Southwick Teresa - Przepis na szczęście.pdf - Southwick Teresa - Marzenie06820

Teresa Southwick

Przepis na szczęście

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Droga do serca mężczyzny prowadzi przez żołądek.

Fran Carlino ciągle myślała o irytujących słowach matki.

Nie zamierzała jednak szukać drogi do serca mężczyzny. W

ogóle nie szukała mężczyzny.' Koniec. Kropka.

Właśnie skończyła szorować kuchnię i chciała troszkę

odpocząć. Przeszła do jadalni, zgasiła światło i w ciemności

opadła na swój ulubiony, nieco już zużyty fotel. Poczuła

ogarniające ją zmęczenie. To był naprawdę długi dzień.

Pracowała jako konsultant w znanej firmie, produkującej

żywność dla dzieci. Jej kontrakt właśnie wygasał. Była

zadowolona, że dobrze wywiązała się z powierzonego zadania

i teraz zastanawiała się nad przyszłością. Lubiła pracę

wolnego strzelca. Krótkie zlecenia, dotyczące coraz to innych

dziedzin kucharzenia, bardzo ją mobilizowały. Praca zawsze

była ciekawa, jednak nie zawsze pojawiała się wtedy, gdy

Fran jej potrzebowała. Z wykształcenia była kuchmistrzem,

lecz przyjęła to zlecenie, wiedząc jak trudno o pracę w

zawodzie. Szczególnie kobiecie.

Już w szkole gastronomicznej przekonała się, że życie

bywa niesprawiedliwe. Czuła się szczęśliwa i wyróżniona, gdy

najprzystojniejszy chłopak w szkole zwrócił na nią uwagę.

Dopiero po pewnym czasie zorientowała się, że wykorzystał ją

jedynie do popchnięcia naprzód swojej kariery zawodowej.

Jedyne czego pragnął, to tajemnego składnika jej potraw.

Chciał zaimponować nauczycielom. Zrozpaczona dziewczyna

odkryła wtedy, że miłość nie jest pożądaną przyprawą.

Zarówno w kuchni, jak i w jej życiu. Jedynym celem i

marzeniem Fran stała się własna restauracja.

Sięgnęła po gazetę i zaczęła przerzucać kartki od

niechcenia. Jej wzrok przyciągnęły ogłoszenia dotyczące

pracy. Dotarta do ogłoszeń restauracyjnych. Rozłożyła szerzej

gazetę i wzięła czerwony pisak. Zaznaczyła kilka ofert, choć

żadna z nich nie była szczególnie interesująca.

Nic nie szkodzi, pomyślała. Na pewno wkrótce znajdę coś

ciekawego. W jej myśli wdarł się ostry dźwięk dzwonka. Fran

zdziwiła się, bo nikogo nie oczekiwała.

Wstała i ruszyła do drzwi. Zawsze miała w pobliżu

stołeczek, ponieważ wizjer znajdował się zbyt wysoko. Teraz

też przysunęła sobie stołeczek, wspięła się na palce i zbliżyła

oko do wizjera. Ujrzała wysokiego mężczyznę o ciemnych

włosach. Miał okulary w drucianej oprawie. Nie wyglądał na

bandziora. Pewnie akwizytor, pomyślała. Zawsze uważała, że

niegrzecznie jest ignorować innych. Wprawdzie nie była

zainteresowana tym, co mógł sprzedawać, lecz mimo to

postanowiła otworzyć. Jej ojciec uznałby to za kolejny

argument, że żadna kobieta nie powinna być sama. Znów

namawiałby ją do zamążpójścia.

Uchyliła drzwi na taką szerokość, na jaką pozwalał

łańcuch. Nie była zupełną trzpiotką, choć ojciec sądził inaczej.

- Słucham?

- Fran Carlino? - spytał mężczyzna.

- Tak?

- Chciałbym z panią porozmawiać.

- Tak właśnie zaczynają rozmowę seryjni mordercy. Albo

akwizytorzy. Przejdźmy od razu do miejsca, w którym mówię,

że jednak nie jestem zainteresowana pańskim produktem. Nie

musi pan więc tracić czasu na rozmowę ze mną. Może ktoś

inny kupi ten towar. Do widzenia - powiedziała jednym tchem

i zaczęła zamykać drzwi.

- Proszę zaczekać! - zawołał, wkładając stopę między

drzwi i framugę. - Nie jestem akwizytorem. Mam coś dla pani.

- Nie, dziękuję. A teraz proszę pozwolić mi zamknąć

drzwi, bo inaczej...

- Nazywam się Alex Marchetti.

- Bardzo ładnie - powiedziała dla świętego spokoju.

Już gdzieś słyszała to nazwisko, ale nie mogła skojarzyć,

w jakiej sytuacji. Zauważyła, że mężczyzna wyciąga w jej

stronę papierową torbę z nadrukiem znanego sklepu.

- Moja siostra, Rosie Schafer, prosiła, żebym zwrócił pani

te słoiki.

Rosie, jej przyjaciółka, była właścicielką księgarni, a także

mamą małego Joeya i prześlicznej Stephanie. To właśnie

dzięki niej Fran miała okazję sprawdzić w praktyce swoje

przepisy na jedzenie dla dzieci. Tak, teraz sobie przypominała,

że Rosie mówiła o swoich braciach. Nie wspomniała jednak,

że jeden z nich jest zabójczo przystojny. Dziewczyna już

sięgnęła do łańcucha, by wpuścić mężczyznę, gdy nagle

przyszła jej do głowy pewna przestroga. Strzeżcie się Greków,

przynoszących dary. Z zakamarków pamięci przywołała mit o

koniu trojańskim. Przypomniała sobie też, jaka klęska wynikła

z tego niefortunnego podarunku. Wprawdzie Alex był

Włochem i przyniósł puste słoiczki po żywności dla dzieci, ale

Fran ogarnęło dziwne przeczucie.

- Niepotrzebnie się pan fatygował. Mówiłam Rosie, że

sama je odbiorę.

- Jeszcze ich pani nie oddałem. Proszę otworzyć, to je

wręczę.

- Nie, nie. Po prostu proszę zostawić torbę pod drzwiami.

Fran sama już nie wiedziała, czy powinna się cieszyć, czy

raczej smucić z powodu zasad wpojonych jej przez ojca.

Miała też własne nieprzyjemne doświadczenia w kontaktach z

mężczyznami. Teraz była bardzo ostrożna w stosunku do

każdego przedstawiciela tej płci.

- Chyba się mnie pani nie boi?

Owszem, ale nie z powodu, o którym myślisz,

zachichotała w myślach.

- Skąd mam wiedzieć, że jest pan tym, za kogo się

podaje?

- Zamiast przekonywać, mogę pokazać prawo jazdy -

sięgnął do kieszeni po dokumenty i podał jej przez szparę w

drzwiach.

Na zdjęciu wyglądał świetnie. Z opisu dowiedziała się, że

ma metr osiemdziesiąt, waży siedemdziesiąt pięć kilo, ma

brązowe oczy i ciemne włosy.

- O, tak. Z całą pewnością jesteś Alexem Marchetti.

- Więc mnie wpuść, żebyśmy mogli spokojnie

porozmawiać. Mam dla ciebie pewną propozycję.

- Ojciec ostrzegał mnie właśnie przed czymś takim.

Ostrzegał ją, i to nieraz. A kiedy ojciec przestał, zaczęli

bracia.

- Chodzi o propozycję pracy.

Teraz Fran się zaciekawiła. Rosie wspominała, że do

Marchettich należy cała sieć restauracji. Skoro i tak rozglądam

się za pracą, to co mi szkodzi go wysłuchać, pomyślała.

- Dobra. Porozmawiamy. Ale najpierw musisz zabrać

stopę - powiedziała i po chwili zwolniła łańcuch. - Wejdź.

- Dziękuję.

- A teraz mów.

- Moja siostra uważa, że jesteś wykwalifikowanym

kucharzem i masz wyjątkowy talent do dobierania właściwych

składników, by ulepszyć każdy przepis - zaczął Alex,

odstawiając na podłogę torbę ze słoikami. - Rosie twierdzi, że

potrafisz nawet sprawić, by brukselka wspaniale smakowała.

- Szczycę się tym, że żadne z dzieci jeszcze nie narzekało.

Mężczyzna posłał Fran taki uśmiech, że niemal ugięły się pod

nią kolana. Takim uśmiechem mógł zdobyć każdą

dziewczynę. Poprawka: każdą, oprócz niej. Chociaż musiała

przyznać, że Alex wygląda jak z obrazka. Wysoki, smagły i

przystojny. Nawet okulary dodawały mu uroku. Prezentował

Southwick Teresa - Przepis na szczęście.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: