Forerunner 4 - Prekursorka.pdf - Andre Norton(1) - kt2609

Andre Norton

Prekursorka

Tłumaczyła: Maja Kmiecik

Tytuł oryginału: Forerunner

SCAN-dal

Rozdział pierwszy

Kuxortal istniało od zawsze. KaŜdy handlarz mógł to potwierdzić słowami

przysięgi własnej Gildii. Aby się o tym przekonać, nie trzeba było przekopywać

murszejących rejestrów pór suchych i deszczowych (których całe sterty juŜ dawno

obróciły się w proch). Rozległe miasto „stało na własnej przeszłości”, obecnie

znacznie powyŜej morskiego nabrzeŜa z duŜym portem oraz rzecznych przystani,

wzniesione na górze, z której wzięło początek. Ludzie, dzięki którym powstało,

oszczędzając sobie pracy, wybudowali bowiem nowe domy na ruinach magazynów i

siedzib poprzednich mieszkańców, zwiększając tym samym wysokość owej góry,

gdzie przeszłość unicestwiła dorobek Ŝycia ich przodków.

Miasto było juŜ niezmiernie stare, gdy na rozciągającej się za nim równinie

wylądowały pierwsze, przypominające kształtem igły, statki kosmicznych handlarzy

— kupców z gwiazd, którzy nicią swych handlowych transakcji zszywali ze sobą

kolejne światy.

Kuxortal było stare, ale nie umierało. Jego mieszkańcy stali się niewiarygodną

mieszaniną ras, gatunków lub mutacji z początkami nowych form Ŝycia. Kuxortal

przed wiekami zyskało szczególne przywileje, poniewaŜ narodziło się u zbiegu rzeki

Kux (stanowiącej szlak handlowy dla całego kontynentu, przenoszącej na swych

falach łodzie i tratwy do zachodniego morza) z tym właśnie morzem. Port naleŜał do

bezpiecznych nawet podczas najgorszych nawałnic w porze deszczowej.

Dzięki pomysłowości wielu pokoleń ludzi obeznanych z wszelkimi

zagroŜeniami ze strony morza, wiatru, nawałnicy i ataku najeźdźców ulepszono

zabezpieczenia stworzone przez samą naturę.

Po raz kolejny zyskało przywileje, gdy zawitali do niego ludzie z gwiazd,

poszukujący nie tylko moŜliwości handlowania, ale takŜe otwartego portu, gdzie

handlujący towarami, których nie odwaŜyliby się ujawnić przed surową inspekcją

prawną, tutaj mogli kupować i sprzedawać bez Ŝadnych ograniczeń, oczywiście po

uiszczeniu odpowiedniej opłaty Gildiom miasta. Od czasu, kiedy ogień z rakiety po

raz pierwszy wypalił równinę za miastem minęły juŜ dziesiątki pór suchych i

deszczowych. Nikogo nie zdumiewał widok obcego na krętych ulicach, układających

się niekiedy w śmiertelny labirynt dla nieostroŜnych.

Zwykle tam, gdzie są kupcy i ich bogactwa, są takŜe rabusie. Ci ostatni

równieŜ posiadali własną Gildię oraz stałą pozycję w hierarchii Kuxortal. Bazowała

ona na starym stwierdzeniu, iŜ jeśli człowiek nie strzeŜe swojego dobytku, to w pełni

zasługuje na jego utratę. Dlatego sprytne złodziejaszki i prywatni straŜnicy staczali

potajemne potyczki, natomiast porządkowi z Gildii poprzez rygor i doraźnie

wymierzane krwawe kary, pilnowali bezpieczeństwa na ulicach. Działo się tak jednak

tylko w otoczonych podwórzami domach i w tych magazynach, które płaciły podatek

od spokoju.

Tak, jak istnieli złodzieje Ŝerujący na bogaczach z Kuxortal, tak istnieli

równieŜ drobni handlarze, Ŝyjący jak szczury w elewatorze, w którym nie ma

skrzydlatego i szponiastego zorsala o przeszywającym ciemność wzroku, polującego

w mroku na szkodniki. Mieszkali oni w podziemnych norach wykopanych w najniŜej

połoŜonej dzielnicy miasta, nazwanych szumnie Ziemiankami, a poniewaŜ zdobywali

towar wygrzebując go z ziemi, zyskali miano Grzebaczy. To właśnie oni kupowali lub

sprzedawali, a niektórym z nich marzyła się wielka transakcja, wielkie odkrycie w

zalewie dziwnych towarów, które dałoby im szansę na osiągnięcie większych zysków.

Simsa była na tyle mądrą Grzebaczką, aby nie mieć wielkich marzeń —

przynajmniej nie tak wielkich, by przesłoniły jej teraźniejszość. Rozumiała swoją

bardzo niską pozycję w ogólnej hierarchii Ŝycia, gdzie była prawie tak mała jak

gamlin. Z całą pewnością była równie zwinna jak te futrzaste zwierzaki, uŜywane

podczas najazdów przez Miłośników Ciemności. Nie miała Ŝadnych krewnych. Ze

swojej wiedzy o świecie wyniesionej z dzieciństwa wnioskowała, iŜ jest

przedstawicielką rodu o dziwacznej mieszaninie krwi, która w duŜym stopniu

stanowiła o ogólnej odmienności Kuxortal. Wiedząc, Ŝe jej inność naraŜają na

szczególne niebezpieczeństwo, maskowała ją najlepiej, jak potrafiła.

Była dziewczyną do wszystkiego, posługaczką i gońcem Ferwar — Staruchy,

której opary z nadrzecznych nor wŜarły się tak głęboko w schorowane kości, Ŝe w

końcu wyzionęła ducha. To właśnie Simsa wciągnęła jej lekkie, poskręcane ciało w

dół do podziemnej dziury i przysypała kamieniami. Ferwar nie miała rodziny. Stronili

od niej nawet mieszkańcy Ziemianek, gdyŜ była „uczona” i znała tajemnicze metody,

z których jedne mogły przynosić korzyści, podczas gdy inne kojarzyły się z

niebezpieczeństwem.

Ferwar zaprzeczała, jakoby Simsa była jej krewną. Prawda jednak była taka, iŜ

nigdy nie uderzyła dziecka swoją laską, choć nieraz smagała ją zgryźliwym, ciętym

językiem; zostawiła teŜ Simsie w spadku tyle, Ŝe zdumiałoby to nawet Lorda Gildii,

gdyby wiedział, kto zamieszkuje nory poniŜej jego opływającego w dostatki pałacu.

Grzebacze zajmowali chyba najniŜszą pozycję wśród mieszkańców Kuxortal.

Wygrzebywali sobie mieszkania w rumowisku pozostałym po dawnych budynkach i

byli bardzo szczęśliwi, gdy udało im się przebić do jakiejś piwnicy lub podziemnego

przejścia. Prawdopodobnie niegdyś takie przejście było długą, zapomnianą ulicą,

zadaszoną budynkami zburzonymi w trakcie jakiejś zbrodniczej napaści przed

zmierzchem dziejów. W Ziemiankach znajdowano róŜne rzeczy nadające się do

sprzedania, szczególnie Ludziom z Gwiazd, którzy wykazywali niezdrowe

zainteresowanie połamanymi skorupami, bez Ŝadnej wartości dla obywatela Kuxortal.

Tak więc znaleziska tego typu utrzymywano w ścisłej tajemnicy i nawet wśród

Grzebaczy istniały pilnie strzeŜone skarbce.

Simsa była dziewczyną na swój sposób utalentowaną. Jej zręczność

przysłuŜyła jej się wielokrotnie. Bezustannie ćwiczyła gibkie ciało wykonując skręty,

zwroty oraz pewne chwyty, jakie cierpliwie pokazywały jej powykręcane bolesnym

paraliŜem ręce Ferwar. Była mała jak na Grzebaczkę, choć dwa sezony po śmierci

Ferwar wystrzeliła w górę, niczym dobrze podlewana, frędzlowata winorośl. Było to

w tym samym sezonie, w którym zmieniła swój nijaki, flejtuchowaty styl ubierania, a

który zdaniem Ferwar był jednym ze sposobów zabezpieczenia się przed

zagroŜeniami. Nie rozstała się z luźną bluzą wypuszczoną na bryczesy, gdyŜ taki strój

umoŜliwiał jej swobodne poruszanie się podczas wymykania z opresji. Od talii w górę

zwykła owijać się ciasno pasem mocnego płótna, ściskając piersi, by zachować

wraŜenie dziecięcej płaskości. Ten środek zabezpieczenia musiała stosować tylko

wobec obcych, natomiast wśród tych, którzy ją znali, jej własna, naturalna i wrodzona

broń czyniła ją nietykalną.

Skóra Simsy była głęboko czarna, chwilami aŜ granatowoczarna. W

ciemnościach nocy kaŜdą słabiej oświetloną ulicą mogła przemykać niewidzialna jak

duch. Z drugiej jednak strony włosy, które obecnie chowała, obwiązując je pasem

materiału jak turbanem, świeciły czystym, jasnym srebrem, podobnie jak brwi i rzęsy.

Dlatego nim odwaŜyła się wyjść, pocierała je palcami ubrudzonymi sadzą startą z dna

stojących na ogniu garnków. Takie kamuflowanie się sprawiało jej duŜą frajdę.

Posiadała własne źródło stałych dochodów, od czasu, gdy znalazła zorsala ze

złamanym skrzydłem, trzepoczącego się w walce o Ŝycie na przybrzeŜnym

śmietnisku. Podobne usypiska juŜ wcześniej dostarczały Ferwar nieoczekiwanych

znalezisk. Zorsal próbował gryźć — uzbrojone ostrymi zębami szczęki były

wystarczająco silne, aby odgryźć palec dorosłemu męŜczyźnie. Początkowo Simsa nie

wyciągała ręki, przycupnęła jedynie przy rannym stworzeniu i zaczęła zawodzić

cichym, ochrypłym głosem. Był to dźwięk, jakiego nigdy przedtem nie wydawała.

Wówczas zorsal zwyczajnie podszedł do niej, jakby to było zupełnie naturalne i

właściwe.

Kiedy pierwsze syki i kłapania zębami ucichły, a zorsal usadowił się przed nią

patrząc wielkimi, okrągłymi, widzącymi w nocy oczyma, dziewczyna spostrzegła, iŜ

jest to samica, a jej pokryte futrem ciało lada dzień wyda na świat potomstwo. Simsa

przypuszczała, iŜ zwierzę prawdopodobnie uciekło z klatki w jakimś magazynie, by

na wolności załoŜyć gniazdo i urodzić młode.

W swoim dotychczas krótkim Ŝyciu Simsa nie miała okazji, by zaufać lub

okazać sympatię innej Ŝyjącej istocie (moŜe dlatego, Ŝe jej więź z Ferwar głównie

opierała się na respekcie, strachu i sporej dozie zwykłej przezorności). Jednak teraz,

poczuła jak coś w niej rwie się do tego drugiego, Ŝywego stworzenia, być moŜe

równie osieroconego i zagubionego jak ona sama. Nie przerywając jękliwego

zawodzenia wyciągnęła rękę i dotknęła czubkami palców miękkiego puchu

pokrywającego grzbiet zorsala. Będąc w tym miejscu wyczuwała, jak szybko i mocno

wali serce fruwającego zwierzęcia. Po kilku długich chwilach udało się jej podnieść

ranne stworzenie, które natychmiast przylgnęło do niej, wywołując uczucie, jakiego

nigdy wcześniej nie doświadczyła.

Gatunek zorsali był w cenie, gdyŜ jego przedstawiciele tępili większe

szkodniki w budynkach mieszkalnych i magazynach. Simsa widywała, jak

sprzedawano je za znaczne kwoty na rynkach, toteŜ przyszło jej do głowy, Ŝe mogłaby

odszukać właściciela tego zabłąkanego zwierzaka i zaŜądać znaleźnego. Jednak

zamiast to uczynić, zabrała go ze sobą do Ziemianek. Ferwar popatrzyła na niego i nie

powiedziała ani słowa. Przygotowana na jej wymówki i nastawiona na obronę swoich

poczynań, Simsa poczuła się wówczas dziwnie zagubiona i zdezorientowana.

Samica zorsala okociła się jeszcze tej samej nocy. Simsa opatrzyła skaleczone

skrzydło najlepiej jak potrafiła, obawiała się jednak, Ŝe jej zabiegi były na tyle

nieporadne, iŜ zwierzę moŜe zostać kaleką. Ferwar, zwlókłszy obolałe ciało z barłogu,

obserwowała wysiłki dziewczyny. W końcu pochrząkując wygrzebała ze swych

zazdrośnie strzeŜonych zapasów jakiś balsam, który zapachniał dziwnie świeŜo i

czysto w zatęchłej, nigdy nie tkniętej dziennym światłem norze.

Oba młode, które przyszły na świat były samczykami. Simsa nie była pewna

Forerunner 4 - Prekursorka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: