King Stephen - Skazani na Shawshank.pdf - Stephen King - Figunia

Stephen King

SKAZANI

SHAWSHANK

Przełożył

ZBIGNIEW A. KRÓLICKI

Sądzę, że w każdym stanowym i federalnym więzieniu Ameryki jest taki facet jak ja

— facet, który może wszystko załatwić. Ręcznie skręcane papierosy, kopciuch trawki,

jeśli ją lubisz, butelkę brandy, aby uczcić ukończenie szkoły przez syna lub córkę, czy

prawie wszystko inne... oczywiście, w granicach rozsądku. Nie zawsze tak było.

Przybyłem do Shawshank, mając zaledwie dwadzieścia lat, i jestem jednym z niewielu

członków nielicznej szczęśliwej rodziny przyznających się do tego, co zrobili.

Popełniłem morderstwo. Wykupiłem polisę ubezpieczeniową na nazwisko mojej żony, o

trzy lata starszej ode mnie, a potem uszkodziłem hamulce chevroleta coupe, który jej

ojciec dał nam w prezencie ślubnym. Wszystko poszło tak, jak zaplanowałem. Nie

przewidziałem, że zjeżdżając z Castle Hill do miasta, zatrzyma się i zabierze sąsiadkę z

niemowlęciem. Hamulce puściły i samochód przeleciał przez krzaki na granicy miasta,

nabierając szybkości. Przypadkowi przechodnie powiedzieli, że musiał jechać ponad

pięćdziesiąt mil na godzinę, kiedy uderzył w postument posągu ofiar wojny domowej i

stanął w płomieniach.

Nie przewidziałem także, że zostanę schwytany, ale tak się stało. Dostałem dożywocie.

W stanie Maine nie ma wyroku śmierci, lecz prokurator okręgowy postarał się, żeby

skazano mnie za wszystkie trzy śmierci i orzeczono trzy dożywocia, do odsiedzenia

jedno za drugim. Na długi, długi czas pozbawiało mnie to szans na zwolnienie

warunkowe. Sędzia nazwał mój czyn „ohydną, potworną zbrodnią", którą w istocie był,

ale teraz to już przeszłość. Na pożółkłych stronach „Cali" wielkie nagłówki ogłaszające

wyrok wyglądają trochę zabawnie i staromodnie obok wiadomości o Hitlerze,

Mussolinim i poczynaniach F. D. Rooseyelta.

Pytacie, czy się tu zrehabilitowałem? Nawet nie wiem, co to słowo oznacza,

przynajmniej w odniesieniu do więźniów i systemu penitencjarnego. Sądzę, że to termin

używany przez polityków. Może ma jakieś inne znaczenie i może będę miał okazję je

odkryć, ale dopiero w przyszłości... czyli w czymś, o czym więźniowie uczą się nie

myśleć. Byłem młody, przystojny i z biednej dzielnicy miasta. Sypiałem ze śliczną,

posępną, upartą dziewczyną, która mieszkała w jednym z ładnych starych domów przy

Carbine Street. Jej ojciec zgodził się na małżeństwo pod warunkiem, że podejmę pracę w

jego firmie optycznej i „zdobędę sobie w niej pozycję". Przekonałem się, że w

rzeczywistości chciał mieć mnie na oku i w zasięgu ręki jak nieposłusznego psa, który

nie jest całkiem oswojony i może ugryźć. W końcu nagromadziło się między nami tyle

nienawiści, że zrobiłem to, za co siedzę. Gdybym mógł cofnąć czas, nie popełniłbym tej

zbrodni, jednak nie jestem pewien, czy to oznacza, że jestem zrehabilitowany.

W każdym razie, nie zamierzam opowiadać wam o sobie; chcę powiedzieć wam o

facecie, który nazywał się Andy Dufresne. Zanim jednak opowiem wam o Andym,

muszę wyjaśnić kilka rzeczy o sobie. To nie potrwa długo.

Jak już wspomniałem, od prawie czterdziestu lat jestem tu, w tym cholernym

Shawshank, facetem, który wszystko może załatwić. I nie chodzi tu tylko o drobny

przemyt dodatkowych papierosów czy gorzały, chociaż te rzeczy zawsze są na czele listy

najbardziej pożądanych artykułów. Zorganizowałem tysiące różnych innych rzeczy dla

odsiadujących wyroki, niektóre z nich były zupełnie niewinne, lecz trudne do zdobycia w

miejscu takim jak to. Był pewien gość, który siedział za zgwałcenie dziewczynki i

obnażanie się przed tuzinami innych; załatwiłem mu trzy kawałki różowego marmuru z

Yermont, z których wykonał trzy cudowne rzeźby — dziecka, chłopca i brodatego

młodzieńca. Nazwał je „Trzy postacie Jezusa" i posążki te stoją teraz w gabinecie

człowieka, który był gubernatorem tego stanu.

Albo weźmy nazwisko, które możecie pamiętać, jeśli wychowaliście się na północy

Massachusetts — Robert Alan Cote. W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym pierwszym

roku próbował obrabować Pierwszy Przemysłowy Bank w Mechanic Fallus i napad

zmienił się w krwawą rzeź — sześciu zabitych, w tym dwóch członków bandy i trzech

zakładników oraz młody policjant, który w niewłaściwej chwili wychylił głowę i dostał

kulę w oko. Cote zbierał monety. Oczywiście, nie mieli zamiaru pozwolić mu trzymać

ich w celi, ale z niewielką pomocą jego matki i kierowcy furgonetki z pralni zdołałem mu

je dostarczyć. Powiedziałem mu: „Bobby, musisz być stuknięty, żeby sprowadzać

kolekcję monet do tego kamiennego hotelu pełnego złodziei". Spojrzał na mnie,

uśmiechnął się i odparł: „Wiem, gdzie je schować. Będą bezpieczne. Nie martw się". I

miał rację. Bobby Cote umarł w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym siódmym na raka

mózgu, ale jego monet nigdy nie znaleziono.

Załatwiałem ludziom czekoladki na walentynki; dla szalonego Irlandczyka nazwiskiem

O'Malley ściągnąłem trzy z tych zielonych koktajli mlecznych, jakie podają w Dniu

Świętego Patryka u McDonalda; zdołałem nawet urządzić nocny pokaz „Głębokiego

gardła" i „Diabeł w pannie Jones" dla grupki dwudziestu facetów, którzy złożyli się, żeby

wypożyczyć te filmy... chociaż musiałem potem odsiedzieć tydzień w karcerze. To

ryzyko, jakie ponosisz, będąc człowiekiem, który może wszystko załatwić.

Ściągałem poradniki i pornografię, zabawne artykuły, takie jak brzęczyki i proszek

wywołujący swędzenie, a ponadto nieraz wystarałem się, żeby długoterminowy dostał

majteczki żony lub przyjaciółki... a sądzę, że domyślacie się, co faceci tutaj mogą robić w

długie noce, kiedy czas ciągnie się jak guma. Nie załatwiam wszystkich tych rzeczy za

darmo, a niektóre mają wysoką cenę. Jednak nie robię tego tylko dla pieniędzy; po co mi

pieniądze? Nigdy nie będę miał cadillaca ani nie polecę w lutym na dwa tygodnie na

Jamajkę. Robię to z tego samego powodu, z jakiego porządny rzeźnik sprzeda wam

wyłącznie świeże mięso; mam dobrą opinię, której nie chcę stracić. Odmawiam

sprowadzania tylko dwóch rzeczy: broni i twardych narkotyków. Nie zamierzam nikomu

pomóc w popełnieniu morderstwa czy samobójstwa. Mam już tyle trupów na sumieniu,

że wystarczy mi do końca życia.

Tak, prawdziwy ze mnie Neiman-Marcus. Dlatego gdy Andy Dufresne przyszedł do

mnie w tysiąc dziewięćset czterdziestym dziewiątym i zapytał, czy mogę przemycić dla

niego Rite Hayworth, powiedziałem mu, że nie będzie z tym żadnego problemu. I nie

było.

Kiedy Andy przybył w tysiąc dziewięćset czterdziestym ósmym do Shawshank, miał

trzydzieści lat. Był niskim, schludnym młodym mężczyzną o jasnych włosach i małych,

zręcznych dłoniach. Nosił okulary w złotych oprawkach. Paznokcie miał zawsze

przycięte i czyste. To dziwne, żeby zapamiętać kogoś w ten sposób, ale właśnie te cechy

wydawały mi się najbardziej charakterystyczne dla Andy'ego. Wyglądał tak, jakby

brakowało mu krawatu. Na wolności był wiceprezesem działu kredytów dużego banku w

Portland. Dobra posada dla kogoś tak młodego jak on, zwłaszcza wobec konserwatyzmu

większości banków... dziesięciokrotnie większego na terenie Nowej Anglii. Mieszkańcy

nie powierzą nikomu pieniędzy, jeśli nie jest łysy, kulawy i nieustannie nie podciąga

spodni, poprawiając sobie pas przepuklinowy. Andy siedział za zamordowanie żony i jej

kochanka.

Jak już chyba mówiłem, każdy więzień jest niewinny. Och, recytują ten tekst w taki

sposób, jak ci święci mężowie w telewizji cytują Księgę Objawienia. Są ofiarami

sędziów o kamiennych sercach i bez jaj, niekompetentnych polityków, sprzedajnych

policjantów lub fatalnego zbiegu okoliczności. Powtarzają ten tekst, lecz na ich twarzach

jest wypisane coś innego. Większość więźniów to nędzne kreatury, nie potrafiące żyć z

innymi i ze sobą, a ich największym nieszczęściem jest to, że w ogóle się urodzili.

Podczas wszystkich tych lat spędzonych w Shawshank napotkałem mniej niż dziesięciu

mężczyzn, którym uwierzyłem, gdy mówili mi, że nie są winni przypisywanych im

zbrodni. Jednym z nich był Andy Dufresne, chociaż dopiero z czasem nabrałem

przekonania o jego niewinności. Gdybym był sędzią rozpatrującym jego sprawę w

Portlandzkim Sądzie Najwyższym podczas tych sześciu burzliwych tygodni na przełomie

tysiąc dziewięćset czterdziestego siódmego i czterdziestego ósmego roku, ja również

głosowałbym za skazaniem.

To była paskudna sprawa; jedna z tych smakowitych, ze wszystkimi odpowiednimi

elementami. Piękna dziewczyna z towarzystwa (martwa), miejscowy sportowiec

(również martwy) i wybitny młody biznesmen (w areszcie). To wszystko, plus wszelkie

skandaliczne szczegóły, o jakich mogły napomykać gazety. Wyrok był z góry

przesądzony. Proces trwał tak długo tylko dlatego, że prokurator okręgowy zamierzał

startować w wyborach do Izby Reprezentantów i chciał, żeby Jasio Publika dobrze

zapamiętał jego dziób. To był istny prawniczy cyrk, z widzami ustawiającymi się w

kolejce do sali sądowej o czwartej rano mimo minusowych temperatur.

Fakty, na jakich opierało się oskarżenie, a których Andy nigdy nie podważał,

wyglądały następująco: miał żonę, Linde Collins Dufresne, która w czerwcu tysiąc

dziewięćset czterdziestego siódmego wyraziła chęć nauczenia się gry w golfa w

Falmouth Hills Country Club; lekcje te pobierała przez cztery miesiące; jej instruktorem

był zawodowy gracz w golfa z Falmouth Hills, Glenn Quentin; pod koniec sierpnia Andy

dowiedział się, że Quentin i jego żona zostali kochankami; Andy i Linda Dufresne

gwałtownie pokłócili się po południu dziesiątego września; powodem sprzeczki była jej

niewierność.

Zeznał, że Linda przyjęła z zadowoleniem fakt, że wie o jej zdradzie; ukrywanie się,

powiedziała, było przygnębiające. Oznajmiła Andy'emu, iż zamierza postarać się o

rozwód w Reno. Andy zapowiedział, że prędzej zobaczy ją w piekle niż w Reno. Wyszła,

by spędzić noc w bungalowie, który Quentin wynajmował nieopodal terenów golfowych.

Następnego ranka sprzątaczka znalazła ich oboje w łóżku, martwych. Obojgu ktoś

wpakował po cztery kule.

Właśnie ten ostatni fakt najsilniej przemawiał przeciwko Andy'emu. Prokurator z

politycznymi aspiracjami robił wokół tego wiele szumu w swoim przemówieniu

wstępnym i końcowym. Andrew Dufresne, powiedział, nie był rozwścieczonym mężem

szukającym gwałtownej zemsty na niewiernej żonie; to. rzekł prokurator, można by

zrozumieć, jeśli nie wybaczyć. Jednak oskarżony działał z zimną krwią. „Zważcie tylko!

— grzmiał ku ławie przysięgłych. Cztery i cztery! Nie sześć strzałów, lecz osiem!

Wystrzelał cały magazynek... a potem spokojnie załadował broń ponownie, żeby znów

do nich strzelić!".

CZTERY DLA NIEGO I CZTERY DLA NIEJ, oznajmił portlandzki „Sun". Bostoński

„Register" nazwał go „perfekcyjnym zabójcą".

Pracownik lombardu w Lewiston zeznał, że sprzedał Andrew Dufresnemu

sześciostrzałowy Police Special, kaliber trzydzieści osiem, zaledwie dwa dni przed

podwójnym morderstwem. Barman z klubu golfowego twierdził, że Andy przyszedł tam

około siódmej wieczorem dziesiątego września, wychylił trzy duże whisky w ciągu

dwudziestu minut — a wstając ze stołka, powiedział mu, że teraz idzie do domu Glenna

Quentina, a resztę on, barman, „przeczyta w gazetach". Inny świadek, zatrudniony w

sklepiku Handy-Pik mniej więcej milę od domu Quentina, oświadczył w sądzie, że

Dufresne odwiedził ich za kwadrans dziewiąta tego samego wieczoru. Kupił papierosy,

trzy puszki piwa i ściereczki do naczyń. Patolog sądowy stwierdził, że Quentin i żona

Dufresnego zostali zabici między jedenastą a drugą w nocy z dziesiątego na jedenastego

września. Prowadzący sprawę detektyw z biura prokuratora generalnego zeznał, że

niecałe siedemdziesiąt jardów od bungalowu była zatoczka do parkowania, na której

jedenastego września zabezpieczono trzy dowody: po pierwsze, dwie puste puszki po

piwie Narragansett (z odciskami palców oskarżonego); po drugie, dwanaście

niedopałków papierosów (marki Kool, jakie pali oskarżony); a po trzecie, gipsowy odlew

opon (dokładnie pasujący do wzoru bieżnika opon samochodu plymouth rocznik

czterdzieści siedem, należącego do oskarżonego).

Na sofie w bawialni bungalowu Quentina znaleziono cztery ściereczki do naczyń. Były

podziurawione kulami i osmolone od strzałów. Detektyw wyraził przypuszczenie (mimo

gorących sprzeciwów adwokata Andy'ego), że morderca owinął ściereczkami lufę broni,

żeby stłumić huk wystrzałów.

Andy Dufresne zeznawał jako świadek obrony i spokojnie, chłodno, beznamiętnie

przedstawił swoją wersję wydarzeń. Powiedział, że już w ostatnim tygodniu lipca zaczęły

docierać do niego niepokojące plotki o jego żonie i Glennie Quentinie. Pod koniec

sierpnia zaniepokoił się na tyle, żeby sprawdzić ich zasadność. Pewnego wieczoru, kiedy

Linda miała po lekcji golfa udać się na zakupy do Portland, Andy pojechał za nią i

Glennem Quentinem do piętrowego domku, który wynajmował instruktor (nieuchronnie

nazywanym w gazetach „miłosnym gniazdkiem"). Zaparkował w zatoczce i zaczekał, aż

Quentin po trzech godzinach odwiózł ją do klubu golfowego, gdzie zostawiła samochód.

— Chce pan powiedzieć sądowi, że śledził pan żonę w pańskim nowiutkim plymoucie?

— zapytał prokurator, biorąc go w krzyżowy ogień pytań.

— Na ten wieczór zamieniłem się samochodem ze znajomym — odparł Andy i to

spokojne stwierdzenie, dowodzące, jak starannie zaplanował śledztwo, nie postawiło go

w korzystnym świetle w oczach sądu.

Zwróciwszy znajomemu samochód i odebrawszy swój, pojechał do domu. Linda leżała

w łóżku, czytając książkę. Zapytał, jak udał się jej wypad do Portland. Odparła, że było

miło, ale nie znalazła niczego, co spodobałoby się jej aż tak, żeby to kupić.

_ Wtedy byłem już pewny — rzekł Andy wstrzymującym dech słuchaczom. Mówił tym

samym chłodnym, obojętnym tonem, jakim wygłaszał niemal całe swoje oświadczenie.

_ W jakim stanie umysłu pozostawał pan przez siedemnaście dni dzielących ten

wieczór od nocy, w której pańska żona została zamordowana? — zapytał go jego

adwokat.

— Byłem okropnie przygnębiony — odparł spokojnie Andy. Dodał beznamiętnie, że

zastanawiał się nad samobójstwem i nawet posunął się do tego, że ósmego września kupił

w Lewis-ton rewolwer.

King Stephen - Skazani na Shawshank.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: