praca46.pdf

ISSN 1508-2393

2 sierpie ı 2007 - zeszyt 46 - PRACA nad sob Ģ

Człowiek Jezus Chrystus nakazał widzieę siebie w kaŇdym człowieku.

Nie w pojedynczym jakimĻ wybranym człowieku, ale w kaŇdym.

PRACA nad sob Ģ

A P E R I O D Y K M A R I A W I C K I

Zeszyt 46 Krakw, sierpieı 2007 r.

Dlaczego nie w jednym?

JeĻli kochamy tylko jednego człowieka, jeĻli Boga widzimy

tylko poprzez jednego, łatwo siħ moŇe zdarzyę, Ňe zamiast poprzez

niego kochaę równieŇ Tego, Który go stworzył, bħdziemy kochaę

tylko jego. MoŇe siħ staę nie oknem do Boga, ale ĻcianĢ

zasłaniajĢcĢ Boga.

JeĻli to nasz partner w miłoĻci ziemskiej, to dziħkujĢc Stwórcy

za piħkne przeŇycia uczuciowe i erotyczne, starajmy siħ oboje, aby

nasza wzajemna miłoĻę odbiła siħ pozytywnie w stosunkach z innymi

ludŅmi, aby nas przybliŇała do nich. Wtedy miłoĻę ziemska nie stanie

siħ ĻcianĢ odgradzajĢcĢ od Ļwiata i od Boga.

JeĻli to nasz uwielbiany profesor, autor, czy inny wzorzec

postħpowania, to wraz z nim patrzmy szeroko na Ļwiat i uczmy siħ

dostrzegaę, to co w nim piħkne. Na pewno stwierdzimy, Ňe istnieje

jeszcze wiele piħkna i prawdy poza tym, czego on nas moŇe

nauczyę. Wtedy uwielbiana przez nas postaę nie stanie siħ tunelem

zawħŇajĢcym nasze widnokrħgi, lecz drogowskazem i przewodnikiem

do odkrywania nowych, BoŇych, dalekich horyzontów.

To samo, jeĻli to przyjaciel, nasz dobroczyıca, nasze

dziecko...

JeĻli to ulubiony kapłan potrafiĢcy nam pokazaę jak kochaę

Stwórcħ, to skoro jest prawdziwym, dobrym kapłanem, z pewnoĻciĢ

sam przestrzegł nas przed przywiĢzaniem siħ do niego. Gdyby tego

nie zrobił, gdyby pozwolił abyĻmy rzeczy BoŇe umieli dostrzegaę tylko

poprzez niego lub w jego towarzystwie, to po jego Ļmierci lub

przeniesieniu na innĢ placówkħ, przeŇylibyĻmy pustkħ wewnħtrznĢ,

moŇe zawód, moŇe zmniejszyłaby siħ nasza poboŇnoĻę? JeĻli

prawidłowo przybliŇył nas przede wszystkim do Boga i ludzi, to

zachowawszy w sercu miłoĻę i wdziħcznoĻę do niego, bħdziemy

umieli nadal trwaę przy Bogu, a nie narzekaę, Ňe jego nastħpca nie

dorasta juŇ poziomem do poprzednika.

Jak mo Ň na kocha ę kogo Ļ , kogo si ħ nigdy nie widziało?

Łatwiej kochaę ludzi.

A czy my ludzi widzimy?

Widzimy ich zewnħtrzny wyglĢd, gesty, słyszymy słowa,

obserwujemy działanie, ale nie łatwo zobaczyę ich samych, ich

wnħtrze, ich dusze. StĢd zawody jakie nam sprawiajĢ czasem i

najbliŇsi, nawet wypróbowani przyjaciele.

Tak jak widzimy to co zewnħtrzne w ludziach, tak bez

przeszkód moŇemy dostrzegaę to, co zewnħtrzne w Stwórcy

Ļwiata. On siħ przejawia we wszystkim co istnieje - w

gwiazdach, KsiħŇycu, Słoıcu, morzach, górach, wszelkich

krajobrazach, w całej przyrodzie, równieŇ w ludziach.

