Abagnale Frank - Złap mnie, jeśli potrafisz.rtf

Frank Abagnale

Stan Redding

Złap mnie,    jeśli potrafisz

Z angielskiego przełożyła Dorota Pomadowska

Świat Książki

Skan i korekta Roman Walisiak

Tytuł oryginału CATCH ME IF YOU CAN

Projekt okładki Cecylia Staniszewska, Ewa Łukasik

Zdjęcie na okładce Cover art TM& © 2003 DreamWorks L.L.C.

Redaktor prowadzący Tomasz Jendryczko

Redakcja Jacek Ring

Korekta Dorota Wojciechowska, Paulina Surowców

12105462

Copyright © 1980 by Frank W. Abagnale.

Published by arrangement with Doubleday, a division of Random House, Inc. Copyright © for the Polish translation by Bertelsmann Media Sp. z o.o., Warszawa 2003

Świat Książki Warszawa 2003

Skład i łamanie Joanna Duchnowska

Druk i oprawa Łódzka Drukarnia Dziełowa SA

ISBN 83-7311-517OC

Nr 3639

Spis treści

ROZDZIAŁ 1

PIERWSZE KROKI.........................         7

ROZDZIAŁ 2

PILOT BEZ DOŚWIADCZENIA..................        23

ROZDZIAŁ 3

LATAJĄCY HOLENDER......................        42

ROZDZIAŁ 4

PEDIATRA BEZ DYPLOMU....................        59

ROZDZIAŁ 5

NIELEGALNY PRAWNIK.....................        83

ROZDZIAŁ 6

TAPECIARZ W ROLLSIE......................        97

ROZDZIAŁ 7

RYZYKOWNA GRA........................       125

ROZDZIAŁ 8

EUROPEJSKIE WAKACJE.....................       149

ROZDZIAŁ 9

FRANCUSKA GOŚCINNOŚĆ...................       174

ROZDZIAŁ 10

ABAGNALE - POSZUKIWANY ŻYWY LUB MARTWY! ....       199

Opis z okładki

„Wciąga bez reszty!... Uruchamia pokusę oszustwa, która tkwi w każdym z nas"

- „Houston Chronicie"

„Niezależnie od tego, co czytelnik może sądzić na temat jego przestępstw, z pewnością czytając ten kryminał zacznie w końcu chichotać"

- „Charlottesville Progress"

Frank W. Abagnale alias Frank Williams, Robert Conrad, Frank Adams i Robert Monjo był jednym z najbardziej zuchwałych oszustów, fałszerzy, hochsztaplerów i specjalistów od ucieczek w historii. W trakcie swojej krótkiej, acz burzliwej kariery przestępcy Abagnale zdążył być drugim pilotem pasażerskiego odrzutowca linii lotniczych PanAm, przez pół roku udawać lekarza-pediatrę w szpitalu, wykonywać bez uprawnień zawód prawnika, podawać się za profesora socjologii w college'u, a także zrealizować fałszywe czeki na ponad 2,5 miliona dolarów i to wszystko zanim skończył dwadzieścia jeden lat. Poszukiwany przez policję dwudziestu sześciu krajów prowadził luksusowe życie na bakier z prawem, dopóki nie dosięgnął go wymiar sprawiedliwości. Obecnie uważany za jednego z największych specjalistów w dziedzinie oszustw finansowych, Abagnale jest czarującym łobuzem, którego międzynarodowe wyczyny i pomysłowe ucieczki - nawet z samolotu -sprawiają że Złap mnie, jeśli potrafisz to powieść, która wciąga czytelnika bez reszty.

Na podstawie książki Złap mnie, jeśli potrafisz (Catch Me if You Can) powstał film w reżyserii Stevena Spielberga. Franka W. Abagnale'a zagrał Leonardo Di Caprio, a w agenta FBI wcielił się Tom Hanks.

* * *

Mojemu Ojcu.

ROZDZIAŁ pierwszy.

Pierwsze kroki.

Alter ego to nasze ulubione wyobrażenie własnej osoby. W lustrze pokoju w paryskim hotelu Windsor przyglądałem się swojemu ulubionemu wizerunkowi - ciemnowłosemu, przystojnemu, młodemu pilotowi pasażerskich linii lotniczych, idealnie zadbanemu, o gładkiej cerze i szerokich ramionach. Skromność nie jest moją cnotą, a wówczas w ogóle nie grzeszyłem żadnymi cnotami.

Zadowolony ze swojego wyglądu podniosłem torbę, wyszedłem z pokoju i dwie minuty później stałem przy okienku kasy hotelowej.

-  Dzień dobry, kapitanie - powiedziała kasjerka ciepłym głosem. Oznakowania na moim mundurze wskazywały na to, że jestem pierwszym oficerem, czyli drugim pilotem, ale Francuzi już tacy są. Mają skłonności do przeceniania wszystkiego, co może służyć obronie kobiet, wina i sztuki.

Podpisałem rachunek, który mi podsunęła, i miałem zamiar odejść, ale nagle odwróciłem się ponownie, wyjmując z wewnętrznej kieszeni kurtki czek na wypłatę pensji.

-  Byłbym zapomniał. Czy mogłaby pani zrealizować dla mnie ten czek? Przez to wasze paryskie życie nocne jestem prawie zupełnie spłukany, a przede mną jeszcze cały tydzień pracy. - Uśmiechnąłem się prosząco.

Wzięła do ręki czek linii lotniczych Pan American i rzuciła okiem na sumę.

7

-  Oczywiście, że mogę, kapitanie, ale muszę uzyskać zgodę szefa, ponieważ kwota jest spora - odparła. Weszła do biura za kasą i wróciła po chwili z uśmiechem zadowolenia na twarzy. Podała mi czek do podpisania.

-  Przypuszczam, że chciałby pan dolary amerykańskie? - zapytała i nie czekając na moją odpowiedź, odliczyła siedemset osiemdziesiąt sześć dolarów i siedemdziesiąt trzy centy. Przesunąłem w jej kierunku pięćdziesiąt dolarów.

-  Byłbym wdzięczny, gdyby pani podziękowała odpowiednim osobom, bo jakoś mi to umknęło - powiedziałem z uśmiechem.

Rozpromieniła się.

-  Oczywiście, kapitanie. To bardzo miłe z pana strony - odrzekła. -Życzę bezpiecznego lotu i proszę nas znowu odwiedzić.

Wziąłem taksówkę na lotnisko Orly, poinstruowawszy kierowcę, żeby wysadził mnie przy wejściu do linii TWA. Przeszedłem obok kasy biletowej w hallu i okazałem swoją licencję pilota FAA* oficerowi operacyjnemu.

* FAA, Federal Aviation Administration - Federalny Urząd Lotnictwa (przyp. tłum.).

Sprawdził nazwisko w spisie pasażerów.

-  W porządku, pierwszy oficer Frank Wiliams, pracownik linii lotniczych podróżujący za darmo do Rzymu. Przyjąłem. Proszę to wypełnić. -Wręczył mi znajomy różowy blankiet dla pasażerów, którzy nie płacą za przelot, a ja wpisałem potrzebne dane. Wziąłem torbę i podszedłem do bramki odprawy celnej z napisem: „Tylko dla członków załogi". Dźwignąłem torbę, żeby ustawić ją na ladzie, ale inspektor, pomarszczony staruszek z sumiastymi wąsami, rozpoznał mnie i machnął ręką.

Kiedy zmierzałem w kierunku samolotu, podszedł do mnie jakiś chłopiec, wpatrując się z niemym podziwem w mój mundur, na którym błyszczały złote belki i inne ozdoby.

-  Będzie pan pilotował? - zapytał. Sądząc po akcencie, był Anglikiem.

-  Nie, jestem pasażerem podobnie jak ty - odparłem. - Latam na liniach Pan Am.

-  Lata pan boeingiem 707? Potrząsnąłem głową.

-  Kiedyś latałem - odparłem. - Teraz pilotuję DC-8.

Lubię dzieciaki. Ten chłopak przypominał mnie samego sprzed kilku lat. Na pokładzie przywitała mnie atrakcyjna stewardesa o blond włosach i pomogła umieścić rzeczy w schowku na bagaże dla członków załogi.

8

- Mamy komplet, panie Wiliams - oznajmiła. - Pokonał pan dwóch konkurentów do rozkładanego fotela. Będę obsługiwać kabinę pilotów.

-  Dla mnie tylko mleko - powiedziałem. - A jeśli będzie pani zajęta, to proszę się mną nie przejmować. Autostopowiczom nie przysługuje nic poza jazdą za darmo.

Zajrzałem do kabiny. Pilot, drugi pilot i nawigator sprawdzali sprzęt i urządzenia przed startem, ale na mój widok uprzejmie przerwali na chwilę.

-  Cześć. Jestem Frank Wiliams z Pan Am. Nie przerywajcie sobie.

-  Gary Giles - przedstawił się pierwszy pilot, wyciągając rękę na powitanie. Skinął głową w kierunku dwóch pozostałych mężczyzn. - Bili Austin - numer dwa, i Jim Wright. Miło cię poznać. - Wymieniłem uściski dłoni z dwoma pozostałymi lotnikami i zagłębiłem się w rozkładanym fotelu, pozwalając im kontynuować pracę.

W ciągu dwudziestu minut wystartowaliśmy. Giles podniósł 707 na wysokość ponad dziewięciu tysięcy metrów, sprawdził parametry lotu, połączył się z wieżą kontroli lotów na lotnisku Orly, a potem wstał z fotela. Popatrzył na mnie przelotnie, po czym wskazał swój fotel.

-  Frank, może byś przez chwilę pokierował tym ptakiem - zaproponował. - A ja pójdę sprawdzić, co słychać u pasażerów.

Był to z jego strony uprzejmy gest, czasami postępuje się tak wobec pilota konkurencyjnych linii lotniczych lecącego w charakterze pasażera. Zrzuciłem czapkę na podłogę i wsunąłem się na fotel kapitana, świadom tego, że w moich rękach spoczywa los stu czterdziestu istnień ludzkich, łącznie z moim własnym. Austin, który przejął kontrolę nad sterami, kiedy Giles wstał z fotela, przekazał to mnie.

-  Oddaję stery w pana ręce, kapitanie - powiedział, uśmiechając się od ucha do ucha.

Natychmiast przełączyłem ten gigantyczny odrzutowiec na automatycznego pilota i miałem nadzieję, że zadziała, bo ja nie potrafiłem sterować nawet latawcem.

Nie latałem na liniach Pan Am ani w ogóle na żadnych liniach. Byłem oszustem, jednym z najbardziej poszukiwanych przestępców na czterech kontynentach, a wtedy właśnie wykonywałem swoją pracę, siejąc zamieszanie w głowach kilku miłych ludzi.

Zanim skończyłem dwadzieścia jeden lat, zgromadziłem dwa i pół miliona dolarów. Kradłem nawet pięć centów i większość tej forsy wydałem na dobre ciuchy, wykwintne jedzenie, luksusowe apartamenty, fantastyczne panienki, drogie gabloty i inne przyjemności życia.

9

Bawiłem się we wszystkich stolicach europejskich, wygrzewałem na najsłynniejszych plażach świata i spędzałem miło czas w Ameryce Południowej, na wybrzeżach mórz południowych, na Dalekim Wschodzie i w co milszych zakątkach Afryki.

Nie było to jednak całkiem beztroskie życie. Wprawdzie nigdy nie znalazłem się w sytuacji bez wyjścia, ale często musiałem się zdrowo napocić. Wiele razy wychodziłem tylnymi drzwiami, schodami przeciwpożarowymi albo przez dach. W ciągu pięciu lat porzuciłem więcej ubrań, niż niejeden człowiek zdoła zebrać przez całe życie. Byłem zwinniejszy niż piskorz.

Dziwnym trafem nigdy nie czułem się jak przestępca. Nie zmieniało to jednak faktu, że nim byłem i zdawałem sobie z tego sprawę. Szanowane autorytety i dziennikarze opisywali mnie jako jednego z najbardziej przebiegłych fałszerzy czeków, kanciarzy i specjalistów od ucieczek - jednym słowem oszusta najcięższego kalibru. Byłem hochsztaplerem i pozerem o niewiarygodnych zdolnościach. Czasami niektóre moje wcielenia i sztuczki zadziwiały nawet mnie, ale nigdy nie oszukiwałem samego siebie. Zawsze zdawałem sobie sprawę z tego, że nazywam się Frank Abagnale junior, jestem fałszerzem czeków i oszustem, a jeśli mnie złapią, na pewno nie dostanę za to żadnego Oscara. Po prostu wpakują mnie do więzienia.

Miałem absolutną rację. Odsiedziałem swoje we francuskim lochu, siedziałem w szwedzkim kiciu i oczyściłem się ze wszystkich amerykańskich grzeszków w federalnym więzieniu w Petersburgu w Wirginii. Przebywając w tym ostatnim, dobrowolnie poddałem się analizie psychologicznej, którą przeprowadził kryminolog-psychiatra z tamtejszego uniwersytetu stanowego. Spędził dwa lata, robiąc mi różne testy ustne i pisemne, a kilka razy zastosował nawet wykrywacz kłamstw i wstrzykiwał serum prawdy.

Doktorek stwierdził, że mam bardzo niewielką skłonność do popełniania przestępstw. Innymi słowy - nie miałem prawa być oszustem.

Jeden z nowojorskich gliniarzy, który najwytrwalej mnie ścigał, przeczytał ten raport i syknął.

- Psychiatra chyba z nas kpi. - Zaśmiał się. - Ten spryciarz robi na szaro kilkaset banków, obrabia połowę hoteli na świecie ze wszystkiego z wyjątkiem pościeli, robi w konia każdą linię lotniczą i zalicza większość stewardes, fałszuje tyle czeków, że spokojnie wystarczyłoby na wytapetowanie ścian Pentagonu, prowadzi własne cholerne uniwersytety i college,

10

kradnie ponad dwa miliony dolarów, robiąc idiotów z połowy policjantów w dwudziestu krajach i on ma mieć niewielką skłonność do popełniania przestępstw? To co, do cholery, by zrobił, gdyby miał wielką skłonność do popełniania przestępstw? Splądrowałby Fort Knox?

Detektyw pokazał mi raport. Byliśmy uprzejmymi dla siebie przeciwnikami.

-  Nabrałeś tego doktorka, prawda, Frank?

Odparłem, że na każde pytanie odpowiedziałem zgodnie z prawdą i wypełniłem wszystkie testy tak szczerze, jak tylko mogłem. Ale jakoś go nie przekonałem.

-  No, dobrze - rzekł. - Możesz nabierać federalnych, ale nie mnie. Nabrałeś tę ofermę. - Potrząsnął głową. - Oszukałbyś nawet własnego ojca, Frank.

Już to zrobiłem. Dzięki mojemu ojcu zdobyłem pierwsze punkty w swojej karierze. Ojciec miał jedną cechę czyniącą z niego doskonałego naiwniaka, mianowicie ślepe zaufanie, toteż oskubałem go na trzy tysiące czterysta dolarów. Miałem wtedy dopiero piętnaście lat.

Urodziłem się i spędziłem pierwsze szesnaście lat życia w nowojorskim Bronxville. Byłem trzecim spośród czworga dzieci i imię dostałem po ojcu. Gdybym chciał zrobić z siebie trudne dziecko, mógłbym powiedzieć, że jestem ofiarą rozbitego domu, ponieważ moi rodzice rozstali się, kiedy miałem dwanaście lat. Ale wtedy tylko bym ich niesłusznie skrzywdził.

Stroną, która najbardziej ucierpiała na skutek rozstania i późniejszego rozwodu, był mój ojciec. On naprawdę szalał za mamą. Moja matka, Paulette Abagnale, jest Francuzko-Algierką, którą tata poznał, kiedy w czasie drugiej wojny światowej służył w wojsku w Oranie. Mama miała zaledwie piętnaście lat, a tata dwadzieścia osiem i chociaż wtedy ta różnica wieku nie wydawała się mieć żadnego znaczenia, to jestem przekonany, że później przyczyniła się do rozpadu ich małżeństwa.

Po zwolnieniu z wojska ojciec założył własny interes w Nowym Jorku, mianowicie sklep papierniczy na rogu ulicy Czterdziestej i Madison Avenue, który nazwał „Gramercy's". Odniósł spory sukces. Mieszkaliśmy w dużym, luksusowym domu i może nie byliśmy bajecznie bogaci, ale z pewnością prowadziliśmy dostatnie życie. Moim braciom, siostrze i mnie w dzieciństwie niczego nie brakowało.

Dziecko zwykle dowiaduje się ostatnie o tym, że między rodzicami istnieje poważny konflikt. Tak właśnie było ze mną i wiem, że moje rodzeństwo też nie zdawało sobie z niczego sprawy.

11

Myśleliśmy, że mama jest zadowolona ze swojej roli gospodyni domowej i matki, i tak zresztą było, ale do czasu. Natomiast tata był kimś więcej niż tylko odnoszącym sukcesy biznesmenem. Uczestniczył również aktywnie w życiu politycznym, będąc jednym z filarów partii republikańskiej w Bronksie. Jako członek i były prezes nowojorskiego Klubu Sportowego, mnóstwo czasu spędzał zarówno ze znajomymi z kręgów biznesowych, jak i politycznych.

Tata był również zapalonym wędkarzem morskim. Ciągle latał na dalekomorskie połowy do Puerto Rico, Kingston, Belize albo innych kurortów nad Morzem Karaibskim. Nigdy nie zabierał ze sobą mamy, chociaż powinien. Moja matka była wojowniczo nastawioną feministką, jeszcze zanim zbuntowała się Gloria Steinem. Pewnego dnia, kiedy ojciec wrócił z wypadu na marlina, zastał pusty dom. Mama spakowała się i wyprowadziła razem z dziećmi do dużego mieszkania. Trochę się zdziwiliśmy, ale mama spokojnie wyjaśniła, że ona i tata nie mogą się dogadać i dlatego zdecydowała się mieszkać osobno.

Tak czy inaczej, postanowiła się wyprowadzić. Tata był zaszokowany, zaskoczony i zraniony tą decyzją. Błagał ją, żeby wróciła do domu, obiecywał, że będzie lepszym mężem i ojcem i że ograniczy swoje wędkarskie wycieczki. Przyrzekał nawet, że przestanie zajmować się polityką.

Mama wysłuchała go, ale niczego nie obiecała. Wkrótce, jeśli nie dla ojca, to dla mnie stało się jasne, że nie miała zamiaru wrócić. Zapisała się do szkoły stomatologicznej w Bronksie i zaczęła naukę zawodu technika dentystycznego.

Tata się nie poddawał. Wpadał do nas pod byle pretekstem, błagając, nakłaniając, żebrząc i przypochlebiając się mamie. Czasami tracił panowanie nad sobą.

-  Psiakrew, kobieto, nie możesz zrozumieć, że cię kocham?! - ryczał. Cała ta sytuacja oczywiście odbijała się na nas, chłopcach. A na mnie

szczególnie. Kochałem tatę. Byłem z nim najbliżej związany i zaczął wykorzystywać mnie w swojej kampanii odzyskania mamy.

-  Porozmawiaj z nią, synu - prosił mnie. - Powiedz, że ją kocham. Powiedz jej, że wszyscy będziemy szczęśliwsi, gdy ponownie zamieszkamy razem. Powiedz jej, że ty byłbyś szczęśliwszy, gdyby wróciła do domu, że wszystkie dzieci byłyby szczęśliwsze.

Przekazywał przeze mnie prezenty dla mamy i uczył przemów, które miały złamać jej opór.

Jako mediator między ojcem i matką poniosłem całkowite fiasko.

12

Mojej mamy nie dało się oszukać. A tata prawdopodobnie jeszcze bardziej sobie tym zaszkodził, bo mama miała mu za złe, że wykorzystał mnie w ich małżeńskich rozgrywkach. Rozwiodła się z tatą, kiedy miałem czternaście lat.

Tata był zdruzgotany, a ja - rozczarowany, bo naprawdę bardzo chciałem, żeby się pogodzili. Ale mojemu ojcu trzeba przyznać jedno - kiedy kochał kobietę, to do końca życia. Próbował odzyskać mamę aż do swojej śmierci w 1974 roku.

Kiedy mama w końcu rozwiodła się z ojcem, postanowiłem z nim zostać. Mama nie była zachwycona moją decyzją, ale ja czułem, że tata potrzebuje jednego z nas i nie powinien zostać sam, i przekonałem ją. Tata był mi wdzięczny i zadowolony. Nigdy nie żałowałem swojej decyzji, chociaż tata chyba tak.

Życie z ojcem to była całkiem inna bajka. Spędziłem mnóstwo czasu w najlepszych klubach Nowego Jorku. Odkryłem, że biznesmeni nie tylko piją trzy martini do lunchu, ale też whisky z piwem jedząc brunch*, i tankują mnóstwo szkockiej z wodą sodową do kolacji.

* Brunch - połączenie późnego śniadania z lunchem (przyp. tłum.).

Politycy, jak również szybko zauważyłem, mają większe zrozumienie dla spraw tego świata i są bardziej skłonni zainwestować pieniądze, kiedy siedzą nad szklaneczką bourbona z lodem. Tata ubił przy barze mnóstwo interesów i dokonał wielu posunięć politycznych, a ja mu w tym wszystkim towarzyszyłem. Skłonności do alkoholu mojego ojca początkowo mnie zaniepokoiły. Nie uważałem go za alkoholika, ale popijał tęgo i obawiałem się, czy nie wpadł w nałóg. Chociaż bez przerwy pił, nigdy nie widziałem go pijanego i po jakimś czasie doszedłem do wniosku, że po prostu miał mocną głowę.

Byłem zafascynowany współpracownikami, przyjaciółmi i znajomymi mojego taty. Znajdowali się wśród nich przedstawiciele wszystkich warstw społecznych Bronksu: lokalni działacze polityczni, gliniarze, przywódcy związków zawodowych, szefowie firm, kierowcy ciężarówek, dostawcy, maklerzy giełdowi, urzędnicy, taksówkarze i specjaliści od reklamy. Cały ten szemrany światek. Niektórzy wyglądali tak, jakby właśnie wyszli spod pióra Damona Runyona.

Po pół roku włóczenia się z tatą byłem kuty na cztery nogi i o wiele bardziej bystry; nie taką edukację przewidział dla mnie ojciec, ale co zrobić, tak już wyszło.

13

Tata miał dużą siłę przebicia jako polityk. Dowiedziałem się o tym, kiedy zacząłem chodzić na wagary i włóczyć się z kilkoma dzieciakami z sąsiedztwa, które rodzice zostawili samym sobie. Nie należeli do żadnego gangu ani niczego w tym rodzaju. Nie popełniali żadnych poważnych przestępstw. To byli chłopcy z rodzin patologicznych, którzy chcieli, żeby ktokolwiek zwrócił na nich uwagę, choćby pracownik szkoły ścigający wagarowiczów. Być może właśnie dlatego zacząłem się z nimi włóczyć. Może sam chciałem zwrócić na siebie uwagę. Chciałem, żeby moi rodzice znowu byli razem, i miałem nadzieję, że jeśli będę się zachowywał jak młodociany przestępca, to może stanie się to dla nich pretekstem do pogodzenia.

Nie byłem dobry w roli młodocianego przestępcy. Czułem się przeważnie dość głupio, kradnąc cukierki czy wślizgując się do kina bez biletu. Byłem o wiele dojrzalszy niż moi towarzysze i wyższy. W wieku piętnastu lat wyglądałem jak dorosły mężczyzna, mając metr osiemdziesiąt dwa wzrostu i ważąc siedemdziesiąt siedem kilogramów, i jak przypuszczam uszło nam na sucho mnóstwo psikusów tylko dlatego, że wyglądałem jak nauczyciel prowadzący grupę uczniów albo starszy brat opiekujący się młodszym rodzeństwem. Czasami sam się tak czułem i często irytowała

mnie ich dziecinność.

Jednak najbardziej przeszkadzał mi ich brak klasy. Nauczyłem się dość wcześnie, że ludzie z klasą są powszechnie podziwiani. Prawie każde przewinienie, grzech czy przestępstwo traktuje się pobłażliwiej, jeśli tylko widać w nim jakiś ślad dobrego smaku.

Te dzieciaki nie potrafiły nawet buchnąć samochodu z odrobiną finezji. Kiedy ukradli pierwszą gablotę, wstąpili po mnie i nie ujechaliśmy nawet dwóch kilometrów, jak zgarnął nas patrol policji. Te gnojki ukradły samochód z podjazdu, gdy tymczasem jego właściciel podlewał trawnik. Skończyliśmy wszyscy w „Hiltonie" dla młodocianych przestępców.

Tata nie tylko wyciągnął mnie stamtąd, ale jeszcze załatwił, że usunięto z protokołu wszystkie wzmianki o moim udziale w tym incydencie. Była to kumoterska sztuczka, która miała później wielu gliniarzom spędzać sen z powiek. Nawet słonia jest łatwiej wytropić, jeśli na początku natrafi się na jego ślad.

Tata nie dał mi wycisku.

- Wszyscy popełniamy błędy, synu - rzekł. - Wiem, co chciałeś tym osiągnąć, ale nie tędy droga. Według prawa wciąż jesteś dzieckiem, ale fizycznie stałeś się już mężczyzną. Może powinieneś też zacząć myśleć jak mężczyzna.

14

Porzuciłem starych kumpli, zacząłem regularnie chodzić do szkoły i poszukałem sobie dorywczej pracy jako urzędnik spedycyjny w magazynach w Bronksie. Tata był zadowolony - tak zadowolony, że aż kupił mi starego forda, z którego zrobiłem prawdziwie genialną pułapkę na laski.

Jeśli miałbym na coś zwalić winę za moje przyszłe haniebne czyny, to zrzuciłbym ją na tego forda. Ten samochód miał zgubny wpływ na moją moralność, wprowadził mnie w świat kobiet i szalałem bez opamiętania przez sześć lat. To był cudowny okres w moim życiu.

Niewątpliwie w życiu mężczyzny są też inne okresy, w których rozsądek ustępuje miejsca libido, ale żaden nie wywiera takiego wpływu na płaty czołowe mózgu, jak okres po zakończeniu dojrzewania, kiedy nie można zebrać myśli, a każdy przechodzący w pobliżu kociak sprawia, że krew płynie szybciej. W wieku piętnastu lat, rzecz jasna, wiedziałem o istnieniu dziewczyn. Były zbudowane inaczej niż chłopcy. Ale nie wiedziałem dlaczego, aż pewnego dnia zatrzymałem się na czerwonym świetle, jadąc świeżo odremontowanym samochodem, i zobaczyłem tę dziewczynę - przyglądała się mnie i mojej bryczce. Kiedy dostrzegła, że zwróciłem na nią uwagę, wywróciła oczami, wypięła biust, zakręciła tyłkiem, i nagle cały pogrążyłem się w myślach. Obudziła we mnie piekielne moce. Nie pamiętam, jak wsiadła do samochodu ani gdzie potem pojechaliśmy, ale nigdy nie zapomnę, jaka była jedwabista, miękka, przymilna, ciepła, absolutnie zachwycająca i słodko pachnąca; wiedziałem, że znalazłem sport kontaktowy, który sprawi mi prawdziwą frajdę. Robiła ze mną takie rzeczy, które wywabiłyby kolibra z krzewu hibiskusa i spowodowały, że buldog zerwałby się z łańcucha.

Współczesne księgi na temat praw kobiet w sypialni nie robią na mnie żadnego wrażenia. Kiedy Henry Ford stworzył model-T, kobiety zrzuciły swoje bloomery* i przeniosły seks na drogi.

* Bloomer - nazwa kostiumu dla kobiet pochodząca od nazwiska amerykańskiej pionierki feminizmu, Amelii Bloomer; kostium składał się z krótkiej spódnicy i długich szerokich spodni zmarszczonych w kostkach (przyp. tłum.).

Kobiety stały się moją jedyną słabością. Rozkoszowałem się nimi. Nie mogłem się nimi nasycić. Budziłem się, myśląc o kobietach. Kładłem się spać, marząc o kobietach. Wszystkie były śliczne, z nogami aż po szyję, zapierające dech w piersiach, fantastyczne i czarujące. Chodziłem na zloty harcerek o świcie. W nocy szukałem ich z latarką.

15

W porównaniu ze mną Don Juan odczuwał łagodne pożądanie. Miałem obsesję na punkcie seksownych kobiet.

Po kilku pierwszych zbliżeniach sam stałem się czarującym facetem. Kobiety niekoniecznie muszą być kosztowne, ale nawet najbardziej figlarna Fraulein oczekuje, żeby od czasu do czasu kupić jej hamburgera i colę, choćby dla dodania sił. A ja po prostu nie miałem tyle forsy, żeby płacić za panienki. Musiałem znaleźć sposób na zdobycie pieniędzy.

Odszukałem ojca, który już coś wiedział na temat mojego odkrycia płci pięknej i związanych z nią uciech.

- Tato, to naprawdę miłe z twojej strony, że dałeś mi samochód, i czuję się jak ostatni dupek, prosząc o więcej, ale mam kłopoty z tym autem - tłumaczyłem się. - Potrzebuję karty kredytowej na paliwo. Dostaję kieszonkowe tylko raz w miesiącu, a muszę przecież zapłacić za obiady w szkole, pójść na mecz, umówić się na randkę i takie różne, no i czasami brakuje mi kasy na benzynę. Spróbuję sam płacić swoje rachunki i obiecuję, że nie nadużyję twojej hojności, jeśli dasz mi kartę.

Mówiłem wtedy bez zająknienia, niczym irlandzki handlarz końmi i byłem w tym szczery. Tata trawił moją prośbę przez dłuższą chwilę,

a potem skinął głową.

- W porządku, Frank, ufam ci - powiedział, wyjmując z portfela kartę Mobil. - Używaj jej. Od tej chwili ja nie będę nią płacił. To twoja karta i sam będziesz płacił co miesiąc rachunki, ale zachowaj umiar. Nie mam zamiaru martwić się, że możesz mnie wykorzystać.

I tu popełnił błąd. Nasza umowa działała przez pierwszy miesiąc. Przyszedł rachunek z firmy Mobil i zapłaciłem całą kwotę przekazem pieniężnym. Ale przez te płatności zostałem bez grosza przy duszy i znowu nie mogłem swobodnie oddać się pogoni za kobietami. Zacząłem odczuwać frustrację. Przecież gonitwa za szczęściem to nieodłączny przywilej Amerykanów, nieprawdaż? Czułem się tak, jakby pozbawiono mnie jednego z moich praw konstytucyjnych.

Ktoś kiedyś powiedział, że nie ma uczciwych ludzi. Zapewne jakiś oszust. Poza tym jest to ulubione usprawiedliwienie kapusiów. Wielu ludzi prawdopodobnie marzy o tym, żeby być przebiegłym przestępcą, międzynarodowym złodziejem diamentów albo kimś w tym rodzaju, ale nie wykraczają poza fantazjowanie na ten temat. Inni od czasu do czasu mają ochotę popełnić jakieś przestępstwo, szczególnie jeśli w grę wchodzi gruba forsa, i myślą, że nikt nie będzie ich podejrzewał o kradzież. Tacy ludzie zwykle opierają się pokusie.

16

Mają wrodzoną zdolność do rozróżniania dobra od zła i zwycięża w nich zdrowy rozsądek.

Ale istnieją również ludzie, u których instynkt współzawodnictwa bierze górę nad rozsądkiem. Określone sytuacje stają się dla nich wyzwaniem, niczym wysoki szczyt dla alpinisty - przez sam fakt, że istnieją. Nie zastanawiają się nad swoimi czynami w kategoriach dobra czy zła. Postrzegają przestępstwo jako grę, której celem nie jest bynajmniej łup. Liczy się tylko sukces przedsięwzięcia. Oczywiście, jeśli uda się zdobyć spory łup, to jeszcze lepiej.

Ci ludzie są szachistami świata przestępczego. Najczęściej mają iloraz inteligencji na poziomie geniusza, a w ich umysłach gońce i koniki są zawsze gotowe do ataku. Nigdy nie spodziewają się, że ktoś może ich zaszachować. Zawsze są zdumieni, że rozpracował ich jakiś gliniarz o średnim poziomie inteligencji, a gliniarz jest zawsze zdziwiony motywami przestępstwa. Przestępstwo jako wyzwanie? A niech to diabli.

Ale to właśnie wyzwanie spowodowało, że zrobiłem swój pierwszy przekręt. No dobra, potrzebowałem pieniędzy. Każdy, kto cierpi na nieuleczalną skłonność do kobiet, potrzebuje gotówki. Jednak naprawdę nie zastanawiałem się nad brakiem funduszy, kiedy pewnego popołudnia zatrzymałem się na stacji benzynowej Mobil i zauważyłem ogromny szyld na stojaku z oponami. Było tam napisane: „Powiększ debet na karcie Mobil, a my założymy ci nowy komplet opon". Od razu przyszło mi na myśl, że kartą Mobil można płacić nie tylko za benzynę czy ropę. Nie potrzebowałem nowych opon - te, które miałem, w zasadzie były nowe - ale kiedy czytałem to hasło, nagle zrodził się w mojej głowie misterny plan. Cholera, to może się udać, pomyślałem.

Wysiadłem i podszedłem do pracownika, który był jednocześnie właścicielem stacji. Znaliśmy się z widzenia, ponieważ często robiłem sobie tutaj krótkie postoje na sikanie. Nie było tu dużego ruchu.

-  Więcej bym zarobił, napadając na stacje benzynowe, niż prowadząc je - narzekał kiedyś.

-  Ile kosztowałby komplet opon z białym rantem? - zapytałem.

-  Do tego auta jakieś sto sześćdziesiąt dolarów, ale przecież ma pan dobre gumy - odpowiedział.

Kiedy popatrzył na mnie, wiedziałem, że wyczuł, iż za chwilę złożę mu jakąś propozycję.

- To prawda, tak naprawdę nie potrzebuję żadnych opon - przyznałem.

17

- Ale cierpię na brak gotówki. Powiem panu, jaki mam plan. Kupię komplet tych opon i zapłacę za nie kartą. Tylko że ich nie wezmę. Pan da mi za nie sto dolarów. Nadal będzie pan miał opony, a kiedy mój ojciec zapłaci rachunek za kartę, odbierze pan swoją działkę. Od razu będzie pan do przodu, a kiedy naprawdę uda się sprzedać te opony, w pana kieszeni znajdzie się jeszcze sto sześćdziesiąt dolarów. Co pan na to? Człowieku, zrobisz na tym niezły interes.

Przyglądał mi się uważnie, ale w jego oczach dostrzegłem chciwość.

-  A co z twoim staruszkiem? - zapytał ostrożnie. Wzruszyłem ramionami.

-  Ojciec nigdy nie przygląda się mojemu samochodowi. Powiedziałem mu, że potrzebuję nowych opon, a on kazał mi zapłacić za nie kartą.

Ale facet nadal miał wątpliwości.

-  Pokaż no prawo jazdy. Karta może być kradziona - powiedział. -Podałem mu prawo jazdy dla niepełnoletnich kierowców, na którym widniało to samo nazwisko co na karcie kredytowej. - Masz dopiero piętnaście lat? Wyglądasz na dwadzieścia pięć - rzekł, oddając mi dokument.

Uśmiechnąłem się.

-  Ale zrobiłem już trochę kilometrów - odparłem. Kiwnął głową.

-  Muszę zadzwonić do Mobil i...