Carl Orff (ur. 1895 1982 )– niemiecki kompozytor, pedagog i dyrygent.
Przedstawiciel prymitywizmu muzycznego XX wieku, w twórczości widoczne również wpływy muzyki średniowiecza i renesansu. Głównie stosowane współbrzmienia kwartowo-kwintowe, inne cechy charakterystyczne to monumentalizm brzmienia i wielki aparat wykonawczy.
Carl Orff opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładzie się na improwizację i rozwijanie ekspresji, najważniejszym elementem w muzykowaniu jest rytm. Metoda Orffa szeroko jest też wykorzystywana w muzykoterapii dorosłych.
Metoda Orffa jest rozpowszechniana przez Instytut Orffa, działający przy Mozarteum w Salzburgu.
Ważniejsze kompozycje [edytuj]
· Carmina Burana (1937)
· opera Księżyc (Der Mond) (1939)
· opera Mądra (Die Kluge) (1943)
· Catulli Carmina (1943)
· Trionfo di Afrodite (1951)
· De Temporum Fine Comoedia (1973, 1977)
Kurt Weill (1900 - 1950) – kompozytor niemiecki,
Jego najsłynniejsze dzieło to musical Opera za trzy grosze, do którego libretto napisał Bertolt Brecht.
Pisał pod wpływem Busoniego i aż do śmierci mistrza w 1924 pozostawał pod jego wpływem. Po roku 1924 Weill rozpoczyna swą działalność krytyka. W licznych pismach, wywiadach i artykułach wykłada założenia swej estetyki muzycznej. Pierwsze dzieła sceniczne Weilla to Der Protagonist (Protagonista, 1926), Royal Palace (1927), Der Zar lasst sich Photogrphieren (Car się fotografuje, 1928). Te dzieła zalicza się do tzw. gatunku Zeitoper. Przełomowy staje się rok 1928, gdy swoją premierą miała Opera za trzy grosze.
Po sukcesie Opery za trzy grosze Weill komponuje jeszcze kilka dzieł w podobnej stylistyce: Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Rozkwit i upadek miasta Magagonny, 1930). Punktem wyjścia dla tej opery była wcześniejsza kompozycja Weilla pt. Songspiel Mahagonny, będąca muzyczną ilustracją kilku wierszy Brechta. Do tekstów Brechta są też kolejne dzieła Weilla: Happy End, opera szkolna Der Jasager (Człowiek, który mówi "tak"), czy Die sieben Todsunden (Siedem grzechów głównych). W roku 1933 wyemigrował do Francji a w 1935 do USA, gdzie powstały m.in. Johnny Johnson, Street Scene (Scena uliczna), Lost in the Stars (Zagubieni wśród gwiazd). Nadto komponował muzykę filmową, muzykę kameralną, oraz piosenki.
Weill czerpie inspiracje dla swej muzyki z jazzu i muzyki kabaretowej, kawiarnianej. Korzysta z modnych ówcześnie tańców (fokstrot, shimmy, walc boston, tango). Jest to jedynie zewnętrzna powłoka muzyki, którą tak wielu się zachwyca. Muzyka wchodzi u Weilla w zawiłe relacje z tekstem słownym. Do relacji tych zalicza się m.in.: ironia, trawestacja, przerysowanie, maski stylistyczne i inne. Przykładem ironii muzycznej jest słynny fokstrot "Kanonensong" z Opery za trzy grosze, w którym makabrycznym wspomnieniom z wojny towarzyszy wesoła melodia fokstrota. Zabiegi parodii, trawestacji i stosowania masek stylistycznych spotykamy na każdym kroku. W Operze za trzy grosze trawestuje Weill np. formę chorału, arii (Aria Lucy, która jest też przerysowana), formę lamentu, finału operowego. Dialektyczne zestawienie muzyki i tekstu ma kierować uwagę widza ku określonemu problemowi, jaki wyraża song. Założenia te są wynikiem fascynacji Weilla teatrem epickim Brechta.
zoldiar