Słusznie siħ powiada, Ňe im wiħcej potrafimy kochaę

ludzi, tym wiħcej umiemy kochaę Boga. To juŇ tylko drobna

refleksja, która nam wskaŇe, Ňe wspaniali, kochani ludzie sĢ

stworzeniami BoŇymi. Przez nich Stworzyciel okazuje nam

swojĢ dobroę i piħkno. Kochajmy wiħc Boga w ludziach. Bóg-

Kochamy nasz KoĻciół. On albo został przez nas Ļwiadomie

wybrany jako ta społecznoĻę, która najlepiej spoĻród istniejĢcych

spełnia nasze wyobraŇenia o BoŇej organizacji na ziemi, albo

urodziliĻmy siħ w nim i uwaŇamy go za prawidłowy na tyle, Ňe nie

mamy powodu, abyĻmy mieli zmieniaę naszĢ koĻcielnĢ

PRACA nad sob Ģ - zeszyt 46 - sierpie ı 2007 3

4 sierpie ı 2007 - zeszyt 46 - PRACA nad sob Ģ

przynaleŇnoĻę. Jak moŇna by nie kochaę KoĻcioła, który nam

daje sakramenty, który nas łĢczy z innymi ludŅmi wierzĢcymi, z

Ňywymi i zmarłymi? Ale i KoĻcioła nie wolno traktowaę jako

samego dla siebie. On nie jest celem, on jest tylko pomostem

do Boga.

Bo i KoĻciół wraz ze swoimi sługami moŇe siħ staę

kotarĢ zasłaniajĢcĢ Stwórcħ. Kto zbyt wiele uczucia poĻwiħca

KoĻciołowi, a zbyt mało pozostawia dla Boga staje przed

wielka pokusĢ gdy organizacja koĻcielna jako taka, lub jej

lokalny przedstawiciel - kapłan, biskup - okazujĢ siħ niedorosłe

do sytuacji, lub jeĻli nas głħboko - chcĢcy lub niechcĢcy -

skrzywdzĢ. Niektórzy ludzie odrzucajĢ wtedy wraz z KoĻciołem

Boga, uwaŇajĢc, Ňe to On ich zawiódł. Inni gotowi sĢ

zorganizowaę „rewolucjħ” w KoĻciele, która z reguły nikomu na

dobre nie wychodzi.

Ten, kto rozumie, Ňe KoĻciół jest równieŇ organizacjĢ

ziemskĢ, podległĢ wszystkim wadom ziemskich organizacji, w

takim przypadku trwa przy Bogu, usuwa siħ z problemów

spornych i czeka aŇ siħ sprawy same unormujĢ. W dobrze

funkcjonujĢcym KoĻciele nie musi czekaę zbyt długo. A jeĻli

siħ nie normujĢ, jeĻli dana organizacja koĻcielna zeszła trwale

na złe drogi, pozostaje sam z Bogiem, a potem szuka innej,

właĻciwszej wspólnoty chrzeĻcijaıskiej, lub - po dojrzałym

namyĻle - formuje nowĢ wraz z innymi ludŅmi podobnie

czujĢcymi. Jest nadrzħdnĢ zasadĢ oby wszelkie reformy

zaczynaę od reformowania siebie samego.

Bez oddalenia od Boga ludzie nie mogliby si ħ sta ę wolni. Ale nie

mogliby trwałego oddalenia znie Ļę zdani tylko na własne siły. Nic by im

ono nie dało.

Aby znie Ļę stan dalekiego ukrycia si ħ przed obecno Ļ ci Ģ Najwy Ň szego

potrzebujemy Jego troski, takiej, która nie powoduje Ň adnego przymusu.

Tak Ģ wła Ļ nie otacza nas istota Chrystusa. On wkroczył w nasz Ļ wiat w

niczym si ħ nie narzucaj Ģ c.

Zwi Ģ zał si ħ z nami przez swoj Ģ Ļ mier ę . Gdy wi ħ c o nas idzie, w

ka Ň dym z nas mo Ň e si ħ rozpocz Ģę to, co si ħ wi ĢŇ e z przezwyci ħŇ eniem

Ļ mierci. Od człowieka wymaga to jednak długotrwałych wysiłków.

Dla Chrystusa było to jednorazowym czynem poprzez

Zmartwychwstanie. To po Ļ wiadcza bosko Ļę Jego istoty i działania. Odt Ģ d i

my mo Ň emy to prze Ň y ę jako istnienie pomostu nad przepa Ļ ci Ģ pomi ħ dzy

ziemsko Ļ ci Ģ i wy Ň szymi bytami.

To co najwa Ň niejsze jest ju Ň osi Ģ galne dla ka Ň dego z nas - je Ļ li

tylko chcemy to dostrzec i potraktowa ę serio. Dlatego nie nale Ň y oczekiwa ę

jeszcze wi ħ kszych o Ļ wiecicieli lub pot ħŇ niejszych wydarze ı .

Oto Chrystus jest. Nie potrzebujemy niczego wi ħ cej. Potrzeba tylko

własnego współudziału, aby uzyska ę st Ģ d Ň yw Ģ prawd ħ .

Chrystus stoi ukryty za nasz Ģ ja Ņ ni Ģ . On oddaje si ħ nam w pełni.

Ale mo Ň emy to zauwa Ň y ę tylko podejmuj Ģ c współdziałania z Nim.

Boski Ļ wiat przemówił do nas. Wyrazem tego - zst Ģ pienie

Chrystusa. Ale z naszej strony musi to by ę wystarczaj Ģ co poj ħ te i powa Ň nie

przyj ħ te.

Wymaga si ħ od nas wi ħ cej oddania dla człowieka i dla Ļ wiata.

Tylko wtedy realno Ļę miło Ļ ci, któr Ģ Chrystus wcielił w najczystszy sposób,

stanie si ħ naszym prze Ň yciem.

Wprawdzie ka Ň dy ma swój osobisty stosunek do Chrystusa. On jest

czym Ļ takim jak wy Ň sze „Ty” w stosunku do nas. Jest po Ļ rednikiem

pomi ħ dzy nami i naszym Ojcowskim, Bo Ň ym pocz Ģ tkiem o Ň ywiaj Ģ c w naszej

ludzkiej istocie ĺ wi ħ tego Ducha.

Ale nikt nie ma Go na własno Ļę , tylko dla siebie. To byłoby

całkowicie sprzeczne z zasad Ģ Boskiej Miło Ļ ci. Ta miło Ļę mo Ň e si ħ rozwija ę

tylko wtedy, kiedy si ħ otwieramy na innych.

Tak postĢpili mariawici w roku 1906.

Starajmy siħ we wszystkim dostrzegaę dobro i piħkno,

rozwijaę miłoĻę ku wszystkiemu. I niech ona nas prowadzi do

miłoĻci Boga, ale nigdy nam Go nie przesłania.

brat Paweł

PRACA nad sob Ģ - zeszyt 46 - sierpie ı 2007 5

6 sierpie ı 2007 - zeszyt 46 - PRACA nad sob Ģ

Oczywi Ļ cie na pocz Ģ tku mo Ň emy si ħ po prostu zajmowa ę

Ewangeliami i innymi opisami działalno Ļ ci Chrystusa, ale Jego prawdziwe

prze Ň ycie zdobywamy wtedy jedynie, kiedy sami wykonujemy po Ļ rednicz Ģ c Ģ

usług ħ miło Ļ ci.

W tej mierze, w jakiej si ħ to wi ĢŇ e z gotowo Ļ ci Ģ ofiary i

przezwyci ħŇ aniem siebie, mo Ň emy st Ģ d i dla siebie co Ļ uzyska ę jako Jego

dar. Otrzyma ę to, co znacznie przekracza nasze mo Ň liwo Ļ ci.

Ale Chrystusa nikt nie mo Ň e posiada ę , Ň aden człowiek a tym

bardziej instytucja. Mo Ň emy tylko działa ę z Chrystusem i wtedy Go

prze Ň ywamy. Znika, gdy usiłujemy Go statycznie zatrzyma ę .

Tu wszystko jest wartkim nurtem i nie da si ħ tego uchwyci ę -

podobnie jak gar Ļ ci Ģ - płyn Ģ cej wody. Gdy j Ģ chcemy schwyci ę , przepływa

nam pomi ħ dzy palcami. Oczywi Ļ cie to tylko zewn ħ trzne porównanie.

Chrystus działa w tym, co utrzymuje Ļ wiat w ruchu. W tym sensie

jest On prawdziwa Wod Ģ ņ ycia poj Ģ c Ģ działania wszelkich istot.

Chrystus działa w tym, co nadaje dynamik ħ samemu Ň yciu. Jemu

zawdzi ħ czamy te siły, które nam umo Ň liwiaj Ģ rozwój duszy. Dlatego nic nie

jest nam bli Ň sze ni Ň On.

Tu nic nie da jaka Ļ literalna wiedza, czy abstrakcyjne pouczenie. Tu

działa wezwanie najbardziej bezpo Ļ rednie z mo Ň liwych. Ono rz Ģ dzi tym, co

pomaga wyzwoli ę w nas nasz Ģ własn Ģ twórczo Ļę .

Mo Ň na tu mówi ę o ņ ywym Słowie, które dociera do nas nie z

obcych ust lub pism ! One mog Ģ by ę w istocie tylko cieniami Słowa.

Natomiast tu idzie o pobudzanie nas z poziomu samego Ň ycia, co

pozwala nam by ę twórczym w działaniu.

W tym, co nam pozwala wprowadza ę w Ļ wiat własn Ģ aktywno Ļę ,

przejawia si ħ bezpo Ļ rednie Chrystusowe działanie. Bez tego zupełnie nie

mogliby Ļ my w sposób wolny my Ļ le ę , mówi ę , ani jakkolwiek działa ę .

Mo Ň emy odkry ę w swoim wn ħ trzu ń ródło ņ ycia, przez które

dopiero człowiek mo Ň e o Ň ywi ę swoj Ģ prawdziw Ģ istot ħ , nada ę jej bieg. To

po Ļ wiadcza ów wewn ħ trzny pop ħ d, któremu przecie Ň ostatecznie wszystko

zawdzi ħ czamy

Drog ħ mo Ň na wprawdzie znale Ņę poprzez jaki Ļ tekst pisany lub

poprzez rozmowy z innym człowiekiem. Ale decyduj Ģ ce pozostaje zawsze to,

czy to nas pobudziło do wzi ħ cia bardziej intensywnego udziału w Ň yciowych

spotkaniach. Powinno nast Ģ pi ę w d ĢŇ eniu do ń ródła przebudzenie tego, co

o Ň ywia nasze własne człowiecze ı stwo.

W istocie nie trzeba tu wielu słów dla u Ļ wiadomienia sobie, co w

tym jest istotnego. Ale tym cenniejsze s Ģ zwi ħ złe sformułowania, o ile

dotycz Ģ sedna sprawy, na które mamy zwróci ę uwag ħ .

Co Ļ z istoty Chrystusa płynie ku nam ju Ň z tego w czym buduje

si ħ nasza ja Ņ niowo Ļę , co Ļ mo Ň emy prze Ň y ę w rozmowie z kim Ļ , po której

si ħ czujemy jak nowonarodzeni. Mo Ň e si ħ tu rozegra ę o Ň ywienie Słowa w

istotnym sensie.

Mo Ň emy wtedy poczu ę , Ň e jeste Ļ my ogl Ģ dani, Ň e Chrystus odsłania

nad nami Bosko Ļę swojego Oblicza, Ň e wychodzi z ukrycia naprzeciw nam.

W owych ci ħŇ kich czasach XX wieku, gdy szalała druga wojna

Ļ wiatowa niejeden człowiek prze Ň ył co Ļ istotnego. Wprawdzie poeta Karl

Gerold w wierszu „Ciemne miasto” 1 skar Ň ył si ħ pisz Ģ c:

I nikt nie dostrzega

Oblicza

Które tak blisko niego

Przechodzi

Ale pisz Ģ c to był bliski stwierdzenia, Ň e to Oblicze mo Ň na przecie Ň

zauwa Ň y ę . A istnieje jeszcze inne prze Ň ycie: dostrze Ň enie tego, Ň e na obliczu

jednostki do Ļ wiadczonej bólem pojawia si ħ blask nieziemskiego pochodzenia.

U takich osób nie dostrzega si ħ jakiego Ļ ekstatycznego oderwania.

Raczej doj Ļ cie do ukrytej Boskiej blisko Ļ ci.

Wła Ļ nie tacy ludzie nie b ħ d Ģ si ħ obnosili publicznie z prze Ň yciem

Chrystusa, ale ich istota tym bardziej b ħ dzie z Nim istotnie zwi Ģ zana. To

nadaje im szczególnie promieniej Ģ c Ģ ponad wszystkim, szlachetn Ģ godno Ļę i

zrazem obron ħ w Ļ ród osobistych do Ļ wiadcze ı losu.

Je Ļ li zaj Ģę si ħ gł ħ biej takimi zagadnieniami, staje si ħ coraz

ja Ļ niejsze, Ň e nie mo Ň na o tym mówi ę ani jako o sprawach wył Ģ cznie

ziemskich, ani wył Ģ cznie pozaziemskich. Zwi Ģ zanie z Chrystusem nie

dopuszcza Ň adnej takiej jednostronno Ļ ci.

W tym rz Ģ dzi to, co ł Ģ czy, a nawet usuwa wszystkie

przeciwie ı stwa. To co Ļ mo Ň e stale pozostawa ę w Ļ ród nas.

Gdy potrafimy stale ę wiczy ę a jednej strony czysty kontakt z

przyrod Ģ , z lud Ņ mi, a z drugiej - bezpo Ļ rednie oddanie si ħ Bosko Ļ ci, wtedy

uczestniczymy w tym blasku wy Ň szej istotno Ļ ci. Po prostu przebywamy w

nim.

Tajemne Ļ wiatło roztacza si ħ w ten sposób w Ļ ród nas wszystkich.

Odzywa si ħ i umacnia w nas to, co nazywamy nasz Ģ wy Ň sz Ģ ja Ņ ni Ģ .

Gdy w taki istotny sposób uczestniczymy w religijnej uroczysto Ļ ci

lub gdy prowadzimy cich Ģ medytacj ħ , mo Ň e nasz udział sta ę si ħ pełniejszy.

PRACA nad sob Ģ - zeszyt 46 - sierpie ı 2007 7

8 sierpie ı 2007 - zeszyt 46 - PRACA nad sob Ģ

W stosunku do KoĻcioła Mariawitów arcybiskup M. Michał Kowalski

stwierdzał, Ňe spowiedŅ w duchu przed Panem Jezusem jest wystarczajĢca

do odpuszczenia grzechów. Jednak nie dla publicznych gorszycieli, czyli

osób, które jawnie dopuĻciły siħ grzechów ciħŇkich, jak zabójstwa,

cudzołóstwa, kradzieŇy, oszczerstwa. Tacy ludzie musieli odbyę spowiedŅ

przed osoba duchownĢ. Podawał takŇe wiele wskazówek dla spowiednika.

Kapłana zasiadajĢcego w konfesjonale powinno cechowaę przede wszystkim

wielkie miłosierdzie. Jako sħdzia przyobleczony w doskonałoĻę Chrystusa,

powinien znaę tylko przebaczenie. Z miłoĻciĢ i bez poĻpiechu ma dopomóc

w wyznaniu grzechów, zachħcię do poprawy, w ŇĢdnym przypadku nie moŇe

ganię człowieka za jego chwilowe upadki.

Spowiednik jest zobowiĢzany, pod karĢ złoŇenia z urzħdu

kapłaıskiego, do zachowania tajemnicy spowiedzi, bez wzglħdu na sytuacjħ,

w jakiej by siħ znalazł. Tajemnica to obowiĢzuje wszystkich, którzy w

jakikolwiek sposób uzyskali wiadomoĻci o czyichĻ grzechach 2 .

Od chwili wprowadzenia kapłaıstwa niewiast, czyli od roku 1929 w

KoĻciele Mariawitów spowiadały takŇe kapłanki i biskupki. Udzielały

rozgrzeszenia zgodnie z praktykĢ spowiedzi usznej przed duchownym, jaka

wówczas stale jeszcze obowiĢzywała. Jednak spowiadały tylko kobiety i

dzieci do 14 roku Ňycia. >> Co si ħ tyczy Spowiedzi ĺ wi ħ tej, to wola Pana

Jezusa i Mateczki jest, aby u nas ta Spowied Ņ si ħ odbywała w ten sposób:

Ň eby m ħŇ czy Ņ ni i młodzie Ň od lat 14 odbywali j Ģ przed kapłanami, Ojcami, a

dzieci wszystkie do lat 14, oraz kobiety i panny, a Ň eby j Ģ odbywały przed

Kapłankami lub Dyakonisami 3 . Tam za Ļ , gdzie niema Kapłanów, Ojców, niech

m ħŇ czy Ņ ni i młodzie Ň odbywaj Ģ t ħ Spowied Ņ w duchu przed Panem Jezusem

Utajonym w Przenaj Ļ wi ħ tszym Sakramencie; podobnie tam, gdzie niema

Kapłanek lub Dyakonis, niech kobiety i panny spowiadaj Ģ si ħ przed Panem

Jezusem w duchu i po takiej spowiedzi i szczerym Ň alu za grzechy oraz

postanowieniu poprawy Ň ycia, niech przyst ħ puj Ģ do Stołu Pa ı skiego. Niech

jednak zarówno m ħŇ czy Ņ ni jak i kobiety w ten sposób przyst ħ puj Ģ cy do

Sakramentów ĺ wi ħ tych, uczyni Ģ sobie postanowienie wyspowiadania si ħ przed

Kapłanem lub Kapłank Ģ , gdy si ħ nadarzy bli Ň sza sposobno Ļę<< 4 .

Pełne i radykalne rozwiĢzanie sprawy sakramentu pokuty przyniosły

jednak dopiero nastħpny list pasterski tegoŇ arcybiskupa i osobno wydane

uzasadnienie 5 . W liĻcie oraz uzasadnieniu stwierdził, Ňe nadszedł juŇ czas,

by w KoĻciele zarówno zachodnim jak i wschodnim znieĻę stosowanĢ

dotychczas praktykħ spowiedzi usznej przed kapłanem. Propagował powrót do

praktyki koĻcielnej pierwszych wieków chrzeĻcijaıstwa, kiedy to opierajĢc siħ

na nauce Chrystusa uwaŇano chrzest, a nastħpnie skruchħ i Ňal za jedyne

warunki odpuszczania grzechów. Bóg jest ojcem wszystkich ludzi i nie

nałoŇył na nich ŇĢdnego ciħŇaru, lecz obowiĢzek miłoĻci dla Boskiej

Eucharystii, miłoĻci ku wszystkim ludziom i do kaŇdego człowieka z osobna.

>> My sami, Maryawici, długi czas mniemali Ļ my, Ň e istotnie obowi Ģ zek

wyznawania przed kapłanem swych grzechów jest przez Chrystusa na

I coraz silniej u Ļ wiadamiamy sobie, Ň e tylko w ten sposób mo Ň liwe jest

ocalenie Ziemi.

Nawet gdy stajemy nad przepa Ļ ci Ģ i nie dostrzegamy Ň adnego

zewn ħ trznego oparcia, istnieje jednak ono dla nas. Przecie Ň Chrystus jest

jeszcze stale tu Ň obok, gdy ju Ň wszystko nas opu Ļ ciło i grozi całkowite

zw Ģ tpienie.

Tylko trzeba my Ļ lami trwa ę w pewno Ļ ci. Wtedy splata si ħ coraz

silniejsza wi ħŅ mi ħ dzy Nim i nami, która wytrzymuje najsilniejsze nawet

ataki.

Anton Kimpfler

Karl Gerold, Dunkle Stadt, w Gedichte , Aarau 1943

Przez długi czas mariawici uznawali w sakramencie pokuty

wyłĢcznie formy wyniesione z KoĻcioła Rzymskokatolickiego. Przełom

nastĢpił w roku 1921 i to za wskazówkĢ Mateczki. Mianowicie

mariawiccy biskupi wypowiedzieli siħ do biskupów anglikaıskich w

sprawie zjednoczenia koĻciołów za nie narzucaniem nikomu

obowiĢzku spowiedzi usznej. Kwestia ta powinna byę rozwiĢzana

zgodnie ze zwyczajami poszczególnych koĻciołów 1 .

Ale i to trzeba wiedzie ę , Ň e miło Ļę Chrystusowa mo Ň e równie Ň

pobudza ę nas do spotka ı z ziemskimi gro Ņ nymi sytuacjami ŇĢ daj Ģ c

po Ļ wi ħ cenia tego, co w nas najlepsze. To leczy nas z wszelkiej oboj ħ tno Ļ ci.

Kierownictwo Chrystusa ł Ģ czy nas nie tylko z nasz Ģ wy Ň sz Ģ ja Ņ ni Ģ ,

ale w najgł ħ bszym sensie z ka Ň dym człowiekiem. To jest przecie Ň dopiero

Ļ wiadectwem prawdziwej miło Ļ ci Bo Ň ej. Ona nikogo nie pomija.

I tak si ħ szerzy uzdrawiaj Ģ ce, pomocne tchnienie Bo Ň e. W tej

mierze dotykaj Ģ nas losy innych, w jakiej coraz pewniej panujemy nad

własnymi.

__________________

z niemieckiego tłumaczył brat Paweł

PRACA nad sob Ģ - zeszyt 46 - sierpie ı 2007 9

10 sierpie ı 2007 - zeszyt 46 - PRACA nad sob Ģ

przez Krew ChrystusowĢ i przez wodħ Chrztu Ducha ĺwiħtego -

wszystkim wierzĢcym i pragnĢcym tego, oraz przez głoszenie

Miłosierdzia BoŇego. Apostołowie oraz ich nastħpcy - biskupi i kapłani

- sĢ tylko tymi, którzy wykonujĢ czynnoĻci sakralne, sprawujĢ widome

znaki łaski BoŇej. Jednak zasadnicze działanie sakramentalne naleŇy

do Chrystusa.

W uzasadnieniu arcybiskup Michał podaje przyczyny zniesienia

spowiedzi usznej przed osoba duchownĢ. Wskutek tej formy

spowiedzi nastĢpiło pewne odsuniħcie siħ wiernych od sakramentu

Eucharystii. Zamarło Ňycie chrzeĻcijaıskie w KoĻciele, ustała w nim

Ňywa, owocna w dobre uczynki wiara. W nastħpstwie tego nakazu

wielu chrzeĻcijan przestało uczħszczaę codziennie do Komunii ĺwiħtej,

zaniechało łĢczenia siħ z Chrystusem i dla KoĻcioła umarło.

W poczĢtkach chrzeĻcijaıstwa znaczenie sakramentu pokuty

nie było całkiem uĻwiadomione. W pierwszych gminach istniał zwyczaj

publicznej pokuty. Grzesznik wyznawał swoje przewinienia przed cała

społecznoĻciĢ. Biskup, asystujĢcy przy tym, rozpatrywał przestħpstwa

grzesznik, uĻwiadamiał popełnione zło, zadawał zadoĻęuczynienie.

Bardzo czħsto pokutujĢcy grzesznik bywał odsuniħty od udziału w

sakramencie Eucharystii. Biskup miał tylko ułatwię wybór odpowiedniej

drogi pokutnej, a nie darowaę winy. PóŅniej to krótkie, publiczne

wyznanie zastĢpiono poufnĢ szczegółowĢ rozmowĢ ze spowiednikiem.

Arcybiskup Michał przytaczał nauki licznych ojców KoĻcioła i

staroŇytnych teologów na poparcie swego stanowiska.

ĺwiħty Cyryl Jerozolimski nigdzie w swoich dziełach nie

wspomina o obowiĢzku spowiedzi usznej przed kapłanem. Mówi tylko

o wyznaniu grzechów bezpoĻrednio przed Bogiem: >> A wi ħ c, bracia,

widz Ģ c wiele przykładów tych, którzy grzeszyli i Ň ałowali i zostali

zbawieni, po Ļ pieszmy i my Ň ałowa ę przed Panem, aby dost Ģ pi ę

odpuszczenia popełnionych grzechów i sta ę si ħ uczestnikami

Królestwa Niebieskiego << 8 .

ĺwiħty Jan Złotousty czħsto poruszał zagadnienie pokuty w

swoich kazaniach nauczajĢc: >> [...] napominam was, prosz ħ i

błagam, aby Ļ cie cz ħ sto przed Bogiem si ħ spowiadali. Nie mówi ħ ci,

aby Ļ szedł na zgromadzenie twoich współbraci, ani ci ħ nie

przymuszam, Ň eby Ļ przed lud Ņ mi grzechy swe wyjawiał, ale Ň eby Ļ

sumienie swe odkrył przed Bogiem. Jemu oka Ň swe rany i od Niego

ŇĢ daj lekarstwa na nie. << 9

Według Ļwiħtego Augustyna jedynym lekarstwem dla duszy i

przebłaganiem za wystħpki ludzkie jest prawdziwa wiara w Chrystusa.

ka Ň dego grzesznika wło Ň ony, Ň e przeto nikt bez spowiedzi

odpuszczenia grzechów dost Ģ pi ę nie mo Ň e. - Tak uczyła nas teologia,

tak mówił skrót jej - katechizm, w ten dogmat rzekomy wierzyli

wszyscy, wierzyli Ļ my i my, i skrupulatnie nakazy jego

wypełniali Ļ my. <<

Mariawici długi czas przestrzegali sumiennie praktyki

spowiedzi usznej i nie poddawali w wĢtpliwoĻę, Ňe spowiedŅ przed

kapłanem jest dobra i od Boga pochodzĢca. Nie jest ona jednak -

stwierdzali z całym naciskiem - formĢ tego sakramentu koniecznĢ do

zbawienia., ani warunkiem potrzebnym do dostĢpienia odpuszczenia

grzechów. SpowiedŅ przed kapłanem lub kapłankĢ była i jest

Ļrodkiem do głħbszego upokorzenia siħ i warunkiem dĢŇenia do

wyŇszych stopni doskonałoĻci chrzeĻcijaıskiej. W rħkach ksiħŇy

rzymskokatolickich - uwaŇał arcybiskup Michał - taka spowiedŅ jest

wielkim oszustwem, kłamstwem wymyĻlonym po to, aby trzymaę

wiernych w strasznej niewoli kleru i papiestwa. Jest ona gnħbieniem i

znħcaniem siħ nad ludŅmi, pomysłem szataıskim odwodzĢcym ludzi

od prawdziwej pokuty i miłoĻci Boga 6 . Sakrament pokuty dla ludzi

ochrzczonych zawarty został w wierze w Chrystusa i Dziele

Odkupienia oraz w łĢcznoĻci wewnħtrznej z wiarĢ i duchem KoĻcioła

Chrystusowego. Rozgrzeszenie dokonuje siħ przez skruchħ i Ňal za

grzechy, wyznaniem ich w cichoĻci, w głħbi serca ile razy

odczuwamy taka potrzebħ. Wystarczy sĢd uczyniony w sumieniu

własnym kaŇdego człowieka i oskarŇenie siħ przed Bogiem. Skutkiem

tego jest zawsze przebaczenie grzechów przez najlepszego dawcħ

łaski Jezusa Chrystusa. On gładzi wszelkie zbrodnie, przewinienia i

czyni człowieka godnym przystĢpienia do Stołu Paıskiego. Grzesznik

nie potrzebuje ŇĢdnego poĻrednika by zwrócię siħ do Boga i by

uzyskaę pomoc. SpowiedŅ przed osobami duchownymi mogłaby byę

nawet szkodliwa. Bo cóŇ mógłby pomóc człowiek - kapłan, który sam

potrzebuje miłosierdzia i odpuszczenia swoich grzechów 7 .

Arcybiskup Michał tłumaczył dalej, Ňe wielkim zuchwalstwem

ze strony KoĻcioła jest przywłaszczenie sobie sĢdu na ludzkimi

duszami i władzy ich zbawiania lub potħpiania. Chrystus powiedział do

apostołów: >> Pokój wam! Jako Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was

posyłam”. Po tych słowach tchn Ģ ł na nich i powiedział im: „We Ņ mijcie

Ducha ĺ wi ħ tego! Którym odpu Ļ cicie grzechy, s Ģ im odpuszczone, a

którym zatrzymacie, s Ģ im zatrzymane (Jan 20:21-23)<< Nie oznacza

to, by apostołowie otrzymali moc rozgrzeszania z grzechów, lecz

majĢ obowiĢzek głoszenia całemu Ļwiatu odpuszczenie grzechów

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: