Pasożytnictwo to sytuacja biologiczna, w której jeden organizm żyje i rozwija się wykorzystując inny organizm jako środowisko do życia i własnego rozwoju. Organizm w którym żyją pasożyty mając możliwość swobodnego bytowania i żywienia nazywany jest powszechnie żywicielem lub gospodarzem. Pasożyt jest istotą, która nie potrafi istnieć samodzielnie przez dłuższy czas. Żyje kosztem substancji mających żywić organizm żywiciela, często kosztem jego krwi lub innych tkanek, co zawsze powoduje mniejsze lub większe szkody i wyniszczenie organizmu gospodarza.
Produkty przemiany materii pasożyta, jego wydzieliny i wydaliny, mogą wywierać toksyczny wpływ na organizm żywiciela i w ten sposób dawać bardzo przykre objawy. Pasożyty samą swoją obecnością i ruchliwością mogą mechanicznie drażnić narządy, w których przebywają i wyzwalać różne dolegliwości chorobowe.
Wiele gatunków pasożytów wymaga w swoim cyklu rozwojowym dwóch lub więcej żywicieli. Oznacza to, że dla dojścia do dojrzałej formy pasożyta w organizmie człowieka niezbędny jest żywiciel pośredni, w którym to dokonują się wcześniejsze przeobrażenia rozwojowe pasożyta
Dla niektórych pasożytów człowiek jest tylko jednym z kilku możliwych żywicieli, gdyż do organizmu zazwyczaj dostaje się przypadkowo. Aby uniknąć zarażenia pasożytami, trzeba między innymi powstrzymać się od jedzenia surowego mięsa, myć owoce i warzywa przed jedzeniem i przestrzegać podstawowych zasad higieny osobistej
Organizm ludzki może być żywicielem ostatecznym lub pośrednim dla około 60 gatunków pasożytniczych należących do różnych przedstawicieli świata zwierzęcego. Wśród tych gatunków możemy wyróżnić:
· pierwotniaki
· tasiemce
· nicienie
· przywry
· pajęczaki
· owady
Wpływ chorobotwórczy pasożytów na człowieka może być różny i zależy od stopnia ich przystosowania się w organizmie ludzkim. Chorobotwórczy wpływ pasożytów na organizm człowieka jest o wiele większy, niż obserwuje się to wśród zwierząt domowych i dziko żyjących. Daje to podstawy do wnioskowania, że większość pasożytów człowiek przejął od bytujących w jego otoczeniu zwierząt.
Do najgroźniejszych pasożytów w Polsce należą: włosień kręty, Toxoplasma gondii i tasiemiec bąblowcowy. Do najczęściej spotykanych: inne tasiemce, glista, owsiki i giardia..
Pasożyty atakują różne narządy w ciele i na ciele człowieka i zwierząt. Najczęściej są to:
· przywra krwi (atakuje krew)
· przywra płucna (atakuje płuca)
· włosień kręty (atakuje mięśnie)
· motylica wątrobowa (atakuje wątrobę)
· ogoniastek jelitowy (atakuje jelito cienkie)
· glista ludzka (atakuje jelito cienkie)
· świerzbowiec (atakuje stopy)
· włosogłówka (atakuje jelito grube)
Przywra krwi (Schistosoma haematobium) - pasożytnicza przywra. Wywołuje chorobę zwaną schistosomatozą lub bilharcjozą. W organizmie człowieka żyje w naczyniach krwionośnych i żywi się krwią. Postać dorosła może żyć nawet do kilkunastu lat.
a) Wymiary i dymorfizm płciowy
Dymorfizm płciowy jest wyraźny, samce są większe, szersze i krótsze od samic i różnią się pokrojem ciała - mają bruzdę, do której wchodzi samica. Samce osiągają długość 10-15 mm i szerokość 1 mm, a samice długość 15-20 mm i szerokość 0,3 mm.
Występowanie
Północna Afryka, Bliski Wschód, Indie, Australia. Wolnożyjące stadia larwalne żyją w środowisku wodnym.
b) Żywiciele
Żywicielem pośrednim jest ślimak z rodziny Bulinidae, żywicielem ostatecznym jest człowiek lub małpa.
c) Cykl życiowy
Pierwszym stadium rozwoju jest miracidium. Larwa ta żyje ok. 48 godzin. W tym czasie wnika do organizmu ślimaka. Tam przekształca się w sporocystę. Sporocysta rozmnaża się partenogenetycznie dając drugie pokolenie sporocyst, a następnie cerkarie, które opuszczają ciało ślimaka i wwiercają się w skórę żywiciela ostatecznego. Wędrują z krwią do płuc, potem do serca a na koniec do dużego obiegu krwi. Tam osiągają dojrzałość. Po kopulacji samice wędrują do naczyń włosowatych pęcherza moczowego i tam składają jaja. Jaja posiadają kolec, dzięki któremu dostają się do wnętrza pęcherza moczowego, a potem z moczem do wody, gdzie wykluwa się z nich miracidium.
Przywra płucna to helmint, który, który pasożytuje w miąższu płuc człowieka, powodując powstawanie torbieli łatwo ulegających zakażeniom bakteryjnym. Podczas migracji larw do płuc występują niecharakterystyczne objawy: gorączka, ból w klatce piersiowej, kaszel, krwioplucie. Człowiek zaraża się spożywając surowe ryby lub skorupiaki zawierające metacerkarie pasożyta.Choroba wywoływana tym Helmutem to paragonimoza.Paragonimoza dawniej spotykana była tylko na Dalekim Wschodzie. Dziś to już dosyć rozpowszechniona choroba. Zaczyna się od rannego kaszlu połączonego z niewielką ilością śluzu. Z czasem kaszel się nasila, ilość śluzu się zwiększa i pojawia się w nim domieszka krwi i kuleczek śluzu, zawierających jajeczka pasożytów. W płucach powstają chrypienia, słychać szmery i tarcia opłucnej.. W ciężkim stadium inwazji następuje ból głowy, wymioty, zaburzenia wzroku, bradykardia /rzadkoskórcz/, zwapnienie płuc /robaki zjadają krzem zapewniający elastyczność tkankom płuc/
Włosień kręty, spiralny (Trichinella spiralis) a) Charakterystyka:Włosień kręty (Trichinella spiralis) należy do nicieni.Jest najgroźniejszym pasożytem człowieka – wywołuję chorobę włośnicę (trychinozę).Pasożyt ten w postaci dorosłej występuje w jelicie cienkim człowieka i innych ssakow, a w postaci larwalnej w mięśniach prążkowanych człowieka, zwierząt domowych i dzikich, gl. świni domowej, dzika, psa, kota, lisa i szczura. Włosień jest nicieniem małym, długość samca wynosi 1, 4 do 1, 6 mm. , a samicy od 3 do 5 mm. Z włośnicą można żyć, pod warunkiem, że inwazja pasożyta była niewielka.
Jedną z ofiar niedogotowanej wieprzowiny był według najnowszych badań słynny kompozytor Wolfgang Amadeusz Mozart.Pewność rozpoznania daje znalezienie larw włośni w zakażonym pokarmie.
b) Cykl rozwojowy włośnia krętego:Cały cykl rozwojowy przechodzi w jednym żywicielu. Zakażenie następuje po zjedzeniu zakażonego mięsa świni lub dzika W żołądku człowieka, pod wpływem enzymów trawiennych, otorbione larwy (znajdujące się wcześniej w mięśniach zwierzęcia) wydostaja się z otoczki, i wędrują do jelita cienkiego, gdzie w ciągu 2-3 dni osiągają dojrzałość płciową i rozmnażają się. Samce giną, a samice przedostają się do naczyń limfatycznych, gdzie samica rodzi 1500 larw. Nie składa jajeczek lecz rodzi od razu żywe larwy. Włośnie są jajożyworodne (sposób rozrodu, gdzie podczas składania przez samicę jaj, młode są w pełni rozwinięte i gotowe do samodzielnego życia, uwalniają się z osłon jajowych bezpośrednio przed złożeniem jaj, w trakcie, lub zaraz po złożeniu). Nowo narodzone larwy dostają się do krwi, a wraz z nią do mięśni poprzecznie prążkowanych. Gdy wnikną już do włókna mięśniowego zwijają się w spiralę i otorbiają. Niektóre giną, inne zachowują zdolność do zarażania nawet do 50 lat.
a) Charakterystyka:
Przywra o złożonym cyklu życiowym. Forma dojrzała pasożytuje w przewodach żółciowych wątroby roślinożerców (gł. bydła, owiec, kóz oraz niekiedy człowieka) - żywicieli ostatecznych. Zarażenie następuje zwykle latem i jesienią. Wywołuje chorobę zwaną fasciolozą. Jest bezwarunkowym pasożytem, co oznacza że nie może występować w formie wolnożyjącej, jedynie w ciele swojego żywiciela.
b) Budowa zewnętrzna
Osiąga do około 30 (20-40) mm długości i 8-15 mm szerokości. Ciało pokryte jest nieorzęsionym, elastycznym oskórkiem, posiada mikroskopijne kolce, które najobficiej występują w przedniej części grzbietowej strony ciała. Barwa ciała jest żółtawoszara, czasami z lekkim różowym odcieniem. Kształt ciała jest listkowaty, spłaszczony i najszerszy w przedniej części. Przód ciała zwężony jest w krótki stożek, na którego szczycie mieści się otwór gębowy. Ciało motylicy posiada 2 nieuzbrojone (bez haczyków) narządy czepne - przyssawki - gębową i brzuszną, przy czym ta druga jest większa. Między przyssawkami, bliżej brzusznej znajduje się otwór płciowy. Na tylnym końcu ciała mieści się pojedynczy otworek wydalniczy. Wór skórno-mięśniowy zbudowany jest podobnie jak u wirków. Komórki nabłonka nie tworzą jednak jednolitej warstwy, ale są rozproszone i pogrążone w parenchymie, gdzie leżą tuż pod warstwą mięśni.
Żywiciel pośredni - ślimak - błotniarka moczarowaŻywiciel ostateczny – bydło, człowiek
Jaja pasożyta dostają się do przewodu pokarmowego wraz z żółcią a następnie są wydalane razem z kałem. Poza organizmem żywiciela zachowują żywotnosc od 2 do 6 miesięcy. W zbiornikach wodnych z jaja wykluwa się larwa zwana miracidium atakująca ślimaki wodne (błotniarkę moczarowa (Lymnaea truncatula) < 1cm), będące żywicielem pośrednim. W ślimaku larwa przekształca się w sporocystę, z której namnaża się kolejne stadium larwalne - redia, a następnie cerkarie. Cały proces trwa ok. 2 miesiące i prowadzi do wytworzenia do 2000 cerkarii z jednego jaja.
Cerkarie aktywnie opuszczają ślimaka i przymocowują się do roślin wodnych. Następnie cerkarie tracą ogony, otorbiają się i przekształcają w formę inwazyjną - metacerkarię. W tej postaci są w stanie przetrwać nawet przez kilka tygodni/miesięcy w temperaturach spadających do < -15 °C.
Cykl życiowy zamyka się z chwilą zjedzenia metacerkarii przez żywiciela ostatecznego.
Pierwotniak z grupy wiciowców, wywołujący jedną z najczęściej występujących chorób pasożytniczych u dzieci - lambliozę. Może ona również dotykać dorosłych. Przyczepiona specjalną przyssawką pasożytuje w ciele człowieka na komórkach nabłonkowych jelita lub pęcherzyka żółciowego.
Ø Lamblioza jest pasożytniczą chorobą zakaźną, częstą wśród dzieci w Polsce i w innych krajach Europy Środkowo-Wschodniej. Przyczyną choroby jest zakażenie Lamblia intestinalis (inne nazwy: Giardia lamblia, Giardia intestinalis). Lamblia występuje u człowieka w dwóch postaciach: jako trofozoit (wielkości 10-20 mikronów, czyli 0,01-0,02 mm), żyjący w jelicie cienkim i drogach żółciowych oraz jako cysta (wielkości 8-12 mikronów, czyli 0,008-0,012 mm) - wydalana z kałem postać przetrwalnikowa.
Ø OBJAWY I PRZEBIEG
Cysta jest zakaźna dla ludzi. Cysty lamblii są bardzo oporne na warunki środowiska. Potrafią przetrwać w wilgotnej ziemi przez 4-5 miesięcy. Nie zabija ich nawet chlorowanie wody. Możliwe są więc epidemie spowodowane skażeniem wody wodociągowej. Cysty wydalają się z kałem tylko okresowo, dlatego przy podejrzeniu lambliozy zaleca się co najmniej trzykrotne badanie kału w pewnych odstępach czasu. Częstość występowania zakażenia Lamblia intestinalis jest różna w zależności od badanej populacji. Ocenia się, że średnio (licząc razem dzieci i dorosłych) w Polsce zakażonych jest około 3% populacji. Odsetek ten jest jednak dużo większy u dzieci, gdzie osiąga około 20%. Zakaźność lambliozy w grupach nie przestrzegających zasad higieny jest tak duża, że w zamkniętych zbiorowiskach dzieci (domy dziecka, żłobki, przedszkola) odsetek dzieci, u których stwierdza się zakażenie może dochodzić nawet do 70%. Okresem największej podatności na zakażenie jest wiek 4-5 lat. Wydaje się, że większość zakażeń Lamblia intestinalis nie daje żadnych objawów, nosiciele mogą być jednak źródłem zakażenia dla innych dzieci. Możliwe jest samoistne pozbycie się pasożyta. Nasilone objawy kliniczne występują u około 10% wszystkich zakażonych dzieci. Jeżeli występują jawne klinicznie objawy lambliozy, to mogą one być bardzo różnorodne. Wśród objawów lambliozy wymienia się najczęściej: bóle brzucha, wzdęcia, uczucie pełności w jamie brzusznej, brak apetytu, kolki, biegunki, bóle głowy, przewlekłe zmęczenie, stany podgorączkowe, niedokrwistość, drażliwość, bezsenność, alergiczne zmiany skórne.
Ø WEZWIJ LEKARZA, GDY...
Porady lekarskiej wymaga zarówno przypadkowe stwierdzenie obecności cyst lamblii w kale, jak również niewyjaśnione występowanie jednego z opisanych powyżej objawów, mogących sugerować lambliozę. Jeżeli u dziecka, pomimo odpowiedniego leczenia, lamblioza nawraca, to trzeba wziąć pod uwagę możliwość występowania niedoborów odporności (głównie niedobór IgA), lub zaburzeń budowy lub funkcji jelita cienkiego i dróg żółciowych. Przyczyna nawrotów lambliozy mogą też być inni domownicy, będący nosicielami. Konieczne jest wykonanie u nich co najmniej trzykrotnego badania kału w kierunku obecności cyst lamblii. Powinno się leczyć wszystkich zarażonych, niezależnie od tego czy mają objawy czy nie.
Osiąga około 20-60 cm długości. Ma obły kształt ciała o barwie bladoróżowej. Wzdłuż ciała biegną cztery podłużne linie. Linia grzbietowa i brzuszna są cienkie i białe, a linie boczne brunatne i grubsze. Otwór gębowy otoczony jest trzema wargami: wargą grzbietową i dwiema wargami przybrzusznymi. Wargi służą za narząd czepny i wyposażone są w brodawki wargowe, które spełniają rolę narządów dotyku. Około 2 mm od przedniego końca ciała znajduje się na stronie brzusznej otwór wydalniczy. Mniej więcej w tej samej odległości od tylnego końca ciała, również na stronie brzusznej, mieści się otwór odbytowy. U samców nazywany jest otworem stekowym, ponieważ spełnia też funkcję otworu płciowego. Układ płciowy samicy uchodzi na zewnątrz odrębnym otworem płciowym - szparą sromową. Wór skórno-mięśniowy złożony jest z elastycznego oskórka (cuticula), który składa się z kilku warstw różniących się ułożeniem włókienek. Pod oskórkiem leży naskórek (hypodermis) o charakterze syncytium. Oskórek i naskórek tworzą razem skórę, pod którą znajduje się warstwa mięśni podłużnych. Mięśnie rozdzielone są za pomocą wałków hypodermalnych na cztery pasma, z których dwa leżą na stronie grzbietowej, a dwa na brzusznej.
Otwór gębowy prowadzi do silnie umięśnionej gardzieli, wysłanej grubą warstwą oskórka i mającej w przekroju poprzecznym kształt trójkąta. Gardziel prowadzi do jelita środkowego, które przechodzi w jelito proste, uchodzące na zewnątrz otworem odbytowym. Układ wydalniczy zbudowany jest z trzech ogromnych komórek. Dwa podłużne kanały biegnące po środku wałków hypodermalnych zbiegają się na przodzie we wspólny przewód wyprowadzający. Układ nerwowy złożony jest z pierścienia nerwowego otaczającego gardziel, 6 powrózków nerwowych odchodzących ku przodowi od pierścienia okołogardzielowego i 8 pni nerwowych odchodzących od tego pierścienia ku tyłowi.
Glista ludzka jest rozdzielnopłciowa, samice mogą mieć do 40 cm długości i są dłuższe od samców, których długość zawiera się w granicach 10-32 cm. W ten sposób można odróżnić samicę od samca. Narządy rozrodcze samca są nieparzyste - jądro, nasieniowód i przewód wytryskowy, a samicy parzyste - dwa jajniki, dwa jajowody i dwie macice, łączące się we wspólną pochwę.
b) Cykl rozwojowy
Dorosłe samice żyją w jelicie cienkim. Składają dziennie do 200 tysięcy jaj, które z kałem żywiciela wydostają się na zewnątrz. Po kilku tygodniach w jajach rozwijają się larwy i w takiej postaci czekają na połknięcie przez żywiciela. Ponieważ glista jest pasożytem monoksenicznym kolejnym żywicielem jest również człowiek. W jelicie człowieka larwy wydostają się z osłon jajowych. Uwolnione larwy przez ścianki jelita przedostają się do naczyń krwionośnych i rozpoczynają wędrówkę do płuc. Jest to konieczne, ponieważ do dalszego rozwoju potrzebują tlenu. Docierają więc do pęcherzyków płucnych. Tam dwukrotnie linieją. Po osiągnięciu 2 mm długości zaczynają wędrówkę w górę przez oskrzeliki, oskrzela, krtań do tchawicy, skąd odruchowo przełknięte, dostają się do żołądka i stąd do jelita. Tu dorastają. Po ok. 2 miesiącach od zakażenia zaczynają w jelicie rozmnażać się płciowo. Choroba spowodowana przez glisty nosi nazwę glistnicy i objawia się najczęściej ogólnym osłabieniem, zawrotami głowy, obrzękami twarzy, nadmierną pobudliwością chorego i reakcjami alergicznymi. Gdy zakażenie jest masowe, może dochodzić do całkowitego braku drożności jelit. Glistą można się zarazić jedząc niedomyte warzywa, które były nawożone ludzkimi fekaliami, lub pijąc zanieczyszczoną wodę (np. w czasie kąpieli w jeziorze, rzadziej basenie).
a) Charakterystyka
Pasożyt zewnętrzny należący do roztoczy. Wywołuje chorobę zwaną świerzbem.Białawy roztocz dorasta do 0,4 mm długości. Pasożytuje w skórze człowieka i zwierząt dzikich oraz hodowlanych. Żywi się komórkami skóry i rozmnaża się na powierzchni skóry – samica wgryza się pod naskórek i drąży w skórze chodniki oraz komory, w których składa jaja. W ciągu 3 miesięcy samica może znieść półtora miliona jaj. Larwy żywią się szczątkami tkanki pozostawionymi przez samicę. Zarażenie następuje przy bezpośrednim kontakcie z osobą chorą (np. podawanie ręki), za pośrednictwem wspólnej pościeli, ręczników i ubrań.Samica świerzbowca dostawszy się w obręb naskórka drąży w nim linijne nory i składa w nich jaja.
b) Objawy i leczenie
Po upływie 3-6 tygodni od zakażenia świerzbem występują główne objawy, a mianowicie uporczywe swędzenie. Objawem też są widoczne na skórze różowe ślady (korytarze), stopniowo wypełniające się szaroczarnym kałem roztoczy oraz silny świąd. Najczęściej zajęte są boczne powierzchnie palców, okolice brodawek sutkowych, pośladki, okolice pępka i okolice narządów płciowych. Obecności świerzbowca mogą towarzyszyć wtórne zakażenia skóry bakteriami ropnymi oraz wyprysk na skórze.
Drapanie sprzyja rozprzestrzenianiu się pasożytów na zdrowe części skóry.U małych dzieci lub alergików objawy świerzbu dość łatwo pomylić z objawami alergii. Nietrafne rozpoznanie i leczenie niewłaściwymi środkami sprzyja dalszemu rozwojowi choroby. Dodatkowe działania po wyleczeniu świerzbu to wypranie i wyprasowanie noszonej wcześniej odzieży i bielizny oraz używanej pościeli (po 14 dniach ich nieużywania, gdyż tyle trwa cykl rozwojowy pasożyta).
Włosogłówka ludzka jest nicieniem, bytującym w jelicie grubym człowieka. Postać dojrzała włosogłówki składa się z dwóch części: przedniej (3/5), nitkowatej, i tylnej (2/5), wałeczkowatej, u samca spiralnie zakręconej. Długość ciała samicy i samca jest podobna i wynosi 3-5 cm. Przednią częścią ciała pasożyt wnika do błony śluzowej jelita grubego, a zwłaszcza do jego części ślepej.Samica płodzi dziennie około 2000 jaj, o charakterystycznym kształcie beczułki. Rozwijają się one podobnie jak jaja glisty ludzkiej w glebie. Inwazyjne larwy włosogłówki nie odbywają wędrówki w organizmie człowieka, a osiedlają się bezpośrednio w jelicie krętym, skąd po kilku tygodniach lub miesiącach przechodzą do jelita grubego. Włosogłówki żyją długo: 3- 5 lat.
Włosogłówka występuje kosmopolitycznie obok glisty ludzkiej, z tym że jaja tego pasożyta, jako bardziej wrażliwe, rozwijają się gorzej w klimacie kontynentalnym. W rejonach tropikalnych intensywność inwazji może być znaczna- ponad tysiąc pasożytów u jednego żywiciela.
b) Jak dochodzi do zakażenia?
Jaja włosogłówki wydalane z kałem nie wywołują od razu zarażenia. Muszą najpierw dojrzeć w wilgotnej i ciepłej glebie, a w ich wnętrzu powstać larwy. Człowiek zaraża się, spożywając produkty zanieczyszczone jajeczkami zawierającymi już rozwinięte larwy. W zarażeniu pośredniczą muchy, które przenoszą jajeczka z larwami z odchodów i gleby na produkty spożywcze. Innym ogniskiem zarażeń jest „ droga brudnych rak”.Do zarażenia dochodzi na drodze feralno- oralnej, przy braku higieny osobistej.Zarażenie człowieka następuje wyłącznie jajami przebywającymi w glebie.
c) Objawy
Przy małej intensywności inwazji pasożytów zazwyczaj nie występują widoczne objawy. Toteż w co 4-tym przypadku zarażenie układu pokarmowego włosogłówką przebiega bezobjawowo. Włosogłówki żywią się krwią.
Może to doprowadzać do:
· zapalenia wyrostka robaczkowego
· anemii i chorób wrzodowych przewodu pokarmowego
· biegunki, niekiedy śluzowo-krwawa
· bóle w jamie brzusznej,
· spadek masy ciała
· mogą pojawiać się objawy skórno alergiczne
· brak apetytu, rozdrażnienie, bezsenność, bóle głowy, osłabienie
d) Profilaktyka i zapobieganie
· ochrona produktów spożywczych przed zanieczyszczeniem ich glebą
· staranne mycie warzyw i owoców spożywanych w stanie surowym (wskazane jest sparzenie wrzątkiem, który szybko niszczy jaja włosogłówki)
· sanitarna ochrona gleby przed zanieczyszczeniem fekaliami ludzkimi
· ścisłe przestrzeganie higieny osobistej- dokładne mycie rak przed jedzeniem i przed przygotowaniem posiłków
a) Charakterystyka ogólna
Gatunek tasiemca, groźny pasożyt, w postaci dojrzałej bytujący w jelicie cienkim psowatych, przypadkowo występujący u człowieka który jest wtedy żywicielem pośrednim.
b) Morfologia i cykl życiowy
Dojrzały tasiemiec pasożytuje w jelicie cienkim psowatych: psa, wilka, szakala, lisa, rzadziej u innych mięsożernych ssaków (np. kota). Postaci dojrzałe tasiemców są małe, mają od 2,5 do 6 mm długości. Posiadają kulisty skoleks z podwójnym wieńcem 30-36 haczyków. Na strobilę składają sie tylko trzy proglotydy: jałowy, hermafrodytyczny i najdłuższy maciczny. Oderwane proglotydy wydostają się samodzielnie przez odbyt na powierzchnię skóry żywiciela ostatecznego. Jaja znajdujące się w sierści zwierzęcia stanowią źródło inwazji dla żywiciela pośredniego, także dla ludzi. W żołądku lub jelicie żywiciela pośredniego z jaja wydostaje się onkosfera, która czynnie przedostaje się do krążenia i z prądem krwi dostają się do narządów wewnętrznych, głównie drogą żyły wrotnej do wątroby, ale także do płuc, mięśni, kości, mózgu, oka, śledziony, nerek, tkanki podskórnej. W narządzie onkosfera przekształca się w kolejne stadium rozwojowe, jakim jest bąblowiec (echinococcus). Choroba wywoływana przez tasiemca bąblowcowego określana jest dwojako w zależności od żywiciela, u którego występuje: echinokokoza (żywiciel ostateczny) lub hydatidoza (żywiciel pośredni).
Mewka213