Rasa über Alles.pdf

Rasa über Alles

III Rzeszę mieli zamieszkać jasnowłosi, niebieskoocy aryjczycy o idealnych proporcjach

ciała

Gdyby Hitler nie przegrał wojny, prawdopodobnie one pełniłyby teraz wysokie

funkcje w SS. Miały budować tysiącletnią Rzeszę. Dzieci programu Lebensborn -

najdziwniejszego eksperymentu genetycznego II wojny światowej.

Helga Kahrau przyszła na świat w nazistowskich Niemczech. Jej matka Mathilda miała

dobrą pracę. Była sekretarką w biurze Martina Bormanna - szefa kancelarii Hitlera - i dr.

Josepha Goebbelsa, ministra propagandy III Rzeszy. Helga nie znała swego ojca, a

Mathilda nie chciała o nim opowiadać. Ze strzępków rozmów Helga wywnioskowała, że

prawdopodobnie był żołnierzem i zginął na wojnie. Całą prawdę poznała dopiero w 1993

r., po śmierci matki. Z zachowanych w urzędzie stanu cywilnego dokumentów wynikało,

że ojciec Helgi należał do SS. Ale to nie była najgorsza wiadomość. Jej rodzice byli

sobie niemal obcy. Spotkali się tylko raz w życiu - na balu zorganizowanym w Berlinie w

maju 1940 r., na cześć zwycięstwa nad Francją. Dziewięć miesięcy później na świat

przyszła Helga. Urodziła się w domu Lebensbornu pod Monachium. - Matka została ze

mną przez pierwsze 6 miesięcy mojego życia. Przez kolejne 4 lata znajdowałam się pod

opieką czystych rasowo nianiek z SS - wspomina. W tym czasie jej ojciec nadzorował

eksterminację Żydów w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem. Matka przypomniała

sobie o niej dopiero pod koniec wojny, gdy trzeba było uciekać przed nacierającą Armią

Czerwoną.

Aryjka w kostiumie

Organizację Lebensborn założyli w 1935 r. dwaj nieznani z nazwiska oficerowie SS,

choć idea ośrodków, w których na świat

mogliby przychodzić czyści rasowo

Niemcy, powstała wcześniej. Było to w

końcu ucieleśnienie marzeń Hitlera o

tysiącletniej Rzeszy, zamieszkałej przez

jasnowłosych i niebieskookich aryjczyków

o idealnych proporcjach ciała, rozmiarze

czaszki, a nawet ściśle określonym kącie

osadzenia oczu.

Reichsführer Heinrich Himmler osobiście

nadzorował czystość rasową nie tylko szeregów SS, ale również rodzin zakładanych

przez SS-manów. Każdy oficer musiał podpisać zobowiązanie, że nie weźmie ślubu,

dopóki kandydatka na żonę nie przejdzie pozytywnej weryfikacji w Urzędzie do Spraw

Rasy i Osadnictwa. Najpierw należało złożyć podanie z prośbą o zgodę na ślub z

załączonym zdjęciem narzeczonej w kostiumie kąpielowym. Urzędnicy z tabelami w

dłoniach sprawdzali, czy dziewczyna ma odpowiedni rozstaw oczu, krzywiznę nosa,

szerokość bioder. Każdą kwalifikowali do trzech kategorii według kryteriów rasowych:

"w całkowitej zgodności", "przeciętnej" i "nieodpowiedniej".

Himmler, który uważnie śledził dane statystyczne na temat niemieckich małżeństw, był

niepocieszony, że wskaźnik urodzeń w rodzinach SS-manów był tylko nieco wyższy od

niemieckiej przeciętnej. Hitler życzył sobie, aby do 1980 r. świat zaludniało przynajmniej

120 mln aryjczyków. Himmler postanowił więc, że każdy SS-man powinien spłodzić od

czworga do sześciorga potomstwa. Wszystkie niemieckie kobiety - niezależnie od stanu

cywilnego - miały obowiązek urodzić do 35. roku życia 4 dzieci z czystymi rasowo

Niemcami. Bez znaczenia było, czy mężczyzna jest już żonaty. Poza tym aryjczycy

powinni przekazywać swój materiał genetyczny innym kobietom. Do tego celu zaczęły

powstawać domy Lebensbornu, gdzie pod kontrolą nianiek z SS młode Niemki ze

Związku Dziewcząt Niemieckich (BDM) rodziły aryjskie niemowlęta.

Wylęgarnia nordyków

Organizacja skrupulatnie dbała o czystość rasową w SS. Łączeniu w pary młodych SS-

manów z dziewczętami nadawano charakter wielkiej uroczystości. Obie grupy po raz

pierwszy i ostatni spotykały się w zaciszu domów Lebensbornu, w specjalnie

przeznaczonej do tego świetlicy. Udekorowane flagami III Rzeszy, sztandarami SS i

kwiatami pomieszczenie oświetlano świecami. Na ścianach wieszano symbole SS i

portrety Hitlera. Nad przebiegiem ceremonii czuwał oficer. To on decydował, który SS-

man z którą dziewczyną spędzi noc. Przypominał o zaszczytnym obowiązku

dostarczenia Hitlerowi potomstwa, wyczytywał nazwiska, a pary odchodziły do swoich

pokoi. Następnego dnia w ośrodku pozostawały tylko przyszłe matki. Ojcowie wracali na

front.

Wbrew chęciom Himmlera działania Lebensbornu nie podobały się znacznej części

społeczeństwa. Ośrodki nazywano "domami publicznymi" lub "klubami rozrywki

oficerów", a wracające z nich kobiety zyskiwały w swoim otoczeniu miano rozwiązłych.

Dlatego SS zapewniało przyszłym matkom maksimum dyskrecji. Dziewczęta mogły

przez okres ciąży przebywać w ośrodku i po porodzie zostawić w nim dziecko. Ich

bezpieczeństwa przez cały czas strzegli uzbrojeni wartownicy.

Niestety, statystyki urodzeń nie były zadowalające. Himmler najpierw zwrócił się do

kobiet z podbitych przez Niemcy państw, zachęcając czyste rasowo do małżeństw z

aryjczykami z SS. Apel nie przyniósł oczekiwanych skutków. Ani Skandynawki, w

których Himmler widział ostatnią deskę ratunku dla Lebensbornu, ani jasnowłose

Francuzki czy Belgijki nie kwapiły się do rodzenia niemieckich dzieci ku chwale Rzeszy.

Tymczasem na froncie wschodnim ginęli czyści rasowo Niemcy. Himmler sięgnął do

bardziej drastycznych środków.

Kidnaperzy z SS

"Wszelką dobrą krew - i to jest pierwszym założeniem, o którym musicie pamiętać -

gdziekolwiek ją na wschodzie napotkacie, możecie albo zdobyć, albo zabić - powiedział

we wrześniu 1942 r. na odprawie wyższych oficerów SS w Żytomierzu. - Gdziekolwiek

napotkacie dobrą krew, macie ją zdobyć dla Niemiec albo postarać się, by przestała

istnieć. W żadnym razie nie może ona pozostawać po stronie naszych wrogów".

"Powinniśmy pozyskiwać wśród podbitych narodów tak dobrą krew, jak nasza. Nawet

porywając dzieci, jeśli zaszłaby taka potrzeba" - zaznaczał na naradzie oficerów SS w

Poznaniu, we wrześniu następnego roku.

Lebensborn szybko wdrożono w okupowanych krajach.

W 1944 r. minister stanu Protektoratu Czech i Moraw wydał dokument w sprawie

potomstwa rozstrzeliwanych Czechów. "Zaleca się, aby dzieci do lat 6, które

nadawałyby się go germanizacji, przekazywać rodzinom niemieckim w ramach

"Lebensbornu" - instruował. - Dzieci powyżej 16. roku życia należy wysyłać do obozów

koncentracyjnych".

Specjalne grupy policji i SS (Einsatzkommandos) już od 1940 r. jeździły po polskich

wsiach i miasteczkach w poszukiwaniu małych aryjczyków. Zabierały dzieci siłą,

wywozilły potomstwo rozstrzelanych rodziców, przeszukiwały domy dla sierot.

Dzieci jednak szybko nauczyły się ukrywać przed zmotoryzowanymi oddziałami SS.

Gdy z tego powodu spadła liczba porwań, Himmler nakazał przeszkolić i wysłać w teren

kobiety z SS. Przebrane za wieśniaczki wchodziły między domostwa i łatwo

demaskowały kryjówki. Porwane dzieci trafiały przed oblicza lekarzy, którzy mierzyli im

czaszki, oceniali kształt uszu, rozstaw oczu i decydowali o rasowej przydatności. Dzieci,

które nie miały cech aryjskich wywożono na roboty, do obozów koncentracyjnych albo

rozstrzeliwano. Pozostałe jechały do domów dziecka w Kaliszu i Brochowie, gdzie były

siłą germanizowane i odsyłane do ośrodków Lebensbornu w Niemczech.

Przeprowadzone po wojnie szacunki pozwoliły ocenić liczbę porwanych polskich dzieci

na ok. 250 tys. Zaledwie 25 tys. z nich wróciło do domów. Reszta albo nie przeżyła

germanizacji, albo pozostała przy nowych niemieckich rodzinach. Ilu - dziś dorosłych

ludzi - nie zdaje sobie sprawy, skąd pochodzą i kim są naprawdę, nie wiadomo.

Żołnierz Polski nr 10/2003

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: