103.doc

—      Dlaczego?

—      Bo należy do niego zbyt duża część wyspy,

- O to właśnie chodzi — powiedział gniewnie. — Należy do n' o wiele za dużo. Ludziom z każdym rokiem powodzi się gorzej i zazdros takim jak on.

Na piętrze Gladys czyściła dywan ręcznym odkurzaczem. Wyglądała n zmęczoną, ale poruszała się szybko. Kiedy zbliżyłem się do drzwi nasze* apartamentu, przyłożyła palec do ust.

—      Robin zasnęła — powiedziała szeptem. — Dlatego nie używam
elektroluksa.

—      Dziękuję za uprzedzenie — wyszeptałem.

—      Przygotować panu lunch?

—      Nie, dziękuję. Czy doktor Bili jest w domu?

—      Jest.  Odwiedziła go Claire i przyniosła KiKo, żebyśmy się nią
zaopiekowali. Wsadziłam ją do klatki w pralni. Claire była z dziećmi — są takie
wystraszone. Robin pozwoliła im się pobawić ze Spike'em. — Wyglądała tak,
jakby miała się za chwilę rozpłakać. — Dennis obiecał, że przyśle kogoś, aby
ich pilnował. I kogo przysłał? Elijaha Moona. Wszyscy nazywają go Moojah.
Jest niby zastępcą szeryfa, ale co za pociecha z takiego starego grubasa?

Zacząłem schodzić po schodach, ale się zatrzymałem.

—      Gladys!

—      Słucham, doktorze?

—      Gotowałaś dla senatora Hoffmana, kiedy był komendantem bazy?

—      Byłam szefową kuchni, gotowali marynarze.

—      Jak wspominasz tę pracę?

—      Lubił wyszukane dania. Różne sosy, zawsze chciał czegoś nowego,
Sprowadzaliśmy bardzo drogą wołowinę z Japonii — mięso krów, które jedzą
tylko ryż.

—      Wołowina kobe?

—      Tak. I warzywa, o jakich nigdy mi się nie śniło, ostrygi i całą masę
luksusowych owoców morza. Nic miejscowego. Kraby z Oregonu — Dungeness.
Homary z Nowej Anglii. Małże przegrzebka z Filipin. Wycinał przepisy kulinarne
z czasopism i przysyłał je do kuchni: „Wypróbuj to, Gladys". Dlaczego pan pyt*-

—      Chciałem po prostu wiedzieć, jakie były stosunki między nim,
a doktorem Billem. Po kolacji w bazie odbyli prywatną rozmowę i doktor był
po niej bardzo wzburzony.

-              Wiem o tym — powiedziała. — Następnego dnia nie tknął śniadania
ani lunchu. A jest przecież taki chudy.

—              Domyślasz się, o co im poszło?

-              Nie, ale on nigdy nie lubił Hoffmana. — Oczy zaszły jej mgłą. —
wierzę, że Ben to zrobił.

—              Ludzie w miasteczku wierzą.

210

_ Bo są głupi.

              I czują wielką niechęć do doktora Billa.

Chwyciła odkurzacz.

              Niewdzięcznicy na zasiłku społecznym!  Doktor Bili chciał, żeby

cowali, ale oni  nie chcieli  nawet o tym słyszeć.  Czy wie pan, że proponował im bezpłatne stoiska w centrum handlowym i prawie nikt się Jjj nie zainteresował? Nawet ci, którzy wynajmują stoiska, chcą tam tylko czeki opieki społecznej. Rząd przysyła te czeki, więc po co mają ! a potem mają czelność czuć niechęć do doktora! Ze złości zapomniała o szeptaniu. Zakryła usta dłonią.

—        Szkoda,  że doktor Bili jest w złych  stosunkach z Hoffmanem.
przydałby mu się przyjaciel na stanowisku.

—        Doktor Bili zrobił dla niego wiele dobrego — powiedziała Gladys. —
\ tamten myślał tylko o sobie. Przychodził tu, pozwalał się karmić, a potem
oszukiwał w kartach. Nie był dżentelmenem.

—        Doktor Bili wiedział o tym oszukiwaniu?

—              Oczywiście, doskonale wiedział! Żartował ze mną na ten temat.
Wiesz, Gladys, Nicholas myśli, że nic nie zauważyłem" - - mówił. A kiedy

stwierdziłam, że to okropne, tylko się zaśmiał i powiedział, że to głupstwo.

—         A więc oszukiwał przy brydżu — powiedziałem. — Czy żona
Hoffmana też tu przyjeżdżała?

—         Nie... to było... — Gladys zarumieniła się. — Co za historia! Jaki
wstyd! Hoffman sam się tu wpraszał. Grał w tenisa, opalał się, zamawiał
jedzenie w kuchni, jakbym wciąż dla niego pracowała. Jakby wszystko
należało do niego. — Znowu nakryła usta dłonią.

—         Wszystko? — zapytałem.

—         Wie pan, wielki zdobywca, przyzwyczaił się, że wszystko było jego.
Powiem panu coś jeszcze, doktorze Delaware: ten człowiek jest bez serca.
Kiedyś, kiedy jeszcze  pracowałam  w  kuchni  bazy,  rozbił  się  samolot
i marynarzami, ich żonami i dziećmi, wracającymi do Stanów.

Katastrofa, o której Moreland wpomniał przy okazji wypadku Pickera. W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym trzecim roku.

—              Wszyscy zginęli — powiedziała Gladys. — Tragedia. A co zrobił
Hoffman? Przysłał mi małże i kazał je sobie przyrządzić. — Zdusiła łkanie.—
Panna Castagna powiedziała, że wkrótce wyjeżdżacie. Ze sposobu, w jaki ją
Pan traktuje, wnoszę, że jest pan dżentelmenem. My, kobiety, potrzebujemy

uprzejmości.

—         Na Aruk?

—         Na całym świecie, doktorze.

Zastałem Morelanda w moim biurze. Zagłębiony w fotelu czytał czasopis-poświęcone patologii. Wyglądał jak powleczony woskiem szkielet. •—• Co z Benem? — zapytał ostro.

211