Cwiczenia srodlekcyjne.doc

Ćwiczenia śródlekcyjne

Ćwiczenia śródlekcyjne wcale nie muszą mieć charakteru typowo ruchowego. Może to być połączenie form ruchowych z myśleniem, ale „inaczej” – w formie zabawowej, w formie problemowej, itp. W zabawach tych należy zwrócić uwagę na jakość wykonania, a nie na szybkość. Poza tym w zabawach tych nie muszą brać udziału te dzieci, które nie chcą, prawdopodobnie jednak w trakcie ich trwania wielu uczniów będzie chciało się przyłączyć do wspólnej zabawy.

1.     „Odwrócone koło” – zabawa problemowa. Dzieci stojąc tyłem do środka koła trzymają się za dłonie, a ich zadaniem jest stanąć twarzą do środka koła nie rozrywając dłoni

2.     „Liany” – dzieci chwytają za dowolny koniec sznurka trzymanego w połowie długości przez nauczyciela, poczym puszcza on pęk sznurków, a zadaniem dzieci jest rozplątanie ich nie wypuszczając swojego końca z ręki i znalezienie osoby, która trzyma drugi koniec

3.     „Zamiana miejsc” – uczeń, który siedzi sam w ławce mówi: „miejsce w mojej ławce jest wolne i zapraszam do siebie Wojtka krokiem łyżwowym”. Zabawę modyfikuje się poprzez wymyślanie przez uczniów nowych zadań ruchowych( np. krokiem dostawnym, tyłem itp.)

4.     „Ekspresja ruchowa” – nauczyciel prosi uczniów żeby gestem, mimiką, pantomimą pokazali jak się czują w danej chwili, jak się im podoba lekcja itp.

5.     „Ważna data” – uczniowie w celu lepszego zapamiętania jakiejś ważnej daty mogą ułożeniem ciała np. w czwórkach pokazać ją

6.     „Mierzenie tętna” - podczas długiego wysiłku umysłowego można zrobić krótką przerwę i kazać uczniom zmierzyć swoje tętno przez 30s po czym mnożą je x2, zapamiętać bądź zapisać wynik, a następnie wykonać 20 – 30 przysiadów i ponownie zmierzyć puls i krótko omówić wyniki

7.     „Prawda czy fałsz – wyścigi rzędów” –klasę należy podzielić na dwa rzędy i ustawić je w przejściu między ławkami. Każdy uczeń posiada swój kolejny numerek. Na tablicy napisane jest po lewej stronie P – prawda, a po prawej F – fałsz. Nauczyciel podaje pewne zdanie (np. Lech Wałęsa jest prezydentem, albo Kopernik urodził się we Lwowie, itp.), po czym mówi pewne działanie matematyczne np. 3 plus 5 dzielone przez 2, a zadaniem uczniów jest szybko wyliczyć wynik działania i dziecko z takim numerem, jaki wynik biegnie do tablicy i zapisuje czy wypowiedziane zdanie to prawda, czy fałsz.

8.     „Skojarzenia” – układanie zdań, wierszyków do pierwszych liter wyrazów ułożonych w niezmiennej kolejności – np. do kolejności planet od słońca:

M              -              MOJA

W              -              WIECZNIE

Z              -              ZAPRACOWANA

M              -              MAMA

J              -              JUTRO

S              -              SMACZNE

U              -              USMAŻY

N              -              NAM

P              -              PLACKI

9.     „Podaj dalej” – siedząc lub stojąc w kole podajemy pojedynczo kolejne przedmioty do sąsiada zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a prowadzący z czasem wprowadza nowe przedmioty. Do zabawy tej można wprowadzić element rywalizacji – odpada z gry ta osoba, która upuści przedmiot, poda więcej niż jedną rzecz lub zatrzyma ją na kolanach

10. „Wędrujące kapelusze” – w siadzie w kole, podawanie w rytm muzyki kapelusza z głowy swojej, na głowę sąsiada. Jeśli stosujemy element rywalizacji to z gry może odpadać ta osoba, która nie zdąży przełożyć kapelusza, albo nie robi tego w takt muzyki

11. „Urodzinowe wyścigi” – jedna lub dwie drużyny, na sygnał uczniowie ustawiają się w szeregu według miesiąca urodzenia, albo według wzrostu, albo według kolejności alfabetycznej imion, itp.

12. „Pajęczyna”- w kole uczniowie rzucają kłębek wełny do wybranego kolegi, wypowiadają swoje imię i np. ulubiony kolor, i kiedy już wszystkich kłębek obszedł wtedy rozplątują pajęczynę w odwrotnym kierunku mówiąc tym razem imię i kolor kolegi, do którego rzucają

13. „Poprzecznie, skrzyżnie” – w kole uczniowie podają dowolny przedmiot sąsiadowi mówiąc „skrzyżnie”, jeśli podający nogi ma skrzyżowane, lub „poprzecznie”, kiedy nogi ma równolegle do siebie. Gra toczy się do momentu, kiedy wszyscy zorientują się gdzie tkwi pułapka. Zabawę tę można jednak przeprowadzać jeden raz w nowej grupie, bo kiedy już wszyscy ją znają traci sens

14. „Mam na imię…” – uczniowie kolejno wypowiadają zdanie „mam na imię … i zabieram ze sobą do samolotu …” – w wykropkowane miejsca wstawiają swoje imię i rzecz, która zaczyna się na taką samą literą jak imię. Gra toczy się do chwili, kiedy wszyscy uczniowie zorientują się, na czym polega zadanie. Zabawę tę można jednak przeprowadzać jeden raz w nowej grupie, bo kiedy już wszyscy ją znają traci sens

Opracowanie: Marzena Polok – Latusek, Jarosław Dębinny.