Powieść ,,Ludzie bezdomni” powstała z pod pióra wybitnego pisarza Stefana Żeromskiego w latach 1898-1899, a więc w epoce Młodej Polski. Pod względem gatunkowym jest to powieść modernistyczna na kształt, której wpływ miały różne prądy literackie epoki między innymi realizm, naturalizm czy chociażby impresjonizm. Utwór opowiada o ludziach bezdomnych, wśród nich jest także główny bohater Tomasz Judym, który jest człowiekiem słabym, ale o dobrych intencjach.
Akcja rozgrywa się pod koniec XIXwieku, w zakładzie kuracyjnym podczas pobytu Judyma w Cisach, gdzie pracuje, jako lekarz po wyjeździe z Warszawy. W podanym fragmencie narrator opowiada o życiu towarzyskim Tomasza. Główny bohater to młody mężczyzna wywodzący się z biedoty, który to awansował do statusu lekarza.
Judym uważa, że jego zadaniem jest niesienie pomocy zdrowotnej potrzebującym. Chce spłacić swój dług wobec ludzi, którzy nadal tkwią w warstwie najniższej. Przebywając w Cisach Judym bardzo sumiennie i z wielkim zaangażowaniem wykonuje swoja pracę, codziennie przyjmuje wielu pacjentów. Po wypełnieniu obowiązków zajmuje się organizowaniem zabaw dla bogatych kuracjuszy. Tomasz nie potrafi oprzeć się rozrywce. Początkowo traktuje ją, jaka część swojej pracy, jednak chęć do harców jest coraz silniejsza. Ma on słabą wolę, nie panuje nad swoim życiem i nie potrafi oprzeć się pokusom. Pod wpływem otoczenia zaczyna interesować się kobietami, spoufala się z damami, wzbudza zaufanie bogatych. Ma on jednak świadomość tego, iż nie zawsze tego rodzaju postępowanie jest zgodne z jego przekonaniem, z wartościami, jakimi kierował się do tej pory. Nie ma on jednak odwagi przeciwstawić się temu wszystkiemu. Judym przezwycięża kompleks niższości, jest rozchwytywany w towarzystwie, wielu z bogaczy liczy się z jego zdaniem. To, że jest doceniany sprawia, że czuje się ważny, spełniony, jego satysfakcja graniczy z pychą. Tomasz zauważa, że dzięki cisowskiemu życiu ludzka egzystencja może mieć piękny wymiar, ale jednocześnie dostrzega, że takie życie powoduje degradacje wyższych wartości.
Judym niejako zaczyna zaniedbywać obowiązki, często brakuje mu czasu. Na jego drodze pojawił się świat rozrywek, nowych znajomości, żyje pełnią życia. Wszystkie te okoliczności stanęły doktorowi na przeszkodzie w zajęciu się sprawami szpitalnymi. Zapomina on o ideałach, w które wierzył i wartościach, którym chciał służyć. Odczuwa wewnętrzny konflikt miedzy obowiązkami a zabawą. Jest to rozdarcie oznaczające cierpienie.
Judym ma także problemy w życiu osobistym. Był przekonany, że nie da się pogodzić pracy z własnym szczęściem, dlatego rozstaje się, z Podborską i odrzuca jej miłość. W rozmowie z Joanna tłumaczy swa decyzje obawą przed założeniem rodziny, która będzie odciągać go od pracy. Nie chciał się z nikim wiązać, aby nikt go nie powstrzymywał w realizowaniu jego planów i nie ograniczał jego możliwości. Decyduje się na to gdyż poznał, czym jest przyjemność, ma świadomość tego, że może ulec pewnym słabością. Boi się, że będzie dorobkiewiczem, filistrem i dlatego też decyduje się poświęcić życie biednym. Nie zastanawiał się przy tym jak bardzo rani Joasię. Judym to człowiek słaby o dobrych intencjach, jednak jego słaba wola nie pozwoliła mu odnieść sukcesu. Ma świadomość tego, że jest człowiekiem uległym, osobą poddającą się pokusą, chwilowym impulsą. Łatwo rezygnuje ze swych ideałów, mniej serca wkłada w swoje obowiązki. Dusza Tomasza jest rozchwiana, wewnętrznie rozdarta, co potwierdza znajdujący się na końcu powieści motyw rozdartej sosny.
beecia0707