Barbara Kaye - Wędrowny ptak.pdf - Harlequin Super Romance - Agadoo86

BARBARA KAYE

WĘDROWNY

PTAK

PROLOG

Laurie Tyler siedziała przy kuchennym stole, na którym piętrzyły

się rachunki do zapłacenia. Człowiek od samego rana musi się

trzymać za kieszeń, pomyślała ponuro i zabrała się do wypisywania

czeków. Nienawidziła tego zajęcia. Żyli skromnie, a mimo to wydatki

były nadspodziewanie duże.

Już po chwili wiedziała, że i w tym miesiącu nie uda się jej

zaoszczędzić nawet najmniejszej sumy. Zawsze miała taką nadzieję,

chociaż sama się sobie dziwiła dlaczego. Uparta optymistka. Teraz

elektryczność i kolejny czek. Listopad, święta za pasem. Westchnęła.

Na szczęście Andy i Jill nigdy nie domagali się niczego

nadzwyczajnego i nawet symboliczny drobiazg w pełni ich zadowalał.

Doskonale zdawali sobie sprawę, że starsza siostra, która od

dziewięciu lat samodzielnie ich wychowuje, ustawicznie boryka się z

trudnościami. Nauczycielska pensja ledwo starczała na troje.

W całym domu panowała cisza. Słychać było jedynie tykanie

starego zegara. Jill jeszcze nie wróciła, Andy już z nimi nie mieszkał.

Latem zrobił dyplom i przeniósł się do San Antonio, gdzie dostał

pracę. Dobre dzieciaki. Przerażające wizje czekających ją trudności

wychowawczych nie sprawdziły się. Laurie miała ze swoim

rodzeństwem tylko zwykłe, drobne, normalne problemy, jak z

nastolatkami w ich wieku. A teraz są dorośli, za dwa lata Jill skończy

studia i też wyfrunie z gniazda. U wyjścia z tunelu zaczynało już

migać słabe światełko.

Koniec. Wszystkie czeki wypisane, znaczki na kopertach

przyklejone. Laurie wstała, podeszła do okna. Jesień w górach

zachodniego Teksasu zapierała dech w piersiach. Niespotykanie obfite

deszcze tego roku ucieszyły farmerów, ale na sytuację finansową

Laurie pogoda nie miała wpływu. Chociaż wszyscy w Davis

Mountains nadal nazywali posiadłość ranczem Tylerów, od lat już nie

wypasano tu bydła. Laurie przypomniała sobie krowy rasy Hereford,

które hodował ojciec, cynamonowe z białymi pyskami, i zastanawiała

się, czy kiedykolwiek wróci tu życie. Nauczycieli nie stać na zakup

stada i wynajęcie ludzi, by obrabiali dwustuakrowe gospodarstwo.

Zamyśliła się. Zależy mi jeszcze na tym? Kiedy Jill skończy

college, będę miała trzydzieści cztery lata. Czy będzie mi się jeszcze

chciało odbudowywać ranczo od zera? Może sprzedać ziemię i zacząć

całkiem nowe życie? Ale jeszcze nie pora na tego rodzaju decyzje. Na

razie będę robiła dokładnie to samo, co dotychczas: uczyła, płaciła

rachunki i starała się jakoś przetrwać.

Gdyby dziesięć lat temu ktoś spróbował powiedzieć Laurie, że tak

minie trzydziesty drugi rok jej życia, roześmiałaby się. Od kiedy

dorosła na tyle, by snuć plany na przyszłość, wyobrażała sobie, że nie

będzie dzielić losu tutejszych mieszkańców. Marzyła o magisterium,

posadzie na dużym uniwersytecie, a może małym, za to prestiżowym.

Do tego czasu założyłaby też pewnie własną rodzinę. Widocznie,

westchnęła ze smutkiem, nie było mi to sądzone.

Nagle usłyszała nadjeżdżający samochód. Poszła do jadalni i

zerknęła przez okno. Zobaczyła pikap z DO, rancza Cassie Maitland, i

oczywiście pomyślała, że przyjaciółka wpadła z niespodziewaną z

wizytą. Laurie wyszła na ganek akurat w chwili, gdy z kabiny wyłonił

się George Whittaker, zarządca DO, którego szczupłą sylwetkę i

zawadiacko przekrzywionego stetsona rozpoznałaby wszędzie. Serce

zabiło jej mocniej. Ta odruchowa reakcja zawsze niezmiernie

irytowała Laurie, bo chociaż George od dawna jej się podobał, było to

zainteresowanie jednostronne. Ledwo ją zauważał, nie oszukujmy się.

Raz w tygodniu - wskutek nalegań Cassie, Laurie była tego pewna -

George przyjeżdżał na ranczo Tylerów. Przycinał krzewy, naprawiał

płoty, łatał rozmaite dziury, a później zostawał jeszcze chwilę, żeby

napić się kawy czy piwa. W owe dni Laurie siedziała w szkole jak na

szpilkach i nawet największe urwisy z szóstej klasy nie musiały się

obawiać, że każe im za karę zostać po lekcjach.

Doprawdy żałosne, pomyślała teraz, że godzina spędzona z tym

człowiekiem przy kuchennym stole jest główną atrakcją mojego życia.

Musiała z ręką na sercu przyznać, że niewiele pamięta z ich rozmów,

gdyż George nigdy nie używał dwóch słów, gdy wystarczało jedno.

Zawsze jednak był uprzejmy i, jak zauważyła, niezwykle nieśmiały w

kontaktach z kobietami. A co gorsza, nigdzie długo miejsca nie

zagrzał i cenił sobie swoją wolność. Określenie „włóczykij" byłoby

może w stosunku do niego trochę niesprawiedliwe (przepracował

przecież u Cassie cztery lata), ale miał ten dziwny wyraz oczu, jakby

zapatrzonych w odległy horyzont.

Jednym słowem, źle ulokowała swoje uczucia. George mógłby

niejednej dziewczynie złamać serce i nawet o tym nie wiedzieć.

Wystarczyło, że się uśmiechnął i spojrzał tymi swoimi niebieskimi

oczyma, a biedaczka traciła głowę.

Laurie zastanawiała się, po co przyjechał. To nie był ,jego" dzień.

Może wpadł ot tak, bez powodu, pomyślała i ciepło jej się zrobiło na

sercu.

- Dzień dobry - odezwała się odgarniając włosy z czoła i

osłaniając oczy od słońca. - Dni ci się pomieszały?

- Hej - odpowiedział. - Nie, nie, wiem, który dzisiaj... - George

zatrzymał się u podnóża schodów i spojrzał w górę. Minę miał bardzo

poważną. - Prawdę mówiąc, przyjechałem się pożegnać.

Laurie bezradnie opuściła rękę. Starała się opanować. Na

zewnątrz niby się nie zmieniła, ale czuła, że wewnątrz niej coś,

pewnie marzenie, umarło. Głupie, zupełnie nieuzasadnione marzenie.

- Co? Wyjeżdżasz?

- Tak. Jadę do Oklahomy zobaczyć się z rodziną. A potem...

potem jeszcze nie wiem. Tam. - Wskazał na zachód.

- Rozumiem. - Laurie wzięła głęboki oddech. Wiadomość była

nieoczekiwana, ale wcale nie taka zaskakująca. Mężczyźni pokroju

George'a nie miewali zazwyczaj powodu, by siedzieć w jednym

miejscu. Dobrze o to dbali.

- Powodzenia.

- Dziękuję.

- Miło z twojej strony, że wstąpiłeś się pożegnać.

- Drobiazg.

- I dziękuję za pomoc.

- Żałuję, że nie udało mi się zrobić jeszcze czegoś więcej. -

George rozejrzał się dookoła. - Przydałby ci się ktoś na stałe, kto by

pracował regularnie, a nie tylko od czasu do czasu.

- Tak. - Laurie zaśmiała się niewesoło. - Chyba masz rację.

George czubkiem buta wiercił dziurę w ziemi. Nagle podniósł

wzrok i powiedział:

- Zawsze chciałem... chciałem cię o coś zapytać, ale uważałem,

że to nie mój interes. I pewnie nie mój.

- Słucham. Nie krępuj się.

- Dlaczego nigdy nie wyszłaś za mąż? Przecież ładna z ciebie

dziewczyna.

Zapadła kłopotliwa cisza. Nigdy dotąd nie rozmawiali na tematy

osobiste i Laurie nie miała okazji opowiedzieć George'owi o

narzeczonym, który ją rzucił wkrótce po śmierci rodziców. Nie

wspomniała też, że ucząc w szkole i wychowując młodsze

rodzeństwo, nie miała czasu na rozrywki i zawieranie nowych

znajomości.

- Och, miałam obowiązki. Byłam potrzebna innym.

Dźwigałam na sobie to wszystko, od czego ty w życiu uciekasz -

dodała nie mrugnąwszy nawet okiem.

George wyglądał, jakby otrzymał cios prosto w serce. Laurie nie

miała wcale zamiaru o nic go oskarżać, ale wypowiedzianych raz słów

nie da się już cofnąć. Zauważyła, że próbował się uśmiechnąć, ale mu

nie wyszło. Kiwnął tylko głową.

- Taak. Chyba masz rację. No to... do zobaczenia. - Dotknął

ronda kapelusza i odwrócił się, unikając intensywnego spojrzenia

Laurie.

- Zaczekaj! - Laurie wciągnęła powietrze głęboko w płuca i

zeszła na dół. - Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe... -

Uniosła głowę (później zastanawiała się, jak w ogóle się na to

zdobyła) i ku zdumieniu George'a pocałowała go lekko w usta. - Do

zobaczenia i bezpiecznej drogi. Życzę ci, żebyś w nowym miejscu

znalazł to, czego szukasz. Przyślij mi widokówkę. - Po czym ostatnim

wysiłkiem woli uśmiechnęła się, odwróciła i wbiegła na schody.

Przeszła przez ganek i zniknęła we wnętrzu domu.

Bezpieczna za zamkniętymi drzwiami uroniła łzę, a może nawet

dwie. Ogarnął ją smutek. Doznała kolejnego zawodu. Nie, nie miała

złamanego serca, uświadomiła sobie tylko, że pożegnanie z

George'em było ostateczne i że będzie go jej brakowało. Nigdy go już

nie zobaczy, ale co tam, jakoś przeżyje. Kobiety takie jak ona łatwo

się nie załamują.

Elegancki dwupiętrowy budynek z klinkierowej cegły, stojący

przy spokojnej, wysadzanej drzewami cienistej ulicy w Oklahoma

City, na pierwszy rzut oka wcale nie wyglądał jak klinika

psychiatryczna. George zatrzymał się i przyjrzał okazałemu wejściu.

Zadzwonił. Usłyszawszy brzęczyk, pchnął drzwi. Znalazł się w

imponującym holu z wypolerowaną jak lustro posadzką. Przed sobą

miał schody prowadzące na piętro. W panującej tu ciszy dosłyszał

słaby dzwonek telefonu gdzieś w głębi domu. Zastanawiał się, czy

trafił pod właściwy adres. Trzymał się ściśle wskazówek, ale w tej

dzielnicy wiele rezydencji zamieniono na biura.

Barbara Kaye - Wędrowny ptak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: