Beckett Simon - Chemia śmierci.pdf - Eksiążki - Krzysiek1986P

SIMON BECKETT

CHEMIA ŚMIERCI

Przekład

JAN KRAŚKO

Rozdział 1

Ciało ludzkie zaczyna się rozkładać cztery minuty po śmierci. Coś, co było kiedyś

siedliskiem życia, przechodzi teraz ostatnią metamorfozę. Zaczyna trawić samo siebie.

Komórki rozpuszczają się od środka. Tkanki zmieniają się w ciecz, potem w gaz. Już martwe,

ciało staje się stołem biesiadnym dla innych organizmów. Najpierw dla bakterii, potem dla

owadów. Dla much. Muchy składają jaja, z jaj wylęgają się larwy. Larwy zjadają bogatą w

składniki pokarmowe pożywkę, następnie migrują. Opuszczają ciało w składnym szyku, w

zwartym pochodzie, który podąża zawsze na południe. Czasem na południowy wschód lub

południowy zachód, ale nigdy na północ. Nikt nie wie dlaczego.

Do tego czasu zawarte w mięśniach białko zdążyło się już rozłożyć, wytwarzając silnie

stężony chemiczny roztwór. Zabójczy dla roślinności, niszczy trawę, w której pełzną larwy,

tworząc swoistą pępowinę śmierci ciągnącą się aż do miejsca, skąd wyszły. W sprzyjających

warunkach - na przykład w dni suche i gorące, bezdeszczowe - pępowina ta, ten pochód

tłustych, żółtych, rozedrganych jak w tańcu czerwi, może mieć wiele metrów długości. Jest to

widok ciekawy, a dla człowieka z natury ciekawskiego cóż może być bardziej naturalne niż

chęć zbadania źródła tego zjawiska? Właśnie tak dzieci Yatesów znalazły to, co pozostało po

Sally Palmer.

Neil i Sam natknęli się na pochód larw na brzegu lasu Farnhama, na skraju mokradeł. Był

drugi tydzień lipca i zdawało się, że to nietypowe lato trwa już od wieków. Nieustający upał

wysysał kolory z drzew, spiekał ziemię na kość. Chłopcy szli do Sadzawki pod Wierzbą

porośniętego trzciną stawu, który uchodził tu za basen kąpielowy. Mieli spotkać się tam z

kolegami i spędzić niedzielę, skacząc do zielonej wody z rosnącego nad brzegiem drzewa.

Tak przynajmniej myśleli.

Byli pewnie znudzeni i apatyczni, odurzeni upałem i zniecierpliwieni swoim

towarzystwem. Jedenastoletni Neil, trzy lata starszy od Sama, szedł przodem, żeby

zademonstrować bratu swoje rozdrażnienie - tak to sobie wyobrażałem. Idzie przodem, ma w

ręku patyk i smaga nim krzaki i gałęzie mijanych po drodze drzew. Sam wlecze się z tyłu,

pociągając nosem. Nie, nie jest przeziębiony - ma katar sienny i mocno zaczerwienione oczy.

Pomógłby mu łagodny lek przeciwhistaminowy, ale on jeszcze o tym nie wie. Latem zawsze

pociąga nosem, tak po prostu jest. Wiecznie w cieniu starszego brata, idzie ze spuszczoną

głową, dlatego to właśnie on, a nie Neil, zauważa pochód larw.

Przystaje, żeby się mu przyjrzeć, a potem woła brata. Neil nie ma ochoty zawracać, ale

wyczuwa, że Sam coś znalazł. Udaje, że nie robi to na nim żadnego wrażenia, lecz falujący

pochód czerwi intryguje go tak samo jak Sama. Obydwaj kucają i odgarniając z czoła ciemne

włosy, krzywią się od zapachu amoniaku. I chociaż potem nie będą mogli sobie przypomnieć,

który z nich wpadł na pomysł, żeby sprawdzić, skąd larwy idą, myślę, że zaproponował to

Neil. To nie on zauważył je jako pierwszy, dlatego na pewno zechciałby ponownie objąć

dowództwo. Tak więc to on rusza przodem w stronę kęp pożółkłej bagiennej trawy, a Sam

idzie za nim.

Czy już wtedy poczuli smród? Prawdopodobnie tak. Musiał być na tyle silny, że mimo

zapalenia zatok poczuł go nawet Sam. I prawdopodobnie wiedzieli, co ten smród oznacza.

Nie byli mieszczuchami, dobrze znali cykl życia i śmierci. Ich uwagę musiały też zwrócić

muchy, somnambulicznie brzęczące w upale. Ale wbrew temu, czego oczekiwali, nie

zobaczyli tam ścierwa owcy ani jelenia czy nawet psa. Nagie, lecz wciąż rozpoznawalne

zwłoki Sally Pal-mer były studium rozedrganego ruchu, siedliskiem kłębiącego się pod skórą

robactwa, które wypełzało z jej ust, nosa i z pozostałych otworów ciała. Czerwie zbijały się

na ziemi w gromadę, dołączały do pochodu i znikały w trawie.

Nie ma znaczenia, który z chłopców uciekł stamtąd pierwszy, ale myślę, że był to Neil.

Sam, jak zwykle naśladując brata, próbował go dogonić i ścigali się tak aż do domu. Z domu

poszli na policję.

I w końcu trafili do mnie.

Oprócz łagodnego środka uspokajającego dałem Samowi coś na katar sienny. Ale do tego

czasu nie tylko on miał zaczerwienione oczy. Odkryciem wstrząśnięty był i jego brat, chociaż

jak na młodego chłopaka przystało, zaczynał już odzyskiwać zimną krew. Dlatego to właśnie

on opowiedział mi, co się stało, powoli nadając surowym wspomnieniom bardziej przystępną

formą opowieści, którą można w nieskończoność odtwarzać i powtarzać. Jako odkrywca

zwłok, od których to wszystko się zaczęło, miał ją opowiadać jeszcze przez wiele lat, długo

po tragicznych wydarzeniach tamtego upalnego lata.

Rzecz w tym, że koszmar nie zaczął się wcale od odkrycia zwłok Sally Palmer. Po prostu

nie wiedzieliśmy wtedy - i do wtedy - co wśród nas żyło.

Rozdział 2

Przyjechałem do Manham trzy lata wcześniej, późnym popołudniem w deszczowym

tamtego roku marcu. Wysiadłem na stacji - małej platformie w szczerym polu - by ujrzeć

tonący w deszczu krajobraz, pozbawiony zarówno życia, jak i konkretnych kształtów. Z

walizką w ręku stałem tam, chłonąc scenerię i nie zwracając uwagi na ściekający za kołnierz

deszcz. Jak okiem sięgnąć, aż po horyzont rozciągały się płaskie wrzosowiska i upstrzone

kępami drzew mokradła.

Nigdy przedtem nie byłem w Broads ani w ogóle w Norfolk. Tak, okolica była

spektakularnie obca. Ogarnąłem wzrokiem rozległą, otwartą równinę, odetchnąłem chłodnym,

wilgotnym powietrzem i poczułem, że zaczynam się trochę rozluźniać. Choć dość

odstręczające, Manham nie było Londynem i to mi wystarczyło.

Nikt nie wyszedł mi na spotkanie. Nie zamówiłem taksówki ani żadnego innego środka

transportu. Moje plany nie sięgały tak daleko. Sprzedałem samochód oraz całą resztę i

zupełnie nie zastanawiałem się, jak dotrę ze stacji do miasteczka. Wtedy jeszcze nie myślałem

zbyt trzeźwo. Gdybym pomyślał - z typową dla mieszczucha arogancją - założyłbym pewnie,

że będą tam taksówki, sklep czy w ogóle cokolwiek. Tymczasem nie było ta ani żadnej

taksówki, ani nawet budki telefonicznej. Przez chwilę żałowałem, że wraz z rzeczami

sprzedałem komórkę, a potem wziąłem walizkę i ruszyłem w stronę drogi. Gdy tam

doszedłem, stanąłem przed wyborem: skręcić w lewo czy w prawo? Skręciłem w lewo. Bez

wahania i bez powodu. Kilkaset metrów dalej było skrzyżowanie, a przed skrzyżowaniem stał

wyblakły, drewniany mocno pochylony drogowskaz, wydawało się więc, że wskazuje coś

ukrytego w rozmokłej ziemi. Ale dowiedziałem się przynajmniej, że idę w dobrym kierunku.

Zanim doszedłem do miasteczka, zapadł już zmierzch. Po drodze minęło mnie parę

samochodów, ale żaden się nie zatrzymał. Nie licząc samochodów, pierwszymi oznakami

życia było kilka przydrożnych, oddalonych od siebie gospodarstw. Nieco później w

gasnącym świetle dnia zobaczyłem wieżę na wpół wrośniętego w ziemię kościoła; tak to

przynajmniej wyglądało. Zaraz potem pojawił się chodnik, wąski i śliski od deszczu, mimo to

lepszy niż trawiaste pobocze i żywopłoty, przez które musiałem się przedtem przedzierać. Za

kolejnym zakrętem wyrosło samo Manham ukryte tak dobrze, że zobaczyłem je dopiero

wtedy, gdy do niego dotarłem.

Nie należało do miasteczek jak z widokówki. Było za bardzo przytulne, za bardzo

rozciągnięte, żeby pasować do obrazu typowej angielskiej prowincji. Na skraju stało kilka

przedwojennych kamienic, ale te szybko ustąpiły miejsca kamiennym domom ze ścianami

upstrzonymi kawałkami krzemienia. Im bliżej centrum, tym domy były starsze, tak więc z

każdym krokiem coraz bardziej cofałem się w przeszłość. Błyszczące od deszczu tuliły się do

siebie, a ich martwe okna gapiły się na mnie z nieskrywaną podejrzliwością.

Nieco dalej, na ulicy pojawiły się zamknięte sklepy, a za sklepami kolejne domy ginące w

mokrym zmierzchu. Minąwszy szkołę i pub, dotarłem do miejskiego skweru. Skwer jarzył się

od żonkili. W ponurym ciemnobrązowym świecie ich kiwające się na deszczu żółte trąbki

były szokująco barwne. Nad skwerem górował olbrzymi kasztanowiec z nagimi, czarnymi,

rozłożystymi gałęziami. Za kasztanowcem, pośrodku cmentarza pełnego omszałych nagrob-

ków stał normandzki kościół, którego wieżę widziałem z drogi. Podobnie jak ściany domów

na skraju miasteczka, j ego ściany też wyłożono kawałkami twardego, odpornego na pogodę

krzemienia. Ale tynk, w którym tkwił krzemień, był stary i zwietrzały, a drzwi i okna lekko

wypaczone, gdyż z upływem stuleci fundamenty kościoła coraz bardziej zapadały się w

ziemię.

Przystanąłem. Dalej były domy, a za nimi kolejne. Dotarło do mnie, że to już całe Manham.

W niektórych oknach paliło się światło, lecz poza tym nigdzie nie dostrzegłem ani śladu

życia. Stałem na deszczu, nie wiedząc, dokąd iść. Nagle usłyszałem jakiś hałas i zobaczyłem

dwóch ogrodników na cmentarzu. Nie zwracając uwagi ani na pogodę, ani na porę dnia,

wyrywali i grabili trawę między starymi, kamiennymi nagrobkami. Gdy podszedłem bliżej,

nie przerwali pracy ani nawet na mnie nie spojrzeli.

- Przepraszam, gdzie tu jest przychodnia? - spytałem z twarzą spływającą deszczem.

Dopiero wtedy podnieśli wzrok i mimo dzielącej ich różnicy wieku trudno było nie poznać,

że są to dziadek i wnuk. Obydwaj mieli takie same spokojne i obojętne twarze, takie same

modre oczy. Ten starszy ruchem głowy wskazał wąską, wysadzaną drzewami uliczką

biegnącą wzdłuż skweru.

- Tam. Prosto przed siebie.

Jego akcent, spiralne zbitki samogłosek tak obce moim miejskim uszom, był kolejnym

potwierdzeniem tego, że nie jestem już w Londynie. Podziękowałem im, ale oni już powrócili

do pracy. Wszedłem w uliczkę i szum ściekającego z gałęzi drzew deszczu przybrał na sile.

Po chwili stanąłem przed szeroką bramą strzegącą dostępu do wąskiego podjazdu. Na słupie

bramy wisiała drewniana tabliczka z napisem: Bank House, pod nią zaś była mosiężna z

napisem: Dr H. Maitland. Wysadzana cisami alejka pięła się łagodnie pod górę przez

starannie utrzymany ogród, a potem opadała, by skończyć się na podwórzu okazałego

gregoriańskiego domu. Potarłem butami o błyszczącą mocno zużytą sztabę kutego żelaza z

boku frontowych drzwi i oskrobawszy błoto z butów, głośno zastukałem ciężką kołatką. Już

miałem zastukać ponownie, gdy drzwi się otworzyły.

W progu stanęła pulchna kobieta w średnim wieku o nienagannie uczesanych szarych

włosach.

- Tak?

- Ja do doktora Maitianda. Kobieta zmarszczyła brwi.

- Gabinet już zamknięty. I boję się, że pan doktor nie chodzi na tak późne wizyty.

- Nie, nie, chciałem powiedzieć, że jestem umówiony. - Nie zareagowała. Dopiero wtedy

zdałem sobie sprawę, jak muszę wyglądać po godzinnym spacerze w deszczu. - Ja w sprawie

pracy. Nazywam się Hunter. David Hunter.

Natychmiast rozjaśniła jej się twarz.

- Och, bardzo pana przepraszam. Nie wiedziałam, myślałam, że... Proszę, proszę wejść. -

Przepuściła mnie przodem. - Boże święty, przemókł pan do suchej nitki. Długo pan szedł?

- Godzinę, ze stacji.

- Ze stacji? Przecież to kilometry stąd! - Już pomagała mi zdjąć płaszcz. -Dlaczego pan nie

zadzwonił i nie powiedział, o której pan przyjeżdża? Ktoś by pana odebrał.

Nie odpowiedziałem. Szczerze mówiąc, po prostu nie przyszło mi to do głowy.

- Proszę dalej, do saloniku. Rozpaliłam w kominku. Nie, walizkę niech pan zostawi -

dodała, odwracając się od wieszaka. Uśmiechnęła się i dopiero wtedy zauważyłem, jak

bardzo ściągniętą ma twarz. To, co wziąłem przedtem za oschłość i lapidarność, było po

prostu zmęczeniem. - Nikt jej tu nie ukradnie.

Zaprowadziła mnie do dużego, wyłożonego drewnem pokoju. Przed kominkiem, w którym

żarzył się stos polan, stała stara, wytarta skórzana kanapa. Dywan był perski, też stary, lecz

wciąż piękny; leżał na podłodze z brunatnoczerwonych desek. Wszędzie unosił się przyjemny

zapach sosny i dymu z kominka.

- Proszę, niech pan usiądzie. Powiem doktorowi, że pan przyjechał. Napije się pan herbaty?

Kolejny znak, że byłem już na wsi. W mieście zaproponowano by mi kawę.

Podziękowałem i gdy wyszła, zapatrzyłem się w ogień. Po panującym na dworze zimnie, od

gorąca zrobiłem się senny. Za oknem było już zupełnie ciemno. W szybę bębniły krople

deszczu. Kanapa była miękka i wygodna, i Powoli opadały mi powieki. Gdy zaczęła opadać

głowa, ogarnięty paniką, szybko wstałem. Wstałem i od razu poczułem się do cna

wyczerpany, fizycznie i psychicznie wypluty. Ale strach przed zaśnięciem był jeszcze więk-

szy.

Gdy wróciła, wciąż stałem przed kominkiem.

- Proszę tędy. Doktor jest w gabinecie.

Poskrzypując bucikami, zaprowadziła mnie do drzwi na końcu korytarza. Przystanęła, cicho

zapukała i nie czekając na „proszę", swobodnym, poufałym ruchem ręki przekręciła klamkę.

Uśmiechnęła się i stanęła z boku.

- Zaraz przyniosę herbatkę - szepnęła, zamykając drzwi.

Biurko, za biurkiem jakiś mężczyzna. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie bez słowa. Był

wysoki, nawet siedząc. Miał wyrazistą, pooraną zmarszczkami twarz i gęste włosy, może nie

siwe, ale kremowe. Lecz jego czarne brwi były zaprzeczeniem jakiejkolwiek słabości, a

osadzone pod nimi oczy spoglądały czujnie i przenikliwie. Patrzyły, oceniały, ale co we mnie

dostrzegły, tego nie umiałem powiedzieć. Nie wyglądałem najlepiej i po raz pierwszy ogarnął

mnie lekki niepokój.

- Boże, człowieku - warknął. - Aleś pan przemókł! - Głos miał szorstki, lecz przyjazny.

- Szedłem piechotą aż ze stacji. Nie było taksówek.

- Witamy w naszym cudownym Manham - prychnął. - Powinien był pan mnie uprzedzić, że

przyjedzie pan dzień wcześniej. Ktoś by na pana czekał.

- Dzień wcześniej? - powtórzyłem.

- No, tak. Spodziewałem się pana jutro.

Zamknięte sklepy - dopiero teraz to do mnie dotarło. Była niedziela. Nie zdawałem sobie

sprawy, jak bardzo wypaczyło mi się poczucie czasu. Gafa wprawiła mnie w zakłopotanie.

Udał, że tego nie widzi.

- Nie szkodzi. Najważniejsze, że pan już jest. Będzie pan miał więcej czasu na

aklimatyzację. Henry Maitland. Miło mi.

Wyciągnął do mnie rękę, ale nie wstał. Dopiero wtedy zauważyłem, że jego fotel ma kółka.

Nachyliłem się, żeby uścisnąć mu dłoń, lecz tuż przedtem lekko się zawahałem. Maitland

uśmiechnął się gorzko.

- Teraz już pan rozumie, dlaczego dałem to ogłoszenie.

Zamieścił je w „Timesie, w dziale „Praca", ogłoszenie tak małe, że łatwo je można było

przeoczyć. Ale ja nie wiedzieć czemu, od razu je zobaczyłem. Wiejska przychodnia

poszukiwała lekarza pierwszego kontaktu na umowę okresową. Na pół roku; mieszkanie

zapewnione. Najbardziej uderzyła mnie lokalizacja. Nie żebym bardzo chciał pracować w

Norfolk, ale Norfolk leży daleko od Londynu. Odpowiedziałem na ogłoszenie bez ekscytacji i

wielkich nadziei, dlatego gdy tydzień później przyszedł list, otwierałem go, spodziewając się

grzecznej odmowy. Ale zamiast odmowy, znalazłem konkretną propozycję. Musiałem

przeczytać list dwa razy, żeby w końcu to do mnie dotarło. W innych okolicznościach

pomyślałbym pewnie, że musi tkwić w tym jakiś haczyk. Ale w innych okolicznościach

nigdy nie odpowiedziałbym na ogłoszenie.

Odpisałem, że przyjmuję propozycję.

A teraz patrzyłem na mojego nowego chlebodawcę, poniewczasie zastanawiając się, w co

właściwie wdepnąłem. Maitland jakby czytał w moich myślach. Klepnął się po udach i rzucił:

- Wypadek samochodowy - powiedział to bez zażenowania czy użalania się nad sobą. - Jest

nadzieja, że z czasem odzyskam częściową władzę w nogach, ale na razie nie daję sobie rady

sam. Przez rok brałem na zastępstwo miejscowych, ale mam tego dość. Jednego tygodnia

jedna gęba, drugiego druga. To nikomu nie służy. Wkrótce się pan przekona, że tu nie lubią

zmian, -Wziął fajkę i kapciuch z biurka. - Przeszkadza panu dym?

- Nie, jeśli nie przeszkadza panu.

- Dobra odpowiedź - odparł ze śmiechem Maitland. - Ale ja nie jestem pańskim pacjentem.

Niech pan o tym pamięta.

Przytknął zapałkę do cybucha.

- No, dobrze - powiedział, pykając z fajki. - Po pracy na... na uniwersytecie, tak? Po pracy

na uniwersytecie przeżyje pan tu nielichy szok. No, a poza tym Manham to nie Londyn. -

Zerknął na mnie znad cybucha i myślałem, że spyta mnie o doświadczenie zawodowe. Ale nie

spytał. - Jeśli ma pan jeszcze jakieś wątpliwości, to odpowiednia chwila, żeby je wyniszczyć.

- Nie, nie mam.

Zadowolony kiwnął głową.

- Dobrze. Tymczasem zamieszka pan tutaj. Janice pokaże panu pokój. Porozmawiamy przy

kolacji. Może pan zacząć już jutro. Przyjmujemy od dziewiątej.

- Mogę o coś spytać? Maitland uniósł brwi. Czekał.

- Dlaczego mnie pan zatrudnił?

Nie dawało mi to spokoju. Nie na tyle, żeby odrzucić propozycję, jednak wciąż dręczyła

mnie mglista niepewność.

- Bo uznałem, że się pan nadaje. Dobre kwalifikacje, znakomite referencje, no i chęć pracy

na odludziu za psi grosz.

- Myślałem, że najpierw przeprowadzi pan ze mną rozmowę. Lekceważąco machnął fajką,

oplatając się strużką dymu.

- Rozmowy trwają, a ja chciałem przyjąć kogoś, kto mógłby zacząć natychmiast. Poza tym,

mam dobrego nosa.

Jego pewność siebie dodała mi otuchy. Dopiero dużo później, kiedy nie było już

wątpliwości, że zostanę, wyznał mi ze śmiechem przy którejś tam szklaneczce słodowej

whisky, że byłem jedynym kandydatem.

Ale wtedy tak oczywista odpowiedź nie przyszła mi do głowy.

- Uprzedzałem pana, że nie mam zbyt wielkiego doświadczenia w leczeniu ogólnym. Skąd

pewność, że dam sobie radę?

- A da pan?

Chwilę trwało, zanim odpowiedziałem, bo w sumie zastanawiałem się nad tym pierwszy

raz. Wyjechałem z Londynu prawie bez namysłu. Po prostu uciekłem od ludzi i miejsc zbyt

dla mnie bolesnych. No i świetnie zacząłem. Nie dość że przyjechałem dzień wcześniej, to

jeszcze przemokłem do suchej nitki. Nie miałem nawet na tyle rozumu, żeby skryć się gdzieś

przed deszczem.

- Tak - odparłem.

- No to nie mam pytań - rzucił z surową jednocześnie lekko rozbawioną twarzą. - Poza tym,

to tylko pół roku. No i będę miał na pana oko.

Wcisnął guzik na biurku. W głębi domu zadzwonił dzwonek.

- Jeśli pacjenci nie dopisują, kolacja jest zwykle o ósmej. Może pan teraz odpocząć. Ma pan

bagaż czy przyślą?

- Mam walizkę. Zostawiłem ją pod opieką pańskiej żony. Zaskoczony uśmiechnął się

dziwnie zażenowanym uśmiechem.

- Janice to moja gosposia - odparł. - Jestem wdowcem. Zdawało się, że wchłonąłem całe

zawarte w pokoju ciepło.

- Ja też.

I tak zostałem lekarzem w Manham. I właśnie dlatego, że nim zostałem, trzy lata później

jako jeden z pierwszych dowiedziałem się o odkryciu Neila i Sama Yatesów. Oczywiście nikt

nie wiedział, czyje to zwłoki, jeszcze nie wtedy. Były w takim stanie, że chłopcy nie potrafili

nawet powiedzieć, czy są to zwłoki kobiety, czy mężczyzny. Teraz, gdy wreszcie poczuli się

bezpiecznie, nie byli nawet pewni, czy są nagie czy nie. W pewnym momencie Sam

wymamrotał nawet, że mają skrzydła, ale zaraz potem stracił pewność siebie i zamilkł.

Natomiast Neil patrzył na mnie z tępym wyrazem twarzy. Cokolwiek tam widzieli, musiało to

wykraczać poza wszelkie znane im dotychczas punkty odniesienia, dlatego pamięć broniła się

przed tym i wzdragała. Zgadzali się jedynie co do tego, że leży tam człowiek i że człowiek

ten jest martwy. I chociaż z tego, że na zwłokach roi się od robactwa, wynikało, iż odniósł

jakieś rany, dobrze wiedziałem, że martwych stać na wiele różnych sztuczek. Nie było

powodu, żeby zakładać najgorsze.

Jeszcze nie wtedy.

Tym dziwniej zabrzmiały słowa ich matki. Linda Yates siedziała w małym saloniku, bez

przekonania oglądając coś na jaskrawym ekranie telewizora i tuląc do siebie przygaszonego

syna. Jej mąż, rolnik, nie wrócił jeszcze z pracy. Zadzwoniła do mnie, kiedy synowie

Beckett Simon - Chemia śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: