Spindler Erica - Harlequin Bestsellers - Ukarać zbrodnie.pdf - Regał 031 - kubolina12310

Erica Spindler

Ukarać Zbrodnię

(All Fall Down)

Przełożyła Klaryssa Słowiczanka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Charlotte, Karolina Północna

styczeń 2000

Ciasna, duszna garderoba pogrążona była w mroku, rozświetlała ją jedynie strużka

mdłego światła, przedostającego się z sypialni. Śmierć zamarła w bezruchu. Z jej ust nie

płynęły słowa skargi, tylko cierpliwie czekała.

Niedługo pojawi się tu pewien mężczyzna, który, jak tylu innych, zapłaci.

Zapłaci za nieukarane zbrodnie przeciwko bezbronnym i słabym. Przeciwko tym, do

których świat odwrócił się plecami. Śmierć starannie wszystko zaplanowała, nie

pozostawiając nic przypadkowi. Kobieta wyjechała, zabrała ze sobą dzieci. Jest daleko stąd,

pod czułą opieką kochającej rodziny.

Gdzieś w głębi domu rozległ się jakiś łoskot, zaraz potem posypały się przekleństwa i

głośno trzasnęły drzwi. Śmierć patrzyła przez wąską szparę. Widziała rozbebeszone łóżko,

stertę brudnej bielizny do prania, śmieci na podłodze.

Do pokoju wtoczył się pijany mężczyzna i niepewnym krokiem ruszył w stronę łóżka. Bił

od niego ohydny smród niedomytego ciała, papierosów i alkoholu, który wlewał w siebie

przez cały wieczór w towarzystwie podobnych sobie kumpli. Pili i zanosili się śmiechem,

rechotliwie kpiąc ze sprawiedliwości.

Mężczyzna stracił równowagę i przewrócił się na małą szafkę. Na podłogę z hukiem

spadła lampka nocna i doszczętnie się rozbiła, lecz on nie zwrócił na to najmniejszej uwagi,

bowiem otępiałe od alkoholu zmysły niewiele były w stanie zarejestrować. Jak kłoda zwalił

się na łóżko twarzą w poduszkę. Nie miał siły wciągnąć nóg, ręka bezwładnie zawisła nad

podłogą.

Mijały minuty. Pijak zasnął, jego oddech stał się ciężki i chrapliwy. Mężczyzna wypił tyle

alkoholu, że prawie nie sposób byłoby go teraz obudzić.

A kiedy wreszcie się ocknie i rozejrzy wokół siebie, będzie już za późno.

Śmierć bezszelestnie wyszła z garderoby, stanęła koło łóżka i utkwiła w swej ofierze

pełen obrzydzenia wzrok. Tak, nie należy palić w łóżku, to głupie i bardzo niebezpieczne.

Człowiek nie powinien igrać z losem, lecz ten mężczyzna okazał się durniem. Niczego się

nie nauczył z własnych błędów, niczego nie przemyślał, nie wyciągnął żadnych wniosków.

Należy do tych, bez których świat byłby lepszym miejscem.

Koniuszkiem buta Śmierć podsunęła kosz na śmieci pod rękę pijaka.

Papieros ulubionego przez niego gatunku. Zapałki z klubu, w którym spędził dzisiejszy

wieczór. Wszystko musi się zgadzać, nie ma mowy o żadnym niedopatrzeniu.

Zapałka zapaliła się przy pierwszym potarciu, koniuszek papierosa rozjarzył się małym,

czerwonym krążkiem.

Z leciutkim, pełnym satysfakcji uśmiechem, Śmierć wrzuciła dymiącego papierosa do

kosza pełnego papierów, po czym odwróciła się i powoli wyszła z sypialni.

ROZDZIAŁ DRUGI

Charlotte, Karolina Północna

środa, I marca 2000

Porucznik Melanie May stała w drzwiach motelowego pokoju i spoglądała na ofiarę

przywiązaną za nogi i ręce do łóżka.

Dziewczyna była naga. Leżała na plecach, oczy miała otwarte. Jej usta czyjaś dłoń

zalepiła srebrną taśmą. Krew spływająca z twarzy zakrzepła w duże, rdzawe plamy.

Najwyraźniej zaczął się już rigor mortis * [ Rigor mortis (łac. ) – stężenie pośmiertne mięśni (przyp. red.

)] , co oznaczało, że młoda kobieta nie żyła przynajmniej od ośmiu godzin.

Melanie niepewnie postąpiła krok w stronę wejścia. Brała akurat poranny prysznic, kiedy

zadzwonił jej szef, Greer. Z ręcznikiem przyciśniętym do piersi prosiła go trzy razy, by

powtórzył, o co chodzi.

Od kiedy pracowała w Whistlestop, czyli od trzech lat, nie zetknęła się z ani jednym

przypadkiem morderstwa. O ile wiedziała, w tym małym, spokojnym miasteczku, leżącym na

obrzeżach Charlotte, nigdy dotąd nie zdarzyła się ani jedna zbrodnia.

Szef polecił jej stawić się w „Sweet Dreams Motel”. Natychmiast.

Najpierw musiała jednak zorganizować opiekę dla swojego czteroletniego synka, Caseya.

Kiedy już to załatwiła, wbiła się w mundur, przypięła pas z pistoletem, mokre włosy związała

w węzeł. Była prawie gotowa, gdy odezwał się dzwonek przy drzwiach. Przyszła sąsiadka,

która zgodziła się zająć Caseyem.

Teraz, po niecałych dwudziestu minutach, spoglądała z przerażeniem na pierwszą ofiarę

morderstwa, z jaką się zetknęła, i modliła się w duchu, by nie zwymiotować.

Oderwała wzrok od ciała i rozejrzała się po pokoju. Wnosząc z liczby mrowiących się tu

ludzi, musiała przyjechać na miejsce zbrodni ostatnia. Jej partner, Bobby Taggerty – kościsty,

wysoki rudzielec przypominający zapałkę – robił dokumentację fotograficzną miejsca

zbrodni. Szef stał w kącie i prowadził ożywioną rozmowę z dwoma detektywami z wydziału

zabójstw w Charlotte.

Na zewnątrz stało dwóch mundurowych z posterunku w Whistlestop i dwóch innych z

Charlotte. Jakiś człowiek, którego nie znała, nachylał się nad ciałem.

Co robią tutaj ci wszyscy ludzie z policji w Charlotte? – zastanawiała się. Dlaczego

przyjechało iż aż tylu? Niewielki, słabo obsadzony posterunek w Whistlestop był

podporządkowany departamentowi policji hrabstwa Mecklenburg w Charlotte, który

zatrudniał w sumie tysiąc czterystu policjantów, dysponował najnowocześniejszym sprzętem

oraz specjalistycznymi laboratoriami do badań kryminalistycznych. Nic dziwnego, że na

miejscu zbrodni pojawili się ludzie z Charlotte, chociaż zgodnie z wszelkimi zasadami

wstępne dochodzenie należało do Whistlestop. Ci z Charlotte powinni wkroczyć dopiero

wtedy, gdy posterunek zwróciłby się o pomoc do wyższej instancji.

To nie było zwykłe morderstwo. Chodziło o coś naprawdę poważnego, Melanie

postanowiła, że za nic nie da się odsunąć od sprawy tym ważniakom z Charlotte.

Chcąc zaakcentować swoją decyzję, energicznie wkroczyła do pokoju – i natychmiast

uderzył ją przykry fetor. Nie rozkładu, bo ten jeszcze się nie zaczął, ale kału i uryny, jak to

czasami zdarza się przy gwałtownej śmierci.

Odruchowo zatkała nos, przymknęła oczy i przełknęła ślinę, walcząc z nudnościami. Nie

może zwymiotować, nie w obecności facetów z Charlotte, I tak już mieli wystarczająco

lekceważącą opinię na temat posterunku w Whistlestop. Uważali, że pracują tu sami

prowincjonalni partacze i frustraci, którym nie udało się zaczepić gdzie indziej. Nie

zamierzała utwierdzać ich w tym przekonaniu, nawet jeśli w jakimś stopniu zgadzała się z

nimi.

– Ej ty, Cukiereczku? – Melanie otworzyła oczy. Facet stojący koło łóżka mierzył ją

pogardliwym spojrzeniem i przywoływał skinieniem dłoni. – Masz zamiar rozkleić się, czy

też ruszysz dupę i zabierzesz do roboty? Potrzebna mi twoja pomoc.

Kątem oka dostrzegła, że szef i dwóch dochodzeniowców z Charlotte przyglądają się jej

uważnie. Rozzłoszczona podeszła do łóżka.

– Nazywam się May. Porucznik May. Żadne „Ej ty” i żadne „Cukiereczku”.

– Wszystko jedno. – Mężczyzna machnął dłonią i podał jej lateksowe rękawiczki. – Nałóż

je i pomóż mi.

Wyszarpnęła mu rękawiczki, naciągnęła i przyklękła koło ciała.

– Pan się jakoś nazywa?

– Parks.

Zionął alkoholem. Nieświeży oddech i wymięta twarz wskazywały, że poprzedniego

wieczoru musiał sporo wypić.

– Jak rozumiem, z departamentu policji hrabstwa Mecklenburg w Charlotte?

– FBI – prychnął ze zniecierpliwieniem. – Mogłabyś wreszcie zabrać się do roboty,

Cukiereczku? Trup ci stygnie.

Melanie spojrzała na Parksa ze zdumieniem i nieukrywaną niechęcią, ale najwyraźniej

było mu wszystko jedno, co sobie o nim pomyśli.

– Co mam robić?

– Widzisz to? Pod tyłkiem? – Wskazał na koniuszek jakiegoś błyszczącego przedmiotu

wystający spod ciała. – Ja ją uniosę, a ty to wyciągnij.

Skinęła głową. Dziewczyna była co prawda drobna, ale śmierć sprawiła, że Parksowi,

który do ułomków nie należał, wcale nie było łatwo ją ruszyć. Posapując, dźwignął w górę

biodra denatki i Melanie wyciągnęła spod nich błyszczące opakowanie na prezerwatywy.

Było otwarte i puste.

Parks wyjął z jej ręki opakowanie i przyglądał się mu przez chwilę, ściągnąwszy brwi w

głębokim namyśle. Melanie obserwowała go, zastanawiając się, z jakiego powodu

sprowadzono go na miejsce zbrodni. Dlaczego akurat to morderstwo zwróciło uwagę nie

tylko departamentu policji hrabstwa Mecklenburg w Charlotte, ale i FBI?

Parks podniósł przekrwione oczy na Melanie.

– Wiesz, co się tu mogło zdarzyć, May? Masz już jakąś błyskotliwą teorię?

– Wnosząc z sinego zabarwienia skóry i braku ran, prawdopodobnie została uduszona.

Spindler Erica - Harlequin Bestsellers - Ukarać zbrodnie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: