Rose Emilie - Druga szansa.pdf - Nowe -zachomikowane - ewekpraca

Emilie Rose

Druga szansa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jeszcze jeden banał, a puści pawia.

Z ustronnego kąta Conrad Carr powiódł wzrokiem po

zatłoczonej sali. Tara byłaby w swoim żywiole na tej pełnej blichtru

ceremonii wręczania nagród na Nowojorskim Festiwalu Filmowym,

ale on nie mógł się doczekać, by się ulotnić.

- Na miłość boską, czy wszyscy czytają tekst z tego samego

marnego scenariusza? - skomentowała jakaś kobieta.

Zerknął za siebie i pomyślał, że śni. Przez chwilę wydawało mu

się... Nie, Tara nie żyje, ale podobieństwo między kobietą serwującą

drinki a jego zmarłą żoną było uderzające. Choć może jednak nie.

Ciemnowłosa i ciemnooka zmysłowa barmanka nie miała nic z

wyniosłej elegancji, a silny południowy akcent zupełnie nie

przypominał wystudiowanej, nieskazitelnej dykcji Tary.

- Żona byłaby dumna, że wzbogacił pan kolekcję o kolejną

nagrodę - z maestrią sparodiowała szefa jednej z największych

wytwórni filmowych, a następnie przewróciła oczami dla podkreślenia

dyzgustu. - Sala pełna aktorów i ani jednego oryginalnego tekstu. -

Wskazała jego szklankę. - Może odświeżymy?

- Oczywiście.

Kiedy ich palce się zetknęły, coś się wydarzyło, w wyniku czego

szklanka pomknęła w dół, lecz barmanka zdołała ją pochwycić.

- Ojej! A poza tym moje gratulacje. Wspaniała kreacja! W pełni

zasłużył pan na nagrodę dla najlepszego aktora. Zadziwiło mnie, jak

ze szlachetnej postaci zmieniał się pan w niegodziwca. Żadnych

zbędnych gestów, grają tylko oczy. - Podała mu świeżo napełnioną

szklankę. - O rany, jak ja bym chciała tak zagrać! I zrobię to kiedyś.

Niedoszła gwiazda pracująca jako barmanka na wielkiej gali to

normalka. Połowa personelu szykownego pałacu chciałaby się dostać

do show-biznesu.

- Jest pani aktorką?

- Eksnauczycielką liceum teatralnego, która bezskutecznie stuka

do bram wiodących na sceny i ekrany. - Skrzywiła się, lecz zaraz

uśmiechnęła się słodko-drapieżnie. - I wreszcie się dostukam.

Tryskała entuzjazmem, który on dawno utracił. Jakby nigdy nie

dopadła jej brutalna rzeczywistość. Jakby nie wiedziała, co to znaczy

być porzuconym.

- Powodzenia.

- Dziękuję. - Nalała kilka zamówionych drinków.

Przyjął kolejną porcję gratulacji od rywali i omal się nie udławił

kolejnymi komunałami. Barmanka miała rację. Mówcy się zmieniają,

ale tekst powtarza się jak zdarta płyta. Ile jeszcze czasu musi znosić to

przypominanie życia, które utracił? Niecałą godzinę. A potem?

Powrót do ponurego, pustego domu? Jazda w kółko limuzyną, aż tak

się zmęczy, że prześpi cztery godziny bez koszmarnych snów? Nie

pociągał go żaden z tych scenariuszy.

Ktoś klepnął go po plecach. Jeden z nominowanych w jego

kategorii zatoczył się koło niego.

- Świat będzie pusty bez następnego filmu duetu Conrad Carr-

Tara Dean. Jakie to smutne, że odeszła, stary. Co teraz bez niej

zrobisz?

Dobre pytanie... Okrutne pytanie. Pijaczek niczym łajba na

wietrze pożeglował dalej z nowym drinkiem.

- Gruboskórny dureń - powiedziała półgłosem barmanka. -

Założę się, że jest pan wykończony wysłuchiwaniem tych bzdur.

Jej szczerość i otwartość podziałały na niego ożywczo.

- Nawet nie uwierzy pani, jak bardzo.

- Ależ wierzę! Mam identyczną siostrę bliźniaczkę. W domu nikt

nie wymawia mojego imienia, bo na początku zawsze pada imię

Brenny. To tak, jakby każda z nas była tylko połową osoby. Tyle że

ona jest bardziej zauważalną połową.

Trafiła w sedno. Bez Tary on również był tylko połową osoby.

Zdziwiła go natomiast pozostała część wypowiedzi barmanki. Choć

nie miał ochoty podtrzymywać rozmowy, zapytał:

- Dlaczego ona jest bardziej zauważalna?

- Cheerleaderka, królowa zjazdu absolwentów liceum,

przewodnicząca koła studenckiego, kobieta roku w agencji handlu

nieruchomościami - wyliczyła bez cienia zazdrości w głosie.

- Kapuje pan, co mam na myśli?

- Kapuję. - Jeżeli tak wygląda niezauważalna bliźniaczka, to ta

zauważalna musi być olśniewająca. Wielkie oczy, wydatne

ciemnoczerwone usta, gładka skóra w kolorze kości słoniowej i burza

kręcących się włosów. Twarz pełna ekspresji. Kamera by ją polubiła.

- Brenna nie jest złym człowiekiem. Musi tylko zawsze i we

wszystkim przodować.

- Przetarła czarny marmur kontuaru. - Jak długo jeszcze będzie

się pan poddawać torturom?

- Torturom? - Oderwał wzrok od drzwi wyjściowych.

- Kusi pana, by stąd zwiać.

- A mówiła pani, że jestem dobrym aktorem.

- Nie w tej chwili. Jak długo jeszcze zamierza pan tu tkwić?

Na widok współczucia w jej czekoladowo-brązowych oczach

drgnęło mu serce.

- Dokładnie... - z westchnieniem spojrzał na zegarek - siedem

minut.

- Proszę wymienić najgorszy kostium, jaki zdarzyło się panu

nosić i dlaczego?

- Co takiego?

- Staram się odciągnąć pana uwagę od czarnych myśli. Proszę o

współpracę.

Ku własnemu zdumieniu poczuł, że jego wargi układają się w

uśmiech. Kiedy ostatnio zdarzyło mu się uśmiechać, i to bez

przymusu?

- Gladiator. Piasek w gaciach.

- No nie! Miał pan gacie pod tą skórzaną spódnicą?

- Przykro mi - zerknął na jej identyfikator - Jenna, że cię

rozczarowałem.

- Jakoś to przeżyję, zapewniam. Najgorsza scena i dlaczego?

Rose Emilie - Druga szansa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: