książkę

J Chronologiczne uporządkowanie sekwencji.

J Umieszczenie w koszulkach biurowych

wykonanego materiału.

J Ponumerowanie koszulek biurowych.

J Z pomocą nauczycielki sporządzenie spisu treści.

J Wykonanie okładki. Na następnej stronie

oferujemy Ci obrazek, który posłuży za okładkę

książki biograicznej o nauczycielce.

J Odnotowanie osób współpracujących przy

tworzeniu produktu: podziękowania.

J Poświęcenie całego ustępu „Dodatek” na

dodanie wiadomości od kolegów i koleżanek

oraz społeczności edukacyjnej.

J Oprawienie.

Na następnej stronie znajdziesz okładkę książki

do skopiowania.

chronologiczny

Nauczycielka z dziećmi uporządkuje

chronologicznie wszelkiego rodzaju wiedzę

i materiały zdobyte w trakcie „badania”.

Dzieci, podzielone na małe grupy, wykonają na

papierze biurowym rysunki przedstawiające różne

etapy życia nauczycielki i istotne wydarzenia.

Dodanie prawdziwych zdjęć.

Z pomocą osoby dorosłej lub z wykorzystaniem

symbolicznych wyrazów napisanie krótkiej historii

do każdego rysunku.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: