spliff_nr14.pdf

#14

Gazeta Konopna

Gazeta bezpłatna

Grudzień 2008/Styczeń 2009

W ogóle struktury społeczeństwa

obywatelskiego są w Polsce bardzo słabe

i stąd jest niewystarczająca presja, żeby

równoważyć te złe mechanizmy, które są

immanentne dla polityki...

Niestety pomimo prawie 47,4 % frekwencji,

63% (1.456.300 głosów) Szwajcarów zagłosowało

przeciwko inicjatywie, za było 36,8 % ( 848.500).

W związku z tym obywatele Szwajcarii nie będą

bezkarnie konsumować marihuany. strona 9

„Pierwsze, co zauważyłem, to że saksofon

grał jakby w mojej głowie i że nie słyszałem zbyt

dobrze części zespołu, choć czułem, że tam są.

strona 2

strona 17

S.1 S.6

G ROWING

S.9

H EMPLOBBY

S.14

P ROTESTSONG

S.16

S TREFA

Nadszedł czas na

depeNalizację ?

N i e z a m i e r z o N e

p o s i a d a N i a

t a j e m N i c z e j

s u b s t a N c j i

W tym roku stworzono w Sejmie komisję opracowującą

nowy kształt Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Mimo

trudnej sytuacji i częstych nagonek w środkach masowego

przekazu, użytkownicy tzw. narkotyków żywią pewne

nadzieje na złagodzenie represji. Jak wiadomo, w roku 2000 z

racji stosowania niekoncesjonowanych używek i narkotyków

obwołano 1-3 mln obywateli przestępcami (wg szacunków

Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii tyle

właśnie osób miało z nimi kontakt); kilkaset tysięcy osób stale

pozostaje zagrożone karą do trzech lat więzienia, analogiczną

do stosowanej wobec sprawców ciężkich występków, jak

molestowanie seksualne, porzucenie lub porwanie dziecka

czy świadome zakażanie HIV (por. Splif#9). Zapowiadano

wtedy, że konsumentów dotkną jedynie łagodne sankcje,

a za to skazywanie dilerów będzie znacznie ułatwione. Jak

widać stało się dokładnie odwrotnie, co widać choćby po

cytowanych w numerze dwunastym statystykach z prac prof.

Krajewskiego, przewodniczącego rzeczonej Komisji. W 2005

r. próbował zmienić stan rzeczy ówczesny Minister Zdrowia,

psychiatra Marek Balicki: zabrakło

czterech głosów. Dziś jednak media

i posłowie są znacznie bardziej

nieprzychylni. Musimy więc działać.

Następna okazja może przyjść znów

za wiele, wiele lat.

Opisuje się nas jako rozwydrzoną,

niedojrzałą młodzież, ale sytuacja

zabawna nie jest. Problematykę

łamania praw człowieka wobec

sporej mniejszości spożywającej

narkotyki nielegalne dostrzega dziś

większość specjalistów, dostrzegają

znane organizacje pozarządowe.

Jedną z nich jest założony przez

George’a Sorosa Open Society

Institute, działający na rzecz idei

demokracji i budowy społeczeństwa

obywatelskiego. Właśnie elementem

realizowanego przezeń programu

Światowej Polityki Narkotykowej

jest szereg publicznych debat z

udziałem wybitnych specjalistów,

osób publicznych, działaczy i

przedstawicieli innych fundacji i

stowarzyszeń.

nie słychać o żadnej awanturze, co również obrazuje porządki

w tym kraju). Mówiąc o edukacji, dyskutanci użyli ciekawej

metafory. Czy ucząc młodzież o przedsiębiorczości, przyszło

by nam do głowy prezentować im bankruta i straszyć jego

losem? Ponieważ większość z nas lubi zmienić swój nastrój

przy pomocy trunków i różnych substancji, powinniśmy im

prezentować i ludzi, którzy nie poradzili sobie z zagrożeniami, i

również takich, którzy znają je i sobie w życiu radzą. Straszenie

zabja wiarygodność, a rzetelnej informacji tak brakuje.

Skrajnie represyjny charakter Ustawy, skoncentrowany na

karach, przyniósł zastój w lecznictwie, zażywających jakby

skazuje się na bycie tzw. „ćpunami”; ignoruje się ilozoię

‘harm reduction’ (redukcja szkód, zdrowotnych i społecznych;

nawet jeśli abstynencja nie jest możliwa – ponieważ nie da

się stworzyć społeczeństwa abstynenckiego). Jak się często

zaznacza, bezmyślna polityka narkotykowa ma bardziej

katastrofalne skutki dla ludzi, niż sama obecność na świecie

tych substancji. Padł też m.in. przykład funkcjonariuszy

urządzających łapanki pod poradniami. Ludzi, którzy nikogo

innego nie skrzywdzili, umieszcza się

na oddziałach z zabójcami. „Ćpunem”

straszy się dzieci, żeby oddać go we

wszechwładzę funkcjonariuszy w

mundurach oraz funkcjonariuszy-

strażników moralności, którzy

wszystko wiedzą najlepiej.

I stniejące przepisy prawne dotyczące zatrzymania i

postępowania wobec osób podejrzanych o posiadanie

narkotyków w dostateczny sposób regulują tą materię.

Jednakże brak ich znajomości przez funkcjonariuszy

Policji lub ich błędna interpretacja może doprowadzić

sytuacji podobnych do opisanej poniżej.

W trakcie rutynowych działań funkcjonariusze Po-

licji wylegitymowali oraz dokonali kontroli osobistej

Mateusza K. Podczas kontroli policjanci ujawnili u nie-

go woreczek strunowy z zawartością białego proszku.

Proszek ten przebadali przy pomocy testera narkotyko-

wego typu Narko-2. Na podstawie jego wyniku poli-

cjanci stwierdzili obecność amfetaminy w zabezpieczo-

nym proszku, co stało się podstawą do przedstawienia

Mateuszowi K. zarzutu popełnienia przestępstwa z art.

62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii czyli

posiadania środków odurzających lub substancji psy-

chotropowych wbrew przepisom ustawy.

W toku całego postępowania przygotowawczego Ma-

teusz K. nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu,

wyjaśniając, iż znaleziony u niego proszek nie jest am-

fetaminą, ale sproszkowanym lekarstwem. Domagał

się powołania biegłego i laboratoryjnego przebadania

przedmiotowego proszku, mimo, że funkcjonariusze

Policji nie widzieli takiej potrzeby. Skutkiem stanowczej

postawy Mateusza K. było przebadanie proszku przez

Laboratorium Kryminalistyczne Komendy Wojewódz-

kiej Policji. Badanie nie wykazało obecności amfetami-

ny w proszku i potwierdziło wyjaśnienia Mateusza K.

Postępowanie przygotowawcze przeciwko Mateuszo-

wi K. zostało umorzone. ciąg dalszy na str. 3

Rozmowa ukazała wspólnotę

naszych celów. Aktywiści ze

Stowarzyszenia Wolne Konopie

(dawniej Kanaba) pytali o szanse

na depenalizację (zniesienie kar

za posiadanie na własny użytek),

apelowali o współpracę i poszukiwanie

konkretnych rozwiązań dla poprawy

sytuacji, którą zdiagnozowano.

Autor relacji zaznaczył, że potrzeba

nam więcej emocji: dialog tylko

intelektualny oddaje miejsce

przeciwnikom, co głośno wrzeszczą

„Łapaj dilera!” i „Zero tolerancji

dla ćpunów!”. Poseł Balicki i pani

dyrektor Global Drug Policy Program

zgodzili się; wyrazili też otwartość

i chęć pomocy, podkreślając, że

oddziaływanie na media i polityków,

ze strony osób zainteresowanych,

kolejnych organizacji społecznych, jest

rzeczą wprost kluczową. „Potrzeba

presji środowisk pozapolitycznych”.

Prof. Osiatyński wezwał do

organizowania się i konsekwentnej

walki z wykorzystaniem wszelkich

środków i instancji prawnych; tak on,

jak i Fundacja Helsińska (i nie tylko)

przyrzekają wspierać słuszną sprawę.

Wierzymy w mobilizację wszystkich,

Na kolejnych spotkaniach

mieliśmy okazję posłuchać i

porozmawiać m.in. z Kasią

Malinowską-Sempruch z OSI,

wybitnym konstytucjonalistą prof.

W. Osiatyńskim i terapeutką dr Ewą

Woydyłło, z p. Balickim, z dr ilozoii

i posłem na Sejm RP Januszem

Palikotem, z dziennikarzami,

księżmi, prowadzącymi terapie, trzeźwymi nałogowcami,

pedagogami, zaangażowanymi użytkownikami konopi, a także

członkami organizacji zrzeszających osoby uzależnione czy

ludźmi Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Także niedawne

sformowanie Polskiej Sieci ds. Polityki Narkotykowej napawa

optymizmem, widać bowiem perspektywę skuteczniejszego

niż dotychczas lobbingu na rzecz zmian. Podobnie myślący i

czujący jednoczą się.

Czy zobaczymy kiedykolwiek takie plakaty?

którym zależy.

Dorosły człowiek odpowiada sam przed sobą za swoje

wybory i żadne prześladowanie tego nie zmieni. Palił

gubernator Kalifornii (Schwarzenegger – tak, ten), palił

Clinton, palił i niewiele odważniejszy (na razie??) Tusk. My

nie godzimy się ani na maie, ani na przemoc państwową! Nie

chcemy się zestarzeć w zaścianku Europy. Prosimy wszystkich

zainteresowanych o dołączenie, o protesty, pisanie listów do

gazet, biur poselskich, wzywamy do zdecydowanej obrony

własnych praw w instytucjach karnych. Za poparcie pracującym

społecznie, organizatorom i gościom obecnym na spotkaniach

– dziękujemy.

Uczestnicy jednomyślnie i zdecydowanie krytykują stawianie

znaku równości między konsumentami i dilerami i opowiadają

się przeciwko więzieniom „za posiadanie na własny użytek”.

Podkreślano, że ludzie odurzali się od zawsze, najwięcej

szkód wywołują narodowe narkotyki, nikotyna i etanol, a

demonizowanie i ślepe wzorowanie się na nieskutecznych,

prohibicyjnych praktykach fundamentalistycznych kowbojów

trzeba zastąpić racjonalną edukacją. Dużo rozmawiano o

swojskich problemach powszechnego nadużywania alkoholu i

skrajnie trudnym losie dotkniętych heroinizmem. Jak wiadomo,

dla wielu wszyscy jesteśmy śmiecie, nasza sytuacja jest podobna;

można nas wykluczyć, pozbyć się. Tak tęgie głowy, jak i liczni

zwykli obywatele wiedzą jednak, że stosowanie środków,

których prawo zakazuje, nie czyni człowieka bezwartościowym.

Strach zabrania przełamać milczenie, a przecież powszechność

czyni to jednym z najważniejszych zagadnień życia naszego

społeczeństwa. (Na marginesie, jak przypomniał półżartem

pisarz Tomasz Piątek, syna Leppera złapano niedawno na

uprawie pola konopi; jemu jednak wystarczyło zaorać i nic

(Glutek, Redakcja - redakcja@splif.pl)

Jadąc do Holandii wstąp

do Coffeeshop Kronkel

Vlaamsegas 26-36

6511 HR Nijmegen

www.kronkel.nl

info@kronkel.nl

N EWS

k o N s e k w e N c j e

r e d a k c j a

news

Myślenie Magiczne

Celem niniejszej publikacji nie jest nakłanianie do zażywania

narkotyków. Nadużywanie marihuany może powodować

poważne szkody zdrowotne i społeczne. Doświadczenie

pokazuje jednak, że bez względu na status prawny zawsze

znajdą się ludzie gotowi z nią eksperymentować. Redakcja

Gazety Konopnej – SPLIFF dokłada wszelkich starań, by

obok publikowania informacji dotyczących wykorzystań

konopi, rozpowszechniać podstawowe fakty umożliwiające

redukcję szkód zdrowotnych, społecznych i prawnych,

które mogą powstać w wyniku jej stosowania. Jesteśmy

członkiem ENCOD – Europejskiej Koalicji dla Racjonalnych

i Efektywnych Polityk Narkotykowych oraz Deutsche Hanf

Verband (Niemiecki Związek Konopny).

wywiad z byłym ministrem z drowia markiem balickim

Splif: Panie Ministrze, powiedział Pan, że szanse na depenalizację są

obecnie niewielkie, jeżeli chodzi o projekt, który powstaje. Co stoi na

przeszkodzie? Co ten projekt ma zawierać, czy tylko nowe substancje?

M. Balicki: To jest właśnie nasz problem. I mamy nie tylko niedobre

prawo, bo ono nie ułatwia programów terapeutycznych zamiast kary, ale

również stosowanie tego prawa przez sądy, czy podejście prokuratury

jest jeszcze bardziej wykrzywiające to, co jest złe. Czyli gdybyśmy mieli

inne stosowanie prawa, może byłoby trochę lepiej, więc czeka nas duża

praca. Ale to nie jest jedyna dziedzina, bo to wszystko, co się wiąże z

życiem seksualnym też u nas jest daleko odstające od standardów

amerykańskich czy europejskich; ostatnie podejście do ograniczania

pedoilii czy złych skutków pedoilii, to też pokazało, jak bardzo jeszcze

jesteśmy w początkach demokracji; neutralność światopoglądowa

państwa, ten termin też u nas praktycznie nie funkcjonuje poza zapisem

konstytucyjnym, bo w życiu mamy zupełnie inną praktykę. Więc jedyne,

co trzeba robić, to działać, na rzecz zmiany, działać bardziej aktywnie.

Marek Balicki: Jaki projekt będzie,

zobaczymy, jest przygotowywany pod

egidą Ministerstwa Sprawiedliwości, z

pewnością nie tylko depenalizacja jest

potrzebna. Także w przypadku innych

przestępstw związanych z narkotykami,

zamiast kary, możliwość wejścia w

programy terapeutyczne. A dlaczego

uważam, że depenalizacja będzie

trudna, ponieważ większość polityków

opiera się na zasadzie „narkotyki to

wróg, z tym wrogiem trzeba walczyć, i

to walczyć aż do ostatniego żołnierza!”,

no i w związku z tym mamy takie skutki.

Ale to, czego mi brakuje, zbyt mała presja

wywierana jest na polityków, na media,

ludzi pracujących w mediach, żeby wreszcie zacząć mówić o faktach, a

nie mitach czy o jakimś magicznym myśleniu. Bo obecne ustawodawstwo

jest oparte na myśleniu magicznym, a nie racjonalnym. Kiedy kilkanaście

tygodni temu wybuchła sprawa, że ja podpisałem list popierający

depenalizację, i rozmawiałem wówczas z wieloma dziennikarzami, to

w prywatnych rozmowach wszyscy się utożsamiali z tym stanowiskiem,

które ja mówiłem, że nie tylko depenalizacja; w ogóle kryminalizacja

zachowań związanych z narkotykami nie ma racjonalnych podstaw.

Potem jak włączyliśmy telewizory czy jak czytaliśmy gazety, to to, co

było tam zawarte, było diametralnie inne. Więc nie poddawajmy się temu

nurtowi dominującemu, że narkotyk to jest jakieś ciemne zło, szatan i w

związku z tym należy go zniszczyć do końca, no to jest niewykonalne.

Spliff – Gazeta Konopna to periodyk wydawany w Berlinie dla

Polaków żyjących na terenie Unii Europejskiej.

Wydawca nie odpowiada za treść zamieszczanych reklam.

Gazeta dla osób powyżej 18 lat.

Splif: Czy przedstawiciele tzw. elity uważają za słuszne rozgraniczanie

tzw. narkotyków na miękkie i twarde? I czy ktokolwiek w świecie

medycznym [poseł Balicki jest psychiatrą] jest świadomy olbrzymiego

potencjału cannabis dla terapii wielu bardzo groźnych, bardzo

powszechnych chorób?

Stopka redakcyjna

Wydawca:

Eurolistek LTD.

Dunkerstr. 70

10437 Berlin

M. Balicki: Myślę, że świadomość tego chyba jest, zresztą prof.

Kozakiewicz, który był Marszałkiem Sejmu, dość często się na ten temat

wypowiadał.

mail: biuro@spliff.pl

mail: redakcja@spliif.pl

tel: 0049 30 44793285

Splif: Ale to było kiedyś...

M. Balicki: ...już kilkanaście lat temu. Ale w ostatnich latach też trochę

informacji było, może w sposób niewystarczający. Natomiast, co zrobić,

żeby ludzie byli mądrzy [uśmiech]... pracować nad nimi. Ja myślę, że

najbardziej racjonalne działanie, to nie tyle podział na miękkie i twarde,

ile zastanawianie się, czy poszukanie, w którym miejscu powinno

zakończyć się oddziaływanie prawa karnego. Bo z kryminalizacji tego

chrzanu mamy mnóstwo szkód, powstanie wielkiej, zorganizowanej

przestępczości, nie tylko jak w przypadku [prohibicji] alkoholu, ale

narkotyków w szczególności, wielki czarny biznes, dobrze prosperujący.

Można założyć, że całkowita dekryminalizacja zlikwidowałaby, albo

ograniczyła przestępczość, wtedy nasze społeczeństwo byłoby lepiej

zorganizowane. Tylko nie wiem, czy na to dzisiaj „jest pogoda”.

Zacznjmy od depenalizacji.

Reklama:

UE – (emmi@spliff.pl)

Polska – (reklama@spliff.pl)

Redaktor:

Wojciech Skura (wojtek@spliff.pl)

Spliff: Jeśli chodzi o tzw. narkotyki, i ich działanie, można

powiedzieć, że media straszą wyborców, politycy boją się mediów,

boją się wyborców, media się boją polityków, to jest jakiś zaklęty krąg,

mimo, że wielu polityków na pewno, a większość dziennikarzy, jak

Pan powiedział, jest świadomych sytuacji, świadomych racjonalnych

argumentów. [ktoś obok: sami biorą pewno. MB kiwa głową] Kto się

ma teraz pierwszy wyłamać??

Korekta:

Prorok, Marcin Glutek, toudy

Koordynator:

Tomasz Obara (gota@spliff.pl)

M. Balicki : [śmiech] Zawsze się ktoś wyłamuje, ale brak tego, o

czym dziś mówiliśmy. A jak chodzi o dotarcie do emocji, potrzebne

są konkretne ludzkie historie. W ogóle struktury społeczeństwa

obywatelskiego są w Polsce bardzo słabe i stąd jest niewystarczająca

presja, żeby równoważyć te złe mechanizmy, które są immanentne

dla polityki, czy immanentne dla tak bardzo zmerkantylizowanych

mediów, jakie mamy w Polsce; czyli trzeba równoważyć złe

mechanizmy, które są po drugiej stronie, żeby przyciągnąć jak

najwięcej polityków i przedstawicieli mediów do tego racjonalnego

podejścia.

Splif : Czy są jakieś szanse na lobbing ze strony Parlamentu

Europejskiego, może ze strony Komisji Europejskiej? Jesteśmy Koreą

Północną Europy. To nie jest tak, że każdy złapany ze skrętem dostanie

te „zawiasy”, zupełnie tak nie jest. [MB kiwa głową] Szwecja jest chyba

najbardziej radykalna pod względem polityki narkotykowej, ale nawet

tam nie jest tak źle, jak u nas.

Współpraca:

Alex, BBR, Marcin Glutek (glutek@spliff.pl), Sławomir

Gołaszewski (audiomara@o2.pl), Zbigniew Jankowski,

JakAutomat, Robert Kania, Siouyoo (sioolyoo@spliff.pl)

Graika:

Tomasz S. Kruk (graik@spliff.pl)

M. Balicki : Było tak jeszcze kilkanaście lat temu, że Szwecja była bardziej

rygorystyczna w swoim ustawodawstwie, niż to, co my mamy teraz. To

pokazuje, że ciągle się cofamy. Kiedy inne kraje, nawet te, które miały

restrykcyjną politykę, szukają rozwiązań (dzisiaj rozmawialiśmy o

przykładzie Danii), my cofamy się w wielu obszarach, np. polityki

społecznej, mamy coraz gorsze państwo, ja sądzę, tak już sobie

„fantazjując”, że jest szansa, że dojdziemy do jakiegoś punktu, gdzie

zaczniemy odwrót od tej polityki cofania się. I niech ten punkt nadejdzie

jak najszybciej.

Foto:

Internet, toudy, redakcja Spliff & Hanf Journal & Konoptikum

Spliff: Bardzo podobnie, ale jednak dużo lepiej, jest w Szwecji,

a nawet – jeśli wyciągnąć jakąś średnią ze stanów USA, które są

naszym „wzorem niedościgłym” w większości aspektów... tam

jest jednak lepiej. W Szwecji co prawda można za samo „bycie pod

wpływem” zostać zawiniętym, mówiąc kolokwialnie; pozbawionym

prawa jazdy... ale możliwości odbycia terapii, a nie kary pozbawienia

wolności są dużo większe. W USA około 1/4 stanów ma dość szeroko

(jak na to porównanie) zakrojoną depenalizację.

Dystrybucja:

biuro@spliff.pl

Druk:

Union Druckerei Weihmar GmbH

[rozmawiał Glutman]

Alicja Kępka

(ciąg dalszy z 1 strony)

Justyna Lewandowska

W przypadku osób posiadających narkotyki lub mogących

przebywać pod ich działaniem należy obligatoryjnie wykonać

badania lekarskie przed ich osadzeniem w Policyjnej

Izbie Zatrzymań. Postępowanie to uregulowane zostało

rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji

z 21 czerwca 2002 roku w sprawie badań lekarskich osób

zatrzymanych przez Policję, zgodnie z którym osobie zatrzymanej

przez Policję udziela się niezwłocznie pierwszej pomocy medycznej

lub poddaje niezbędnym badaniom lekarskim w

przypadku, gdy osoba ta znajduje się w

stanie zagrażającym życiu lub zdrowiu, w

szczególności gdy osoba ta:

1) ma widoczne obrażenia ciała lub

utraciła przytomność,

2) oświadcza, że cierpi na schorzenia

wymagające stałego lub okresowego

leczenia,

3) żąda udzielenia jej pierwszej

pomocy medycznej i przeprowadzenia

niezbędnych badań lekarskich.

Pomocy tej udziela się również, gdy

z posiadanych przez Policję informacji

lub okoliczności zatrzymania

wynika, że osoba zatrzymana może

być chora na choroby zakaźne.

W omawianym powyżej przypadku wstępny wynik testu

narkotykowego nigdy nie będzie takim dowodem (ma on

jedynie wartość informacyjną). Może nim być jedynie opinia

biegłego wydana na podstawie przeprowadzonych badań

laboratoryjnych.

Opisana sytuacja

pokazuje jak ważna

jest znajomość prawa

i obowiązujących

procedur oraz

konieczność domagania

się od funkcjonariuszy

organów ścigania ich

przestrzegania.

Nieza-

mie-

Przedstawienie osobie zatrzymanej zarzutu popełnienia

przestępstwa zmienia jej sytuację procesową. W momencie

wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów uzyskuje

ona status podejrzanego, zyskując procesowe uprawnienia

chroniące jego interesy, ale także i obowiązki jakie kodeks

nakłada na podejrzanego. Przed przystąpieniem

do pierwszego przesłuchania podejrzanego

otrzymuje on obligatoryjnie pisemne

pouczenie o prawach i obowiązkach

podejrzanego. Podejrzany

może m.in.:

domagać się

przeprowadzenia

określonego

dowodu (art.

167 kpk), składać

w y j a ś n i e n i a ,

odmówić odpowiedzi

na poszczególne

pytania, odmówić

składania wyjaśnień

(art. 175 § 1 kpk), żądać

dopuszczenia do udziału w

czynnościach postępowania

(art. 317 § 1 kpk), żądać

przesłuchania go z udziałem

ustanowionego obrońcy (art.

301 kpk), złożyć wniosek o

końcowe zaznajomienie się z

materiałami postępowania (art.

321 kpk).

rzoNe

Celem dalszej

części artykułu jest

przedstawienie

modelowego trybu

p o s t ę p o w a n i a

funkcjonariuszy Policji

w podobnych sytuacjach

w oparciu o przepisy

obowiązującego prawa.

koNse-

kweN-

Konstytucja w

artykule 7 gwarantuje,

że ograny państwa

mogą działać jedynie na

podstawie i w granicach

prawa. W ten sposób

określone zostały

granice, w których

ograny państwa mogą i

powinny działać, a więc

wszystkie ich działania

muszą mieścić się w

ramach obowiązujących

przepisów np. kodeksu

postępowania karnego

czy administracyjnego.

Artykuł ten przyznaje

obywatelowi prawo

domagania się podania

podstawy prawej,

w oparciu o którą

podjęto lub zaniechano

podjęcia konkretnych

działań. Z uwagi zaś

na szczególną pozycję

jaką w hierarchii aktów

prawnych zajmuje Konstytucja określana jako „najwyższe prawo

Rzeczypospolitej”, jednostka może powoływać się bezpośrednio

na jej

posia-

W przypadku ustania

przyczyn zatrzymania kodeks

postępowania karnego w art.

248 nakazuje natychmiastowe

zwolnienie osoby zatrzymanej.

Zwolnienie nie może jednak

nastąpić później niż po

upływie 48 godzin od

zatrzymania. Zatrzymanie

przekraczające okres 48

godzin jest możliwe

pod warunkiem

przedstawienia osobie

zatrzymanej zarzutu

popełnienia przestępstwa

i oddania jej do dyspozycji

sądu wraz z wnioskiem prokuratora

o zastosowanie w stosunku do niej środka

zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Sąd w ciągu 24 godzin od przekazania zobowiązany jest

podjąć decyzję o tymczasowym aresztowaniu. Jeżeli w ciągu

tego okresu postanowienie o zastosowaniu przedmiotowego

środka zapobiegawczego nie zostanie doręczone podejrzanemu

należy go natychmiast zwolnić. Zwolnienie zatrzymanego

przed upływem 48 godzin może także nastąpić na polecenie

prokuratora np. w przypadku braku podstaw do złożenie

wniosku w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub

sądu w przypadku uwzględnienia przez sąd zażalenia na

zatrzymanie. Zatrzymany w stosunku do którego brak było

podstaw do zastosowania tymczasowego aresztowania może

zostać zwolniony przy zastosowaniu środka zapobiegawczego

łagodniejszego rodzaju np. poręczenia majątkowego czy dozoru

Policji.

daNia

sub-

staNcji

Jeżeli zgromadzony w sprawie

materiał dowody nie daje podstaw

do sporządzenia w stosunku do

osoby podejrzanej aktu oskarżenia,

organ procesowy umarza postępowanie

przeciwko podejrzanemu. Jeśli jednak

materiał dowodowy wskazuje na

sprawstwo konkretnej osoby i nie zachodzą

wątpliwości co do okoliczności popełnienia

przestępstwa prokurator może z oskarżonym

uzgodnić karę lub środek karny i uzgodnienia te umieścić w

akcie oskarżenia w formie wniosku o dobrowolnym poddaniu

się karze. Jeśli sąd uwzględni ten wniosek wydaje wyrok na

posiedzeniu bez przeprowadzania postępowania dowodowego.

Stosując tą instytucje sąd ma możliwość zastosowania

nadzwyczajnego złagodzenia kary, warunkowego zawieszenia

kary albo orzeczenia wyłącznie środka karnego.

postanowienia.

Bardzo ważnym zapisem Konstytucji, z punktu widzenia osoby

zatrzymanej przez Policję, jest artykuł 41 dotyczący nietykalności

osobistej jednostki i jej wolności. Zgodnie z jego brzmieniem

nikt nie może być pozbawiony wolności, ograniczony w jej

korzystaniu inaczej niż na warunkach przewidzianych w ustawie.

Ponadto artykuł 41 ust. 3 Konstytucji stwierdza wprost, iż „Każdy

zatrzymany powinien być niezwłocznie i w sposób zrozumiały

dla niego poinformowany o przyczynach zatrzymania. Powinien

on być w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przekazany do

dyspozycji sądu. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu

24 godzin od przekazania do dyspozycji sądu nie zostanie mu

doręczone postanowienie sądu o tymczasowym aresztowaniu

wraz z przedstawionymi zarzutami.”

Na koniec warto dodać kilka słów odnośnie testów policyjnych

służących do badania substancji, które mogą być narkotykami.

Przede wszystkim istnieje kilka rodzajów takich testów.

Każdy z nich posiada swoją własną instrukcję obsługi, która

powinna być bezwzględnie przestrzegana. W przeciwnym

przypadku dochodzi do tzw. zafałszowania wyniku testu.

Zatem po włożeniu podejrzanej substancji do testera, jego wynik

trzeba sprawdzić po upływie czasu wskazanego w instrukcji

obsługi. Nie może być to czas krótszy czy dłuższy. Należy

również pamiętać o tym, że wiele substancji, których posiadanie

czy zażywanie nie jest przez prawo zakazane, może dawać taki

sam wynik jak narkotyki, np. badanie cukru przy użyciu testu

na obecność TNC po kilkudziesięciu sekundach stosowania da

wynik pozytywny. Dlatego do wyniku testu trzeba podchodzić

bardzo ostrożnie, nie ferować zbyt pochopnych wniosków

i pamiętać, że wynik testu wskazuje jedynie na to, że dana

substancja może być narkotykiem, ale wcale nie musi. O tym

zadecydować może jedynie laboratoryjne badanie substancji.

Wyniku testu nie można traktować jako dowodu. Jest nim

jedynie opinia wydana prze biegłego.

Wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutu popełnienia

przestępstwa powoduje, że od tej chwili postępowanie

przygotowawcze prowadzone dotychczas jedynie w sprawie

podejrzenia popełnienia przestępstwa zostaje skierowane

przeciwko imiennie określonej osobie. Zgodnie z brzmieniem art.

313 kpk przedstawienie konkretnej osobie zarzutu popełnienia

przestępstwa możliwe jest w przypadku istnienia uzasadnionego

w sposób dostateczny podejrzenia popełnienia przez nią

zarzucanego jej czynu. Podstawę wydania postanowienia o

przedstawieniu zarzutu stanowi ujawniony i w procesowy

sposób zabezpieczony materiał dowodowy. Przedmiotem

dowodu są przede wszystkim fakty, których potwierdzeniem

mogą być zeznania świadków, pokrzywdzonych, opinie

biegłych. W przypadku zabezpieczenia podejrzanej substancji

dozwolone jest przeprowadzenie wstępnej weryikacji przy

pomocy testera narkotykowego. Z przeprowadzenia tej

czynności funkcjonariusz Policji sporządza protokół, który w

przypadku wyniku pozytywnego, może jedynie być podstawą

do stwierdzenia, że w badanej substancji prawdopodobnie

znajduje się narkotyk. To prawdopodobieństwo może stanowić

podstawę do zatrzymania osoby, ale jest już niewystarczające

do przedstawienia jej zarzutu popełnienia przestępstwa

określonego w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutu musi opierać

się na dowodach pewnych i w sposób procesowy należycie

potwierdzonych.

Chociaż jak wyżej wspomniano poszczególne postanowienia

Konstytucji, w szczególności dotyczące regulacji w zakresie

wolności, praw i obowiązków człowieka i obywatela na podstawie

artykułu 8 ust. 2 Konstytucji stosowane są bezpośrednio, to

kompetencje organów, zasady postępowania oraz szczegółowy

tryb postępowania w określonych sytuacjach określają normy

prawne zawarte w ustawach oraz rozporządzeniach wydanych

na ich podstawie.

Zgodnie z art.15 ust. 1 ustawy o Policji, funkcjonariusze

Policji wykonując czynności operacyjno-rozpoznawcze,

dochodzeniowo-śledcze i administracyjno-porządkowe mają

m. in. prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich

tożsamości, zatrzymywania osób (w trybie i przypadkach

określonych w przepisach kodeksu postępowania karnego i

innych ustaw), przeszukiwania osób i pomieszczeń (w trybie i

przypadkach określonych w przepisach kodeksu postępowania

karnego i innych ustaw), dokonywania kontroli osobistej, a

także przeglądania zawartości bagaży i sprawdzania ładunku w

portach i na dworcach oraz w środkach transportu lądowego,

powietrznego i wodnego, w razie istnienia uzasadnionego

podejrzenia popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary.

Szczegółowy tryb postępowania w wymienionych powyżej

sytuacjach określają postanowienia zawarte w rozporządzeniu

Rady Ministrów z dnia 26 lipca 2005 roku w sprawie sposobu

postępowania przy wykonywaniu niektórych uprawnień

policjantów. Zgodnie z nim policjant przystępując do wykonania

czynności służbowych zobowiązany jest do podania imienia,

nazwiska oraz stopnia służbowego w sposób umożliwiający

odnotowanie tych danych, a także podstawę prawną i przyczynę

podjęcia czynności służbowej. Osoba w stosunku do której

podjęte zostały przedmiotowe czynności ma prawo złożenia

zażalenia do właściwego miejscowo prokuratora na sposób ich

przeprowadzenia. O prawie tym funkcjonariusz Policji powinien

poinformować osobę po zakończeniu wykonywania czynności

służbowych.

Alicja Kępka – ukończyła Wydział Prawa i Administracji UW.

Obecnie jest asesorem prokuratorskim w Prokuraturze Rejonowej

Warszawa Wola.

Justyna Lewandowska – ukończyła Wydział Prawa i Administracji

UW oraz aplikację prokuratorską w Warszawie. Obecnie jest

koordynatorem programu „Prawa Człowieka na Rzecz Redukcji Szkód”

w Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

Jeżeli w wyniku przeprowadzonych czynności służbowych

policjanci stwierdzą, iż istnieje uzasadnione przypuszczenie,

że osoba popełniła przestępstwo, dokonują oni zatrzymania tej

osoby. Uzasadnione przypuszczenie, że dana osoba popełniła

przestępstwo uzasadniające jej zatrzymanie w trybie art. 244

§ 1 k.p.k., musi być oparte na konkretnych dowodach, które

wprawdzie nie muszą w sposób jednoznaczny wskazywać

na sprawstwo zatrzymanego, jednakże powinny chociaż

uprawdopodobniać takie stanowisko organów ścigania. Dla

prawidłowości wykonania zatrzymania procesowego niezbędne

jest także spełnienie dodatkowych warunków, o których mowa

w § 1 art. 244 kpk czyli „zajścia obawy ucieczki lub ukrycia

się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie

możność ustalenia jej tożsamości (...)”. Kodeks postępowania

karnego w § 2 art. 244 przyznaje osobie zatrzymanej prawo

do natychmiastowego otrzymania informacji o przyczynach

zatrzymania z uwzględnieniem podstawy faktycznej i prawnej,

rodzaju i kwaliikacji prawnej przestępstwa, o którego popełnienie

osoba zatrzymana jest podejrzewana. Zatrzymanego należy także

poinformować o przysługujących mu prawach oraz wysłuchać,

co jednakże nie może naruszać jego praw, w szczególności braku

obowiązku dowodzenia swej niewinności. Na podstawie art.

244 § 3 kpk osobie zatrzymanej przysługuje prawo do złożenia

w protokole zatrzymania oświadczenia dotyczącego m.in.

stanu zdrowia, powiadomienia osób najbliższych, konieczności

przeprowadzenia badania lekarskiego.

cje

news

Medyczny punkt widzenia

leczenie Konopne w USa

J ednym z Ojców Założycieli dla lecznictwa konopnego był

Robert C. Randall. Człowiek ten w 1976 r. dokonał niemożli-

wego – przekonał Sąd Federalny Washington D.C., że zaży-

wanie cannabis jest dla niego ni mniej, ni więcej, jak medycz-

ną koniecznością. Od lat młodzieńczych cierpiał na jaskrę i

w początkach lat siedemdziesiątych usłyszał od lekarzy, że

straci wzrok w ciągu kilku lat. Nie stracił go do śmierci w

‘01. Uprawiał i stosował cannabis; podczas procesu poddał

się serii drobiazgowych testów, które potwierdziły, że żaden

inny lek nie jest w stanie ocalić mu wzroku, jak tylko ten nie-

legalny narkotyk. Potem to władze mu go dostarczały. Dwa

lata później wstrzymały dostawy, a Randall wytoczył im pro-

ces. Zwyciężył. W ‘81 r. wraz z żoną Alice założył Alliance for

Cannabis Therapeutics, by walczyć o legalizację

konopi w medycynie.

Kiedy w ‘91 r. Randall starał się o objęcie lu-

dzi cierpiących na AIDS programem dystrybucji

legalnej cannabis, George H. W. Bush (senior) za-

mknął dostęp do owego programu. Obejmował

on wówczas 13 osób, z czego do dziś „rządową

marjuanę” otrzymuje siedem. Rząd Busha junio-

ra wezwał do wznowienia przyjęć jeden z pierw-

szych pacjentów, I. Rosenfeld, cierpiący na tumo-

ry kości – bezskutecznie. Upór władz centralnych

powinien dać nam wiele do myślenia.

sił, że możesz iść do cywila na własną prośbę, z powodu cho-

roby psychicznej, ale chory psychicznie nie może sądzić, że

nie jest zdrowy, więc składając prośbę udowadniałeś, że nic

ci nie jest.

nieujawnionej tożsamości pozwało rząd żądając umownej,

deklaratywnej rekompensaty za naruszanie ich praw, twier-

dząc, że Controlled Substances Act jest niekonstytucyjny w

odniesieniu do ich przypadku. W 2002 r. przegrali. Swojej ra-

dości z wyroku nie omieszkało ogłosić działające w ramach

ONZ International Narcotics Control Board.

Sztandarowym przykładem polityki paradoksów jest

pierwszy „oświecony stan”, w 1996 r. częściowo uzdrowio-

ny głosami 55,6% wyborców za tzw. Proposition 215, inaczej

California’s Compassionate Use Act (co w tłumaczeniu za-

brzmiałoby dość dziwnie, np. Kalifornjskie „Współczujące”

lub „Litościwe” Prawo do Używania). Dziś w LA stoją słynne

automaty sprzedające (słono) „oicjalną trawę”. Cóż, wiedzą,

jak dobrze zarobić, a pacjenci są poddawani upokarzającym

procedurom niczym terroryści – oprócz kart chipowych ze

Do dziś swoje prawa pacjenci wywalczyli w 13 stanach.

Czternasty i piętnasty, Maryland i Arizona, w ‘03 r. ograni-

czyły wysokość maksymalnej sankcji do grzywny 100$, jeśli

aresztowany dowiedzie „medycznej konieczności” zażywa-

nia w sądzie. Niemal wszystkie z nich to Zachód USA. W re-

ferendum przegrał tylko jeden, Południowa Dakota w ‘06 r.

(stosunkiem głosów 48:52%, planuje zresztą dalsze starania).

Obecnie niemal 25% ludności USA ma prawo do te-

rapii konopnej w razie groźnej choroby.

Stany, w których uregulowano medyczne uży-

wanie konopi, to: Kalifornia, Oregon, Washington

D.C., Alaska, Maine, Hawaje, Newada, Kolorado,

Vermont, Montana, Rhode Island, Nowy Meksyk

(oraz w zeszłym miesiącu Michigan).

Choroby szeroko leczone konopią to: AIDS/HIV

i nowotwory oraz wyniszczenie nowotworowe or-

ganizmu zwane kacheksją, stwardnienie rozsiane,

dokuczliwe mdłości, jaskra, ostre, chroniczne bóle.

Wyjątki: w Montanie nie wolno leczyć AIDS/HIV,

nowotworów, jaskry; w Kalifornii jaskry i wymio-

tów; w Nowym Meksyku wymiotów, kacheksji,

chronicznego bólu; stwardnienia rozsianego w Ne-

wadzie, wymiotów także w Rhode Island, jaskry

również w Vermont, bólu w Maine.

Ponadto w większości wymienionych stanów do-

tyczy to również chorób ze spastycznością mięśni,

padaczki i chorób z atakami typu padaczkowego, w

kilku również choroby Crohna, Alzheimera, migren,

zapalenia wątroby typu C, anoreksji, a także urazów

rdzenia kręgowego z uporczywą spastycznością,

chronicznych zaburzeń pracy systemu nerwowego i

chorób zwyrodnieniowych stawów. Połowa stanów

przewiduje stosowanie także w innych przypadkach po osob-

nym rozpatrzeniu sprawy.

Na krótko przed śmiercią pierwszego oicjal-

nego pacjenta, który do ostatnich chwil życia nie

poddał się ślepocie, Sąd Najwyższy USA zdecy-

dował, że prawo nie przewiduje żadnych wy-

jątków dla konopi w służbie medycyny. W ewi-

dentnej sprzeczności z przeszłymi, ówczesnymi i

dzisiejszymi praktykami samych władz tego kra-

ju. Podstawą wyroku był kamień węgielny Wojny

z Narkotykami (War on Drugs), Controlled Sub-

stances Act z 1970 r. Proces był wynikiem jednej

z kilku inicjatyw w historii, wniósł go w ‘98 r.

kalifornjski dystrybutor konopi dla chorych, Oa-

kland Cannabis Buyers’ Cooperative (o specyice

samego Oakland wspominaliśmy również w Spliie#12).

zdjęciem muszą dać maszynie zdjąć odcisk palca i zeskano-

wać tęczówkę. Niektórzy z czytelników i postronnych obser-

watorów informują nas jednak, że nie jest tam trudno uzy-

skać zezwolenie. Proposition 215 wymaga „pisemnej bądź

ustnej rekomendacji” lekarza, że pacjent „odniesie korzyść

ze stosowania”. Ilość nie została określona. W ‘03 r. przyjęto

poprawkę, Senate Bill 420, ustanawiając limit dla pacjenta i/

lub jego opiekuna na osiem uncji (ok. 228 g) suszu i/lub sześć

dojrzałych bądź dwanaście niedojrzałych roślin, jednocześnie

dopuszczając podwyższenie limitu przez lekarza lub władze

lokalne niższego szczebla, a także dopuszczając możliwość

uprawy i dystrybucji zbiorowej. Tylko około połowa okręgów

w Kalifornii skorzystała z nowych praw.

Kilka lat po inauguracji aktu nastąpiło większe zwarcie

na styku legislacji stanowej i federalnej. Sytuacja była bardzo

skomplikowana, ale przedstawmy ją w skrócie. Angel Raich,

cierpiąca na chroniczne bóle i kurcze mięśni wokół kręgosłu-

pa wiele lat od wypadku samochodowego, uprawiała canna-

bis. Jej lekarz zeznał, że pozbawienie jej konopi może dopro-

wadzić do śmierci i nasili ból. DEA zniszczyło sześć roślin.

Raich, Diane Monson z innego miasta oraz 2 opiekunów o

Mimo prawa federalnego liczne stany dopuszczają uprawę

i stosowanie konopi ze względu na stan zdrowia, z pewnymi

ograniczeniami. Połowa w wyniku referendów. Prawo stano-

we stoi niżej, ale pech oskarżenia nie spotyka wielu. Jednak

„nikt nie spodziewa się Hiszpańskiej Inkwizycji”, o czym za

chwilę. Na straży porządku stoi oczywiście wszechpotężna

Drug Enforcement Administration oraz nieco mniej nieugięta

Federal Drug Administration, odpowiedzialna nie tyle za tzw.

drugs-narkotyki, ale (o ironio) za drugs-leki. Trzeba jednak

pamiętać, w ‘88 r. Francis L. Young z DEA publicznie stwier-

dził, że cannabis jest jednym z najbezpieczniejszych znanych

środków terapeutycznych. Niedawno FDA zaaprobowała

przynajmniej pewne badania naukowe, jednak swojej licencji

odmówiła DEA. Controlled Substances Act klasyikuje canna-

bis w grupie pierwszej, najbardziej śmiercionośnych narkoty-

ków bez jakiejkolwiek wartości medycznej. Próby reklasyika-

cji z ‘72, ‘95 i ‘02 r. nie powiodły się. Petycje były odrzucane.

Cannabis nie doczekało się pełnych i wyczerpujących testów

medycznych. Nie może być reklasyikowane. Paragraf 22 gło-

Fala daleko posuniętej depenalizacji przetoczyła się przez

te same (mniej więcej) stany na ogół lata, a nawet dekady

wcześniej niż akceptacja zdobyczy medycyny. Co może suge-

rować, że rządy bardziej niż epidemii niosącego jakoby śmierć

uzależnienia boją się prawdy o absurdzie i nieludzkiej nie-

sprawiedliwości prohibicji.

Od 2007 r. swoje specjalne regulacje wprowadza Nowy

Meksyk. Jedną z nich był Senate Bill 523, „Lynn and Erin

Compassionate Use Act”. Obejmują one głównie śmiertelnie

chorych, ludzi z urazami rdzenia kręgowego z uporczywą

spastycznością, chorych na padaczkę, stwardnienie rozsiane,

HIV/AIDS, nowotwory, jaskrę, przy udokumentowaniu; także

ich opiekunów. Zapowiedziano szerokie konsultacje. Zainte-

resowani mieli składać podania do Departamentu Zdrowia

i otrzymywać identyikatory. Ciężar licencjonowania i kon-

cesjonowania producentów i dystrybutorów „trawki” miały

wziąć na siebie władze. To wyjątek, co potwierdza, że rzą-

dom łatwiej jest zdekryminalizować uprawy niż zapewnić lek

własnym obywatelom wbrew polityce demonizacji cannabis.

Na razie limit wyznaczono na cztery rośliny dorosłe, cztery

młode sadzonki, sześć uncji (ok. 171 g).

Podczas referendum prezydenckiego 04.11.2008 mieszkań-

cy Michigan miażdzącą większością głosów zdecydowali o

rychłym wprowadzeniu podobnego programu; ciekawostką

jest fakt, że na razie lekarze nie będą decydować, czy należy

komuś na konopię zezwolić. Na leczenie konopią oddawali

głosy także obywatele kilku miast na terenie całego kraju.

Depenalizację dla użytkowników rekreacyjnych wprowadził

teraz także np. cały stan Massachusets (właściwie chodzi jed-

nak o zniesienie kar więzienia, będą studolarowe grzywny).

Poważne zmiany czekają też Hawaje.

ciąg dalszy na następnej stronie

news

Historia jednego przestępstwa

list do Redakcji

umorzenie postępowania. Od początku wiedziałem, ze umorzą.

Wiedziałem to od pani detektyw. Machina biurokratyczna musi jednak

swoje koło zatoczyć.

Wracam do wyliczeń. Razem wychodzi co najmniej 6,5 godziny pracy

funkcjonariuszy państwowych różnego szczebla (grubo zaniżyłem te

wyliczenia, ale nie lubię sobie sztucznie statystyk poprawiać...). W jakiej

sprawie? 0,072 grama marihuany (raz jeszcze przypomnę: 2 złote 16

groszy).

Nasze państwo toczy rak. Publiczne środki są marnotrawione na

wiele sposobów. Wielu obywateli do białej gorączki doprowadzają

transmisje obrad komisji śledczych i inne przykłady duszenia się

aparatu państwowego we własnym cierpkim sosie. Moja sprawa jest

kolejną malutką kroplą goryczy w tej miksturze. Policja trzepie kieszenie

zatrzymanych na chodniku dwudziestolatków licząc na poprawienie

statystyk wykrywalności przestępstw. Przestępstwo jest przestępstwem -

czy jest nim posiadanie ćwierć grama trawy, czy pobicie. Nie wykryjemy

dwóch pobić, to znajdziemy czterech luzaczków z marychą w kieszeni.

Wyjdzie, że nie wykrywamy tylko 1/3 przestępstw.

Chcecie grać według takich reguł? To grajcie uczciwie panowie

Policjanci. Mówiła o tym ostatnio Barbara Nowacka z Federacji Młodych

UP. 25 tysięcy studentów w Warszawie przyznaje się do używania

marihuany. Ilu wy łapiecie? Te liczby powinny zaniżać wasze statystyki,

a nie je poprawiać. Schizofrenia.

Wykrywalność handlu narkotykami w 2002 roku wzrosła zaledwie

o 13 procent w stosunku do roku 1999. W tym samym czasie liczba

zatrzymanych drobnych posiadaczy narkotyków wzrosła o 631 procent.

(Cytuję za artykułem prof. Wiktora Osiatyńskiego opublikowanym

w Rzeczpospolitej, nr 34/2005). Policja biega za rzeczonymi luzakami,

podczas gdy prawdziwe skurczybyki czują się dobrze i z poważną miną

wciągają w nałóg coraz młodsze dzieci. Ostatnio na podwórku zaczepiła

mnie 16-latka (wiem, wiem, 12-latki też sięgają po dragi) i spytała wprost,

czy mogę jej załatwić jakieś narkotyki. Powiedziałem jej takoż wprost,

żeby poczekała jeszcze cztery lata i wtedy się nad tym zastanowiła. I co z

tego? Pewnie bez problemu znalazła kogoś, kto bez skrupułów zaopatrzył

ją w to i owo. Na osiedlach chłopaczki zupełnie nieświadome niczego

palą skuny umoczone w sodzie, piasku kwarcowym albo domestosie

i jadą po równi pochyłej. No bo skąd mają wiedzieć, że tego strzec się

należy? Nikt z nimi nie zamierza dyskutować. Bo i po co? Chwytamy za

pałę i łapaj przestępcę! Mi za to płacą, to moja praca. Jak panu będą za coś

płacić, to też będzie pan to robił. Nie, panie Robocop. Jeśli mają mi płacić

za wykazywanie się aktywnością w ikcyjnych działaniach, to nie będę

tego robił. Sensowną robotę wykonują ci wszyscy wspaniali pedagodzy,

którzy edukują i uświadamiają, a nie grożą palcem i aresztem. Do nich

powinny traić te pieniądze, które ulatniają się z budżetu z każdym

zatrzymaniem posiadacza śladowej ilości. i tak dalej i tak dalej... a prawo

i tak się nie zmieni.

M ój list jest z życia wziętym przykładem, który smiało mógłby

zostać użyty jako argument w podniesionej ostatnio debacie nt. projektu

nowej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii proponowanego przez

Ministerstwo.

Niedługo w Sądzie Rejonowym we Wrocławiu odbędzie się

posiedzenie w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania

przeciwko mojej osobie.

Moim przestępstwem jest posiadanie suszu roślinnego (po ludzku:

marihuany) o czarnorynkowej wartości równej 2,16 zł (przy cenie 30 zł za

gram tegoż). W dniu 4 listopada we Wrocławiu wbrew przepisom ustawy

posiadał środki odurzające w postaci 0,072 grama neto marihuany.

Spędziłem noc w Policyjnej Izbie Zatrzymań. Nie ja pierwszy i nie

ostatni. Nic niezwykłego. Ten pobyt to jednak dla mnie wielkie przeżycie.

Mógłbym wskazać kilka przykładów zachowań wobec mojej osoby

(zarówno ze strony służby więziennej, jak i policjantów), które wskazują

na brak poszanowania dla mojej godności osobistej. Uznaję jednak,

że drobne złośliwości, podnoszenie głosu na zatrzymanych, drwienie

z nich i grożenie umieszczeniem w jednej celi z takimi, których długo

popamiętasz są rutynowymi mechanizmami uzyskiwania przewagi nad

zatrzymanym.

Zastanowił mnie prosty i bezreleksyjny żywot pracowników policji i

więziennictwa. Wszyscy trzej funkcjonariusze, których pytałem tej nocy,

najpierw na komendzie, a potem w PIZ (strasznie mnie interesowało,

co oni o tym sądzą), czy nie żal im czasu na użeranie się ze studentem,

który miał w kieszeni woreczek zawierający zupełnie bezużyteczną ilość

narkotyku, odpowiadali to samo. Mi za to płacą, to moja praca. Jak panu

będą za coś płacić, to tez będzie pan to robił.

Tak, umieszczono mnie w Izbie Zatrzymań zgodnie z prawem. Jednak

nie to jest istotą mojego pytania. Pytania jak najbardziej retorycznego,

gdyż zapytuję o sens takiego działania. Czy mój nocleg w areszcie

przysłużył się czemukolwiek, poza uskutecznieniem represji? Czyżby

chodziło o powstrzymanie mnie przed ukryciem się przed organem

ścigania? Czy naprawdę ktoś wierzył, ze będę ukrywać się z powodu

siedmiu setnych grama marihuany?

Gdy w środku nocy, zmęczony już kilkugodzinnym spisywaniem

protokołu i następnie spaniem na posadzce w celi Komendy Policji,

znalazłem się w Policyjnej Izbie Zatrzymań, byłem świadkiem rozmowy

telefonicznej. Dyżurujący oicer powiedział do słuchawki, że nie ma

więcej miejsc w Izbie i więcej zatrzymanych już dziś nie przyjmie.

Nie wiem, dla kogo brakło miejsca tej nocy w PIZ-ie. Być może dla

jakiegoś prawdziwego przestępcy (przepraszam, że osobiście nie czuję

się prawdziwym przestępcą). Wiem natomiast, że zatrzymano na noc

obywatela, który po raz pierwszy złamał prawo (przy czym społeczna

szkodliwość czynu tego obywatela - że posłużę się słowami prokuratora

- nie była znaczna) i który z pewnością stawiłby się na komendzie na

przesłuchanie w wyznaczonym terminie.

Czy nasz biedny kraj stać na takie ekstrawagancje? Płacimy

funkcjonariuszom z nadzieją, że ich działalność przyniesie jakiś efekt,

że ich praca nie będzie tylko jałowym trawieniem publicznych środków.

Tymczasem..?

Przeprowadziłem małe wyliczenie.

# Co najmniej 2 godziny pracy funkcjonariusza policji zajęło

szczegółowe spisanie protokołu zatrzymania i tym podobnych

papierów

# Z Komendy Policji do PIZ przewoziło mnie dwóch funkcjonariuszy

policji (2*pół godziny pracy każdego z policjantów). By rozwiać

ewentualne wątpliwości: byłem JEDYNYM transportowanym

zatrzymanym.

# Następnego dnia przesłuchanie przez panią detektyw i spisanie

kolejnych zeznań, protokołów etc. zajęło znowu ok. 1,5 godziny pracy

opłacanego z podatków świetnego fachowca (bo takie wrażenie sprawiła

na mnie pani detektyw).

# Wywiad środowiskowy - wizyta dzielnicowego w moim domu,

następnie moja wizyta w komendzie - kolejne pół godziny (na wywiad

środowiskowy złożyło się kilka pytań, na które wszystkie już wcześniej

odpowiadałem w trakcie przesłuchania, był chyba więc czynnością

zbędną)

# Rozpatrzenie mojej sprawy przez prokuratora, przebicie się przez

spisane dokumenty - to kolejne minuty i godziny. Nie potraię powiedzieć,

ile czasu zajęła pani prokurator ta sprawa. Godzinę? dwie? trzy? Ostrożnie

załóżmy, że to tylko godzina pracy urzędnika powołanego do ścigania

przestępstw. W końcu takich spraw prokurator ma dziesiątki i zapewne

stosuje się do jakichś ustalonych szablonów postępowania.

# Środowe posiedzenie sądu - mam nadzieję, że nie potrwa dłużej,

niż pół godziny. A co w mojej sprawie? Prokurator wnosi o warunkowe

(Dane autora do wiadomości redakcji)

ciąg dalszy z paprzedniej strony

W Kalifornii w ‘96 r. dokonał się pierwszy przełom od po-

czątku Wojny z Narkotykami. Rozpoczęło się od lokalnych

niewiążących referendów (79% „za” w ‘91 w San Francisco).

W kampanii udział wzięły tysiące aktywistów, wolontariu-

szy i lekarzy, a także ilantropów, np. George Soros. Zmiana

świadomości społecznej była m.in. rezultatem epidemii HIV w

latach 80-tych i licznych prześladowań ludzi chorych na raka

za terapię cannabis. Poparcie mediów było rezultatem takich

akcji, jak np. aresztowanie sześćdziesięcioletniej pielęgniarki za

dostarczenie tuzina ciastek haszyszowych na międzynarodo-

wą konferencję w sprawie AIDS. W debacie udział wzięli, po

przeciwnej stronie, niezliczeni przedstawiciele wymiaru spra-

wiedliwości (lub nie-sprawiedliwości), organizacji abstynen-

ckich, wrogo nastawiona była też wtedy większość polityków

i urzędników.

Już po wejściu Proposition 215 w życie nastąpiło mnóstwo

ataków DEA na Kalifornię, wymierzonych w dużej mierze

przeciw znanym postaciom z ruchu. Stosowane były różne me-

tody prawne, ostatnio w modzie jest koniskowanie mienia i

zastraszanie właścicieli wynajmujących nieruchomości oskar-

żonym. Najazdy nie cieszą się przychylnością opinii publicz-

nej, ale szczególnie za Busha nasiliły się. Wydawane wyroki są

często bardzo niskie, np. słynny grower „Ask Ed” Rosenthal,

zagrożony karą 10 lat więzienia, został skazany na 1 dzień.

Chociaż sędziowie komentując podobne sprawy nieraz wy-

rażają dosłownie wstyd za swoje instytucje, tym razem prze-

wodniczący nie dopuszczał obrony do głosu i powoływania

świadków, wpływał na skład i postawę przysięgłych oraz po-

pełnił inne przewinienia. Niski wyrok działacz zawdzięczał

oburzeniu ławników z powodu prób manipulacji nimi i nie-

dopuszczania ich do kluczowych informacji przemawiających

na korzyść oskarżonego. Na przebieg procesu oczywiście nie

omieszkali wpływać federalni, popierani przez prokuratora ge-

neralnego, będącego równocześnie ministrem sprawiedliwości

(general atorney).

Tymczasem administracja Busha, jak twierdzi, konsekwen-

tnie popiera poszerzanie autonomii prawnej stanów. Takie

podejście tradycyjnie wiąże się z pewną dozą wyrozumiałości

wobec południowych stanów tolerujących rasizm we własnych

społecznościach wbrew postawie waszyngtońskich rządów

– także Rosenthal miał pełne prawo oczekiwać niekaralności

ze względu na oicjalne poparcie swoich, kalifornjskich władz

(których przedstawicieli nie dosięgły przecież zarzuty udzia-

łu w zorganizowanej grupie przestępczej). Podczas gdy przy

lokalnym dopuszczeniu eutanazji w Oregonie nie sięgnięto

bynajmniej po tak drastyczne środki ze strony federalnego

aparatu prawnokarnego, przynoszący pomoc umierającym Ed

Rosenthal został postawiony pod pręgierz. Sformułowanie „eg-

zekucja władzy centralnej” nabrało nowego wymiaru.

Jak to czasem bywa, obronie udało się mimo wszystko po-

wołać na świadka przedstawiciela władz lokalnych, który po-

twierdził, że Ed dostarcza sadzonki dystrybutorom za ich apro-

batą. Również popularny republikański (!) gubernator tego

najludniejszego stanu Arnold Schwarzenegger jest przeciwni-

kiem prohibicji, jednak dość dyskretnym, jako polityk bardzo

wysokiej rangi: gdyby urodził się był obywatelem USA (stał

się nim po imigracji), byłby teraz kandydatem na prezydenta

(kwestie konstytucyjne). Zagadnięty publicznie w sprawie na-

grania z ‘77 r., na którym pali jointa, powiedział, że joint nie jest

narkotykiem.

Źródła:

NORML, en.wikipedia.org, google, FOX news (htp://www.fo-

xnews.com/story/0,2933,305797,00.html)

htp://writ.news.indlaw.com/colb/20030212.html

htp://www.rcreader.com/index.php?option=com_content&tas

k=view&id=9574&Itemid=42

htp://writ.news.indlaw.com/colb/20030212.html

htp://www.rcreader.com/index.php?option=com_content&tas

k=view&id=9574&Itemid=42

Glutek

Ps. Z uwagi na ograniczoną ilość miejsca na łamach Splifa

artykuł nie referuje wszystkich niuansów. Nieco więcej szcze-

gółów i ciekawostek na stronie www.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: