Czytamy ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy
Wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy został namalowany na desce o wymiarach 54 cm x 41,5 cm. Na przestrzeni wieków otrzymał dwa główne tytuły: Matka Boża Bolesna, trzymająca na ramieniu swego Syna, mającego kiedyś podjąć mękę krzyżową, o czym świadczą przedstawione po bokach anioły, niosące narzędzia tej męki. Drugi natomiast tytuł: Matka Boża Nieustającej Pomocy, wyrósł z pobożności, która dopatrywała się w wizerunku ikony, czule spoglądającą na swych czcicieli Matkę, gotową pośpieszyć im z pomocą w każdej potrzebie.
Ikona przedstawia cztery święte postacie: Dziewicę Maryję, Dzieciątko Jezus oraz świętych archaniołów Michała i Gabriela. Postacie te opisują litery, umieszczone w tle ikony:
MP - ΘУ - Matka Boga (po obu stronach górnej części obrazu)‘IC – XC - Jezus Chrystus (po prawej stronie głowy Dzieciątka Jezus)OAM - Archanioł Michał (nad aniołem, po lewej stronie oglądającego obraz)OAG - Archanioł Gabriel (nad aniołem, po prawej stronie).
Maryja, a właściwie połowa Jej postaci, jest przedstawiona w czerwonej tunice, granatowym płaszczu od spodu zielonym i w niebieskim nakryciu głowy, przykrywającym włosy i czoło. Na welonie, w jego środkowej części, znajduje się złota gwiazda z ośmioma prostymi promieniami, a obok malarz umieścił krzyż promienisty na wzór gwiazdy. Głowę Najświętszej Dziewicy otacza, tak charakterystyczna dla szkoły kreteńskiej, kolista aureola.
Oblicze Maryi jest lekko pochylone w stronę Dzieciątka Jezus trzymanego na lewej ręce. Prawą, dużą dłonią o nieco dłuższych palcach, charakterystycznych dla obrazów typu „Hodigitria” – znaczy „wskazująca drogę”, Maryja obejmuje ręce Zbawiciela. W spojrzeniu Jej można wyczytać czuły smutek, a nie patrzy na swojego Syna, lecz wydaje się przemawiać do patrzącego na obraz. Miodowego koloru oczy i mocno podkreślone brwi dodają Jej obliczu piękna i wyniosłości.
Dzieciątko Jezus jako jedyne przedstawione jest w całości. Spoczywając na lewym ramieniu Matki, swoimi rączkami ujmuje mocno Jej prawą dłoń. Przyodziane jest w zieloną tunikę z czerwonym pasem i okryte czerwonym płaszczem. Opadający prawy sandał z nóżki pozwala dostrzec spód stopy, co może symbolizować prawdę, że będąc Bogiem jest także prawdziwym człowiekiem. Jezus posiada włosy koloru kasztanowego, a Jego rysy twarzy są bardzo dziecięce.
Stopy i szyja Dzieciątka wyrażają jakby odruch nagłego lęku przed czymś, co ma niechybnie nadejść. Tym natomiast, co wydaje się przerażać małego Jezusa, jest wizja męki i cierpienia, wyrażona poprzez krzyż i gwoździe niesione przez Archanioła Gabriela. Po drugiej stronie obrazu Archanioł Michał ukazuje inne narzędzia męki krzyżowej: włócznię, trzcinę z gąbką i naczynie z octem.
Maryja, pomimo że jest największą postacią obrazu, nie stanowi jego centralnego punktu. W geometrycznym środku ikony znajdują się połączone ręce Matki i Dziecięcia, przedstawione w taki sposób, że Najświętsza Dziewica wskazuje na swojego Syna, Zbawiciela i Syna Bożego w jednej Osobie, Który ofiarował życie za nas wszystkich. Mamy tutaj do czynienia z typem ikony zwanej „hodigitria” – bo Maryja wskazuje na Chrystusa, Który sam siebie nazwał „Drogą, Prawdą i Życiem” (J 19,25)
KOŚCIÓŁ ŚW. ALFONSA NA ESKWILINIE
Kościół, jeden z nielicznych przykładów neogotyku w Rzymie, wznosi się na Wzgórzu Eskwilińskim między Bazylikami Matki Bożej Większej i św. Jana na Lateranie. Poświęcony Najświętszemu Odkupicielowi, został wzniesiony ku czci św. Alfonsa, założyciela Redemptorystów i jest nazywany jego imieniem. Wybudowano go w latach 1855-59, na terenie dawnej Villa Caserta, według projektu szkockiego architekta George'a Wigley. Tradycja podaje, że podczas sporządzania wykopów pod jego fundamenty znaleziono złotą monetę wenecką z wizerunkiem Odkupiciela, znak szczególnego powodzenia. W 1859 roku kard. Costantino Patrizi dokonał konsekracji kościoła.
Ze względu na przechowywaną tu starodawną ikonę, czczoną pod wezwaniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, kościół św. Alfonsa na Eskwilinie jest ważnym centrum duchowości chrześcijańskiej. Tradycja mówi, że Obraz został wykradziony z sanktuarium na wyspie Krecie przez pewnego kupca, który przywiózł go okrętem do Rzymu w XV w. Podczas podróży, życie pasażerów okrętu znalazło się niebezpieczeństwie z powodu gwałtownej burzy i tylko cudowna pomoc Matki Bożej ocaliła wszystkich od zagłady. Kupiec przed śmiercią powierzył Ikonę swemu przyjacielowi, aby ten umieścił ją w jednym z rzymskich kościołów. Przyjaciel zatrzymał jednak Obraz w swoim domu i dopiero w obliczu śmierci, gdy Matka Boża pojawiając się we śnie jego córeczce wyraziła pragnienie, aby Ikona została umieszczona w kościele między Bazyliką Matki Bożej Większej i św. Jana na Lateranie, żona umierającego umieściła obraz w kościele św. Mateusza.
Przez trzy wieki Ikona ożywiała duchowość wiernych Eskwilinu, lecz po zburzeniu kościoła przez oddziały napoleońskie w roku 1798, została przeniesiona do kościoła Santa Maria in Posterula nad Tybrem. Ikona pozostawała tam w prawie całkowitym zapomnieniu przez około 70 lat, aż do czasu kiedy Redemptoryści, budując kościół św. Alfonsa (w pobliżu miejsca, gdzie kiedyś wznosił się wspomniany kościół św. Mateusza), zainteresowali się starożytnym Obrazem. Został on odnaleziony dzięki szczęśliwemu przypadkowi: ojciec Michał Marchi, redemptorysta, przypomniał sobie, iż jako mały ministrant widział Obraz w jednej z kaplic w Santa Maria in Posterula.
W roku 1866 Papież Pius IX podarował Redemptorystom Ikonę odnowioną przez polskiego malarza Leopolda Nowotnego. W rok później, gdy Obraz niesiono w uroczystej procesji w pobliżu kościoła, wydarzył się cud uzdrowienia dziecka (upamiętniony przez kopię obrazu umieszczoną na ścianie kamienicy przy Via Merulana 276). Od 26 kwietnia 1866 r. obraz oryginalny czczony jest w kościele św. Alfonsa, który stał się ważnym sanktuarium maryjnym. Przybywa tu nieustannie z różnych stron świata wielu pielgrzymów, aby odkryć pośród zgiełku wielkiego miasta oazę ciszy i modlitwy, oraz by odnowić i pogłębić swój duchowy związek z Matką Nieustającej Pomocy.
teresawal