Terroryści XX wieku.pdf

Terroryści XX wieku

Aktorzy:

Rudolf Hess - Jerzy Bończak

Ilse Hess - Magdalena Zawadzka

Płk Burton C. Andrus - Wiktor Zborowski

Adm. John Poindexter - Witold Pyrkosz

Sędzia w procesie Hessa - Witold Pyrkosz

XXI wiek nie rozpoczął się 1 stycznia 2001 roku. Nowe stulecie rozpoczęło

się bardzo niedawno, we wtorek 11 września. Tego dnia świat usłyszał

wiadomość z Nowego Jorku:

Prezydent George W. Bush: Dziś zdarzyła się tragedia narodowa. Dwa

samoloty uderzyły w World Trade Center, najwyraźniej w terrorystycznym

ataku na nasz kraj. Rozmawiałem z wiceprezydentem, gubernatorem

Nowego Jorku i szefem FBI. Kazałem, by wszystkie środki rządu

federalnego zostały przeznaczone na pomoc ofiarom i ich rodzinom.

Przeprowadzimy pełne dochodzenie, żeby ścigać i złapać ludzi, którzy

popełnili tę zbrodnię. Terroryzm przeciwko naszemu narodowi nie może

mieć szans.

To, co stało się na Manhattanie, bez względu na liczbę ofiar i skalę

zniszczeń, zmieni Amerykę i zmieni świat, rozpoczynając zupełnie nowy

czas. Ale historia już to zna…

Wtedy też historia nagle zmieniła bieg, niespodziewanie i za sprawą

przypadku.

Było to rankiem 28 czerwca 1914 roku, gdy następca tronu austro-

węgierskiego arcyksiążę Franciszek Ferdynand i jego małżonka Zofia

przybyli do Sarajewa.

Na trasie przejazdu z dworca do ratusza stanęło ośmiu zamachowców,

młodych chłopców należących do nielegalnej organizacji. Trzech z nich

miało odegrać główną rolę: uczeń gimnazjum Gavrilo Princip, uczeń

gimnazjum Trifko Grabež, czeladnik drukarski Nedeljko Čabrinowić.

Chcieli, aby południowi Słowianie zjednoczyli się pod przewodnictwem

Serbii. I uważali, że arcyksiążę Franciszek Ferdynand, gdy obejmie tron po

leciwym cesarzu Franciszku Józefie, uniemożliwi zjednoczenie. Przyjazd

arcyksięcia do Sarajewa, gdzie miał obserwować wielkie manewry

wojskowe, dawał im wymarzoną okazję do wykonania zamachu.

Pierwsza próbę podjął Cabrinovič, gdy samochód z arcyksięciem podjechał

na odległość kilkunastu metrów.

Bomba, którą rzucił, eksplodowała za daleko i jedynie odłamek zranił

oficera.

Słysząc wybuch, drugi z zamachowców, Gavrilo Princip, uznał, że zamach

udał się i poszedł do pobliskiej kawiarni, gdzie spiskowcy mieli spotkać się

po akcji, aby uczcić śmierć tyrana.

Tymczasem arcyksiążę po krótkim pobycie w ratuszu postanowił pojechać

do szpitala, aby odwiedzić rannego oficera.

Od tego momentu o biegu historii i losie milionów ludzi miał decydować

przypadek.

Kierowca arcyksięcia zmylił drogę i przypadkowo wjechał w ulicę, na której

znajdowała się kawiarnia, gdzie Princip oczekiwał na swoich kolegów.

Ten, widząc przez okno nadjeżdżający samochód, wyskoczył na ulicę.

Podbiegł do toczącego się powoli po kocich łbach kabrioletu i strzelił

dwukrotnie. Pierwsza kula trafiła Franciszka Ferdynanda w szyję i

rozerwała tętnicę, druga - raniła śmiertelnie Zofię, która osunęła się na

kolana męża. Arcyksiążę, usiłując ręką zatamować krew wypływającą z

rany, tulił żonę i krzyczał: Sofrel! Sofrel! Nie umieraj! Musisz żyć dla

naszych dzieci!

Lekarz był na miejscu, ale nic nie mógł zrobić. Książęca para skonała po

kilku minutach.

Zabójca został schwytany. 4 lipca 1914 roku odbył się pogrzeb arcyksięcia.

Wydawałoby się, że sprawa dobiegła końca, ale w europejskich stolicach

zaczęła działać straszliwa machina...

Śmierć następcy tronu austro-węgierskiego ugodziła w autorytet

monarchii i rząd Austro-Węgier postanowił ukarać zdradziecką Serbię,

skąd pochodzili zamachowcy.

28 lipca Austro-Węgry wypowiedziały wojnę Serbii. Car Rosji nie miał

ochoty bezczynnie patrzeć, jak wojska austriackie panoszą się na

Bałkanach, i wydał rozkaz mobilizacji swoich wojsk.

Wtedy odezwały się Niemcy, które 1 sierpnia w godzinach popołudniowych

ogłosiły mobilizację i wypowiedziały wojnę Rosji. Kilka godzin później

przygotowania do wojny rozpoczęła Francja.

Europa pogrążała się w konflikcie, który zamienił się w czteroletnią wojnę.

Walczące państwa zmobilizowały 67,5 miliona, z których zginęło lub

zaginęło ponad 9 milionów, a rany odniosło prawie 13 milionów żołnierzy.

Ta wojna pochłonęła również około 50 milionów osób cywilnych, zabitych i

zmarłych z powodu głodu i epidemii, będących bezpośrednim

następstwem stanu wojny.

Czy to Princip i jego kilkunastoletni koledzy ponoszą odpowiedzialność za

ten kataklizm? Nie. Terroryzm jest tylko narzędziem.

Wojna w Europie i tak by wybuchła, gdyż konflikty między mocarstwami

były nabrzmiałe, a nie istniały międzynarodowe instytucje i mechanizmy,

które mogłyby je rozładować.

Młodzi terroryści byli zaś narzędziem w rękach grupy ludzi, o której do

dzisiaj niewiele wiemy. Zamach na arcyksięcia zaplanował szef serbskiego

wywiadu Dragutin Dimitrijević. Zamachowców szkolono na terenie Serbii.

Tam otrzymali pieniądze i broń: granaty ręczne i pistolety browning z

magazynów serbskiej armii. 3 czerwca przeszli przez granicę z Bośnią

prowadzeni przez agentów serbskiego wywiadu.

Ta sprawa nigdy do końca nie została wyjaśniona, choć jej następstwa

były tak straszliwe.

Generał Dan Shomron, szef piechoty i oddziałów spadochronowych armii

izraelskiej, był doświadczonym oficerem. Doświadczenie bojowe zdobył w

1973 roku, gdy dowodził pancerną brygadą na Synaju podczas wojny

izraelsko-egipskiej. Nikt nie pomyślałby, że można mu zarzucić brak

dyscypliny, a jednak, gdy wieczorem 28 czerwca 1976 roku premier

Icchak Rabin odrzucił plan zbrojnego uderzenia na lotnisko w Entebe,

generał Shomron nie podporządkował się poleceniu. W dalszym ciągu

przygotowywał zbrojną akcję uwolnienia zakładników. Byli to żydowscy

pasażerowie samolotu Air France, który w niedzielę 27 czerwca został

uprowadzony w czasie lotu z Aten do Paryża. Czterej porywacze, dwaj

terroryści z niemieckiej grupy Baader-Meinhoff oraz dwaj Palestyńczycy z

Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny, zmusili pilota, aby skierował

samolot do Benghazi w Libii. Zatankowali paliwo i polecieli do Entebe w

Ugandzie. Tamtejszy dyktator marszałek Idi Amin, choć deklarował

neutralność, w istocie popierał i ochraniał terrorystów.

Następnego dnia, 29 czerwca radio ugandyjskie podało warunki

porywaczy: uwolnienie 53 terrorystów więzionych w Izraelu, Niemczech,

Kenii, Szwajcarii i Francji; grozili wymordowaniem pasażerów i

wysadzeniem samolotu. Wkrótce wybrali spośród pasażerów Żydów,

których zamknęli w jednej z sal dworca lotniczego, a pozostałych zwolnili i

pozwolili na powrót do Paryża. Tym samym stało się oczywiste, że

terroryści nie cofną się przed wymordowaniem zakładników.

Wojskowi izraelscy proponowali dokonanie desantu na lotnisko Entebe, ale

premier odrzucił ten plan jako zbyt ryzykowny.

- W moim planie jest jeden słaby punkt - powiedział generał Shomron,

gdy wieczorem 1 lipca został wezwany na naradę do sztabu generalnego. -

Pierwszy samolot musi wylądować nie budząc podejrzeń ochrony lotniska

w Entebe. Jeżeli to się nie uda, dojdzie do strzelaniny, w której może

zginąć kilkanaście osób.

Obecny na naradzie minister obrony Shimon Peres słuchał go z

zainteresowaniem. Uważał, że plan został przygotowany bardzo sumiennie

i ma szansę powodzenia. Należało do tego przekonać tylko premiera.

- Popieram ten plan - powiedział minister do generała Shomrona -

ostateczna decyzja należeć jednak będzie do rządu. - Rozumiem, że ja

będę dowodził operacją - ni to zapytał, ni stwierdził generał Shomron.

Peres spojrzał na szefa sztabu i widząc, że tamten kiwa głową,

odpowiedział: jest pan dowódcą operacji; niech pan zbierze swój oddział.

Te słowa wskazywały na to, że minister nie obawiał się odrzucenia planu

przez premiera. Rozpoczęły się przygotowania do nadzwyczaj trudnej

akcji, w której ludzie wyruszający na ratunek uwięzionym pasażerom mieli

przeciwko sobie nie tylko terrorystów, ale także żołnierzy i lotnictwo

oszalałego dyktatora Ugandy.

Plaga porwań samolotów pasażerskich rozpoczęła się w 1968 roku i

szczególną aktywność wykazywali terroryści z Ludowego Frontu

Wyzwolenia Palestyny.

Ta forma odpowiadała im z wielu względów. Uprowadzenie samolotu było

łatwe. W końcu lat sześćdziesiątych nikt nie rewidował pasażerów ani nie

sprawdzał ich bagaży. Wniesienie pistoletu czy granatu na pokład nie

przedstawiało większych trudności. Ryzyko porażki było znikome. Tylko

jeden na dziesięciu porywaczy trafiał do więzienia. I w taki łatwy sposób

zdobywali to, na czym im najwięcej zależało: rozgłos. Ekipy telewizyjne

otaczały lotnisko, na którym stał uprowadzony samolot, za ich

pośrednictwem świat dowiadywał się o istnieniu organizacji i jej

programie. Któż na świecie słyszałby o Al Fatah lub Ludowym Froncie

Wyzwolenia Palestyny, gdyby nie uprowadzenia samolotów.

Ta forma terrorystycznej walki osiągnęła apogeum we wrześniu 1970 roku,

gdy w ciągu jedenastu dni uprowadzono kilka samolotów, na których

pokładach było trzystu pasażerów, a cztery samoloty wartości 50 milionów

dolarów zostały wysadzone na pustyni Zarka.

Mijały lata, a cywilizowany świat nie umiał obronić się przed tym

zagrożeniem. Wojsko miało specjalne oddziały, ale przystosowane do

prowadzenia akcji sabotażowych na tyłach wroga. Najlepsi żołnierze nie

wiedzieli, jak walczyć z kilkoma bandytami chroniącymi się za

zakładnikami. Nie mieli odpowiedniej broni: wojskowe karabiny w ogóle

się do tego nie nadawały, granaty były bezużyteczne. Policjanci też nie byli

przygotowani do tej walki.

Dopiero w 1972 roku w Niemczech powstała specjalna jednostka GSG-9,

ale trzeba było do tego tragedii w Monachium. 5 września 1972 roku

podczas Olimpiady grupa terrorystów palestyńskich wdarła się do wioski

olimpijskiej. Zabili trenera zapaśników i sztangistę oraz uwięzili 9

sportowców. Rząd niemiecki zmobilizował ogromne siły. Wioskę otoczyło

12 tysięcy policjantów i 25 strzelców wyborowych - nie umieli jednak

walczyć z terrorystami. Popełnili błędy, które stały się przyczyną masakry.

Podczas strzelaniny, jaka wybuchła o godz. 23.00, terroryści wymordowali

zakładników.

Było oczywiste, że cywilizowany świat musi się uzbroić i wydać walkę

terroryzmowi. Tylko sprawne, zwycięskie akcje podejmowane w obronie

uprowadzonych mogły to zmienić. Akcja w Entebe stała się jedną z tych,

które ugodziły w terroryzm z wielką siłą.

W niedzielę 3 lipca 1976 roku samoloty z komandosami wystartowały o

godzinie 15.30, choć rząd wciąż dyskutował nad zasadnością

przeprowadzenia akcji. Generał Shomron uznał, że zawsze można

zawrócić samoloty, gdyby ministrowie uznali, że nie należy dokonywać

ataku. Jednakże po kilku minutach od startu dowiedział się, że rząd wydał

zgodę.

Po siedmiu godzinach lotu izraelskie samoloty z komandosami znalazły się

w rejonie Entebe. Rozpoczynała się najtrudniejsza część operacji. Pierwszy

samolot musiał wylądować nie wywołując alarmu ochrony lotniska.

Dlatego podszedł do lądowania tuż za brytyjskim samolotem rejsowym,

który nadlatywał zgodnie z rozkładem. Ten manewr pozwolił oszukać

wroga. Izraelski C-130 Herkules toczył się po pasie, a wieża kontrolna

wciąż nie zdawała sobie z tego sprawy.

Generał Shomron zwrócił się do swoich żołnierzy: - Chłopcy, ta operacja

jest już sukcesem, chociaż jeszcze nie padł żaden strzał .

Najtrudniejsza część, której tak się obawiał, przeszła gładko.

Z otwartej rampy ładunkowej samolotu wyjechał wielki czarny mercedes i

dwa samochody terenowe Land Rover. To miało jeszcze bardziej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: