Cussler.Clive_Zabojcze.wibracje.pdf

Clive Cussler

ZABÓJCZE WIBRACJE

Przekład

PAWEŁ WIECZOREK

Z wyrazami najwyższego szacunku dla

doktora Nicholasa Nicholasa,

doktora Jeffreya Taffeta

oraz

Roberta Fleminga

WYPRAWA

„GLADIATORA”

17 stycznia 1856 roku

Morze Tasmana

Z czterech kliprów, zbudowanych w 1854 roku w szkockim Aberdeen, jeden szczególnie się

wyróżniał. „Gladiator" miał sześćdziesiąt metrów długości, dziesięć metrów szerokości i

nośność 1256 ton, a jego trzy maszty wznosiły się ku niebu pod dziarskim kątem. Był jednym

z najszybszych kliprów w historii, choć żeglowanie nim na wzburzonych wodach było

niebezpieczne z powodu zbyt wysmukłych kształtów. Określano go czasami mianem

„Ducha", ponieważ mógł płynąć przy najlżejszym podmuchu wiatru. Nigdy nie zdarzyło mu

się wolne przejście z powodu unieruchomienia przez ciszę.

Niestety „Gladiator" był skazany na zapomnienie.

W trakcie budowy armatorzy kazali go przystosować do obsługi handlu i ruchu

emigracyjnego na linii australijskiej i został jednym z niewielu kliprów, mogących tak samo

dobrze wozić pasażerów jak ładunek. Wkrótce okazało się jednak, że zbyt mało kolonistów

stać na opłacenie przejazdu i pływa z pustymi kabinami pierwszej i drugiej klasy, uznano

więc, że znacznie lukratywniejsze będzie zdobycie kontraktów rządowych na transporty

więźniów na kontynent, będący w owych czasach największym więzieniem świata.

„Gladiatorem" dowodził jeden z najostrzej pływających kapitanów kliprów — Charles „Kat"

Scaggs. Przydomek był jak najbardziej trafny, bo choć Scaggs nie używał wobec

uchylających się od pracy lub niesubordynowanych marynarzy bicza, bezlitośnie zmuszał

swoich ludzi i statek do rekordowych przebiegów pomiędzy Europą a Australią. Jego brutalne

metody przynosiły efekty. W czasie trzeciego rejsu powrotnego do Anglii „Gladiator"

przepłynął trasę w sześćdziesiąt trzy dni. Do dziś ten rekord nie został pobity przez statek

żaglowy.

Scaggs ścigał się ze współczesnymi mu legendarnymi kliprami i kapitanami jak John

Kendricks i jego chyży „Hercules" albo dowodzący zmodernizowanym, „Jupiterem" Wilson

Asher i nigdy nie przegrał. Rywalizujący kapitanowie, ruszający z Londynu zaraz po

„Gladiatorze", przybywając do portu w Sydney, niezmiennie zastawali go dawno

zacumowanego.

Szybkie przebiegi były zbawieniem dla więźniów, którzy musieli znosić koszmarną podróż w

zatrważających męczarniach. Wiele statków potrzebowało na pokonanie trasy trzy miesiące.

Zamkniętych pod pokładem skazańców traktowano jak ładunek bydła. Byli wśród nich

zatwardziali kryminaliści, byli polityczni dysydenci, było jednak też wielu nieszczęśników,

skazanych za kradzież sztuki ubrania czy kawałka chleba. Mężczyzn wysyłano do kolonii

karnych za wszelkie przewinienia — od kradzieży kieszonkowej po morderstwo, kobiety —

oddzielone grubą przegrodą — głównie za drobne kradzieże. Przez długie miesiące na morzu

więźniowie byli skazani na marne drewniane koje, brak podstawowych warunków

higienicznych i niewiele warte jedzenie. Jedynym luksusem były racje cukru, octu i soku

cytrynowego przeciwdziałające szkorbutowi oraz portwajn poprawiający morale w nocy.

Skazańców strzegł dziesięcioosobowy oddziałek Regimentu Piechoty Nowej Południowej

Walii pod dowództwem porucznika Silasa Shepparda. Pod pokład praktycznie nie dopływało

świeże powietrze — dochodziło jedynie przez włazy, w które wbudowano jednak grube kraty,

cały czas zamknięte i solidnie zaryglowane, tak że kiedy wpływano w tropiki, w ciągu dnia

nie było czym oddychać. Gdy morze się wzburzało, więźniowie cierpieli jeszcze bardziej. Nie

tylko musieli gnić w całkowitej ciemności, na dodatek robiło się zimno i wilgotno, a każdy

walący w kadłub grzywacz powodował, że rzucało nimi jak workami kartofli.

Na przewożących więźniów statkach musiał znajdować się lekarz i „Gladiator" nie był w tym

zakresie wyjątkiem. Nad ogólnym stanem zdrowia więźniów czuwał nadinspektor doktor Otis

Gorman, który kiedy pozwalała na to pogoda, sprowadzał ludzi niewielkimi grupkami na

pokład, by zaczerpnęli świeżego powietrza i zażyli ruchu. Kiedy dobijano do nabrzeża w

Sydney, zawsze z dumą się szczycił, że nie stracił w drodze ani jednego więźnia. Gorman był

litościwym człowiekiem i dbał o ludzi, których miał pod kuratelą—upuszczał krew, przecinał

wrzody, leczył rany, pęcherze i biegunkę, pilnował sypania do klozetów chlorku, prania ubrań

i czyszczenia pojemników na mocz. Rzadko się zdarzało, by nie dziękowano mu przy

schodzeniu na ląd.

Kat Scaggs zwykle nie zauważał istnienia zamkniętych pod pokładem jego statku

nieszczęśników. Interesowały go jedynie rekordowe przebiegi. Jego brutalność i żelazna

dyscyplina były szczodrze nagradzane przez szczęśliwych armatorów i zarówno kapitan, jak i

jego statek po wsze czasy znaleźli miejsce wśród legend o kliprach australijskich.

Teraz też czuł nosem nowy rekord trasy i był nieustępliwy jak mało kiedy. Pięćdziesiąt dwa

dni po wypłynięciu z Londynu z ładunkiem oraz stu dziewięćdziesięcioma dwoma

skazańcami, w tym dwudziestoma czterema kobietami, wyciskał z „Gladiatora" co tylko się

dało i nawet przy ostrym wietrze rzadko zbierał żagle. Jego wytrwałość została nagrodzona

przepłynięciem w ciągu doby niewiarygodnych 439 mil.

Scaggs wykorzystał jednak swój limit szczęścia. Za rufą zawisło na horyzoncie nieszczęście.

Dzień po tym, jak „Gladiator" bezpiecznie przeszedł znajdującą się pomiędzy Tasmanią a

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: