Mankell Henning - Komisarz Wallander 07 - O krok.pdf - Regał 025 - kubolina12310

HENNING MANKELL

O krok

przełożyła IRENA KOWADŁO-PRZEDMOJSKA

Tytuł oryginału: Steget efter

Published by agreement with Ordfronts Forlag AB, Stockholm,

and Leonhardt & Hoier Literary Agency aps, Kobenhavn.

Wydanie I Warszawa 2006

* * *

Wiktorii i Danowi

W przyrodzie istnieje o wiele więcej układów nieuporządkowanych niż uporządkowanych...

z drugiej zasady termodynamiki

Uwertura do opery Rigoletto Giuseppe Verdiego

* * *

Prolog

Deszcz przestał padać tuż po piątej.

Mężczyzna przykucnięty obok grubego pnia drzewa ściągał ostrożnie kurtkę. Deszcz nie

był ulewny, padał nie dłużej niż pół godziny. A jednak przemokło mu ubranie. Ogarnęła go

nagła wściekłość. Nie chciał się przeziębić. Nie teraz, nie w środku lata.

Położył kurtkę na ziemi i wstał. Nogi miał zesztywniałe. Rozglądał się uważnie dokoła,

kołysząc się powoli w przód i w tył, żeby pobudzić krążenie.

Wiedział, że ci, na których czeka, nie zjawią się przed ósmą. Tak się umówili. Istniało

jednak pewne, choć niewielkie ryzyko, że którymś ze szlaków przecinających rezerwat

przyrody będą schodzili inni ludzie.

Jedynie to mogło pokrzyżować mu plany. Jedynie tego nie był pewny.

Mimo to nie odczuwał niepokoju. Była wigilia święta letniego przesilenia*. W rezerwacie

nie było kempingów ani placów zabaw. Ci, na których czekał, wybrali to miejsce z

rozmysłem. Nie chcieli, by im przeszkadzano.

Dwa tygodnie wcześniej ustalili, gdzie się spotkają. Wówczas już od wielu miesięcy

deptał im po piętach. Dzień po tym, jak się umówili, zaczął szukać tego miejsca. Wędrował

przez rezerwat, starając się, by nikt go nie dostrzegł. W pewnej chwili

* Święto letniego przesilenia, czyli najkrótszej nocy (noc świętojańska), jest jednym z

najważniejszych szwedzkich świąt. Obchodzi się je zawsze po dwudziestym czerwca, z piątku

na sobotę. (Przypisy pochodzą od tłumaczki.)

na jednej ze ścieżek pojawiła się para starszych ludzi. Skrył się w pobliskim zagajniku i

czekał, aż przejdą.

Odnalazłszy miejsce, które wybrali na nocne oczekiwanie, uznał, że jest wprost

wymarzone. Leżało w zagłębieniu terenu. Otaczały je gęste zarośla. A dalej był niewielki

zagajnik.

Doprawdy nie mogli wybrać lepszego miejsca.

I dla siebie, i dla niego.

Niebo przejaśniło się. Wyjrzało słońce i natychmiast zrobiło się cieplej.

Czerwiec był w tym roku chłodny. Wszyscy wokół narzekali na spóźnione lato w Skanii.

Potakiwał.

Zawsze potakiwał.

To jedyny sposób, żeby uniknąć wpadki, myślał. Ominąć każdą przeszkodę na drodze.

Opanował tę sztukę. Sztukę potakiwania.

Spojrzał na niebo. Nie powinno już padać. Wiosna i początek lata były rzeczywiście

bardzo chłodne. Teraz jednak, w święto najkrótszej nocy, nareszcie wyjrzało słońce.

Będzie piękny wieczór, pomyślał. W dodatku niezapomniany.

W powietrzu unosił się zapach wilgotnej trawy. Gdzieś w pobliżu usłyszał trzepot ptasich

skrzydeł. Poniżej, z lewej strony, prześwitywało morze.

Stanął w rozkroku i wypluł prymkę, która rozpływała mu się w ustach. Wgniótł ją nogą w

piach.

Nigdy nie pozostawiał po sobie śladów. Nigdy. Ale często myślał, że powinien rzucić

tytoń. To zły nawyk i do niego nie pasuje.

Postanowili spotkać się w Hammar.

Tak było najlepiej, bo jedni jechali z Simrishamnu, a drudzy z Ystadu. Samochody mieli

zaparkować w rezerwacie przyrody i dojść do wyznaczonego miejsca.

Właściwie nie była to wspólna decyzja. Przez dłuższy czas rozpatrywali rozmaite

warianty, przesyłając sobie kolejne propozycje. Gdy wreszcie ktoś z nich zaproponował to

miejsce, przyjęli je bez zastrzeżeń. Być może dlatego, że już nie mieli czasu. Trzeba było

jeszcze sporo załatwić. Ktoś zajął się zor-

ganizowaniem prowiantu, ktoś inny pojechał do Kopenhagi wypożyczyć stroje i peruki.

Wszystko zostało drobiazgowo zaplanowane.

Przygotowali się również na złą pogodę.

O drugiej po południu jeden z nich zapakował dużą plastikową płachtę do czerwonego

worka. Włożył tam jeszcze rolkę taśmy klejącej i parę starych aluminiowych kołków.

Pozostaną na zewnątrz nawet w razie deszczu. Ale będą mieli schronienie.

Wszystko było gotowe. Jednak nikt nie mógł przewidzieć tego, co nastąpiło.

Któreś z nich nagle zachorowało.

Była to młoda kobieta. Być może właśnie ona najbardziej się cieszyła na świętojańską

zabawę. Poznała ich wszystkich przeszło rok wcześniej.

Obudziła się wcześnie rano z uczuciem nudności. Z początku myślała, że to ze

zdenerwowania. Kilka godzin później, już po dwunastej, przyszła gorączka i torsje. Ciągle

jeszcze liczyła, że to minie. Kiedy jednak chłopak, z którym miała jechać, zadzwonił do

drzwi, otworzyła na drżących nogach i powiedziała, że jest chora.

Spotkali się więc w Hammar tylko we trójkę, tuż przed wpół do ósmej, w świętojański

wieczór. Niespodziewana choroba nie popsuła im nastroju. Wiedzieli z doświadczenia, że w

życiu bywa różnie.

Zaparkowali samochody przy wjeździe do rezerwatu, wzięli koszyki i ruszyli jedną z

leśnych ścieżek. Komuś zdawało się, że z oddali dochodzą dźwięki akordeonu. Poza tym

słychać było tylko ptaki i odległy szum morza.

Gdy dotarli na miejsce, od razu im się spodobało. Tu w spokoju będą mogli doczekać

świtu. Niebo było bezchmurne. Zapowiadała się jasna noc.

Wspólne obchody święta zaplanowali na początku lutego. Zwierzali się sobie wówczas z

tęsknoty za jasną, letnią nocą. Pili dużo wina, prowadząc długie, żartobliwe dyskusje na temat

zmierzchu.

Kiedy zaczyna się moment pomiędzy jasnością a mrokiem, który nazywamy zmierzchem?

Czy można go opisać słowami? Co widać, gdy światło jest tak słabe, że znajdujemy się w nie-

określonym „pomiędzy", w wymykającej się chwili, na skraju z wolna wydłużającego się

cienia?

Mieli rozbieżne zdania i kwestia zmierzchu pozostała nierozstrzygnięta. Ale już wtedy,

tamtego wieczoru, zaczęli snuć plany zabawy.

Kiedy dotarli do zapadliny i odstawili kosze z prowiantem, rozeszli się w różne strony, by

przebrać się w gęstych zaroślach. Wkładali peruki, przeglądając się w kieszonkowych

lusterkach wciśniętych między gałęzie drzew.

Nikomu nie przyszło do głowy, że opodal stoi mężczyzna i przygląda się ich

skomplikowanym przygotowaniom. Najłatwiej było nałożyć peruki. Trudniej gorsety,

poduszki i halki. Na końcu jeszcze fulary, kryzy i grubą warstwę pudru na twarz. Wszystko

musiało być naprawdę. Zabawę traktowali serio.

Mankell Henning - Komisarz Wallander 07 - O krok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: