Folconi Federico-Watykan za Zamkniętymi Drzwiami.pdf

FEDERICO FOLCONI

WATYKAN ZA ZAMKNIĘTYMI DRZWIAMI

Największe, nigdy nie publikowane rewelacje o skandalach obyczajowych i

finansowych Watykanu.

SPIS TREŚCI

. .........................................................................................................23

Rozdział II RELIKWIE, EGZORCYZMY, MORDERSTWA I ŻYCIE POŚMIERTNE . .......................27

1 Pośmiertny Rejs Pani Peron . ..............................................................................................................27

2 Przedwczesna śmierć w Watykanie . ..................................................................................................29

3 Prawda o trzeciej tajemnicy Fatimskiej . ............................................................................................36

4 Kulisy Watykanu . ...............................................................................................................................40

5 Watykański wywiad i U.O.P. . ............................................................................................................48

6 Największa Antena Obrotowa na Świecie . ........................................................................................52

7 Zostać Świętym . .................................................................................................................................55

8 Monsignore Corrado Balducci i Szatan . ............................................................................................59

9 Pornografia w watykańskiej bibliotece? . ...........................................................................................61

Rozdział III BUSINESS IS BUSINESS, czyli gdzie drwa rąbią tam wióry lecą . .....................................64

1 Watykan i mafia . ................................................................................................................................64

2 Podatkowy Raj . ..................................................................................................................................69

3 Duchowny zwany „Gorylem" . ...........................................................................................................73

4 „Gdy wiesz zbyt wiele, śmierć zamknie ci usta" cz. I . ......................................................................75

5 „Gdy wiesz zbyt wiele, śmierć zamknie ci usta cz. II . .......................................................................79

6 Watykan i Żydzi Wstydliwa opowieść z czasów wojny . ...................................................................83

7 Kierunek

— Południowa Ameryka

....................................................................................................93

Rozdział I WATYKAN, KOBIETY I... ....................................................................................................3

1 Papież w spódnicy . ...............................................................................................................................3

2 Dziękujemy Pani Profesor . ..................................................................................................................8

3 Ćwierć wieku dyskusji o regulacji urodzin . .......................................................................................12

4 Czym mogę służyć, Pani Kennedy? ...................................................................................................15

5 Celibat i proza życia ...........................................................................................................................18

6 Równouprawnienie kobiet . ................................................................................................................21

7 Inna miłość"

— poza prawem?

Rozdział I

WATYKAN, KOBIETY I...

Papież w spódnicy

Istniała przypowieść nie potwierdzona w źródłach historycznych, która jednakże

funkcjonowała od wieków średnich aż do czasów reformacji o tym, że w Watykanie we

wczesnym średniowieczu na tronie papieskim królowała Papieżyca Joanna.

Legenda pozostała legendą, nie mniej jednak pewną wskazówką dla współczesnych

dociekań o wpływie domniemanej Papieżycy na następne pokolenia jest dla nas pewien

dość niezwykły mebel.

Meblem tym był wykonany z krwistoczerwonego marmuru fotel z dziurą

umieszczoną w siedzeniu. Podobno po pontyfikacie Papieżycy Joanny, każdy nowo

wybrany papież był zobowiązany usiąść na owym fotelu i poddać się pewnego rodzaju

obdukcjom ginekologicznym w celu ustrzeżenia się przed ponownym przypadkiem

damskiego pontyfikatu. Prawdopodobnie źródłem legendy o papieżycy Joannie była

Marozia pochodząca z rodziny Theophylact. Mając 15 lat Marozia została kochanką

papieża Sergiusza III (904-911), z którym miała syna, który jej zdaniem był

przeznaczony do sprawowania władzy w Rzymie. Sergiusz zmarł 5 lat później po 7-

letnim pełnym krwi i intryg pontyfikacie. Przez te pięć lat Marozia sprawowała władzę w

Rzymie pospołu z Sergiuszem, by powrócić na scenę szesnaście lat później. W krótkim

czasie dwóch papieży zniknęło w tajemniczych okolicznościach, zaś syn Marozii i

papieża Sergiusza w wieku 20 lat został papieżem Janem XI. Nie trzeba dodawać z kim

Jan XI dzielił władzę.

W kilka lat później szczęście odwróciło się od Marozii za sprawą zazdrosnego 18-

letniego drugiego syna Marozii — Alberica-Juniora.

Gdy Marozia miała 60 lat raz jeszcze miała swój udział w zarządzaniu Rzymem za

sprawą swego wnuka Octawiana, syna Alberica, którego osadziła na Tronie Piotrowym

zimą 955 r. i który przybrał imię Jana XII.

Po karygodnych wyczynach swego wnuka Marozia wiosną 986 roku, w wieku 96 lat

została skazana na egzorcyzmy, obłożona ekskomuniką i stracona za sprawą papieża

Grzegorza V i cesarza Otto III.

Najpotężniejszą kobietą we współczesnej historii Watykanu, urodzoną w Niemczech,

gospodynią, powiernicą, doradcą i najbliższą podporą Piusa XII, którego pontyfikat

przypadł na lata II wojny światowej — była Pasąualina Lehnert.

Niezwykły związek pomiędzy siostrą Pasąualina i papieżem Piusem XII trwał 41 lat.

Obejmował pontyfikat Piusa XII od 1939 do 1958 roku. W tym okresie kobieta ta była

najbliższym powiernikiem papieża, i to w czasie, w którym Watykan przeżywał kilka

najcięższych kryzysów w nowożytnej historii. Pasąualina, którą wewnątrz Watykanu

nazywano często „La Popessa", posiadała w Watykanie nie mającą sobie równych pełnię

władzy i to takiej, że księża i biskupi czasami nawet kardynałowie ją najpierw prosili o

pozwolenie, zanim chcieli uzyskać audiencję u Ojca Świętego. Było tak zwłaszcza

wtedy, gdy Pius XII był przez dłuższy czas chory.

Warto przypomnieć historię o tym, jak wkrótce po wyzwoleniu Rzymu przez

amerykańskie i brytyjskie wojska, Claretta Petacci złożyła wizytę pewnej zakonnicy

pracującej w Watykanie. Claretta była nie tylko słynną włoską gwiazdą filmową, ale

również dobrze znaną polityczną osobistością, wokół której krążyły liczne plotki, gdyż

była kochanką Mussoliniego. Była już prawie północ, gdy Claretta w przebraniu została

potajemnie wpuszczona do sali przyjęć mieszczącej się na drugim piętrze Pałacu

Apostolskiego. Jako wysłanka swojego kochanka— dyktatora, ta atrakcyjna aktorka

spotkała się w tajnej misji z siostrą Pasąualina. Pani Petacci chciała, aby siostra

Pasąualina interweniowała u papieża i nakłoniła go, by pomógł Mussoliniemu w ucieczce

z rąk wojsk niemieckich w Północnych Włoszech, co ułatwiłoby znalezienie jakiegoś

politycznego rozwiązania dla Włoch. Siostra Pasąualina wyraziła gotowość do

przedstawienia papieżowi tej sprawy. Chociaż początkowo nie chciał mieć do czynienia z

Mussolinim, wysłuchał jednak tej sprawy i w końcu zezwolił siostrze Pasąualinie, by

przy następnym spotkaniu poinformowała Cla-rettę, że może powiedzieć dyktatorowi, by

o swoim „Pokojowym planie" powiadomił arcybiskupa Mediolanu, który może poprzeć

sprawę tak, by trafiła do papieża na biurko. Ta propozycja rzeczywiście dotarła później

do Piusa XII, a on nie znalazł w niej niczego do zarzucenia. W końcu Mussolini miał

nadzieję na szansę wyjazdu z żoną, dziećmi i metresą do jakiegoś neutralnego kraju.

Duce, który wtedy dowodził dużym kontyngentem neofaszystowskich bojowników,

współpracujących z nazistowskimi siłami zbrojnymi na północy, stracił wszelką wiarę w

Hitlera i nie miał już więcej złudzeń co do niemieckich planów podboju. Stąd też

zaproponował, że wraz ze swoimi wojskami skapituluje, a tym samym nie tylko skróci

walkę, ale również uratuje od śmierci po obu stronach setki ludzi. Siostra Pasąualina

zaproponowała ze swojej strony papieżowi, by ofertę Mussoliniego przekazać dalej do

Naczelnego Wodza Alianckich Sił Zbrojnych, Dwighta D. Eisenhowera. We

własnoręcznie napisanym piśmie zalecał papież Eisenhowerowi, żeby przyjął ofertę.

Eisenhower odmówił. Siostra Pasąualina usiłowała przez cały dzień nawiązać kontakt z

Petacci, która przebywała w mediolańskiej kryjówce Mussoliniego, aby przekazać jej tę

wiadomość. Był to ostatni kontakt siostry Pasąualiny z Petacci, po tym zdarzenia

nastąpiły szybko po sobie. Petacci i jej kochanek zostali pojmani przez grupę włoskich

partyzantów w pobliżu jeziora Comer i zlikwidowani.

Ciekawostką jest fakt, że było wielu ludzi — duchownych i świeckich — którzy

mieszkali w państwie watykańskim i ani razu nie ujrzeli Pasąualiny na oczy. Była

rzeczywiście tajemniczą kobietą w dosłownym tego słowa znaczeniu, chociaż jej wpływ,

również w najwyższych kręgach był tak duży, że w obrębie Watykanu każdy o niej

wiedział. Większość duchownych, którzy w ramach swojej normalnej pracy mieli kontakt

z siostrą Pasąualina nie lubili jej zbytnio, a nawet nie znosili jej. Uważali ją przede

wszystkim za arogancką i żądną władzy, znali ją jako niecierpliwą, opryskliwą i

despotyczną. Dla innych natomiast uchodziła za wspaniałomyślną, pełną zrozumienia,

współczującą i bardzo mądrą. Ci kardynałowie, którzy jej nie cierpieli, nienawidzili jej

ponieważ była kobietą. Nadto siostra Pasąualina nigdy nie była w stanie ustąpić osobie o

wyższej randze. W końcu to ona posiadała osobiste zaufanie papieża. Była przede

wszystkim matczyną opiekunką papieża w czasie, w którym cztery wielkie „-izmy" —

nazizm, faszyzm, komunizm i kapitalizm, wydały świat walki i mordu, w środku których

działał papież, który głównie zabiegał o zachowanie neutralności Watykanu i

integralności kościoła. Nie da się zaprzeczyć, że Pius XII bardzo mocno polegał na niej,

ponieważ często słychać było w korytarzach jego głośny głos, gdy wołał do niej, że ma

porzucić to, co właśnie robi i natychmiast pospieszyć do niego.

Josefine Lehnert, córka bawarskiego chłopa miała 23 lata, gdy po raz pierwszy

spotkała Monsignore Eugenio Pacelli, będęcego wówczas w wieku lat 40. Wypoczywał

po długotrwałej chorobie w pewnym sanatorium po szwajcarskiej stronie Jeziora

Bodeńskiego. Monsignore Pacelli, wtedy nuncjusz papieski w Monachium, potrzebował

gospodyni domowej i gdy zakonnica wyraziła gotowość do przyjęcia tej posady, postarał

się o jej przeniesienie. Pracowała dla niego jako urzędniczka w apostolskiej nuncjaturze,

a gdy skończyła 30 lat i Pacelli został przeniesiony na ważniejszą posadę do Berlina,

pojechała wraz z nim, również wtedy gdy Pacelli został wyświęcony w Rzymie na

kardynała, a w końcu mianowany przez papieża Piusa XI na watykańskiego sekretarza

stanu. W roku 1939 siostra Pasąualina towarzyszyła mu, gdy został wybrany papieżem i

przyjął imię papieża Piusa XII.

Podczas gdy ona i dwie inne zakonnice z jej zakonu prowadziły jego gospodarstwo

na 3 piętrze Pałacu Apostolskiego, ta niewielka kobieta z Bawarii sprawowała daleko

idącą kontrolę nad biurem papieża, praktycznie troszcząc się niemal o wszystkie

szczegóły jak przygotowanie papieru do pisania i napełnienie jego pióra. Jej

zaangażowanie szło jeszcze znacznie dalej: przyjmowała codziennie jego dyktaty, pisała

nawet strony w jego prywatnym dzienniku i przerabiała jego oficjalne akty i

przemówienia. Pius XII przedyskutowywał często z nią delikatne sprawy, dowiadywał

się o jej osobiste zdanie na temat spraw, co do których miał podjąć urzędowe decyzje.

Chociaż nie zawsze był tego samego zdania co ona, to zdarzało się dość często, że

zmieniał swoje zdanie i akceptował jej, ponieważ miał nieograniczone zaufanie do jej

inteligencji, rozumu i intuicji. W trakcie tego związku Pius XII coraz częściej zasięgał

porad u Pasąualiny przy omawianiu spraw poufnych

Bardzo często kazał jej przeprowadzać w swoim imieniu rozmowy telefoniczne i

odbywać wizyty papieskie. Każdy w Rzymie wiedział, że gdy siostra Pasąualina

wyjeżdżała samotnie w watykańskim aucie odbywała (wtedy) dobroczynną misję na

zlecenie Ojca Świętego. Często przekazywała datki pieniężne z prywatnej szkatułki

„Papy Pacelli", jak go nazywali Rzymianie, na korzyść potrzebującej rodziny lub osoby.

Poczta, która codziennie przychodziła do Watykanu, zawierała liczne listy

zaadresowane do niej osobiście, większość z Niemiec i Austrii (w języku niemieckim).

Wprawdzie wiele listów zawierało prośby o pieniądze lub posadę w Watykanie, ale były

też inne sprawy, jak petycje o kościelne anulowanie małżeństw osób żyjących w

separacji, skargi na polityków kurii, a nawet prośby o autografy papieża. Autorzy

najwyraźniej wiedzieli, że Pasąualina ma bezpośredni dostęp do papieża. Chociaż sama

była kimś w rodzaju papieskiej sekretarki, to jednak poczta, która napływała w ciągu

tygodnia była tak obszerna, że mogłaby potrzebować prywatnej sekretarki. Jednak nigdy

takiej nie zażądała, radząc sobie z własną korespondencją nadzwyczaj skutecznie.

Pasąualina troszczyła się również często o różne inne delikatne sprawy papieskie.

Były codzienne problemy administracyjne państwa watykańskiego i chociaż zakonnica

nie podejmowała decyzji bez wcześniejszego naradzenia się ze swoim mentorem, to

jednak na końcu miała dużo do powiedzenia. Tak było również w przypadku przyszłego

papieża Pawła VI, ówczesnego Monsignore Montini, który został w taki sposó

przeniesiony do Mediolanu, że zaskoczyło to nawet najlepiej poinformowanych

mieszkańców Watykanu, którzy jednak wiedzieli, że tym zdarzeniem sterowała

Pasąualina, nielubiąca Montiniego i często wobec nieg bywała rozgniewana. Pius XII

musiał często interweniować w celu załagodzenia sporu miedzy nimi. To, że Montini

jako arcybiskup Mediolanu ta długo musiał pozostawać bez kapelusza kardynalskiego

można przypisać jednej z intryg Pasąualiny, na które natrafiali księża w Watykanie.

Jest zastanawiające natomiast, że z drugiej strony Pasąualina żywiła największy

szacunek i podziw dla kardynała Spellmana z Nowego Jorku. Jakie by nie podejmowała

środki zapobiegawcze wobec innych wysoko postawionych duchownych, którzy chcieli

odwiedzić papieża, dla amerykańskiego prałata była gotowa na wszystko. Odczuwała

szczególną sympatię do tego irlandzkiego księdza, chociaż widziała go całkiem trafnie

jako wyrachowanego, intrygującego oportunistę, któremu chodziło o to, żeby zdobyć

przyjaciół na właściwych i wysokich pozycjach. Spellman zawdzięczał swoje

wyniesienie do rangi kardynała i posadę arcybiskupa Nowego Jorku przede wszystkim

siostrze Pasąualinie. Papież był niezdecydowany, kogo powinien uczynić kierownikiem

najważniejszych i najbardziej wpływowych archidiecezji Stanów Zjednoczonych —

arcybiskupa Johna T. McNicholasa z Gncinnati czy biskupa Spel-lmana w Bostonie.

Według powszechnej opinii głównym kandydatem był McNicholas, zwłaszcza według

opinii prasy nowojorskiej, która opublikowała już wiele artykułów o mającej się odbyć

nominacji. W trakcie wielu rozmów siostra Pasąualina przekazała papieżowi swoje

zdanie na ten temat, zwróciła również uwagę na to, że Spellman miał świetne stosunki z

prezydentem Rooseveltem (co dla kościoła nie było bez znaczenia w czasie, gdy

Watykan mógł potrzebować bezpośredniego kontaktu z Białym Domem) i wykazywał

przy zbieraniu datków niewiarygodne zdolności. Czy decyzja Piusa co do nominacji

Spellmama została podjęta w końcu wskutek nalegań jego najbliższego doradcy,

Pasąualiny, nigdy nie będzie można udowodnić, ale wystarczy stwierdzenie, że nie tylko

Spellman, ale prawie wszyscy w Watykanie byli tego samego zdania. Jedno jest jednak

pewne — kolegium kardynalskie było wyraźnie wzburzone, że papież w tak ważnej

sprawie uległ wpływowi zakonnicy, zważywszy, że od samego początku preferowała

arcybiskupa McNichol-sa. Jednym z najsilniejszych protektorów McNicholsa był

potężny francuski kardynał Tisserant, z którym Pasąualina była w konflikcie przez

prawie dwa dziesięciolecia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: