Wielki Polski wieszcz epoki romantyzmu jest autorem pięknej ballady ,,Romantyczność”. Inną tez bardzo ważną postacią w historii literatury polskiej jest Stanisław Wyspiański tworzący w Młodej Polsce, znany jest on między innymi dzięki utworowi ,,Wesele”. Co łączy te dwa dzieła? Odpowiedź jest prosta-aluzja literacka, czyli świadome nawiązanie jednego utworu do innego powstałego wcześniej. Nawiązanie to może się objawiać na różne sposoby, na przykład: poprzez podobna tematykę, wersyfikacje, ukazanie konkretnego problemu, styl. W ,,Weselu” można dostrzec pewne podobieństwa do ballady ,,Romantyczność”.podobieństwo
Bohaterkami są Marysia i Kurasia. Pierwsza z nich to młoda dziewczyna, mężatka, siostra Panny Młodej. Jej obecnym mężem jest Wojtek, który podobnie jak ona pochodzi z warstwy chłopskiej. Można zauważyć, że znalazła już ona swoja drogę życiową a jej uczucia są ustabilizowane. Karusia jest młodą dziewczyną pochodzącą z ludu, nie ma matki, ale macochę, obłąkana po stracie narzeczonego, którego nadal kocha. Czuje się samotna, uważa, że nikt nie jest w stanie jej zrozumieć.
W obu przypadkach przedstawiona jest rozmowa kobiet z duchami zmarłych ukochanych. Bohaterka ,,Wesela” rozmawia z Widmem, a druga dziewczyna z Jasieńkiem.
W dziele Wyspiańskiego akcja rozgrywa się w Bronowickiej chacie, podczas tytułowego wesela, w nocy. W balladzie miejscem wydarzeń jest rynek w małym miasteczku.
Bohaterowie, czyli Marysia i Widmo – zmarły narzeczony dziewczyny, są, w odróżnieniu od Karusi, sami w izbie. Autor przedstawił całe zajście, jako dialog bohaterów. Rozmowa ich jest swobodna, dziewczyna pyta się go gdzie obecnie mieszka. Wszystko, co mówi wygląda tak jakby prawiła mu wyrzuty, skarży się, że tak długo czekała na jego powrót. W momencie, gdy dowiaduje się Widmo nie jest trupem, ale duchem zachowuje się w sposób bardzo racjonalny. Duch wspomina wspólne chwile, chce się przytulić do Marysi, ale ta mu na to nie pozwala, odtrąca go.
Utwór ,,Romantyczność” ma formę monologu Karusi wygłaszanego do ducha jej kochanka. Po śmierci narzeczonego oszalała, wydaje jej się, że wciąż go widzi, rozmawia z nim, śmieje się, płacze. Podczas całego zdarzenia zachowuje się niczym kamień, a za chwilę ogląda się wokół, szuka kogoś oczyma, nie zwraca uwagi na ludzi stojących wokół niej. Zachowanie jej jest dziwne, popada w skrajne stany emocjonalne, zachowuje się niczym osoba niezrównoważona psychicznie.
W ,,Weselu” ludzie nie są szczególnie zainteresowani tym, co dzieje się z Marysią. Każdy zajęty jest sobą. Całkiem odwrotnie jest w balladzie, ludzie gromadzą się wokół obłąkanej kobiety, ale nie mogą zrozumieć, co ona robi, nie chcą uwierzyć w to, że dziewczyna może widzieć ducha. Jest to dla nich rzeczą niepojętą. Karusia ignoruje ludzi, jest wobec nich obojętna, nie jest przez nich akceptowana. Nie potrafią oni zrozumieć jej cierpienia, dostrzec tego, co ona. Obecny przy tym wydarzeniu starzec-mędrzec będący uosobieniem wartości pozytywistycznych uważa, iż jej zachowanie jest wynikiem pomieszania zmysłów na skutek tragicznej śmierci ukochanego.
Wyspiański czyni wyraźną aluzje w swoim dziele do ballady Mickiewicza, zarówno w postaci historii bohaterek, obie nawiedza zmarły narzeczony, a także w ich statusie społecznym, obie są prostymi dziewczętami z ludu. Analizując te dwa przypadki bohaterek, można zauważyć, ze miłość Marysi i Karusi różnią się między sobą. Karusia kocha bezgranicznie, nic nie może rozdzielić ją z narzeczonym. To uczucie wieczne, które przetrwało próbę czasu i nawet śmierć.
beecia0707