20. Zupełna przegrana.pdf

20.

Zupełna przegrana

Patrzyłam jak malutka trumna mojej siostry schodzi w dół. I nie mogłam ju Ň nic zrobi ę . Nic,

zupełnie nic!

Moja siostra umarła, a mnie z ni Ģ nie było. Nie wiedziałam o czym wtedy my Ļ lała, czy była

szcz ħĻ liwa. Jak si ħ czuła. Czy my Ļ lała o mnie, a mo Ň e o rodzicach? Czy j Ģ bolało?

To wszystko mnie przytłaczało. Jak mogłam do tego dopu Ļ ci ę ? Czy mogłam temu jako Ļ

zaradzi ę ? Czy powinnam by ę na jej miejscu? Ci Ģ gle zastanawiałam si ħ , czy gdybym nie

pokłóciła si ħ z rodzicami, czy to ja le Ň ałabym w tej trumnie?

Zacz ħ li zasypywa ę grób. A ja poczułam jak co Ļ mnie Ļ ciska w Ļ rodku. Jak to w ogóle mogło

si ħ sta ę ? Jak to mo Ň liwe, Ň e moja siostra nie Ň yła? Zawsze my Ļ lałam, Ň e jeste Ļ my

nie Ļ miertelne. Nazywały Ļ my si ħ przecie Ň Weber, to było niemo Ň liwe. Przez całe Ň ycie

mówiono mi, Ň e moje nazwisko ma znaczenie, Ň e jestem nie do pokonania i wierzyłam w to.

Ale niemo Ň liwe, wła Ļ nie si ħ stało.

Na cmentarzu, byłam ja, Maciek, moi rodzice, Natasza, Monika i Karol oraz, oczywi Ļ cie,

faceci z firmy pogrzebowej. Ludzie w czarnych płaszczach i białych r ħ kawiczkach. Nie wiem

jak to robili, ale w ogóle nie ruszało ich to, Ň e wszyscy dookoła płacz Ģ . Zacz ħ li zakopywa ę

grób.

- Niee! – usłyszałam mam ħ .

Poczułam jak łzy ciekn Ģ mi po policzku. Odwróciłam si ħ do Ma ę ka i wtuliłam w jego bluz ħ .

On nic nie mówił, wiedział, Ň e w tym wypadku nie ma co powiedzie ę . Bo co mo Ň na

powiedzie ę dziewczynie, która wła Ļ nie straciła jedyn Ģ wa Ň n Ģ dla siebie osob ħ . Jedyn Ģ , któr Ģ

kochała naprawd ħ bezwarunkow Ģ miło Ļ ci Ģ .

Czułam jakbym wła Ļ nie straciła najwa Ň niejsz Ģ osob ħ w Ň yciu, jakby bez Carmen moje, Ň ycie

nie miało sensu...

- Jak si ħ czujesz? – zapytał Maciek.

Był wieczór, a ja nie wyszłam z pokoju od czterech dni. Nie mówi Ģ c ju Ň o tym, Ň e spałam

ł Ģ cznie dwie godziny. ņ yłam w ot ħ pieniu. Nie zwracałam na nic uwagi. Maciek został ze mn Ģ

w Szczecinie, tak samo jak rodzice. Monika i Karol musieli wróci ę do Warszawy. Nie mieli

wyj Ļ cia.

- Jest ok. – skłamałam

- Wiem, Ň e nie jest. To było głupie pytanie – przyznał.

Usiadł na łó Ň ku obok mnie i przyci Ģ gn Ģ ł mnie do siebie. Siedzieli Ļ my tak razem, a ja

zacz ħ łam znowu płaka ę . Zrozumiałam, Ň e Carmen, nigdy nie miała tego co ja: nigdy nie

zdobyła takich przyjaciół, nigdy nie kochała nikogo tak bardzo jak ja, nie prze Ň yła zawodów

miłosnych i Ň adna z tych rzeczy ju Ň nigdy si ħ nie wydarzy. Ju Ň nigdy wi ħ cej si ħ nie

zobaczymy.

- Przesta ı , Klara, prosz ħ , przesta ı – powtarzał, głaszcz Ģ c mnie po głowie.

- Maciek, nie mów tak – powiedziałam przez łzy. – Nie wiesz jak ja si ħ czuje, ty nic nie

wiesz! – krzykn ħ łam i odrzuciłam jego ramie.

- Klara, przepraszam – powiedział tylko i wyszedł.

Zostałam sama, zupełnie sama. Nie mówi Ģ c ju Ň o tym, Ň e czułam si ħ okropnie z t Ģ

samotno Ļ ci Ģ . Po chwili do moich drzwi kto Ļ zapukał.

- Id Ņ st Ģ d Maciek! – powiedziałam i rzuciłam poduszk Ģ dokładnie w mojego ojca.

- Klara – zacz Ģ ł i nie wiedział co powiedzie ę dalej.

Wygl Ģ dał lepiej ni Ň powinien. Chyba brał przed chwil Ģ prysznic, bo biła od niego Ļ wie Ň o Ļę .

Wory pod oczami nie znikły, ale były mniej widoczne, ni Ň w dzie ı pogrzebu.

Usiadł obok mnie i obioł mnie ramieniem.

- Kochanie, nie mo Ň esz tutaj siedzie ę do ko ı ca Ļ wiata – powiedział spokojnie. – Klara, to co

si ħ stało było tragedi Ģ . I wcale nie chce Ň eby Ļ zapomniała o niej, ale musisz Ň y ę dalej. A po

pierwsze musisz wzi Ģę prysznic – u Ļ miechn Ģ ł si ħ . – Ļ mierdzisz – dodał mi na ucho.

U Ļ miechn ħ łam si ħ do niego.

- Dzi ħ ki – powiedziałam, gdy ju Ň wychodził.

Zebrałam si ħ w sobie i podniosłam si ħ z łó Ň ka. Zabrałam r ħ cznik i ruszyłam do łazienki.

Zimna woda spływała po moim ciele przynosz Ģ c ukojenie. Poczułam jak moje mi ħĻ nie si ħ

odpr ħŇ aj Ģ . Zacz ħ ły do mnie dochodzi ę zewn ħ trzne bod Ņ ce. Takie jak zimno wody.

Umyłam szybko włosy i wyszłam z pod prysznica. Owin ħ łam si ħ r ħ cznikiem i poszłam do

pokoju, Ň eby wybra ę co Ļ do ubrania. Ubrałam czarne rurki i granatow Ģ bokserk ħ . Na to

zarzuciłam czarn Ģ koszul ħ na długi r ħ kaw. Spojrzałam w lustro i zdałam sobie, Ň e wygl Ģ dam

jak cie ı . Nie przej ħ łam si ħ tym...

Po raz pierwszy zeszłam na dół. Zobaczyłam to samo pomieszczenie które przez ostatnie

kilka tygodni widywałam codziennie, z dnia na dzie ı stawało si ħ ono cz ħĻ ci Ģ mojego domu.

Teraz wydawała si ħ zupełnie obce.

Usiadłam przy oknie i patrzyłam na ogród. Po chwili zszedł do mnie Maciek, usiadł za mn Ģ i

si ħ nie odzywał. I tak siedzieli Ļ my w ciszy. Wtuliłam si ħ w jego pachn Ģ c Ģ bluz ħ i patrzyłam

przez to cholerne okno.

Lec Ģ c samolotem zastanawiałam si ħ czy jeszcze kiedy Ļ wróc ħ do Warszawy. Nowy Jork, to

b ħ dzie od teraz mój stały adres. Studia na Collumbi to jest co Ļ , ale czy tak naprawd ħ , to jest to

czego chce. Nie wiedziałam, ale musiałam si ħ wyrwa ę z domu, a studia to najlepszy pretekst.

Poleciał ze mn Ģ Maciek, jako najlepszy przyjaciel. Nasze apartamenty s Ģ siaduj Ģ ze sob Ģ , wi ħ c

b ħ dziemy si ħ odwiedza ę . Monika jako najszcz ħĻ liwsza studentka Ļ wiat, mieszkała w Pary Ň u i

aspirowała do francuskiego Vogue’a. Ale do tego troch ħ jej jeszcze brakowało. Maria

urodziła jednak to dziecko, spanikowała w ostatniej chwili. I teraz ma pi ħ knego Ignacego za

domownika, jest z tego bardzo szcz ħĻ liwa. Sama studiuje psychologie.

Co si ħ dzieje z Markiem? Nie mam poj ħ cia i chyba nie chc ħ wiedzie ę . Jest dobrze tak jak jest.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: