Biuletyn 5-6_2008.PDF

(9822 KB) Pobierz
24527716 UNPDF
NR 5–6 (88–89)
maj–czerwiec
2008
BIULETYN
Bezpłatny dodatek:
płyta DVD z fi lmem
Józef Piłsudski
BIULETYN
INSTYTUTU PAMIĘCI NARODOWEJ
numer indeksu 374431
nakład 15000 egz.
cena 8 zł (w tym 0% VAT)
INSTYTUTU PAMIĘCI NARODOWEJ
24527716.031.png 24527716.032.png 24527716.033.png 24527716.034.png 24527716.001.png 24527716.002.png 24527716.003.png 24527716.004.png 24527716.005.png 24527716.006.png
ODDZIAŁY IPN
ADRESY I TELEFONY
BIAŁYSTOK
ul. Warsztatowa 1a, 15-637 Białystok
tel. (0-85) 664 57 03
GDAŃSK
ul. Witomińska 19, 81-311 Gdynia
tel. (0-58) 660 67 00
fax (0-58) 660 67 01
KATOWICE
ul. Kilińskiego 9, 40-061 Katowice
tel. (0-32) 609 98 40
KRAKÓW
ul. Reformacka 3, 31-012 Kraków
tel. (0-12) 421 11 00
LUBLIN
ul. Szewska 2, 20-086 Lublin
tel. (0-81) 536 34 01
ŁÓDŹ
ul. Orzeszkowej 31/35, 91-479 Łódź
tel. (0-42) 616 27 45
POZNAŃ
ul. Rolna 45a, 61-487 Poznań
tel. (0-61) 835 69 00
RZESZÓW
ul. Słowackiego 18, 35-060 Rzeszów
tel. (0-17) 860 60 18
SZCZECIN
ul. K. Janickiego 30, 71-270 Szczecin
tel. (0-91) 484 98 00
WARSZAWA
ul. Chłodna 51, 00-867 Warszawa
tel. (0-22) 526 19 20
WROCŁAW
ul. Sołtysowicka 21a, 51-168 Wrocław
tel. (0-71) 326 76 00
BIULETYN INSTYTUTU PAMIĘCI NARODOWEJ
Kolegium: Jan Żaryn – przewodniczący,
Łukasz Kamiński, Kazimierz Krajewski, Filip Musiał,
Barbara Polak, Leszek Próchniak, Jan M. Ruman, Jacek Żurek
Redaguje zespół: Jan M. Ruman – redaktor naczelny (tel. 0-22 431-83-74), jan.ruman@ipn.gov.pl
Barbara Polak – zastępca redaktora naczelnego (tel. 0-22 431-83-75), barbara.polak@ipn.gov.pl
Jacek Żurek – sekretarz redakcji (tel. 0-22 431-83-55), jacek.zurek@ipn.gov.pl
Piotr Życieński – fotograf (tel. 0-22 431-83-95), piotr.zycienski@ipn.gov.pl
sekretariat – Maria Wiśniewska (tel. 0-22 431-83-47), maria.wisniewska@ipn.gov.pl
Projekt grafi czny: Krzysztof Findziński; redakcja techniczna: Andrzej Broniak;
łamanie: Wojciech Czaplicki; korekta: Maria Żurek
Adres redakcji: ul. Hrubieszowska 6a, Warszawa
Adres do korespondencji: ul. Towarowa 28, 00-839 Warszawa
www.ipn.gov.pl
Druk: „2 K” s.c., ul. Płocka 35/43, 93-134 Łódź
ADRESY I TELEFONY
ODDZIAŁY IPN
24527716.007.png 24527716.008.png 24527716.009.png 24527716.010.png 24527716.011.png 24527716.012.png 24527716.013.png 24527716.014.png 24527716.015.png 24527716.016.png 24527716.017.png 24527716.018.png 24527716.019.png 24527716.020.png 24527716.021.png 24527716.022.png 24527716.023.png 24527716.024.png 24527716.025.png 24527716.026.png 24527716.027.png
BIULETYN
N R 5–6 (88–89)
MAJ–CZERWIEC
2008
SPIS TREŚCI
ROZMOWY BIULETYNU
Piłsudczycy. Z Januszem Ciskiem, Markiem Gałęzowskim
i Włodzimierzem Suleją rozmawia Barbara Polak ............................. 2
KOMENTARZE HISTORYCZNE
Piotr Szubarczyk – Naczelnik................................................................................. 16
Jerzy Kirszak – Związek Walki Czynnej ............................................................. 29
Piotr Cichoracki – Prystor i Sławek – współpracownicy Marszałka ............ 36
Paweł Kosiński – Legiony to żołnierska nuta ................................................... 43
Waldemar Paruch – Tradycja i nowoczesność ................................................... 55
Andrzej Chojnowski – BBWR – antypartyjna partia piłsudczyków ................ 64
Wojciech Muszyński – Mali piłsudczycy ............................................................... 69
Janusz Cisek – Tylko razem. Włodzimierz Bączkowski ................................. 76
Marek Gałęzowski – Konspiracja piłsudczyków w kraju w l. 1939–1947 .....84
Elżbieta Jakimek-Zapart – Aleksandra Piłsudska
i fundusz popierania walki czynnej w Polsce....................................... 94
Arkadiusz Adamczyk – Piłsudczycy na emigracji 1939–1944 ......................... 99
Rafał Stobiecki – Ciągłość tradycji .................................................................... 108
Robert Zapart – Brygadowe Koło Młodych „Pogoń” ................................... 118
SYLWETKI
Michał Kurkiewicz – Na kłopoty Biernacki....................................................... 126
Sławomir Kalbarczyk – Kazimierz Bartel w świetle karykatury prasowej ...133
Marek Gałęzowski – Cztery sylwetki. Konspiracja piłsudczykowska ........ 147
Maria Fieldorf, Leszek Zachuta – Generał August Emil Fieldorf „Nil” ........... 158
Grzegorz Waligóra – Wojciech Ziembiński (1925–2001) .............................. 166
Andrzej Ostoja-Owsiany (1931–2008) ................................................... 172
RECENZJE
Witold Wasilewski – Wierni Polsce ..................................................................... 177
DOKUMENTY
Henryk Głębocki – O „politykę kontraktu społecznego…”.
Memoriał Bronisława Geremka z maja 1988 r. ................................ 183
1
INSTYTUTU PAMIĘCI NARODOWEJ
RELACJE I WSPOMNIENIA
Abp Józef Gawlina – O Marszałku Piłsudskim .............................................. 174
24527716.028.png
PIŁSUDCZYCY
Z JANUSZEM CISKIEM, MARKIEM GAŁĘZOWSKIM
I WŁODZIMIERZEM SULEJĄ ROZMAWIA BARBARA POLAK
B.P. – Na politycznej scenie Polski międzywojennej tuż po odzyskaniu niepodle-
głości, Józef Piłsudski i jego obóz zaliczani byli do lewicy. Warto wyjaśnić, co to
wtedy oznaczało, żeby obserwatorom dzisiejszej sceny politycznej nie przyszło
do głowy, że ma to jakiś związek z komunizmem.
W. S . – Tym bardziej, że takie niezrozumienie pojęć – lewicowość
i prawicowość – ma miejsce i obecnie. Na przełomie pierwszej
i drugiej dekady ubiegłego wieku w politycznej myśli polskiej
obecne były wyraźne nurty: konserwatywny (zachowawczy), na-
rodowy (nacjonalistyczny), ludowy i socjalistyczny, w obrębie
którego sytuowali się wówczas piłsudczycy.
J.C. – Te gremia wybiegały poza projekty
środowiskowe i myślały o niepodległości
Rzeczpospolitej czy też o jej autonomii. Piłsudski lokował się
na lewo od endecji i na lewo od konserwatystów, przywykło się
więc o nim mówić jako o człowieku lewicy. Jego poglądy były
reprezentatywne dla ówczesnej lewicy niepodległościowej – był
za demokratyczną republiką gwarantującą równe prawa dla
wszystkich grup społecznych.
W. S . – Mylenie komunistów z socjalistami, to jest rzecz nie tylko współczesna (kiedy
Kawalerowicz nakręcił Śmierć prezydenta , większość ludzi na widok pochodu socjali-
stów z czerwonymi sztandarami była przekonana, że to demonstrują komuniści). To nie
chodzi o to, czy Piłsudski znał, czy śpiewał Czerwony sztandar . Piłsudski był socjalistą.
Niekwestionowalne jest to, że Piłsudski trafi ł do socjalistów i zajął wśród nich miejsce
naczelne. Swoimi koncepcjami wywarł olbrzymie piętno na tym ruchu, zarówno w ob-
szarze praktycznym, jak i teoretycznym. Polski socjalizm dzięki Piłsudskiemu stał się
o tyle specyfi czny, że miał swoje narodowe oblicze. Odchodzenie od socjalizmu w tym
wydaniu oznaczało przejście do struktur organizacyjnych radykalnej PPS-Lewica, lub
wręcz – po jej połączeniu się z resztkami SDKPiL – do Komunistycznej Partii Robotniczej
Polski.
M.G. – Pojęcia lewicy – ówczesne i dzisiejsze – nie są w ogóle
tożsame. Współczesna lewica w żaden sposób nie nawiązuje
do tradycji PPS, działającej przed I wojną światową i w cza-
sach niepodległej Polski, oraz jej przywódców, począwszy od
Piłsudskiego i Wojciechowskiego, skończywszy na Kazimierzu
Pużaku, Mieczysławie Niedziałkowskim, Tomaszu Arciszewskim,
żeby wymienić tylko najbardziej znanych. Wątpię, czy w ogóle te
nazwiska są dla jej czołowych polityków rozpoznawalne.
2
24527716.029.png
J.C. – Radykalizm Piłsudskiego zawierał się w jego powiedzeniu, że socjalista w Polsce
musi być zwolennikiem niepodległości. O tym nie mówili ani endecy – którzy raczej
chcieli przekształcić Rosję albo wymusić na niej autonomię – ani konserwatyści. PPS
Piłsudskiego po 1906 r. była jedyną partią, która publicznie głosiła, że należy walczyć
o niepodległość.
W. S . – Piłsudski był radykalnym inteligentem, obdarzonym przy tym czymś, co można na-
zwać słuchem społecznym. Widać to choćby w tekstach redagowanych dla „Robotnika”,
czy w jego korespondencjach, w których znakomicie wydobywał aspekty społeczne.
B.P. – Wobec tego, czym był ten socjalizm PPS? Czym była ta idea?
J.C. – Socjalizm w wydaniu PPS Piłsudskiego był sposobem na mobilizację społeczeń-
stwa do walki o niepodległość.
W. S . – Ale też pomysłem na życie w wolnej Polsce. Co prawda Piłsudski nie mówił,
jak tę wolną Polskę będzie urządzać, gdyż socjalizm był jednym z wariantów niepodle-
głości, co wyraźnie widać choćby z listu Piłsudskiego do Wojciechowskiego z 1902 r.
Niepodległość stanowiła horyzont docelowy, reszta była zależna od woli społeczeń-
stwa (co też świadczy o socjalistycznym sposobie patrzenia na rzeczywistość). My nie-
stety spoglądamy na to przez pryzmat późniejszego okresu – drugiej połowy XX wieku
– i dlatego mamy całkowicie spaczony obraz socjalizmu.
M.G. – Do rewolucji 1905 r. PPS, podobnie jak jej przeciwnicy z Ligi Narodowej, sku-
piała niewielką liczbę zwolenników. Dopiero w okresie rewolucji stała się partią masową.
W kierownictwie znalazło się wówczas mnóstwo nowych ludzi, w większości zwolenników
ścisłej współpracy z rosyjskim ruchem rewolucyjnym i autonomii w ramach Rosji, co było
w całkowitej sprzeczności z niepodległościowym programem pierwszego kierownictwa
PPS. Kiedy zaczęli oni dominować w partii, doszło do rozłamu. Przeciwnicy Piłsudskiego
powołali PPS-Lewicę, która później, po zjednoczeniu z SDKPiL, utworzyła partię komuni-
styczną, od 1923 r. noszącą nazwę Komunistyczna Partia Polski. Ten odłam lewicy stale
zwalczał najpierw ideę niepodległości Polski, a później niepodległe państwo polskie.
Natomiast priorytetem Józefa Piłsudskiego, który wraz ze swoimi zwolennikami utworzył
PPS-Frakcję Rewolucyjną (po kilku latach wróciła ona do nazwy PPS), stało się przygo-
towanie do walki zbrojnej o niepodległość. Niedługo po rozłamie w swojej praktycznej
działalności odszedł on również od programu socjalistycznego. W latach poprzedzają-
cych wybuch wojny Piłsudski i jego zwolennicy byli głównymi rzecznikami polskiego czynu
zbrojnego jako sposobu odzyskania niepodległości. Tymczasem narodowi demokraci
w 1902 r. uznali, że nie ma możliwości wywalczenia zbrojnie niepodległości, i należy dą-
żyć do możliwie szerokiej autonomii, na kształt istniejącej w dawnym Królestwie Polskim.
B.P. – Środowisko PPS, głosząc konieczność walki o niepodległość, płaciło za
to olbrzymią cenę. Po 1906 r. spadały na nie najsilniejsze represje, wyroki
śmierci, katorga. W czasach II Rzeczpospolitej odbywał się swoisty wyścig po
laur wyłącznej zasługi w wywalczeniu niepodległości. Narodowcy uważali, że
należy się on im. Piłsudczycy ograniczyli te zasługi do własnego obozu...
3
24527716.030.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin