Danielle Steel - Klejnoty.pdf - Steel Danielle(1) - jolantadzierzak

Danielle Steel

Klejnoty

PrzełoŜył Michał Przeczek

Dla Popeye

W Ŝyciu jest tylko jedna prawdziwa miłość,

ta jedyna,

która się liczy,

która trwa wiecznie aŜ do chwili śmierci.

Słodka miłości, jesteś moja.

Moja jedyna, jedyna miłości... na wieczność.

Całym sercem

Twoja Olive

Rozdział pierwszy

Powietrze znieruchomiało w blasku letniego słońca. Słychać było śpiew ptaków, a kaŜdy

dźwięk niósł się w niezmierzoną przestrzeń. Sara siedziała bez ruchu, wyglądając z okna swego

pokoju. Otaczające pałac tereny były wspaniale rozplanowane, a ogrody załoŜone przez Le Notre'a

- podobnie jak w Wersalu - idealnie utrzymane. Niebotyczne korony drzew otaczały zielonym

baldachimem Chateau de la Meuze. Sam pałac liczył sobie czterysta lat, a Sara, księŜna Whitfield,

mieszkała w nim od pięćdziesięciu dwóch. Przybyła tu z Williamem, gdy była jeszcze młodą

dziewczyną; uśmiechnęła się do tych wspomnień, obserwując uganiające się w oddali psy dozorcy.

Pomyślała, Ŝe Max bardzo polubi te dwa młode owczarki, i uśmiech rozjaśnił jej twarz.

Przypatrywała się ziemi, na której tak cięŜko pracowali - to zawsze przynosiło jej ukojenie.

Wracała myślą do rozpaczliwych czasów wojny, ciągłego głodu, pól złupionych ze wszystkiego, co

mogło ich wyŜywić. To były bardzo cięŜkie czasy. I wcale nie wydawały się bardzo odległe...

Pięćdziesiąt lat, pół wieku...

Spojrzała na swoje dłonie, na dwa ogromne, w kształcie idealnego kwadratu szmaragdy -

pierścienie, z którymi się nie rozstawała; nieustannie zaskakiwało ją, Ŝe widzi ręce starej kobiety.

Te dłonie wciąŜ były piękne, delikatne i jeszcze dzięki Bogu uŜyteczne, ale były to ręce

siedemdziesięciopięcioletniej kobiety. śyła szczęśliwie i długo; czasem przychodziło jej do głowy,

Ŝe moŜe zbyt długo bez Williama, ale zawsze było jeszcze coś do zobaczenia, do zrobienia, do

przemyślenia i zaplanowania, coś związanego z ich dziećmi, czego naleŜało dopilnować. Była

wdzięczna za minione lata, ale nawet teraz nie odnosiła wraŜenia, by cokolwiek się skończyło czy

choćby dopełniło. Na drodze Ŝycia zawsze znajdzie jakiś zakręt, jakieś wydarzenie nie do

przewidzenia, wymagające jej interwencji. Zaskakiwała ją myśl, Ŝe dzieci wciąŜ jej potrzebują,

mniej niŜ sądzą, ale nadal zwracają się na tyle często, by czuła, Ŝe wciąŜ jest dla nich ostoją, Ŝe

pozostaje waŜna i nawet uŜyteczna. Były równieŜ wnuki. Na tę myśl uśmiechnęła się i wstała,

wciąŜ wypatrując czegoś przez okno. Stąd będzie widziała, gdy przyjadą, zobaczy ich twarze

uśmiechnięte lub zaniepokojone. Wysiądą z samochodów i z wyczekiwaniem popatrzą w jej okna,

jakby wiedziały, Ŝe ona zawsze jest na swoim miejscu, Ŝe ich wypatruje. NiezaleŜnie od zwykłych

zajęć tego popołudnia, gdy dzieci miały przyjechać, zawsze wynajdywała coś do zrobienia w

wytwornym saloniku na piętrze i tam czekała na swoją gromadkę. Mimo upływu tylu lat i chociaŜ

wszystkie były juŜ dorosłe, wpatrywanie się w ich twarze, wysłuchiwanie opowieści i zwierzeń

zawsze wywoływało w Sarze Whitfield dreszcz podniecenia. Martwiła się o dzieci, kochała je,

troszczyła się o nie bezustannie; kaŜde z nich było na swój sposób maleńką cząstką ogromnej

miłości, którą dzieliła z Williamem. To był zaiste cudowny człowiek, jego zalety przerastały

wszelką fantazję i wyobraŜenia. KaŜdy, kto go znał, był pod wraŜeniem tej niezwykłej osobowości.

Sara powoli odeszła od okna, minęła biały marmurowy kominek, przy którym często

siadywała w chłodne zimowe popołudnia rozmyślając, robiąc notatki lub pisząc listy do dzieci.

Rozmawiała z nimi często przez telefon, gdy przebywały w ParyŜu, Londynie, Rzymie,

Monachium czy Madrycie, mimo to pisanie listów sprawiało jej wielką przyjemność.

Spoglądała na stół przykryty staroświeckim, wyblakłym brokatem, stanowiącym piękny

przykład dawnego mistrzostwa w rzemiośle. Wyszukali tę tkaninę przed wielu laty w Wenecji.

Delikatnie musnęła fotografie w ramkach i podniosła je bliŜej oczu, by lepiej się przyjrzeć. Nagle

przypomniał się jej ten moment... dzień ich ślubu, roześmiany William i ona spoglądająca nań z

uśmiechem zawstydzenia spod przymruŜonych powiek. Z oczu biło tyle szczęścia niekłamanej

radości, Ŝe podejrzewała, iŜ właśnie wtedy, w dniu ich ślubu pęknie jej serce. Była wtedy ubrana w

beŜową suknię z koronki i atlasu oraz bardzo stylowy kapelusz z koronki w kolorze śmietany z

krótką woalką, w ręku trzymała wiązankę drobnych herbacianych storczyków. Skromna ceremonia

ślubu odbyła się w domu jej rodziców, w obecności wybranych przyjaciół rodziny. Niemal setka

przyjaciół przybyła na to spokojne, ale bardzo wytworne przyjęcie. Nie było druhen, odźwiernych

ani ogromnego wesela, niewiele młodzieŜy. Towarzyszyła jej jedynie siostra w pięknie

udrapowanej sukni z szafirowego atłasu i oszałamiającym kapeluszu od Lily Dache. Matka miała

kostium ze spódnicą do kolan, szmaragdowozielony. Sara uśmiechnęła się na to wspomnienie...

kolor sukni matki był niemal dokładnie taki sam, jak barwa dwóch wspaniałych szmaragdów. Sara

Whitfield wyobraŜała sobie, Ŝe matka byłaby ogromnie usatysfakcjonowana, iŜ jej córka miała tak

wspaniałe Ŝycie.

Były jeszcze inne zdjęcia dzieci, cudowna fotografia Juliana z jego pierwszym psem, i

Phillip, który robił wraŜenie bardzo wysokiego, choć miał wtedy zaledwie osiem lub dziewięć lat i

dopiero zaczynał naukę w Eton. Jeszcze kilkunastoletnia Isabelle, gdzieś w południowej Francji. I

kaŜde z nich w ramionach Sary tuŜ po urodzeniu. William zawsze sam robił zdjęcia; usiłował przy

tym trzymać fason, udawać, Ŝe łzy wcale nie kręcą mu się w oczach, gdy patrzy na Ŝonę z

kolejnym niemowlęciem. I malutka Elizabeth stojąca obok Phillipa na fotografii tak poŜółkłej, Ŝe

trudno na niej cokolwiek zobaczyć. Łzy napłynęły do oczu Sary, jak zawsze, gdy zagłębiała się we

wspomnieniach. Do tej pory Ŝyła pełnią udanego Ŝycia, choć nie zawsze było to takie łatwe.

Długo stała patrząc na fotografie, dotykając myślą tamtych chwil, delikatnie odkurzając

wspomnienia i zarazem próbując ominąć te zbyt bolesne. Westchnęła i ponownie stanęła przy

wysokim francuskim oknie.

Była zgrabna, wysoka, wyprostowana, głowę nosiła z dumą i gracją tancerki. Jej

śnieŜnobiałe włosy niegdyś lśniły jak heban; ogromne zielone oczy miały tę samą głęboką, ciemną

barwę co szmaragdy. Spośród dzieci tylko Isabelle miała podobne oczy, choć nie były one tak

ciemne. Ale Ŝadne z dzieci nie miało odziedziczyć jej siły i stylu, jej hartu: potęŜnej woli

przetrwania wszystkich przeciwności losu. śycie dzieci było łatwiejsze. Zastanawiała się jednak,

czy jej ciągła matczyna troska nie zrobiła z nich mięczaków; jeŜeli im zanadto pobłaŜała, stawały

się bardziej bezradne. Co prawda, nie sposób było uznać za słabego Phillipa, Juliana ani Xaviera,

ani nawet Isabelle. Mimo to Sara miała w sobie coś, czym nie było obdarzone Ŝadne z jej dzieci -

prawdziwy hart ducha, siłę, która wydawała się z niej emanować. Tę moc wnosiła z sobą

niezaleŜnie od tego, czy ktoś ją lubił, czy nie. JuŜ sam jej widok wymuszał szacunek. William był

podobny, moŜe bardziej wylewny, otwarty, cieszący się Ŝyciem i dający wyraz swej dobrodusznej

naturze. Sara była cichsza, spokojniejsza, chyba Ŝe przebywała z Williamem. On wydobywał z niej

to, co najlepsze. Często powtarzała, Ŝe dał jej wszystko, na czym jej zaleŜało, co kochała i czego

potrzebowała. Uśmiechnęła się patrząc na zieleń trawników, przypominając sobie, jak się to

wszystko zaczęło. Zdawało się, Ŝe od tamtych chwil upłynęły zaledwie dni lub godziny. Wprost nie

do wiary, Ŝe jutro przypadają jej siedemdziesiąte piąte urodziny! Mają przyjechać dzieci i wnuki,

by razem święcić ten dzień. Pojutrze pojawią się setki znakomitych osobistości. Myśl o przyjęciu

wydawała się Sarze niemądra, ale uległa naleganiom dzieci. Uroczystość zorganizował Julian, a

Phillip dzwonił chyba sześć razy z Londynu, by się upewnić, Ŝe wszystko przebiega jak naleŜy.

Xavier przysiągł, Ŝe przyleci, by być razem z nią, choćby nawet znajdował się w Botswanie,

Brazylii czy Bóg wie gdzie jeszcze. Teraz czekała na nich wszystkich, stojąc przy oknie niemal bez

tchu, odczuwając przypływ podniecenia. Miała na sobie nie nową, ale pięknie skrojoną, prostą

suknię od Chanel oraz ogromne, doskonale harmonizujące z jej strojem perły, z którymi prawie się

nie rozstawała. Widok tych klejnotów zapierał dech w piersi ludziom oglądającym je po raz

pierwszy. NaleŜały do niej od czasów wojny, a gdyby sprzedano je dzisiaj, przyniosłyby ponad

dwa miliony dolarów. Ale Sarze nawet nie przyszło to do głowy; po prostu je nosiła, bo kochała, a

William nalegał, by je zachowała: - "KsięŜna Whitfield powinna mieć takie perły, moja ukochana"

- Ŝartował, gdy przymierzyła je po raz pierwszy, będąc ubrana w stary sweter, przeznaczony do

pracy w ogrodzie. - "To wstyd, Ŝe perły mojej matki wyglądały tak mizernie w porównaniu z tymi"

- zauwaŜył, a ona wybuchnęła śmiechem; przyciągnął ją do siebie i pocałował. Sara Whitfield

miała piękne rzeczy, miała teŜ wspaniałe Ŝycie. I była nietuzinkową kobietą...

Zniecierpliwiona odwróciła się od okna, oczekując gości i wtedy usłyszała pierwszy

samochód, który właśnie ukazał się na podjeździe. Była to bardzo długa limuzyna marki Rolls-

Royce z tak ciemnymi szybami, Ŝe Sara nie mogła dostrzec, kto znajduje się w środku. Samochód

Danielle Steel - Klejnoty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: