Bój o Westerplatte trwa.pdf

Bój o Westerplatte trwa

66 lat temu, w dniu wybuchu II wojny światowej o godzinie 4.48 niemiecki pancernik

„Schlezwik-Holsztyn” otworzył ogień na Westerplatte

Około dwustu żołnierzy broniło Wojskowej Składnicy Tranzytowej przez siedem

dni. Czy rzeczywiście dowodził nimi Henryk Sucharski, jeden z największych

polskich bohaterów?

W wyniku walk zginęło ok. 200-300 Niemców, nawet kilkuset mogło być rannych; straty

Polaków – kilkunastu zabitych i ok. 50 rannych. Wszyscy znamy tę historię. Czy jest

jednak całkiem prawdziwa? Zdaniem niektórych badaczy obrona Westerplatte ma swoje

nieodkryte tajemnice. Wiele przemawia za tym, że to nie major Sucharski dowodził

załogą, lecz jego zastępca kapitan Franciszek Dąbrowski.

W drugim dniu obrony Westerplatte, po ciężkim nalocie, mjr Henryk Sucharski załamał

się psychicznie. Kazał wywiesić na dachu koszar białą flagę, symbol kapitulacji. Kpt.

Franciszek Dąbrowski widząc niedyspozycję dowódcy, przejął jego obowiązki. Rozkazał

zdjąć flagę i kontynuować obronę. Tylko dzięki niemu polski garnizon bronił się aż do 7

września. Oficerowie i żołnierze chcieli walczyć do ostatniego naboju, ale z uwagi na zły

stan rannych, którym potrzebna była fachowa pomoc, zadecydowano o kapitulacji.

Możliwości obrony nadal istniały, bo żywności i amunicji było jeszcze na 2-3 tygodnie

walk.

Kto wywiesił białą flagę?

Zwolennikiem tej drugiej wersji wydarzeń jest m.in. Mariusz Wójtowicz-Podhorski, autor

scenariusza do komiksu „Westerplatte. Załoga Śmierci”, który w zeszłym roku ukazał

się na polskim rynku. Zbieranie materiałów do komiksu zabrało mu prawie dwa lata. W

tym czasie dotarł do nieznanych wcześniej dokumentów, relacji, archiwalnych filmów i

map. Ustalenie prawdy było tym trudniejsze, że jeszcze długo po wojnie żaden z

obecnych na Westerplatte kilku oficerów oficjalnie nie mówił o tym, co zaszło w

pierwszych dniach września. Do zachowania tajemnicy zobowiązali się przed swym

oficjalnym dowódcą jeszcze w 1939 roku. Mjr Sucharski obiecał, że po wojnie wyjaśni

przyczynę swego kryzysu i ujawni, kto zastępował go w pierwszych dniach września.

Nie zdążył tego zrobić, bo zmarł w 1946 r. w Neapolu. Pozostali oficerowie uznali, że

skoro dowódca nie zdążył ujawnić prawdy, to ich nadal obowiązuje zachowanie

tajemnicy – mówi Mariusz Wojtowicz-Podhorski. Jego zdaniem niezbitym dowodem na

to, że w czasie obrony Westerplatte nie wszystko odbyło się, jak opisują to podręczniki

historii, jest m.in. biała flaga wywieszona drugiego dnia walk. Rzeczywiście chciano się

poddać, co potwierdza odnaleziony w niemieckich archiwach meldunek z 2 września

1939 r., wysłany z pancernika „Schlezwik-Holsztyn”. Niemcy widząc białą flagę na

Westerplatte informowali o tym dowództwo Kriegsmarine na Bałtyku.

W imię politycznej poprawności

Do lat 50. w wielu oficjalnych publikacjach, np. gazetach czy kronikach filmowych (które

zachowały się do dziś) kpt. Dąbrowski przedstawiany był jako dowódca tamtej załogi. W

1957 r. historycy poprosili go, by spisał swoje wspomnienia. W napisanej wtedy książce

„Wspomnienia z Westerplatte” bardzo delikatnie, nie wprost, zasugerował, że mjr

Sucharski w pierwszych dniach kampanii wrześniowej przechodził jakiś kryzys. Na

publikację zareagował MON. Zlecił napisanie książki przedstawiającej dowody, że

obroną Westerplatte od początku do końca dowodził mjr Sucharski.

- W Polsce Ludowej postać majora Sucharskiego wydawała się wtedy bardziej

poprawna politycznie. Był on bowiem synem chłopa z Gręboszowa. Taki bohater był

bardziej na rękę komunistycznej władzy niż wywodzący się z arystokracji kapitan

Dąbrowski, syn wybitnego generała i węgierskiej baronówny. Jego ojciec zmarł w

wagonie w drodze na Syberię, a matka w Kazachstanie. W czasach stalinowskich,

pozbawiony świadczeń wojskowych, ciężko chory na gruźlicę , żył w z rodziną w

Krakowie, w jednopokojowym mieszkaniu bez bieżącej wody. By przeżyć, sprzedawał

na ulicy gazety i szył w domu kapcie – opowiada Mariusz Wojtowicz- Podhorski.

Dwie wersje zdarzeń

Zadanie napisania książki potwierdzającej bohaterstwo majora Sucharskiego

powierzono Zbigniewowi Flisowskiemu , znanemu publicyście, weteranowi wojennemu.

Przyjął on zlecenie, choć wcześniej w swych publikacjach nieraz pisał o Dąbrowskim

jako o dowódcy Westerplatte. Flisowski w celu zebrania dowodów przeprowadził

kilkadziesiąt rozmów z żyjącymi jeszcze wtedy westerplatczykami. W książce

„Westerplatte” zamieścił tylko kilkanaście tych najbardziej korzystnych dla lansowanej

tezy. Jeden z rozmówców, ppor. Zdzisław Kręgielski wiedząc, jaki cel przyświeca

książce, napisał dwie wersje wspomnień. Jedną na użytek publikacji, drugą prawdziwą.

Tę drugą opublikowano dopiero kilka lat temu w Wojskowym Przeglądzie Historycznym.

W relacji ppor. Kręgielskiego mjr Sucharski był bardzo przywiązany do rzeczy

materialnych i nie mógł przeboleć spowodowanej wybuchem wojny utraty wszystkich

pieczołowicie gromadzonych oszczędności. To było jednym z powodów jego załamania.

Za prawdziwość swej relacji por. Kręgielski ręczył oficerskim słowem honoru.

W chwili publikacji książki Flisowskiego żyli jeszcze podoficerowie i żołnierze z

Westerplatte, ale nie mogli zareagować. Wielu z nich przebywało już w więzieniach UB

lub żyło w nędzy i po prostu bali się mówić o czymś, co było wbrew oficjalnej

propagandzie. Między sobą lub gdy czuli się bezpiecznie, wielokrotnie rozmawiali na ten

temat. Biorący udział w obronie Westerplatte por. Stefan Grodecki w latach 50., w

rozmowie z komandorem dr. Rafałem Witkowskim opowiadał dokładnie o załamaniu

majora Sucharskiego i objęciu dowództwa przez jego zastępcę. Komandor dr Witkowski

po latach żałował, że nie miał wtedy magnetofonu i nie mógł nagrać tej i wielu

podobnych rozmów z westerplatczykami. To raz na zawsze rozwiałoby wszystkie

wątpliwości. Mówił o tym i pisał w listach m.in. do córki kpt. Dąbrowskiego Elżbiety

Hojki, która pieczołowicie przechowuje wszystkie dokumenty i listy świadczące o

bohaterstwie swego ojca, wierząc, że prędzej czy później prawda o nim zostanie

oficjalnie uznana.

Jarosław Tuliszka, autor książki „Westerplatte

1926-1939. Dzieje Wojskowej Składnicy

Tranzytowej w wolnym mieście Gdańsku”

– Kwestia tego, kto dowodził Westerplatte od 2 do

7 września 1939 r. jest dość problematyczna.

Relacje z tych dni są niespójne, bezpośredni

świadkowie już nie żyją. Na podstawie

zachowanych przekazów nie można jednoznacznie

potwierdzić tezy o przejęciu władzy w placówce

przez kapitana Dąbrowskiego. Relacje oficerów

mogą być stronnicze. Por. Stefan Grodecki nie jest

całkiem bezstronny, bo był przyjacielem kapitana

Dąbrowskiego i swego rodzaju antagonistą majora

Sucharskiego. Relacja ppor . Kręgielskiego też nie

jest dla mnie dowodem, ponieważ w czasie obrony

znajdował się w swojej placówce poza koszarami.

Był w nich tylko dwa razy, ale krótko i nie ma

pewności, że był o wszystkim dobrze

poinformowany. Jednak dopuszczam, że 2

września 1939 r. coś zaszło w koszarach na

Westerplatte, ale stało się to w wąskim gronie

oficerskim. Rzeczywiście, mogą być dowody, że 2

września nad Westerplatte wywieszono białą flagę,

ale trudno powiedzieć, w jakich okolicznościach

ona zniknęła. Zastanawia fakt, że skoro Niemcy

zauważyli białą flagę, nie dochodzili potem,

dlaczego obrona nie ustała. To niezgodne z

obyczajem wojennym i w myśl międzynarodowego

prawa jest przestępstwem. Poza tym Wojskowa

Składnica Tranzytowa na Westerplatte nie była z

militarnego punktu widzenia aż tak ważna, by

należało jej bronić tak długo. Były to puste

magazyny wojskowe. Kompania wartownicza

podjęła obronę głównie dlatego, że była do tego

zobowiązana. Mjr Sucharski po nalocie bombowym

2 września miał pełne prawo poddania placówki.

Jej teren nie nadawał się już do walki. Jeśli ktoś tę

decyzję zakwestionował, to popełnił przestępstwo.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: