Wiek Żydów. Refleksja o nadreprezentacji.pdf

Wiek Żydów. Refleksja o nadreprezentacji

tusiek nie 13 kwi 2008 20:39:38 CEST

Refleksja o nadreprezentacji Żydów uległa ideologizacji i zniekształceniu. Przykładem

może posłużyć praca Tomasza Terlikowskiego o stosunku prawosławnych do Żydów. O

ile się nie mylę, autor całkowicie pominął tak arcyważnego myśliciela prawosławnego,

jakim jest Fiodor Dostojewski, odmalowujący krytycznie w swoich pamiętnikach

żydowski mesjanizm. Co kazało Terlikowskiemu przemilczeć tak istotną rosyjską

refleksję nad Żydami? ("Tajemnica Syjonu" - wybór tekstów rosyjskich prawosławnych

na temat Żydów i judaizmu nakładem Frondy.)

Autor książki Wiek Żydów , Yuri Slezkin, nie obawia się pisać o żydowskim mesjanizmie i

żydowskiej nadreprezentacji. Być może dlatego, że sam jest Żydem i zarzut o antysemityzm

w stosunku do niego nie byłby wiarygodny. Być może dlatego, że nadreprezentację postrzega

w kategoriach mediany, pośredniczenia w procesie dziejowym, równie nieuchronnemu, co

Żydom przysługującemu. Takie fakty jak ten, że na siedmiu oligarchów rosyjskich sześciu

jest Żydami może podać tylko Żyd, jest znakiem czasu, efektem procesu dziejowego, w

którym Żydzi zajęli centralną pozycję.

Nie-Żydzi boją się pisać o Żydach, gdyż najdrobniejsza niepoprawność usuwałaby autora

takich refleksji poza rubieże cywilizacji.

Prawdą zaś jest, że obie perspektywy - filosemicka i antysemicka - są niebezpieczne dla

cywilizacji. Gaszenie wszelkiej dyskusji o nadreprezentacji Żydów kłóci się z liberalnym

założeniem o wolności słowa. Zaś antysemityzm zna tylko jeden wniosek z takiej dyskusji:

nienawiść - ślepa i nie znająca litości.

Przypowieść o nadreprezentacji nie jest jednobarwna. Wiedzie w ciemne zakamarki duszy.

Opowiada o wielkości narodu żydowskiego i jego woli przetrwania. Prowokuje przekonanie o

swej sile i niebezpieczeństwo zazdrości. Czasami myli władzę ze służbą, mistykę z

materializmem. Ale nigdy nie zgodzę się z antysemitami, że jest efektem przyrodzonego zła,

potępienia duszy żydowskiej.

Nadreprezentacja ma ciemne i jasne strony, ale przede wszystkim trzeba powiązać ją z

odpowiedzialnością. Nie może ona służyć doraźnym celom wąskiej grupy ludzi. Slezkin pisze

o Żydach i „żydkach”, ludziach wielkich i słabych. Czasami nad wyraz krytycznie o tych

słabych (czarne owce w rodzinie). Żydzi zżyli się z wielką kulturą, żydkowie poprzestawali

na kiczu. Żydzi wykorzystywali stające przed nimi możliwości dla rozwoju większej całości,

żydkowie krótkowzrocznie ograniczali je do własnego podwórka.

Inni Żydzi, politolodzy, zwracają uwagę, że nie jest naturalne, gdy media nie mówią o

najważniejszym dla Amerykanów temacie - o wojnie w Iraku. Jeśli zatem nie piszą, tragedia

wojenna przestaje być ważna i nie jest poddana krytyce. W latach 70. pacyfizm był dla

Żydów orężem, który skompromitował prawicowych polityków. Dziś ci sami Żydzi milcząco

popierają wojnę, bo jest ona na rękę Izraelowi i potężnym konsorcjom handlującym irakijską

ropą. W mediach amerykańskich Żydzi są reprezentowani w 70 procentach. To ciemna strona

nadreprezentacji. Z domeny anglosaskiej stały się one żydowską. O ile Żydzi jeszcze parę

dekad wcześniej dyskretnie traktowali swoje wpływy w świecie kultury i biznesu, o tyle teraz

mówią o nich jawnie licząc prawdopodobnie na strach przed oskarżeniem o antysemityzm.

Powstaje pytanie, czy to normalne, by wielki kraj prowadził samobójczą politykę pod

wpływem kilkuprocentowej mniejszości i nie podejmował (w mediach) dyskusji na

strategiczne dla siebie tematy? - zapytali John J. Mearsheimer i Stephen Walt.

Nadreprezentacja kłóci się z ideą równości i polityką parytetową. Na wszystkich

powojennych pisarzy amerykańskich tylko jeden nie jest Żydem (informację tę znalazłem w

Dzienniku). Być może przyczyna tkwi w przypisywanej Żydom sławnej sile przebicia, ale czy

nie jest ona raczej wypracowanym instynktem korporacyjnej szczelności? Dla gojów nie

starcza już miejsca. Kultura na tym straciła, bo mamy dziś pisarzy medialnych, ale brakuje

wielkich pisarzy. Genialnych reżyserów żydowskiego pochodzenia było kilku; ich mit i siła

przyciągania przeciętnych sztukmistrzów blokują karierę artystom czerpiącym z inspiracji

chrześcijańskiej. Hollywood i media są zdominowane przez Żydów liberalnych, ale jednak

Żydów. Ktoś może powiedzieć: są także konserwatywni Żydzi w Hollywood i w mediach.

Jest to jednak problematyczne, bo liberalna większość jest zbyt przytłaczająca, ona gra

pierwsze skrzypce, a nie żydzi przestrzegający Prawa i Proroków.

Czy to znaczy, że żydzi czują się bezpieczniej w swoim gronie? Przebijesz się jeszcze wtedy,

gdy twoim mężem lub żoną jest Żyd. To potworne - wołają antysemici i podnoszą jeszcze

wątek gejowski, bo Żyd obawia się rywalizującego heteryka, jeśli ma być już goj niech będzie

gejem, zahamowanym i podatnym na manipulację.

Ocieramy się o skoordynowaną władzę wynikającą całkiem naturalnie z nadreprezentacji. Od

kiedy więc nadreprezentacja staje się władzą, a władza przemocą? Granica taka istnieje. Ci

uczciwi powstrzymają się przed jej przekroczeniem. Ale czy ci, którzy ją przebrną i

posmakują w przywilejach nadreprezentacji, a takie bez wątpienia istnieją, powstrzymają się

od nadużyć? Czy sama władza jednych ludzi nad drugimi, która płynie z mocy pieniądza,

układu i nadreprezentacji, jest zła?

Ze strony kościoła padają tylko cienkie aluzje. Ale generalnie jest on raczej skory poddać się

ewangelicznej maksymie: cesarzowi, co cesarskie. Skoro nie raził go system niewolniczy,

przez długie wieki nie oponował przeciw niemu, to dlaczego miałby krytykować

nadreprezentację narażając się na zarzut o antysemityzm.

Jest to najpoważniejsza refleksja, przed którą przyszło stanąć zglobalizowanemu światu.

Jeszcze nikt i nigdy nie przewodził tak wielu, jak obecnie żydzi. Czy to dobrze, czy źle - to

się okaże.

Teodor Lacher

Do nadreprezentacji żydowskich komunistów odnoszę się w polemice z p. Tasakiem,

który bezkrytycznie odnosi się do Grossa. Zamieściłem ją pod tym tekstem jako

komentarz, ponieważ stanowi on bliższą mu całość.

Polskie poświęcenie jest relatywne, bo zawsze można było zrobić więcej - twierdzi Tasak.

Jeśli żyd jest komunistą to nie jest żydem, bo niekoniecznie jest - są komuniści nie-żydzi.

I najbardziej miażdżąca opinia Tasaka: gdy wprowadzasz termin nadreprezentacja, to

jesteś „poplecznikiem Małego Dziennika i Der Stürmeraâ” . Trzy wnioski Tasaka, które

grzebią żydów pod glebą hipokryzji i zacietrzewienia. Co z tego wynika? Dosłownie nic.

Tasak nie posunął dyskusji ze Stanowcem ani o milimetr, bo uciekł w bezpieczną zatokę

semantyki, gdzie słowa tracą swoje znaczenie.

Główna teza artykułu Włodka Tasaka opierała się na stwierdzeniu, że powojenna niechęć do

Żydów była niczym nieuzasadniona. Wpływ Żydów na budowanie komunistycznego państwa

był wyolbrzymiony. Polacy zrobili mniej dla Żydów niż Holendrzy i Duńczycy. Jesteśmy

zatem narodem antysemickim. Marcin Stanowiec obalił przesłanki, które posłużyły Tasakowi

do wyciągnięcia tak hańbiących wniosków. Wtedy Tasak zaczął walić na oślep, ad personam

zamiast rzeczowo polemizować. Ponieważ nie mógł całkowicie zbyć faktów przywołanych

przez Stanowca, szczelnie opakował je insynuacjami. Nie był jednak oryginalny. Powielił ten

sam wyświechtany schemat, mdły i mało przekonywający, który przewija się w propagandzie.

Takich obrońców Żydzi nie potrzebują, bo tracą przez nich wiarygodność.

Stanowiec nie jest żydożercą, a Tasak nie kocha Żydów ponad własny, dość ograniczony,

interes. Jego miłość nie jest nawet rozsądna, bo gdyby tak było, wówczas byłoby to logiczne.

Ale jakże być przyzwoitym, nie będąc rozsądnym. Tasak tworzy tylko pozory rozsądku i

przyzwoitości. On załatwia swoją sprawę żydowskimi ofiarami. Nienawidzi tego, co

narodowe. Gdyby kochał Polskę i Polaków, akcentowałby ich poświęcenie dla Żydów.

Zacząłby od Ulmów, którzy zginęli rozstrzelani przez Niemców. Ale nie zrobił tego, bo

uniknąłby wrażenia, któremu się poddał i którym pragnie zarazić czytelników: że Polacy

wyssali antysemityzm z mlekiem matki. Bo jakże inaczej myśleć o ludziach, którzy czują

niechęć bez powodu: genetyczny antysemityzm! Czy rzeczywiście bez powodu i czy

rzeczywiście świadomość nadużyć dokonywanych przez Żydów prowadzi do przemocy

wobec nich?

Wyjątkowo przewrotna teza, bo w sumie prawdziwa - bo zawsze można było zrobić więcej -

podważa - w ogóle - sens ludzkiej ofiarności, nie tylko polskiej. Dlatego Tasak przekracza

warunek lokalny swej pisaniny i staje się ona uniwersalnym przesłaniem -

antyhumanistycznym.

Dalej, jak się już zacząłem przyzwyczajać, pan Stanowiec pisze swoją wersję mojego

artykułu â�� skarży się Tasak . (â�) bardzo chętnie poznam jego argumenty na rzecz

tezy, iż to sami Żydzi wprowadzili w Polsce komunizm.

Co z tego, że byli pomocnikami szatana, skoro nie byli szatanem - uważa Tasak. Ale w takim

razie przeczy sam sobie, bo chwilę wcześniej przekonywał, że to nieważne, iż mordowanie

Żydów zorganizował Eichman. Różnicując wykonawcę i zleceniodawcę, a chwilę potem

zrównując ich, Tasak osiąga doraźne efekty. W Rosji wysadzano w powietrze cerkwie, nigdy

synagogi. I jest pewne, że bez żydowskiej służalczości, komunizmu w Polsce by nie

wprowadzono, bo nie byłoby klasy, której by Stalin zaufał. Musiałby wtedy wnieść nowy

system na żołnierskich bagnetach, a to mogłoby się różnie skończyć. Żydzi udający Polaków

zogniskowali tę maskaradę politycznie, stworzyli pozory komunistycznej polskości, której

faktycznie nie było.

Tasak przekonuje, że nieważne, ilu było Żydów, ważne, że nie byli w tym sami.

Otóż nie. Prawie każde województwo miało ubeckiego naczelnika żydowskiego pochodzenia.

Żydzi stali się specjalistami od sterowania tłumami, tym łatwiejszego, że decydowali o tym,

kto może posługiwać się bronią i każdego mogli demagogicznie oskarżyć o sabotaż. Nawet

hitlerowski okupant dysponował siatką rdzennie polskich kolaborantów, a we Francji wykroił

fikcyjne państewko Vichy, więc posiadanie pomocników o niczym nie świadczy. To nie

szumowiny, którymi posługiwali się Żydzi ponoszą odpowiedzialność za narzucenie Polsce

komunizmu. Decydującą, choć nie wyłączną rolę, odegrali w tym Żydzi.

Nadreprezentacja a nienawiść

Obrzydliwa jest argumentacja Tasaka odwołująca się do wypaczenia dyskursu na temat

nadreprezentacji. Nieszczęście żydowskie nie może mu służyć do tak doraźnych celów, jak

odrzucanie historycznej krytyki czy sprawa tożsamości politycznej. Ale skoro już wprowadził

nas na ten teren, to trzeba mu odpowiedzieć, że nie każde rozważanie nadreprezentacji

prowadzi do grzechu nienawiści, ale przyrównanie każdego rozważania o nadreprezentacji

Żydów do nazizmu zawsze prowadzi do zdławienia obywatelskiej wolności i refleksji

politycznej. Tak naprawdę jest to argument słabych intelektualnie, ba, jest to przemoc

intelektualna, gwałt na uczciwym dyskursie. Jeśli ktoś się do niego ucieka, musi być

świadomy, że narzuca dyktaturę jednego poglądu.

Zwróćmy uwagę na współczesne konotacje dyskursu równościowego, który jest rewersem

nadużyć biegnących z dominacji jednych ludzi nad drugimi. Czyż nie po to cywilizacja nasza

dojrzała do utrwalania etnicznych parytetów w szkolnictwie, polityce i mediach, by

wykluczyć możliwość takiej przemocy, która bazuje na nierówności?

Dla mnie jest to kwestia historycznego obiektywizmu i wzięcia przez naród żydowski

odpowiedzialności za narzucenie nam komunizmu. Jeśli takie dążenie Tasak nazywa

antysemityzmem czy nawoływaniem do mordowania Żydów, to jest ono insynuacją. Jeśli teza

Tasaka ma za zadanie odrzucenie przez Żydów odpowiedzialności za komunistyczne

zbrodnie, to tez jest to postępowanie niewłaściwe. Byli w pełni świadomymi beneficjentami

komunizmu w Polsce i kierowali się niejednokrotnie intencją odwetu na Polakach.

A gdybym stworzył podobną listę etnicznych Polaków (i to katolików przecież), którzy

gorliwie budowali panowanie komunistów - dowodzi Tasak . I pyta: Co miałoby z tego

wyniknąć? To, że mam prawo nienawidzić Polaków-katolików, bo to przez nich mieliśmy w

Polsce komunizm? Proszę odpowiedzieć mi na to pytanie, bo nie wiem czemu mają służyć

takie wyliczanki?

Jeśli większość katolików w tym kraju poparłaby komunizm to byłoby tak jak twierdzi Tasak.

Ale większość przez ten komunizm była prześladowana. Natomiast większość Żydów

komunizm poparła i czerpała zeń korzyści.

Niewprawny czytelnik wyciągnie wniosek - pisze Tasak -, że Żydzi w PRL posiadali 8 partii, a

Polacy jedynie 3 (PZPR, ZSL i SD). Faktycznie zdumiewający przykład faworyzowania ich

kosztem Polaków. A wystarczyłoby dodać, jak długo te partie istniały i teza straciłaby całą

swoją ostrość. Już panu odpowiadam. Istniały tak długo, aż religijni nie wyjechali do Izraela.

Przetrwały najbardziej krwawy okres prześladowań politycznych Polaków. W źródłach, które

znam, nie ma ani jednej wzmianki o utrudnianiu Żydom kultu. A propaganda komunistyczna

była w owym czasie w rękach żydowskich niezależnie od tego, na jakie okropne pisemka się

Tasak powołuje, by utożsamić fakt historyczny z ksenofobicznym zadaniem.

Absurdalna jest następna teza Tasaka, że polskość jest komunistyczna. ( Zmienię jeden tylko

wyraz w owym zdaniu: „To nie Żydzi byli wrogo postrzegani przez Polaków, ale zagrożenie,

które czyhało na Bieruta i Gomułkę miało żydowskie nazwiska i pochodzenie”. Czyż nie

brzmi to absurdalnie?). I owszem, puławianie to byli żydowscy towarzysze. Walczyli o

władzę ze skrzydłem polskim partii robotniczej. Nie da się temu zaprzeczyć, że Żydzi czuli

się obco wśród nacjonalistów.

Na koniec Tasak kokieteryjnie angażuje czytelnika w rzekomo bogatszą wizję własnego

patriotyzmu. Wątpię w jej sens. Jeśli ktoś za punkt wyjścia obiera negację, to z całą

pewnością patrzy na daną rzeczywistość z zewnątrz. Tasak nie wychodzi od afirmacji polskiej

tożsamości, która dawałaby podstawę pod ustawienie sprawiedliwych proporcji w jej ocenie.

Proponuje Polakom masochizm. Gdybym położył się na jego terapeutycznej kozetce,

uległbym czarowi schizofrenii. Potrafię być krytyczny wobec siebie, ale nie w taki sposób, by

przekreślić własną tożsamość pod pretekstem znachorskiego oczyszczenia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: