Kearney Paul - Boże Monarchie 1 - Wyprawa Hawkwooda.pdf - Kearney Paul - science-fiction

Paul Kearney

Wyprawa

Hawkwooda

Hawkwood’s Voyage

Księga I cyklu Boże Monarchie

Przełożył: Michał Jakuszewski

Wydanie oryginalne: 1995

Wydanie polskie: 2003

Dla grupy z Museum Road:

Johna, Dave’a, Sharon, Felixa i Helen;

i dla dr Marie Cahir, partnerki we wszystkim

PROLOG

ROK ŚWIĘTEGO 422

Statek umarłych dryfował wzdłuż wybrzeża z północno-zachodnim wiatrem. Marsle miał

postawione, ale reje nadal były zbrasowane, jakby wciąż gnał go wiatr otwartego oceanu,

który dawno już pozostawił za sobą. Pierwsi zauważyli go rybacy, w wigilię dnia świętego

Beynaca. Przechylał się mocno, mimo że fale nie były wysokie, a to, co ostało się z jego

ożaglowania, drżało i łopotało w podmuchach wiatru.

To był dzień niepokalanego błękitu – morze i niebo odbijały się w sobie nawzajem w

bezkresnych płaszczyznach. Stadko mew krążyło niecierpliwie wokół łodzi rybackich,

których załogi wciągały na pokład wypełnione srebrnym łupem sieci. Z lewej burty

przemknęła grupka błyszczących oyvipów: zły omen. Powiadano, że każdy z nich kryje w

sobie wyjącą duszę topielca. Wiatr jednak był przychylny, ławica wielka – widać ją było jako

szeroki cień pod kadłubem, od czasu do czasu przeszywany błyskiem słońca odbijającego się

w boku mknącej szparko ryby – a rybacy przebywali tu już od przedpołudniowej wachty,

wypełniając sieci zawsze trudnym do zdobycia bogactwem morza. Ciemna linia

hebriońskiego brzegu po prawej za ich plecami przerodziła się w blady cień.

Szyper jednego z joli osłonił dłonią oczy – wyglądające jak niebieskie kamyki otoczone

pomarszczoną, ogorzałą skórą – przystanął i spojrzał na morze. Porastająca jego podbródek

szczecina była jasna jak włoski na łodydze pokrzywy. W zapadniętych oczach odbijał się

świetlisty cień wody.

– To ci dopiero – mruknął.

– Co to jest, Fader?

– Karaka, chłopcze, pełnomorski statek. Tak to przynajmniej wygląda. Ale jej żagle wiszą

w strzępach. Widzę też luźno opadający bras. Do tego nabrała z tonę wody, jeśli mnie o to

pytasz. A co się stało z załogą? Durne szczury lądowe.

– Może nie żyją albo opuścili statek? – zauważył jego syn.

– Może. Albo może dopadła ich zaraza, która podobno szaleje na wschodzie. To klątwa

zesłana przez Boga na niewiernych.

Inni członkowie załogi zamarli w bezruchu, słysząc te słowa, i wbili mroczne spojrzenia

w zbliżający się statek. Wiatr zmienił nieco kierunek – poczuli, że nie wieje im już prosto w

oczy – i niezwykły żaglowiec wytracił prędkość. Jego sfatygowane maszty rysowały się

czarno na tle horyzontu, tam gdzie niebo i morze zlewają się ze sobą, tworząc zamazaną

granicę. Z dłoni rybaków ściekała woda, ryby trzepotały słabo w sieciach, zapomniane i

umierające. Kropelki potu spływały po nosach mężczyzn i szczypały ich w oczy: wszędzie

było pełno soli, nawet w płynach ustrojowych. Wszyscy patrzyli na szypra.

– Jeśli załoga nie żyje, żaglowiec należy do nas prawem znaleźnego – odezwał się jeden z

rybaków.

– Statek, który nadpływa z pustego zachodu bez śladu życia na pokładzie, może tylko

przynieść pecha – mruknął drugi. – Tam nie ma nic poza tysiącami mil nieznanych mórz, za

którymi leżą granice Ziemi.

– Na pokładzie mogą być żywi ludzie, którzy potrzebują pomocy – oznajmił stanowczo

szyper. Syn spojrzał na niego, otwierając szeroko oczy. Cała załoga również skierowała nań

spojrzenia. Czuł je tak, jak wyczuwał promienie słońca, ale jego poorane zmarszczkami

oblicze nic nie wyrażało. Podjął już decyzję.

– Podpłyniemy do niego. Jakobie, podnieś fok i zbrasuj reje. Gorm, wciągnij te sieci na

pokład i zawiadom inne łodzie. Niech zostaną na miejscu. To dobra ławica, za dobra, żeby ją

przepuścić.

Załoga wzięła się do roboty. Jedni mieli naburmuszone miny, inni byli wyraźnie

podekscytowani. Jol był dwumasztowy, a jego bezanmaszt usytuowano za płetwą sterową.

Żeby zbliżyć się do karaki, będzie musiał halsować na wiejący od morza wiatr. Rybacy na

pozostałych łodziach zaprzestali na jakiś czas wciągania sieci, by popatrzeć, jak stateczek

zbliża się do celu. Karaka była zwrócona burtą do wiatru i pochylała się w prawo, gdy po jej

nawietrznej rozbijały się fale. Jol podpłynął bliżej i załoga wyciągnęła trały, łapiąc za ciężkie

wiosła. Szyper i kilku innych mężczyzn wdrapali się na nadburcie, przygotowując się do

niebezpiecznego skoku na burtę karaki.

Żaglowiec majaczył nad nimi niczym mroczny olbrzym. Jego takielunek powiewał

swobodnie na wietrze, z łacińskiej rei bezanmasztu został jedynie kikut, a grube belki

odbojowe burty były popękane i porozszczepiane, jakby karaka przeciskała się przez jakiś

wąski przesmyk. Nikt nie ujrzał na pokładzie śladu życia, nie usłyszano też odpowiedzi na

wołanie szypra. Mężczyźni trudzący się u trałów przerwali na chwilę pracę i wznieśli

ukradkiem ręce do piersi, by nakreślić Znak Świętego.

Szyper skoczył. Stęknął głośno z bólu, uderzając o burtę karaki, wdrapał się na pokład

przez reling i przystanął, dysząc ciężko. Inni podążyli za nim. Dwaj z nich trzymali w zębach

sztylety, jakby spodziewali się, że będą musieli utorować sobie drogę walką. Jol odsunął się,

gdy zastępca szypra wszedł w lewy hals. Stateczek zatrzyma się, złapie wiatr w żagle i powoli

odpłynie. Szyper pomachał mu ręką na pożegnanie.

Karaka zanurzała się głęboko, a na wysokie kasztele na dziobie i rufie napierał wiatr. Nie

było słychać nic oprócz szumu morza, trzasków drewna, poskrzypywania takielunku oraz

łoskotu beczki przetaczającej się w tę i we w tę w zęzie. Szyper uniósł głowę, wyczuwając

woń rozkładu. Stary Jakob spojrzał mu znacząco w oczy. Obaj pokiwali głowami. Na pokład

dotarła śmierć. Gdzieś tu leżały gnijące trupy.

– Błogosławiony Ramusio, miej nas w opiece – odezwał się ochrypłym głosem jeden z

mężczyzn. – Żeby tylko się nie okazało, że to dżuma.

Szyper ze złością łypnął na niego okiem.

– Nie strzęp jęzorem po próżnicy, Kresten. Wybadajcie z Danielem, czy ten statek da radę

płynąć z wiatrem. Mam wrażenie, że deski nadal nie przeciekają. Może uda się nam dopłynąć

do Abrusio, zanim kadłub utraci szczelność i statek pójdzie pod wodę.

– Chcesz nim dotrzeć do portu? – zapytał Jakob.

– Jeśli zdołam. Ale będziemy musieli zejść na dół, żeby się przekonać, czy grozi mu

zatonięcie. – Szyper zachwiał się lekko, gdy statek zakołysał się na fali. – Wiatr robi się

silniejszy. To dobrze, o ile uda się nam zawrócić statek. Chodź, Jakobie.

Otworzył drzwi na kasztelu rufowym i wszedł do mrocznego wnętrza, zostawiając za

sobą błękitną jasność dnia. Słyszał za sobą kroki bosego Jakoba oraz jego ciężki oddech.

Zatrzymał się. Statek kołysał się mu pod stopami jak konająca istota. Smród zgnilizny był

teraz silniejszy, tłumił nawet znajome, morskie wonie soli, smoły i konopi. Szyper

zwymiotował, wyciągając ręce w ciemności, i wymacał następne drzwi.

– Słodki Święty! – wydyszał, otwierając je.

Zalał go blask słońca, jasny i oślepiający, napływający do środka przez strzaskane bulaje

na rufie. W wielkiej kabinie stał długi stół, na grodzi wisiały dwa skrzyżowane ze sobą

błyszczące bułaty, a za stołem siedział spoglądający na przybysza trup.

Szyper zmusił się do podejścia bliżej.

Pod stopami miał wodę, która chlupotała w rytm kołysania się statku. Najwyraźniej

morze wdarło się do środka przez wybite okienka. W przedniej części kajuty zobaczył stertę

ubrań, broń, mapy oraz mały kuferek z mosiężnymi okuciami. Trup jednak siedział

wyprostowany na krześle, zwrócony plecami do rufowych bulajów. Brązowa skóra, mocno

naciągnięta na czaszce, przypominała pergamin, dłonie zmieniły się w skurczone szpony.

Dobrały się już do niego szczury. Krzesło łączyły z pokładem drewniane prowadnice, a

mężczyznę przywiązano do niego licznymi splotami nasiąkniętej wodą liny. Nasuwało się

przypuszczenie, że zrobił to sam, gdyż ręce miał wolne. W rozkładającej się pięści ściskał

wystrzępiony skrawek papieru.

– Jakobie, co my tu właściwie widzimy?

– Nie mam pojęcia, kapitanie. Na tym statku pewnikiem działała siła nieczysta. Ten

człowiek był kapitanem. Widzisz te mapy? I jest tu też zniszczone astrolabium. Ale co mu się

stało, że zdecydował się zrobić coś takiego?

Kearney Paul - Boże Monarchie 1 - Wyprawa Hawkwooda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: