Bułyczow Kirył - Miasto na górze.pdf - Bułyczow Kirył - science-fiction

Bułyczow Kirył

Kirył Bułyczow właściwie Igor Wsiewołodowicz

MoŜejko (ur. 18 października 1934 , zm. 5 września

2003 ) – rosyjski historyk i pisarz fantastyki naukowej .

Pracował w Instytucie Orientalistyki Radzieckiej

Akademii Nauk.

Jego pierwsze opowiadanie fantastyczne pod tytułem

Dinozaury nie wymarły zostało wydane w czasopiśmie

Wokrug swieta pod koniec 1967 roku.

Pseudonim autora jest połączeniem Kir – od imienia

Ŝony, Bułyczow, od nazwiska panieńskiego matki.

Jego najbardziej znane utwory to seria humorystycznych

opowiadań o mieszkańcach rosyjskiego miasteczka

Wielki Guslar, będącego nieco karykaturalną kopią

realnie istniejącego miasteczka Wielki Ustiug . Nawet

nazwiska bohaterów zostały zaczerpnięte z ksiąŜki

adresowej tego miasteczka z 1907 roku. Wielki Guslar

przyciąga wszelkiego rodzaju kosmitów i nadnaturalne

istoty; Dzieją się w nim rzeczy będące często satyrą na

Ŝycie w Związku Radzieckim .

Inną znaną serią utworów Bułyczowa był cykl powieści

dla dzieci i młodzieŜy o Alicji , dziewczynce z

przyszłości.

Prolog

Sali posiedzeń Rady Dyrektorów nie remontowano juŜ od wielu lat, aby nie zniszczyć

bezpowrotnie świętych fresków na jej suficie. Plafony niemal zupełnie wyblakły i pokryły się

dziwacznymi plamami wilgoci, co sprawiło, Ŝe znajdujące się na nich sceny batalistyczne nabrały

jeszcze więcej dynamizmu i tajemniczości.

Pan Dyrektor Spel wpatrywał się w sufit, starając się odnaleźć jakiś sens w malunkach,

gdyŜ nie chciał sprawiać wraŜenia, Ŝe interesuje go to, co działo się akurat na sali.

Pan Dyrektor Mekil, szef policji, kończył juŜ swoje miaŜdŜące przemówienie i do uszu

Spela dobiegły urywki zdań: “InŜynier Lemeń, gwałcąc w sposób zbrodniczy wszelkie normy

postępowania... InŜynier Lemeń, okrywając hańbą jeden z najszacowniejszych rodów... InŜynier

Lemeń, dokonując świętokradczego zamachu...”

Mekil, przezwiskiem Glizda, miał na myśli rodzinę Spelów. InŜynier Lemeń zapragnął

poślubić córkę Spela.

Szesnastu Dyrektorów, siedzących w twardych drewnianych fotelach wokół masywnego

wypolerowanego łokciami stołu, słuchało mówcy bardzo uwaŜnie i kaŜdy z nich starał się

przeniknąć, jaką groźbę dla niego osobiście kryje w sobie gniewna oracja Glizdy. Chudy, ponury,

podobny do nietoperza Pierwszy Dyrektor Kalgar obracał w palcach dzwonek przewodniczącego.

Wzmocnienie pozycji Mekila było mu nie na rękę, a nikt nie wątpił, Ŝe przestępstwo Lemenia

zostało przynajmniej w połowie wymyślone przez szefa policji. W ten sposób Glizda będzie

mógł niedługo dobrać się do samego Spela.

Kalgar zerknął na Spela, który przyglądał się freskom na suficie. Spel najwyraźniej

osłabł, bo nie odwaŜył się wystąpić przeciwko Gliździe i teraz musi udawać, Ŝe cała sprawa go

nie dotyczy. Glizda skończył. Dyrektorzy poruszyli się. Któryś z nich zakasłał. Kalgar wstał. Był

Pierwszym Dyrektorem i do jego obowiązków naleŜało przeprowadzenie głosowania. Pomyślał

przelotnie, Ŝe od dłuŜszego czasu nie widział Gery Spel. Podobno jest chora.

- Panie Dyrektorze Spel - powiedział. - Czy potwierdza pan, Ŝe przestępca inŜynier

Lemeń zasługuje na śmierć w Ognistej Otchłani?

Spel pochylił głowę.

- Pan Dyrektor Generalny?

Cielsko w mundurze z błyszczącymi naszywkami drgnęło:

- Bez wątpienia.

- Pan Dyrektor Kopalń?

Dyrektor Kopalń poruszył bezdźwięcznie wargami, udając głęboki namysł. Kalgar

pomyślał, Ŝe Glizda dał mu łapówkę, ale widocznie za małą.

- UwaŜam, Ŝe postępki inŜyniera Lemenia wykraczają, Ŝe tak powiem, poza ramy... A

jego pogląd o istnieniu...

- Sądzimy inŜyniera Lemenia nie za jego poglądy, lecz za pogwałcenie Obyczaju -

przerwał mu Mekil.

- Tak - powiedział skwapliwie Dyrektor Kopalń. - Tak, tak...

- Pan Dyrektor Kabli?

Dyrektora Kabli bolała wątroba. Skrzywił się, wyjął z kieszeni flakonik z lekarstwem i

machnął wolną ręką: jasna sprawa, nie ma się nad czym rozwodzić...

Kiedy ostatni z Dyrektorów opowiedział się za śmiercią Lemenia, Kalgar zdjął z

wiszącego na piersi łańcucha klucz od Rozgłośni.

- W takim razie - powiedział - zgodnie z tradycją i Obyczajem musimy włączyć Głos

Władzy.

l ruszył ku drzwiom Rozgłośni.

Za nim wstał Spel, który jako Drugi Dyrektor był straŜnikiem drugiego klucza.

Glizda patrzył nieruchomym wzrokiem na Dyrektorów. To była godzina jego tryumfu.

Zmusił ich do uznania swojej władzy!

Spel wsunął swój klucz w otwór zamka i odwrócił się. Przy czarnej portierze zasłaniającej

wejście do sali posiedzeń wśród licznych urzędników, kapłanów, lokajów i straŜników stał jego

syn w mundurze oficera tajnej policji. Spel senior popatrzył mu w oczy. Spel junior leciutko

pochylił głowę.

Ciemne korytarze

Kroni obudził się wcześniej niŜ normalnie. Za progiem szeleściły kroki, zgrzytały głosy,

rozlegał się kaszel i cięŜkie sapanie - wracała nocna zmiana z wytwórni azbestu. Zazwyczaj

budził się, kiedy kroki milkły. Budziła go cisza. Przypomniał sobie, co go dzisiaj czeka. Pójdzie

na dół.

Zrzucił z siebie postrzępiony koc i zeskoczył na zimną podłogę. Wieczna lampka pod

statuetką Boga Reda ledwie się tliła. Kroni podszedł na bosaka do stołu, wymacał na nim puszkę

z olejem ziemnym i dolał go do zbiornika lampki. Zrobiło się jaśniej i jakby cieplej.

Przejrzał się w odłamku lusterka opartego o nogi statuetki. Twarz się w nim nie mieściła.

Kroni zobaczył jedynie jasne oko, kosmyk przedwcześnie posiwiałych włosów i cienki, długi

nos, którego cień maskował zapadnięty policzek i głęboką bruzdę, zbiegającą ku kącikowi

bladych warg. Od wczoraj na twarzy zostały i smugi sadzy. Kroni postanowił się umyć.

Wziął skrzynkę z narzędziami, zawinął w szmatkę i wsunął do, kieszeni zimny, kleisty

kawałek kaszy, załoŜył stojące w progu trzewiki i zdmuchnął lampkę.

Przy źródełku zasilającym okrągły basenik juŜ było pełno kobiet. Niektóre prały, inne

przyszły po wodę, ale teŜ nie kwapiły się wracać do domów.

- Uciekaj stąd! - rozwrzeszczały się, kiedy zobaczyły, Ŝe Kroni rozbiera się nad

basenikiem. - Zapaskudzisz nam wszystką wodę, ty brudny rurarzu!

Kroni nawet się nie odezwał. Usiadł na krawędzi basenu i zanurzył nogi w zimnej

mydlanej wodzie.

- Zaraz zawołam męŜa! - zagroziła Ratni, Ŝona kwartałowego.

- Zawołaj - poparły ją kobiety. - Niech myje się w kałuŜy. Kroni wyjął ze skrzynki

kawałek mydła.

- Po co ci tyle mydła? - zapytała stara jędza, która mieszkała w klitce nad nim. - Zostaw je

mnie.

- Nie bierz! - wściekała się Ratni. - Jego mydło śmierdzi.

- To jest zwyczajne mydło - powiedział Kroni.

- On sam teŜ śmierdzi! - parsknęła nieznajoma dziewczyna, która musiała przyjść z

sąsiedniego kwartału.

- A ty sama nie masz prawa tu być! - krzyknęła jędza, która miała nadzieję, Ŝe Kroni

odłamie jej za to kawałek mydła.

- Idiotka! - powiedziała Ratni. - Ta głupia baba nie wie, Ŝe mój bratanek się oŜenił.

Kobiety wybuchnęły śmiechem i zaczęły się wytrząsać nad starą kobietą, bo bratanek

Ratni oŜenił się bardzo korzystnie i jego Ŝona przyszła z góry, z rodziny majstra.

Kroni postanowił się nie kąpać. Pochylił się tylko nad wodą i namydlił głowę i kark.

Bułyczow Kirył - Miasto na górze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: